คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ความโกลาหลในใจ(รีไรท์รอบสุดท้าย)
ในภวังค์แห่งการสลบไป...ได้ปรากฏภาพฝันซ้อนทับกันอย่างยุ่งเหยิงภายในจิตใจของเดธ
ภาพอุบัติเหตุ การสนทนา การซ้อนหา และ การฆาตกรรม ซ้อนทับกันและแล่นแสดงเหตุการณ์นั้นด้วยความเร็วจี๋อย่างที่ไม่มีทางเข้าใจ
จนกระทั่งภาพหลักที่เป็นทะเลเพลิงขนาดใหญ่ถูกถ่ายทอดออกมา เดธก็ตระโกนออกมาอย่างคนเสียสติ
ลำตัวเขาพลันเด้งลุกขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ว่าไม่อาจทนเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น และเมื่อหวนนึงถึงมัน ร่างบางก็พลันหอบหายใจกอบโกยอากาศเข้าในปอดอย่างบ้าคลั่ง
ทั่วใบหน้าเดธหลังเหงื่อเย็นเม็ดใหญ่ออกมา ความหวาดผวาที่แสดงออกทางสายตานั้นเปิดเผยเมล็ดพันธุ์แห่งความกลัวที่แตกกิ่งแผ่ซ่านขยายไปทั่วจิตใจของเขา
มือไม้ที่สั่นเทาถูกยกขึ้นมาทาบใบหน้าอย่างบางเบา ขณะที่เขาพยายามจะสงบอารมณ์
“เออ..”
ความโกลาหลในจิตใจทำให้เขาสะบัดหน้าไปทางต้นเสียงนั้น
สายตาที่เกรี้ยวกราดอย่างบ้าคลั่งทำให้หญิงสาวผมฟ้าข้างหน้าหวาดผวาจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
ใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความกังวลอย่างแน่นหนา ดวงตาทั้งสองพร้อมใจกันหลบสายตาที่เกรี้ยวกราดของบุคคลตรงหน้า
และพอเดธเห็นคนข้างหน้าถนัดตา แววความบ้าคลั่งในสายตาก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ทดแทนด้วยความตกใจและความสงสัยในเวลาต่อมา
“ขอโทษคะ!”
แต่จู่ๆหญิงสาวตรงหน้าก็โค้งคำนับให้เดธพร้อมกล่าวขอโทษออกมา
เดธยังไม่ทันเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวข้างหน้าซึ่งยังก้มหน้าโค้งลงมาก็พูดโพล่งออกมาอย่างรัวเป็นไฟ
“เพราะฉันคนเดียวแท้ เธอที่ไม่เกียวอะไรเลยต้องซวยไปด้วย ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยซักนิดในการต่อสู้ แถมยังอยู่เป็นตัวถ่วงจนเธอเกือบตาย ฉัน...ฉัน…”หญิงสาวก้มหน้างลงต่ำกว่าเดิมทั้งยังตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวที่เพิ่มพูนขึ้นมา
ส่วนเดธที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าก็พยายามจะพาตัวเองลุกขึ้นมาเพื่อเข้าไปหาหญิงสาวข้างหน้า
แต่บาดแผลที่แขนและหัวไหล่ทำให้เขาที่พยายามลุกขึ้นมาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด...
และเสียงที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดเมื่อครู่ฉุดให้หูของเขาผึ่งขึ้นมา เหงื่อเย็นยะเยือกผุดขึ้นมาบนใบหน้าขณะที่เดธมองดูท่อนแขนตนเองด้วยสายตาที่แสดงถึงความตะลึง
จากท่อนแขนซึ่งเคยมีกล้ามเนื่อที่แข็งแรงกลับกลายเป็นท่อนแขนที่เรียวเล็กบอบบาง!
จากไหล่ที่กว้างขวางกลับแคบลงจนเดธตื่นตะลึง!
จากผมซึ่งเคยไว้ยาวไม่ถึงบ่า ตอนนี่กลับยาวลงมาถึงกลางหลัง!!
เดธพลันเหลือบไปเห็นภาพในกระจกเงาที่สะท้อนตัวเขาออกมา
ดวงตาที่กลมโตและแฝงความตื่นตระหนกสบกันอย่างไม่เชื่อสายตา
ปรากฏใบหน้าของหญิงสาวที่ประดับประดาด้วยความตื่นตะลึง ใบหน้าซึ่งไร้ที่ติราวกับถูกสลักออกมา
ใบหน้าที่ทำให้ชายหนุ่มเดือดดาลจนเลือดขึ้นหน้า
แววตาของชายหนุ่มจึงกลับมาบ้าคลั่งอีกครั้ง
นั่นทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัวแววตาของเขาจนตัวสั่นเทาหนักกว่าเดิม
แต่พอยังไม่มีอะไรเพิ่มเติม ก็มีบุคคลปรากฏตัวขึ้นมาที่ทางเข้า
หญิงผมฟ้าจึงวิ่งไปหลบหลังบุคคลที่มาใหม่ทันที เช่นเดียวกับเดธที่พึ่งรู้สึกตัว
หญิงสาวผู้มาใหม่นี้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่ปล่อยยาวลงมาประบ่า ดวงตาสีดำของหญิงสาวมองมาที่เขาราวกลับจะถามว่า “บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น?”
เห็นดังนั้นชายหนุ่มในร่างหญิงสาวก็มองไปที่สาวน้อยผมฟ้าที่หลบสายตาเขาในทันที…แน่นอนว่าเดธถอนหายใจกับท่าทางเช่นนี้
ดูท่าทีคงต้องอธิบายจนเหนื่อยหน้าดู…
“สรุปคือเธอเป็นคนช่วยฉันเอาไว้สินะ”เดธลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพยาบาลดีๆขณะที่คุยกับหญิงสาวผมน้ำตาลนามกาหยู
เธอเป็นผู้หญิงที่สูงพอสมควรและรูปร่างสมส่วนไม่ผอมไม่อ่วน สวมเสื้อหนังที่ดูเบาและทนทานกับกางเกงเดินป่า
“ใช่ พอดีระดับชั้นสูงกว่าหมาป่าจันทราหน่อยๆเลยพอจัดการมันได้ …”หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างไม่ถือตัว
“แต่เธอก็ไม่ใช่ย่อยนะ เล่นยืดเวลาได้นานขนาดนั้นทั้งๆที่ระดับต่างกันตั้งสี่ เธอก็มีแววเก่งนะ”คำชมๆนี้ทำให้เดธยิ้มออกมาบางๆ
“แต่เพราะเพื่อนฉันทำให้เธอหลบหนีไม่ได้ใช่ไหม?”คำถามต่อไปทำให้เดธหุบรอยยิ้มลง
“เธอยื้อหมาป่านั่นได้นานขนาดนี้…ถ้าเธอคิดหนีไปคงจะทำได้ตั้งนานแล้ว”เดธมองหน้ากาหยูที่ก้มลงเล็กน้อยด้วยท่าทางสำนึกผิด
ภาพของหญิงสาวผมฟ้าที่หลบหมาป่าจันทราอยู่ด้านหลังเขา ผุดขึ้นมาในหัวอย่างเรือนราง
“ฉันขอโทษแทนยัยเรนด้วยนะที่ทำให้เธอลำบากแบบนี้ ถ้าเธอต้องการอะไรเป็นการตอบแทน เธอขอจากฉันได้เลย”พูดจบเธอก็ก้มหน้าลงในทันที เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อเหตุที่เกิดขึ้นนี้
ความเงียบสงัดเกิดขึ้นภายในห้องเล็กๆทันที โดยที่มีเดธคลายยิ้มออกมากับท่าทีของบุคคลตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก”เดธพูดออกมาพร้อมสีหน้าทีมีรอยยิ้มประดับประดา ทำให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองรอยยิ้มนั้นด้วยท่าทางงงงั้น
เพราะรอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่แสดงออกมาถึงความขอบคุณ
การแสดงออกของเรนที่คนอื่นอาจดูว่าเป็นการแสดงออกของคนขี้กลัว ที่ไม่กล้าแม้จะขยับตัวขณะที่เจอกับหมาป่าจันทรา
แต่สำหรับเดธกลับรู้สึกขอบคุณความขี้กลัวนั้น… ขอบคุณความขี้กลัวที่ทำให้เขาได้ปกป้องเธออย่างอย่างสุดกำลัง ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกัน
ความรู้สึกนี้ทำให้เดธรู้สึกว่าตนเองยังพอมีกำลังในการทำบางอย่าง แม้มันจะเป็นแค่กำลังในโลกแห่งเกมก็ตาม
แน่นอนว่าความรู้สึกนี้ มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้สึกถึงมัน… คนที่เคยตกต่ำเท่านั้นถึงจะเข้าถึงความรู้สึกแบบนี้
และถึงอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจสีหน้านี้แต่สีหน้าที่แสดงความยินดีนี้ก็ทำให้กาหยูเริ่มเป็นกันเองกับเขามากขึ้น
การพูดคุยของทั้งสองจึงบังเกิดขึ้นอีกที ก่อนที่กาหยูจะแนะนำค่ายพักแรมแห่งนี้ให้เดธฟัง
ที่นี่คือค่ายพักแรมที่พวกกาหยูตั้งไว้นอกตัวเมือง มีจำนวนเต็นท์ขนาดกลางอยู่สามอัน ส่วนเต็นท์สีขาวอันใหญ่อันนี้ที่เดธอยู่ คือเต็นท์รักษาพยาบาล ที่เพื่อนๆของเธอกางขึ้นมาอย่างพิเศษไว้ให้ใช้รักษาเขาโดยเฉพาะ
เขตของการตั้งเต็นท์ถูกตั้งอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยในป่าดาร์คลีฟ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่อยู่ห่างจากจุดที่ผู้เล่นใหม่จะมาปรากฏตัวราวหนึ่งกิโลเมตร
และเหตุที่ต้องมาตั้งค่ายในนี้ ก็มีมาจากหญิงสาวนามว่า “เรน” ผู้เป็นน้องใหม่
เหมาะเจาะพอดีกับที่พวกกาหยูนัดหมายเวลากับเรนผิด เรนที่ควรจะเข้าเล่นเกมนี้ในเวลาที่เป็นตอนกลางวันจึงโผล่มาปรากฏตัวกลางป่าในเวลาเที่ยงคืน
ซึ่งเหตุการณ์อื่นๆก็เป็นไปตามที่เดธได้เห็นกับตา และพอเดธได้ฟังแบบนั้นก็ทำให้เขารู้สึกสงสารหญิงสาวนาม “เรน” ขึ้นมาทันที
การพูดคุยนี้ล้วนล่วงเลยจนกระทั่งกาหยูได้จากไปเฝ้าแรมที่ค่ายต่อ
ทำให้เดธมีเวลามากพอที่จะทบทวนว่าตนเองต้องทำอะไรบ้าง
ก่อนอื่นต้องตามหาตำแหน่งของนครสตาร์เทียร์(Star-tear)เพื่อไปที่อาคารช่วยเหลือผู้เล่นเริ่มต้นในเมืองนั้น รับรางวัลการไปถึงครั้งแรก ศึกษาวิถีชีวิตในนี้อย่างพื้นฐาน ทำความเข้าใจกับระบบเกม จากนั้นก็ถามถึงภารกิจนั้น...
ภารกิจที่ทำให้ตัวละครเขานั้นตกอยู่ในสภาพนี้..สภาพที่ทำให้เขาใช้ชีวิตได้ยากลำบากขึ้นอย่างมาก
ภาพสะท้อนของหญิงสาวผมยาวสีดำในกระจกเงาที่สะท้อนตัวเขายิ่งทำให้เขาหนักใจขึ้นมา
ดวงตาสีน้ำตาลนั้นส่องเข้าไปในภาพสะท้อนอย่างพินิจพิจรณา ดวงตาคมโตทั้งสองกำลังมองลักษณะใบหน้าของตนอย่างคิดหนัก
น้อยภารกิจนักที่จะทำให้ผุ้เล่นเปลี่ยนแปลงลักษณะตัวละคร ซึ่งเดธดันได้ภารกิจนั้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แถมยังต้องมานั้งปวดหัวกับการเปลี่ยนไปของตัวละครของตนเช่นนี้
และการที่จะกลับไปในร่างเดิมได้ เขาจะต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ
แต่แน่นอนว่าภารกิจที่มีผลต่อเพศตัวละครแบบนี้ ย่อมมีระดับความยากอยู่ที่ "นรก"
แต่ด้วยความจำเป็น ทำให้เดธคิดจะฝ่ามันไปให้ได้ เพราะชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายนี้…ไม่ได้มีเวลาให้เขาปรับตัวมากจนถึงขนาดนั้น
เขาต้องเร่งทำเวลาให้ตนเองอยู่ในร่างที่ถนัดอย่างเร็วที่สุด...
“เฮ่อ…” ร่างบางทิ้งตัวลงมานอนที่เตียงพยาบาลอีกครั้ง
“ทำไมแค่เริ่มมายังโดนปัญหาตบบ่าตอนรับเลยนะ…”พูดจบเดธก็เด้งตัวขึ้นมาจากเตียง
แต่ด้วยน้ำหนักเพียงสี่สิบหกกิโลกรัมในร่างนี้ ทำให้ร่างที่ควรจะลงพื้นพอดีพุ่งเอาหัวคมำพื้นไปหนึ่งที…
วันต่อมาเป็นวันที่กลุ่ม ลอสกิฟเต็ด(lost-gifted)ของกาหยูได้ออกเดินทางเข้าหาเมืองเริ่มต้น โดยมีคณะเดินทางทั้งหมดหกคน
แน่นอนว่าทุกคนรู้จักกันอย่างดี
ทำให้ดีกรีความเฮฮามีมากพอทำให้คนเส้นตื้นหัวเราะจนท้องแข็งได้
บ่อยครั้งที่เดธหัวเราะออกมากับท่าทางของกลุ่มลอสกิฟเต็ดนี้
ความเครียดที่เขามีคล้ายจะจางไปหลายส่วนด้วยกัน
ทั้งกลุ่มเดินทางกันด้วยความสนุกสนาน จนกระทั่งการเดินทางมาสิ้นสุดที่มหานครแห่งการเริ่มต้น
มหานครที่นักเดินทางทุกคนเริ่มต้นการผจญภัย
มหานครที่ยิ่งใหญ่ ที่ใช้นามว่า สตาร์เทียร์
ภาพจากมุมสูงแสดงให้เห็นกลุ่มลอสกิฟเต็ดก้าวเข้าสตาร์เทียด้วยความคึกคักและฉายให้เห็นชายลึกลับที่นั่งไขว่ห้างปักหลังอยู่ไม่ไกล
ชายหนุ่มผู้ใช้ดวงตาสีฟ้าอันเย็นยะเยือกจ้องมองกลุ่มนั้นอย่างไม่คลาดสายตา
ชายที่มีรอยอัขระเวทย์มนต์บนใบหน้า
ชายผู้ออกตามหากลุ่ม ลอสกิฟเต็ด
“ลักษณะตามที่ระบุเป๊ะๆ…”ชายหนุ่มปิดหน้าต่างแสดงรูปถ่ายของกาหยูลงอย่างยิ้มแย้ม ดวงตาที่เรืองแสงจ้องอย่างเยือกเย็นไปที่สาวผมน้ำตาลอย่างไม่วางตา
“ในที่สุดก็หาเจอซักที”
โปรดติดตามตอนต่อไป
แวะคุยกับไรท์นิดนึง
เรื่องจุดยืนของไรท์เตอร์ตากลมคนนี้
ไรท์เป็นคนที่แอนตี่ "ชายเหนือชาย" ดังนั้นนิยายเรื่องนี้ ไม่ใช่นิยาย"วาย"
พระเอกมีความเป็นชายเต็มร้อย!!!
ดังนั้นหากท่านผู้อ่านบางท่านที่เป็นสาววายอยากได้ฉาก ช-ช คงจะไม่มีให้ได้เสพกันน่ะ
ขอคมาบรรดาสาววายด้วย ณ ที่นี้ และขอฝากตัวกับทุกคนที่ยังติดตามอยู่ ณ บรรทัดนี้
สำหรับคนที่บอกว่า ตอนนี้งง ไรท์บอกเลยว่าเป็นความตั้งใจของไรท์ล้วนๆ ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่า การที่เปิดมาแล้วทิ้งปมให้นักอ่านงงกันซะขนาดนี้
ตอนนี้จึงเป็นการทดลองดูของข้าพเจ้า ว่าเสียงตอบรับจะดีแค่ไหน อารมณ์ประมาณโยนหินถามทางอะไรทำนองนั้น
จึงจำเป็นต้องขอร้องนักอ่านหลายๆคนที่กำลังเกิดความสงสัย หรือกำลังจะเม็นต์ด่าไรท์ ช่วยบอกหน่อยว่าคุณกดอ่านต่อทันทีหรือว่า กดปิดนิยายเรื่องนี้ไปเลย?
ช่วยตอบกันหน่อยน่ะครับ ^^
ความคิดเห็น