โพยมยอดรัก

              ต่างคนต่างนอนอยู่คนละด้านของเรือ เซเลโน่ยังไม่ง่วงเสียทีเดียว ลุกขึ้นมานั่งมองออกนอกหน้าต่าง ซึ่งมีแต่ความมืดของคุ้งน้ำ เหนือขึ้นไปคือหมู่ดาวที่เกาะกลุ่มกระจายเต็มผืนฟ้า พอหันกลับมาอีกทางก็เห็นดวงตากลมโตมองเขาอยู่ แววตาไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
                “คุณยังไม่ง่วงหรือฟริกกา”
                หล่อนส่ายหน้าน้อยๆ แล้วถามกลับบ้าง “แล้วคุณล่ะ”
                “ผมนอนไม่หลับ รู้สึกกลัวไปหมด จนไม่กล้าข่มตาหลับ”
                “กลัวอะไรในเมื่อเราอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว”
                “ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก ผมไม่ได้กลัวตายนะ ชีวิตผมผ่านความตายมาไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรแล้ว ความตายก็แค่พริบตาเดียวเท่านั้น แต่สิ่งที่ผมกลัวก็คือคุณ”