ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Heaven War Online

    ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 บุรุษที่เกิดจากความตาย(รีไรท์รอบสุดท้าย)

    • อัปเดตล่าสุด 10 เม.ย. 60


    จงกลายเป็นหุ่นเชิดของข้า


    ก้าวเข้ามา…สู่ขุมพลังที่แท้จริง…





    พรุบ… เสียงชายหนุ่มเซตัวลงนอนบนโซฟาด้วยท่าทีอ่อนล้าดังขึ้นมาในห้องที่เงียบสะงัด


    แสงเพียงน้อยนิดที่จุดติดในห้องนั้น ฉายลงไปในโต๊ะสีน้ำตาลที่วางสิ่งที่เคยเป็นความหวังไว้อยู่จนรกตา


    นั่นคือ จดหมายที่ตอบกลับมาจากบริษัทต่างๆนาๆ


    หรือจดหมายที่กลายเป็นความสิ้นหวัง หลังจากที่เขาได้เปิดอ่าน


    “เฮ่อ…” ชายหนุ่มก่ายหน้าผากตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก ในสมองเขาทื่อตันและมืดมิดทุกสารทิศ ขณะที่กำลังคิดแก้ปัญหากองโตที่จดหมายนำพามาให้


    ซึ่งจนแล้วจนรอดเขาก็ยังหาทางแก้ไขไม่ได้ จึงจำเป็นต้องใช้สถานะ “ตกงาน” ตามที่สังคมยัดเยียดให้อย่างไม่เต็มใจ


    “เฮ่อ…”และชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลางเหลือบมองไปที่โต๊ะ ที่ยังคงมีจดหมายหลงเหลืออยู่หนึ่งฉบับ


    ความกลัวทำให้เขาไม่กล้าจะเปิดมันอ่าน... เพราะการโดนปฏิเสธงานติดต่อกันมากกว่าสามครั้ง ทำให้เขาเกิดอาการหลอนจดหมาย


    บังเกิดความคิดสองฝ่ายออกมาถกเถียงอภิปราย เรื่องการเปิดจดหมาย ฝ่ายหนึ่งคือฝ่ายคิดแง่ร้าย… ส่วนอีกฝ่ายคือฝ่ายอยากรู้อยากเห็น…


    ทั้งสองถกเถียงกันจนชายหนุ่มหัวปั่น… เขาเอื่อมมือไปทำท่าจะคว้าจดหมายหลายครั้งแต่ก็ชักมือกลับมาด้วยความถี่พอๆกัน


    จนกระทั่งความอยากรู้อยากเห็นนั้นถีบความคิดร้ายกระเด็นไป ชายหนุ่มจึงได้กำลังใจในการเปิดมันอ่าน


    พอได้อ่านจ่าหน้าซองนั้น ชายหนุ่มก็มีแววตาแปลกปะหลาดขึ้นมาโดยฉับพลัน


    “ได้รับรางวัลจากกิจกรรมชิงโชค” ชายหนุ่มหยี่ตามองมันดีๆอีกที


    “เราส่งชิงโชคของอะไรไปงั้นหรอ?” คำถามนี้แม้แต่เขาเองก็ตอบไม่ได้


    แต่เขากลับคิดได้ว่านี่เป็นความหวังอันแรกท่ามกลางความสิ้นหวังมากมาย เขาจึงไม่ลังเลใจในการเปิดอ่าน


    ใจความข้างในเขียนถึงรางวัลจากกิจกรรม ไทยแลนด์เกมส์โชว อันเป็นงานเกี่ยวกับการจัดแสดงเกมทุกรูปแบบ


    ในจดหมายมีรายชื่อสปอนเซอร์และผู้มีอุปการะคุณยาวรวมทั้งสิ้นสี่สิบสองบรรทัด มีรายชื่อค่ายเกมยาวเหยียดต่อจากนั้นอีกสี่หน้ากระดาษ มีข้อความขอบคุณทุกคนที่เข้ามาร่วมงานจากคณะผู้จัดอีกหกหน้า มีใบหน้าผู้พัฒนาเกมจากหลากหลายค่ายเกมในสามแผ่นต่อมา…


    เส้นเลือดเริ่มผุดขึ้นมาที่ใบหน้าของขายหนุ่มผู้เริ่มเดือดดาลที่หาบรรทัดของเขาไม่เจอซักที


    ความต้องการฉีกกระดาษนี้มีขึ้นมาเมื่อมีคำนิยมของตัวงานในหน้าต่อมา...แต่สติที่ยังไม่ขาดสะบันทำให้เขายังมีความอดทนจะอ่านต่อไป


    จนในที่สุดเขาก็เจอในสิ่งที่เขาต้องการ


    “ผลรางวัลการชิงโชคด้วยโค้ด 21475635385572 ของท่านนั้น จับฉลากได้เครื่องเกมออนไลน์เสมือนจริงชื่อ Musume Of Demon จำนวนหนึ่งเครื่อง พร้อมทั้งกิฟการ์ดสีทองหนึ่งใบ พัสดุจะส่งไปล่าช้ากว่าจดหมายหนึ่งวัน…รางวัลเป็นเกมงั้นหรอ...”ชายหนุ่มลูบคางตัวเองขณะอ่านทวนจดหมาย


    “หวังว่ามันจะขายได้ราคาดีนะ…”พูดจบชายหนุ่มก็มุ่งตรงไปที่คอมพิวเตอร์


    ชายหนุ่มไม่มีความลังเลในการขายเครื่องเล่นเกมนี้ทิ้งเลยแม้แต่น้อย เพราะคนที่ไม่มีแม้แต่งานอย่างเขาจะเข้าเล่นเกมอย่างสบายใจ ย่อมเป็นไปไม่ได้


    แต่พอชายหนุ่มกำลังจะเปิดเว็ปขายของออนไลน์ ก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น เขาจึงจำเป็นต้องละสายตาไปจากคอมพิวเตอร์และออกไปดูแขกที่แวะมาดึกดื่นเช่นนี้


    แขกที่มาสวมชุดเครื่องแบบของพนักงานข่นส่งที่ข้อนข้างธรรมดา พร้อมรถบรรทุกสีดำสลักคำว่า Logic.inc ที่เป็นค่ายผู้พัฒนาเกมที่เขาชิงโชคได้มาเมื่อครู่นี้


    พอชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็นึกสงสัย ที่พนักงานมาไวกว่าที่กำหนดไว้ แต่ความไม่ใส่ใจทำให้เขาก้าวออกไปโดยไม่คิดอะไร


    “รบกวนคุณลูกค้าเซ็นต์รับของหน่อยครับ”พนักงานขนส่งเอ่ยปากอย่างสุภาพขณะที่เหลือบมาเห็นจดหมายในมือเขา


    “คุณลูกค้ามีบัตรรับของแล้วนี่ครับขออนุญาตตรวจดูนะครับ”พนักงานหยิบที่เซ็นต์รับพัสดุมาแสกนจดหมายแจ้งของรางวัลของชายหนุ่ม


    ซึ่งมันก็ปรากฏลายเซ็นต์สีฟ้าขึ้นมาทันที


    “เรียบร้อยแล้วครับ รบกวนคุณลูกค้าช่วยเปิดประตูให้เราเข้าไปติดตั้งเครื่องประคองชีวิตหน่อยครับ”


    ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางนึกสงสัย แต่มือกลับเปิดประตูให้พนักงานขนของได้เอาอุปกรณ์ทั้งหมดเข้าไปในบ้านของเขาอยู่ดี


    กระบวณการติดตั้งเป็นไปอย่างรวดเร็ว โดยใช้แค่จดหมายที่ทางบริษัทให้เป็นเครื่องยืนยันตัวตน


    ชายหนุ่มพึ่งรู้จักเกมออนไลน์เสมือนจริงจากคำบอกเล่าของพนักงาน เกมที่เขาเข้าใจว่ามันเป็นแค่เกมธรรมดากลับดูล้ำและพัฒนากว่ายุคที่เขาเคยเล่นเป็นร้อยเป็นพันเท่า


    เกมออนไลน์เสมือนจริงนั้น เป็นเกมที่จะเชื่อมสมองของผู้เล่นเข้ากับตัวเกมจริงๆ ซึ่งสิ่งๆนี้เองทำให้ผู้เล่นได้เข้าไปสัมผัสประสบการณ์เสมือนจริงที่ตัวเกมมอบให้


    แต่ลำพังการใช้เครื่องเกมอย่างเดียวจะทำให้เป็นผลร้ายกับผู้เล่นจึงจำเป็นต้องมีอุปกรณ์เสริมที่ชื่อเครื่องประคองชีวิต


    อุปกรณ์นามเครื่องประคองชีวิตนี้มีหน้าที่ทำให้ร่างกายของผู้เล่นอยู่ในสภาพจำศิล ซึ่งจะทำให้ร่างกายพร้อมเล่นเกม(ออนไลน์)เป็นเวลานาน พร้อมทั้งทำการระงับคลื่นสมองบางประการ ที่อาจจะรบกวนกระบวณการเล่นเกม อาธิเช่นการดิ้นเป็นต้น


    มีพนักงานเข้ามาสอนใช้เครื่องเกมกับเครื่องประคองชีวิตที่ติดตั้งครอบเตียงของเขา ซึ่งพนักงานก็สามารถอธิบายได้อย่างดีจนเขาที่ไม่เคยใช้เข้าใจและใช้ได้อย่างงูๆปลาๆ


    และพอการสอนใช้จบลง พนักงานทั้งหมดก็จากไปโดยไม่เก็บค่าใช้จ่ายใดๆ เนื่องจากจดหมายอันนั้นแทนค่าใช้จ่ายทังหมด


    แต่พอพวกพนักงานกลับไปหมด ชายหนุ่มก็พึ่งฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้


    “แล้วเครื่องเล่นอันเท่าช้างแบบนี้จะไปขายต่อยังไงฟะ”


    ชายหนุ่มก่ายหน้าผากตัวเองที่คิดอะไรด้วยความคิดอะไรตื้นๆแบบนี้


    คงไม่ใช่อะไรที่ดีหากจะถอดชิ้นส่วนนี้เพื่อขายต่อไปอีกที และคงจะโง่สิ้นดีหากจะยัดเตียงที่ติดอุปกรณ์นี้ลงในกล่องพัสดุ…


    ความปวดหัวทำให้เขาหยุดมองเครื่องแสกนสมอง จากนั้นเขาจึงมองไปที่คอมพิวเตอร์ไปด้วยสายตาที่ว่างเปล่า


    เขาจับจ้องเว็ปขายของออนไลน์ด้วยดวงตาที่ไร้ประกาย ความหวังสุดท้ายเป็นเหมือนกล่องพัสดุเปล่าที่พกพาค่าใช้จ่ายมาเพิ่มให้เขา


    ชายหนุ่มเตรียมล็อคเอาท์ออกจากเว็ปขายสินค้าที่เข้ามาหาทางรอด


    แต่ดวงตาที่มอดประกายพลันเฉิดฉายขึ้นมายามจ้องเข้าไปในหมวดการค้าที่อัปเดตมาใหม่


    เช่นเดียวกับประกายไฟแห่งความคิดจุดสว่างขึ้นมาในห้วงเวลาวิกฤต


    ไวดุจความคิดที่แป้นพิมพ์ถูกกดไปมาด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง


    ข้อมูลเกมที่ชิงโชคมาถูกเปิดออกหาอย่างรวดเร็ว ทุกเว็ปไซต์ที่เขาเข้ามามีการเชื่อมโยงไปสู่คำว่า M.O.D. online


    ทั้งเว็ปไซต์ข้อมูลเกมอย่างวิกิพีเดี่ย เว็ปไซต์ข่าวสารอย่างไทยรัฐ และทั้งเว็ปไซต์ธุรกิจอย่างธนาคารกสิกรไทยถูกใช้ค้นหาคำสั้นๆคำนั้น


    และผลการค้นหาที่ออกมาทำให้ชายหนุ่มถึงกับยิ้มออกมา


    คำว่าเกมกับธุระกิจยังเป็นของคู่กันเสมอมา…


    ความคิดนั้นแล่นเข้ามาขณะที่ชายหนุ่มมองดูที่ฝาเครื่องเกมอย่างใช้ความคิด


    ความหวังสุดท้ายกลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด แถมยังเป็นทางที่มีโอกาสสำเร็จมากกว่า การไปสมัครงานด้วยวุฒการศึกษาที่ตำต้อยของเขา


    การเข้าเกมจึงกลายเป็นหนทางสุดท้ายในการหลีกหนีสถาณะล้มละลาย


    เครื่องเล่นเกมที่คล้ายหมวกกันน็อคอันใหญ่ถูกสวมลงบนหัวของเขา


    และพอสวมมันเข้าแสงสีรอบตัวก็พลันเลือนหายไป…ร่างภายในพลันเข้าสู่สภาวะหลับไหลในเสี้ยววินาที


    เครื่องประคองชีวิตเลื่อนกระจกใส่มาครอบร่างที่อยู่ข้างใน


    ก่อนที่ร่างภายในจะเข้าสู่การการผจญภัยที่เหนือจินตนาการ




    ทว่าการทำอย่างงั้นมันกลับเข้าทางของเจ้าของจดหมาย


    ที่ให้ชายหนุ่มมุ่งเข้าสู่ใยของตนเอง


    ใยที่ขยายไปทั่วเกมๆนี่โดยไม่มีใครรู้ถึงมัน






    “ยินดีต้อนรับสู่เกม มุซุเมะออฟเดม่อนออนไลน์ โปรดรอซักครู่เพื่อปรับสภาพคลื่นสมอง”เสียงประกาศดังขึ้นมาจากระบบ(ประกาศระบบ)ทำให้ชายหนุ่มมองดูแสงสีรอบข้างที่จางลงจนเห็นเป็นห้องรับแขกสีเหลี่ยมเล็กๆ


    ภายในห้องประกอบด้วยเฟอร์นิเจอร์หลายชนิดที่เน้นหนักไปในแนวคลาสสิก


    ชายหนุ่มมองไปรอบๆด้วยสายตาปริบๆ ความคิดแรกที่เข้ามาทำให้เขาลองเอามือจับใบหน้าของตนเองเพื่อทดสอบความสมจริง


    สิ่งที่พบคือความรู้สึกถึงใบหน้า!


    นั้นคือความรู้สึกเวลาจับใบหน้าจริงๆ ในโลกความจริง!!


    “ว้าว..”สิ่งๆนั้นทำให้ชายหนุ่มอดตะลึงไม่ได้ ชายหนุ่มเคยคาดหวังเรื่องการพัฒนาของวงการเกมอยู่ในสมัยที่ตนเองยังเคยมีกินมีใช้ แต่เขาก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าในเวลาแปดปีนี้มันจะพัฒนาจากเกมที่เคยเป็นเพียง สีเหลี่ยมเล็กๆหลายๆอันมาต่อกัน จนกลายเป็นเกมที่ให้ความรู้สึกเหมือนมาอยู่ในโลกอีกโลก


    เราน่าจะเกิดมาหลังกว่านี้ซักสิบปี…


    ความคิดนี้ถูกขบคิดออกมาขณะที่ชายหนุ่มเลียฝีปากอย่างเสียดาย


    “ช่างมันละกัน” ความคิดปล่อยวางอีกอันทำให้เขาเริ่มสำรวจไปรอบห้องที่มีดวงแสงเล็กๆ กระจายตัวส่องสว่างอยู่ภายใน


    การสำรวจห้องเล็กๆที่ดูกว้างใหญ่นี้ ทำให้ชายหนุ่มลดเวลาการปรับคลื่นสมองลงมาอยู่ที่สิบห้านาที


    และก็มีหญิงสาวเอ็นพีซี(ตัวละครที่ไม่ใช่ผู้เล่น)ออกมาต้อนรับเขาอย่างดี


    หญิงสาวเอ็นพีซีทำหน้าที่โดยแนะนำระบบต่างๆที่ชายหนุ่มควรรู้ จากนั้นจึงนำพาชายหนุ่มเข้าสู่กระบวนการสร้างตัวละคร


    แน่นอนว่ากระบวนการสร้างตัวละครเป็นอะไรที่สะดวกสบายมากสำหรับมือใหม่อย่างเขา


    ทั้งการปรับหน้าตาและการเลื่อกสิ่งของติดตัวในตอนเริ่มต้น ล้วนทำระบบออกมาได้อย่างไม่ซับซ้อน จนกระทั่งเขามาถึงขั้นตอนสุดท้ายในการสมัครตัวละคร


    นั่นคือขั้นตอนที่ทำให้เขาหยุดมองมันไว้อย่างยาวนาน


    เพราะมันคือการตั้งชื่อตัวละคร


    ชายหนุ่มกวาดสายตามองบรรทัดที่ว่างเปล่าด้วยแววตาเศร้าหมอง


    ซึ่งเป็นแววตาที่จ้องมองชื่อตัวละครที่ไม่มีสิทธ์สมัครงาน ไม่มีสิทธ์ต่อวุธการศึกษา และจวนเจียนว่าจะล้มละลาย


    ทั้งสามสิ่งนี้ทำให้ตัวตนจริงๆของเขาตายหายไปด้วยกำลังแห่งเงินตรา..


    เกมที่เขาก้าวเข้ามาเหมือนการไขว่คว้าโอกาสครั้งใหม่จากโลกเสมือนจริงนี้


    เป็นโอกาสที่แลกเปลี่ยนมาด้วยความตาย


    เขาจึงคิดจะใช้ความหมายนี้เป็นคำที่เรียกขานตัวละคร


    คำที่ใช้สั่งสอนให้เขา ใช้ความตายนี้อย่างคุ้มค่า


    “คำว่า “เดธ” จะกล่ายเป็นคำเรียกขานตัวละครของคุณต่อจากนี้”


    บุรุษที่ถือกำเนิดจากความตาย…ได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว…




    โปรดติดตามตอนต่อไป



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×