คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความลับของผม !?
เช้านี่ผมมาโรงเรียนเช้ามากเลยนะ ผมจะชมตัวเองเพื่อ ..?
55 ช่างเถอะครับ เอาเป็นว่าผมมาคนแรกของห้องเลย คนเก่งเท่านั้นที่ทำได้นะ ^^
หา ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“วิ๊ง”
เสียงเวทมนตร์ย้อนดูสถานการณ์ในอดีตที่โซลร่ายไว้ได้เริ่มขึ้น
“หา ? นั่นมันไดอารี่ที่ผมลืมไว้เมื่อวาน นั่นรินนี่นา รินเปิดอ่านเหรอ”
“งั้นรินก็รู้สิว่าผมแอบชอบ -///-”
“ดีนะที่ผมไม่เขียนเรื่องพ่อมดไว้ในนั้นน่ะ”
“ยังไงเราก็รักกันไม่ได้อยู่ดีแหละครับ”
“เพราะความจริงน่ะ โลกนี้สร้างพวกเรา พ่อมด-แม่มด ไว้เพื่อชิงใจมนุษย์ เมื่อมนุษย์โดนชิงใจ ก็จะเสียความทรงจำในระยะเวลาที่โดนชิงใจไป เพราะโลกนี้ไม่ได้ต้องการให้พ่อมด – แม่มดอย่างพวกเรามีความรักน่ะสิครับ เพียงแค่เป็นสิ่งมีชีวิตที่คอยมองอารมณ์ของมนุษย์ในที่ที่ไม่อาจเอื้อมถึง ทำไมผมถึงไม่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์บ้างล่ะครับ”
“ดีจ้าโซล ทำไมมาโรงเรียนเช้าจัง”
ฉันตัดสินใจทักเขาก่อน ทั้งทั้งที่เมื่อวานไดอารี่ของเขามันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก ^///^
“ครับ สวัสดีครับ”
สายตาของโซล ทำไมถึงดูเศร้าอย่างนี้ ฉันควรจะทำอย่างไรเพื่อให้เขาหายเศร้านะ
“โซล มีเรื่องลำบากใจรึเปล่า”
นั่น .. รินเขาเป็นห่วงผมเหรอครับ มันทำให้ผมมีความสุขขึ้นมาบ้าง ^^
“เปล่าครับ ทำไมเหรอครับ”
“โซลดูเศร้า ๆ นะ อย่าคิดมากเลยนะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคือเรื่องอะไรก็เถอะ เห็นโซลเศร้าแบบนี้ ฉันก็ลำบากใจนะ”
“ลำบากใจ ?”
“ลำบากใจสิ เพราะว่าเราเป็น พะ .. ไม่มีอะไรหรอก เห็นโซลดีขึ้นรินก็สบายใจนะ อย่าเพิ่งเศร้าตั้งแต่เช้าเลย ^^”
ฉันเกือบหลุดปากคำว่า เพื่อน ไปแล้วล่ะ กลัวว่าโซลจะลำบากใจกว่าเดิมน่ะสิ ^^
ความคิดเห็น