มิติแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #8 : EIGHT

          ไม่ต้องมีคำพูดใดมาบรรยายว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น พ่อปู่ตัวปลอมกำลังวิ่งออกไปทางประตูหลัง ขณะที่คนกลุ่มหนึ่ง วิ่งไล่ตามไปหวังไปรุมสะกรัมให้หายแค้น คนอีกกลุ่มหนึ่งกำลังรุมทำร้ายลูกน้องของพ่อปู่กันอย่างเมามัน วุ้นดึงแม่ให้ออกห่างวงสหบาทา  ส่วนป้าแอ๋วขอเข้าไปร่วมวงนี้ด้วย วุ้นรีบพาแม่เดินลงมาข้างล่าง  

        “แม่ว่า เรากลับกันก่อนเถอะ นะลูก เดี๋ยวตำรวจคงกำลังจะมา  โอ้ย วันนี้มันอะไรกันนักหนา”

        “วุ้นก็ว่าอย่างงั้น ไปกันเถอะแม่”  วุ้นพูดจบแต่เธอก็เหลียวหลังมองข้ามไหล่หาวิลว่าอยู่ไหน 

         ‘ผมอยู่นี่ วิลโผล่ โผล่ข้างตัวเธอ  “  วุ้นมองวิลตาเขียว เอาอีกแล้ว จู่ๆก็พรวดพราดออกมา

          วุ้นกับวิลพากันหัวเราะท้องแข็ง ลั่นห้อง    เมื่อวิลเล่าถึงตอนที่พรรคพวกพ่อปู่เห็นไมโครโฟนลอยได้   ส่วนแม่ของวุ้น ไปสถานีตำรวจเพื่อไปแจ้งความเป็นเจ้าทุกข์ วุ้นให้แม่ไปคนเดียวก็เพียงพอแล้ว

           ‘คุณทำได้ไงเนี่ย สุดยอดเลย วิล ที่นี้พวกนั้นคงเข็ดไปอีกนานไม่ไปหลอกลวงใครอีก”
            "จริงๆ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้ง ผมแค่อยากจะหยุดพวกนั้นหลอกชาวบ้านซะที  แต่ช่วยไม่ได้นี่ถ้าพวกเขาจะโดนผีหลอก ก็ผมเป็นผีจริงๆนี่"

             "วิล วุ้นมีอะไรอยากถามวิลหน่อยได้ไหม" วุ้นเลิกหัวเราะ และทำหน้าขรึม วิลคิดว่าวุ้นจะต่อว่าที่เขาทำตัวเป็นผีเกเรซะอีก แต่วุ้นกลับถามว่า

"คุณจำไม่ได้จริงหรือว่าคุณตายได้ยังไง แล้วมาจากไหน"

              "ผมจำได้เท่าที่บอกวุ้นไปทีแรก ที่ว่างเปล่า และเสียงร้องเรียก  เป็นความทรงจำสุดท้ายของผม จริงๆวุ้น" วิลใช้สองมือกุมหัว เหมือนกับว่าถ้าเขาทำแบบนั้น เขาอาจจะจำอะไรได้อีกแต่ก็ไม่ได้ผล

           'ช่างเถอะ วิล วุ้นจะพยายามช่วยคุณ ถึงแม้ว่าความตายของคุณอาจจะเจ็บปวด ทุรนทุราย แต่คุณควรจะต้องรู้"    วิลมองหน้าวุ้น สองคนประสานสายตากัน เป็นอีกครั้งที่วุ้นรู้สึกว่าใบหน้าเธอเริ่มร้อนผ่าว ขึ้นมา

        "เอ่อ พรุ่งนี้เช้า วุ้นจะไปทำบุญให้วิลนะ คือตักบาตรให้  วุ้นนึกได้ตอนที่อยู่ในสำนักพ่อปู่"

        "ทำบุญ คงไม่ใช่เหมือนที่พวกนั้น...."

          "ไม่ใช่ หรอก วิล เราชาวพุทธจะทำบุญอุทิศ ส่วนกุศลให้ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว วุ้นเห็นแม่ทำบุญให้ยายบ่อย ๆ แม่บอกทำให้ยายได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี"

“วุ้นอยากให้ผมไปแล้วหรือ" วิลถามวุ้นเสียงเศร้า

        “ไม่ใช่อย่างนั้น บางทีวุ้นคิดเองว่า วิลอาจจะได้รับผลบุญ ทำให้จำอะไรได้บ้าง หรือทำให้สุขสงบ เลิกกวนประสาทวุ้นเสียที  เลิกวับไปวับมา รู้ไหม  วุ้นตกใจทุกครั้งที่คุณทำแบบนี้ "

"ผมขอโทษที  "     วิลยิ้มแหย    วุ้นได้แต่ส่ายหัว จะระอาหรือสงสารวิญญาณตนนี้ดีหนอ

          วุ้นตื่นแต่เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น  เธอกับแม่ของเธอจัดอาหารคาวหวานมาตักบาตร  เมื่อเสร็จสิ้นแล้ว เธอ นำแก้วน้ำใส่น้ำประมาณครึ่งแก้ว มีจานรองสีขาวนวลหนึ่งใบ วุ้นตั้งใจกรวดน้ำให้วิล เธอเอ่ยชื่อ วิล   โรเจอร์แผ่วเบา เพราะไม่อยากให้แม่เธอได้ยินและสงสัย เอา

                วุ้นขึ้นมาที่ห้อง เธอเห็นวิลนั่งอยู่บนเตียง สีหน้าแจ่มใสเบิกบาน มากกว่าเดิม 

‘วุ้นไปทำบุญให้วิลมา คือ วันนี้มี แซนวิสรสไก่ อร่อยไหม  ”

             “ไม่รู้สิ ไม่รู้สึกว่าได้ทานอะไรหรอก  คือถ้าผมเป็นวิญญาณนะ คงกินไม่เป็น  แต่ผมรู้อยู่อย่างหนึ่ง ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มัน สุขสงบอย่างประหลาด  รู้ไหมวุ้น ตั้งแต่ผมจำความได้นับแต่อยู่ในที่เวิ้งว้างว่างเปล่า  วันนี้ผมรู้สึกดีมากๆ “ วิลตอบวุ้นกลับ
        “ วุ้นมีอะไรจะบอกวิลนะ ถ้าคุณ สบายดี วุ้นก็ยินดีด้วย แต่ ตอนนี้วุ้นต้องรีบแต่งตัวไปเรียนแล้วค่ะ”

วิลยิ้มน้อย  รู้ตัวว่าตนเองต้องทำอย่างไร เขาเดินหายลับไปทางประตูห้อง ปล่อยให้วุ้นจัดการกับตัวเอง

       วุ้นเดินไปถึงโรงเรียนเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาอันที่จริง วิลจะตามเธอมาด้วย แต่วุ้นห้ามเด็ดขาด เธอไม่อยากให้ใครมามองเธอเป็นตัวประหลาดเมื่อเธอต้องพูดอยู่คนเดียว วุ้นใช้เวลาเรียนหนังสือทั้งวันตามปกติจนถึงเวลาเลิกเรียนเธอกลับมาถึงบ้านเพื่อเก็บกระเป๋าก่อนไปทำงาน    วุ้นมองไม่เห็นวิลในห้อง 

          “ไปไหนน้า ”      เธอชะโงกไปที่หน้าต่างและพยายาม กวาดสายตาซ้าย ขวา หน้าหลัง  เธอจำประสบการณ์การหายไปและโผล่มาอย่างรวดเร็วของวิลได้ดี    วิลไม่โผล่พรวดมาทางหน้าต่างเหมือนครั้งก่อน 

“วุ้นเราอยู่ข้างหลัง  ต่างหาก ”  วุ้นได้ยินเสียงวิลเธอหันหลังกลับมา  วิลยืนอยู่ข้างหลังเธอ

“ผมไปดูรายการทีวีกับพ่อวุ้น  ก็ไม่มีอะไรทำนี่น่า”

            ‘วุ้นไม่ได้ว่าไรสักหน่อย  คุณคงเซ็งใช่ไหม เอาละไปร้านพี่เหมียวกันดีกว่า” วุ้นบอกพลางเดินนำหน้าวิลลงไปข้างล่าง    วุ้นเดินไปหน้าบ้านเธอเห็น แม่กำลังเก็บข้าวของ  เอกกำลังช่วยแม่ล้างจานกองใหญ่อยู่     แล้วเสียงเล็กตะโกนดังออกมาจากหน้าบ้าน

        “ป้าเพ็ญ แม่บอกว่า ช่วยทำของหวานให้แม่สักสองอย่างหน่อย แม่ทำไม่ทัน”  เจ้าของเสียงเป็นเด็กสาวร่างเล็ก ผิวขาวที่ชนวุ้นเกือบล้มที่ร้านพี่เหมียว เมื่อวันก่อน ขวัญใจอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืดคอกลมรัดรูป เผยให้เห็นรูปร่างที่โตเป็นสาวของเธอ    เธอปล่อยผมยาวสลวยปะบ่า   วุ้นเห็นว่ ถ้าลดความกระด้างลงอีกหน่อย เธอจะเป็นคนที่น่ารักมาก

“เพล้ง ”    เสียงแก้วน้ำหล่นลงพื้นแตก  เอกทำแก้วหล่นจากมือทันที ที่เขาเงยหน้ามองน้องขวัญคนสวย วุ้นสังเกตเห็นว่าหน้าน้องชายเธอแดงระเรื่อ

“เอกขอโทษ  แม่” 

“เอก ระวังหน่อยสิ นี่ใบที่เท่าไรแล้ว เดี๋ยวหักค่าขนมอีกหรอก ไปเอาอะไรมาเก็บเดี๋ยวบาดเนื้อเอา”          

เอกเดินไปเอาที่โกนขยะมาเก็บเศษแก้ว ขณะที่น้องขวัญ เดินตรงไปหาแม่ของวุ้น เธอยื่นกระดาษรายการของหวานชุดใหม่  

‘ตายจริง ของไม่พอซะด้วย เอกเก็บของไปก่อนนะ ลูกเดี๋ยวแม่จะไปซื้อของมาเพิ่ม”

“ครับ”   เอกพูดไป เก็บเศษแก้วไป แอบลอบชำเลืองมองน้องขวัญที่เดินออกจากบ้านไป วุ้นแกล้งไปนั่งใกล้ ช่วยเก็บเศษแก้ว  เธอเอาศอกถองสีข้างน้องชาย

“ไง ปิ๊งเขาละ สิ”

“โธ่ พี่วุ้นพูดอะไรอย่างนั้น  หางตาเขาไม่แลผมเล้ย”

         “คิดอย่างนั้นก็ดีแล้ว จะได้ไม่ผิดหวัง” วุ้นเตือนน้องชายเธอ  วุ้นรู้ว่า เธอไม่ชอบหน้าทั้งวุ้นและพาลไปถึงเอกด้วยบางทีวุ้นก็เคยสงสัยว่า วุ้นเคยไปทำอะไรให้เธอเหม็นขี้หน้าแบบนี้

วุ้นเดินข้ามถนนมาร้านของพี่เหมียว    ในไม่กี่นาทีเธอก็เดินมาถึงประตูกระจกหน้าร้าน   วุ้นเข้าไปนั่งประจำที่เดิมของเธอ โดยมี วิลมานั่งข้างๆ พลันสายตาก็สะดุดใครบางคนในร้าน  ขวัญใจคนงาม เธอน่าจะมาถึงก่อนวุ้นไม่เท่าไรนักเพราะเมื่อสักครู่ เธอยังคุยกับแม่ของวุ้นอยู่ วุ้นแปลกใจนิดหน่อยที่พักหลัง เธอเห็นขวัญมาที่นี่ประจำ  ขวัญคงจะเหมือนเด็กที่เพิ่งหัดเข้าไปอยู่ในโลกไซเบอร์ใหม่ๆ คงกำลังติดอกติดใจมันอยู่ถึงได้ไม่สนใจว่าวุ้น กำลังมองเธออยู่

"วุ้น เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้"  วิลหันมาถาม   วุ้นไม่พูดไร แต่กำลังจ้องมองไปที่เด็กสาวคนนั้นที่กำลังเพลินกับหน้าจอคอมของตัวเอง  วุ้นกำลังสงสัยว่าอะไรกันหนอที่ทำให้ ขวัญใจท่าทางมีความสุข แล้ววุ้นก็ใจหล่นวูบ วิลเดินไปอยู่ข้างหลังขวัญใจ และกำลังแอบดูหน้าจอเธอ 

'วิลนาย มานี่ " วุ้นพยายามเรียกให้เบาที่สุด แต่ก็มี แต่ก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆได้ยิน

'พี่  เรียกผมเปล่า ฮะ"

'ไม่ใช่จ๊ะ พี่เรียก….. ไม่มีอะไร" วุ้น รีบเดินไปใกล้วิล  แล้วกระซิบไปข้างหู

"คุณกำลังเสียมารยาท ออกมาเดี๋ยวนี้" เธอออกคำสั่งให้วิลกลับไปนั่งที่เดิมของเขา

"วุ้น ทำอะไรจ๊ะ กำลังซ้อมบทละครหรือ " พี่เหมียวกำลังเดินเข้ามาในร้านพอดี  ถามวุ้น

 หัวใจวุ้นกระตุกอีกครั้ง มันเป็นจังหวะเดียวกันที่ น้องขวัญหันขวับมาพอดี เธอมองวุ้นด้วยสายตาเหยียดและกำลังไม่พอใจที่วุ้นแอบดูอยู่ข้างหลังเธอ   วุ้นรีบแก้ตัว

'คะ เอ่อ ตอนใหม่คะ" วุ้นรีบเดินไปกลับนั่งที่โต๊ะของเธอ   แกล้งทำเป็นมองหน้าจอ ใช้นิ้วจิ้มไปๆมาๆ ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรบนหน้าจอให้ทำเลย ส่วนวิล ยักไหล่ แล้วหัวเราะขำ ทำให้ วุ้นหน้าเริ่ม หงิกกว่าเดิม  

วิลเดินกลับไปที่วุ้น เมื่อเริ่มมองเห็นวุ้นหน้างอ

        "เอ่อ ผมเห็น เธอกำลังคุยกำลังใครคนหนึ่ง  น่าจะเป็นเพื่อนชาย ท่าทางเด็กคนนั้นจะชอบ"

วุ้นทำตาโตใส่เมื่อได้ยินวิลเล่าให้ฟัง แต่เธอคิดได้ว่านี่เป็นเรื่องของของคนอื่น และเธอไม่ควรเข้าไปยุ่ง

           'เราเลิกพูดเรื่องของเขาดีกว่าวิล  ตอนนี้วุ้นกำลังหาข้อมูลอยู่ วิลมาดูด้วยกันไหม" วุ้นเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่น

"ผมเห็นเขากำลังนัดกับอีกฝ่าย"  วิลเล่าต่อ

       "วิล ถ้าคุณยังไม่หยุดยุ่งเรื่องของขวัญ  วิลกลับไปคอยวุ้นที่บ้านก่อนได้เลย ตกลงไหม"  วุ้นยื่นคำขาด ได้ผล
 วิลสงบปากลงไปได้ แล้วเขาก็มานั่งดูวุ้นกำลังหาข้อมูล

วุ้นเดินกลับบ้านกลับราวประมาณสามทุ่มกว่าๆ ปกติเธอเดินกลับเพียงลำพัง หากแต่วันนี้ มีวิลมาเดินเคียงข้าง วุ้นค่อยอุ่นใจแม้ว่าวิลจะไม่ใช่คนก็ตาม  วุ้นเดินคุยเรื่องจิปาถะกันไปเรื่อยๆ  จนเกือบถึงบ้าน วิลก็พูดเรื่องขวัญใจอีกครั้ง เมื่อเห็นวุ้นอารมณ์เริ่มจะดี   

             "ผมเห็นเด็กคนนั้นคุยกับใครสักคนหนึ่ง ที่หน้าจอเธอ เหมือนเขานัดกัน วุ้น  คนในคอม เนี่ย น่ากลัวไหม ผมว่ามันแปลกๆ"

              "ไม่รู้สิ วุ้นไม่แน่ใจนัก ไม่เคยนัดใครด้วย แต่พี่เหมียวเคยบอกว่า ไม่ให้ไปเชื่อพวกนี้มากนัก มีแต่พวกหลอกกัน ทั้งนั้นยกเว้น.."

"ใคร" วิลสงสัย แต่วุ้นไม่ตอบ เธอมองหน้าวิล

         "วิลไง  ไม่เคยโกหกวุ้นสักครั้ง วิลรักษาสัญญากับวุ้นตลอดมา แม้ว่าจะ.. “ วุ้นเว้นวรรคนิดหนึ่ง “จะตายไปแล้วก็ตาม"    วิลยิ้มให้เธออย่างพอใจ  แต่แล้ว.......

         "วุ้นเรา โอ้ย!!!! "  วิลใช้มือกุมศีรษะทั้งสองไว้ข้าง   ล้มตัวงอลงไปนั่งกับพื้น เขาหรี่ตาลงเพราะอาการปวดหัวอย่างแรง   แสงสว่างจ้าผุดขึ้นมาในความคิดของเขา  เสียงใครคนหนึ่งเรียกเขาอยู่จากที่ที่ไกลห่าง ไม่ใช่คนที่อยู่ข้างตัวเขาตอนนี้  เป็นเวลาช่วงหลายนาที  อาการที่เกิดขึ้นค่อยๆบรรเทาลง เขาค่อยเริ่มรู้สึกตัวและลืมตา เงยหน้ามองวุ้นที่หน้าซีดขาว จ้องมองเขาอย่างตื่นๆอยู่  นึกสงสัยว่าทำไมวิญญาณไร้ร่างกายของเขาถึงได้มีอาการแบบนี้ขึ้นมาได้

"วิล คุณเป็นไรไป วุ้นใจคอไม่ดีเลยรู้ไหม วุ้นเรียกคุณอยู่ตั้งนาน" วุ้นนั่งคุกเข่าข้างวิล 

"ไม่รู้สิ ผมปวดหัวมาก แปลกนะ ผมเห็นแสงวาบขึ้นมาด้วย เมื่อกี้ผมแย่มากใช่ไหม"

"จู่ๆคุณก็ลงไปนั่งกองกับพื้น ร้องว่า ปวดหัว ปวดหัว  และที่สำคัญที่ทำให้ ฉันตกใจแทบแย่รู้ไหม"

"ทำไมหรือครับ  ผมเป็นอะไรไป"

"ตัวของคุณ มันหายไปครึ่งตัว!!"