มิติแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #5 : FIVE

 วุ้นยกมือปิดปาก   ใครคนๆหนึ่งยืนอยู่กลางห้องของเธอ   เธอเกือบจะร้องเรียกคนข้างล่างแล้ว  ถ้าไม่ได้พินิจดูว่าคนที่อยู่กลางห้องดูคุ้นๆตา    ชายหนุ่มหล่อเข้ม ผมสั้นรองทรงสีน้ำตาลเข้ม รับกับคิ้วเรียวยาวสีเดียวกัน ดวงตาประกายสดใสสีฟ้า มองมาที่เธอเช่นกัน วุ้นนิ่งไปครู่หนึ่ง  มีผู้ชายอยู่ในห้องเธอได้ไงกัน หรือเป็นเพื่อนน้องชายเธอ    เธอมองไปที่ภาพแล้วมองกลับมาแขกที่ไม่ได้คาดฝัน   คนในภาพกับเขาคนนั้นที่ยืนอยู่หน้าเธอคือคนๆเดียวกัน

"วิล วิลใช่ไหม วิล จริงๆด้วย" วุ้นยิ้มกว้าง  ตื่นเต้นระคนแปลกใจเป็นที่สุด คนที่เธอรอคอยมานานแสนนาน  บัดนี้มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว             
       "คุณมาได้ไง  รู้ได้ไงว่าวุ้นอยู่นี่ " วุ้นเดินตรงเข้าไปมองใกล้ๆให้เต็มตาว่าเธอคงทักคนไม่ผิดแน่นอน
      "คุณเป็นคนเรียกผมใช่ไหม ผมได้ยินใครบางคนเรียกผม ... คุณเป็นใคร"  เสียงเย็นแต่นุ่มนวลเอ่ยถามเธอขึ้นมาประโยคแรก    เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอของวุ้น  รู้สึกงงงวยที่วิลจำเธอไม่ได้ แถมคำพูดเหมือนดูห่างๆ  เหมือนต่างคนต่างไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย    แต่นึกได้ว่า วิลไม่เคยเห็นวุ้นมาก่อน แปลว่า วิลคงยังไม่ได้เปิด เมล์ฉบับล่าสุดที่วุ้นแนบรูปตัวเองไปให้
      "ฉันชื่อวุ้นไง คนที่เคยคุยกับคุณในอินเตอร์เน็ต จำได้ยัง"
      "คุณเรียกผมว่า วิล ผมชื่อวิลหรือ แล้วคุณชื่อวุ้น เราเคยคุยกันด้วยหรือ"
วุ้นหน้าเปลี่ยนสี อะไรกันนี่     "วิล อย่าบอกนะว่าคุณจำไม่ได้แม้ตัวเอง"

ก่อนที่วุ้นจะใส่คำถามต่อไป เธอก็สะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องเธอดังขึ้น เสียงแม่ของเธอตะโกนถามมาจากข้างหลังประตู

“วุ้น วุ้น เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก หนูเป็นไรหรือเปล่า”  วุ้นทำอะไรไม่ถูก เธอตัวสั่นมองหา ที่มิดชิด สักที่ในห้องเธอ  

“วิล คุณไปหลบข้างตู้เสื้อผ้าตรงนั้นก่อน  เร็วเข้า ถ้าแม่มาเห็นคุณอยู่ในห้องวุ้นเวลานี้ เกิดเรื่องใหญ่แน่”

วิลมองหน้าวุ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ   แต่ก็ยอมทำตามที่เธอขอร้อง  วุ้นรู้สึกว่าวิลก้าวเท้าได้ยาวและเร็วมาก วุ้นค่อยๆเดินไปเปิดประตูห้อง แม่ของเธอ ชะโงกหน้ามองเข้ามาข้างใน

“เมื่อกี้แม่เหมือนได้ยินเสียงลูกคุยกับใคร”

“เปล่าคะ วุ้นอยู่คนเดียวคะ แม่ เมื่อสักครู่ วุ้นเปิดวิทยุเสียงดังไปหน่อย มั้งคะ”  แม่เธอพยักหน้าเบาๆ เป็นอันว่าเธอเข้าใจอย่างที่วุ้นพูด

“หนูเป็นอะไรหรือเปล่า แม่เห็นหน้าซีดๆเหมือนไม่ค่อยสบาย”

“หนูปวดหัวนิดหน่อยคะแม่ เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย”  วุ้นตอบแม่ของเธอพร้อมเอามือปิดปาก ไว้ทำท่าหาว

“แล้วนั่น รูปใครละ  วุ้น”  แม่ถามเมื่อเหลือบไปเห็นภาพของวิลเข้าพอดี

“ของส้มแก้วคะ มีคนให้เป็นของขวัญส้มมา ส้มไม่ชอบเลยให้วุ้น” วุ้นโกหกแม่อีกครั้ง   รู้สึกกระดากใจ

“งั้นหนูพักผ่อนนะลูก แม่ไปดูพ่อก่อน อย่าหักโหมมาก]t”  แม่วุ้น พูดพลางเอามือลูบหัววุ้นเบาๆอย่างห่วงใย

แม่เธอเดินกลับไปข้างล่าง  วุ้นปิดประตูแล้วหันกลับมา วิลกลับมายืนอยู่ที่เดิม

“วิล  คุณ ออกมาตั้งแต่เมื่อไร ดีนะที่แม่ ไม่เห็น ”  วิลไม่ตอบอะไร เขาได้แต่หัวเราะเบา

“ยังจะมาหัวเราะอีก  วิล นี่มันห้องนอนผู้หญิง และคุณก็เป็นผู้ชาย คนไทยเขาถือเรื่องนี้มาก  จริงอยู่แม่ฉันไม่ทันเห็นคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความเขาจะไม่เดินขึ้นมาอีก คุณต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แล้วเราค่อยเจอกันทีหลัง” วุ้น พูดเร็วจนวิลฟังเกือบไม่ทัน  เธอ แง้มประตูห้องเบา แล้ว  กวักมือเรียกให้วิลเดินตามเธอออกไป

วุ้นค่อยๆย่องเดินด้วยปลายเท้า ลงบันไดให้เบาที่สุดเท่าที่เบาได้ จนมาถึง บันไดชั้นล่างสุด วุ้นหันกลับมาเอานิ้วชี้ แตะริมฝีปาก  วิลมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ   วุ้นชะโงกไปทางซ้ายมือของเธอ   แม่และพ่อกำลังดูละครทีวีเรื่องดังอยู่โดยไม่ได้สนใจข้างหลังของพวกเขาเลย วุ้นพาวิลเดินไปทางขวามือของเธอที่มีประตูที่จะนำพวกเขาออกไปทางหลังบ้าน เธอดึงกลอนประตู  มันดังแกร็ก เธอหันไปมองพ่อกับแม่เธออีกครั้ง พวกเขายังคงเพลิดเพลินกับตัวละครอยู่ เธอเปิดประตูหลังบ้านแล้วพาวิลเดินออกมา

วุ้นพาวิล เดินเลาะกำแพงออกมาข้างๆ  ออกไปยังถนนหน้าบ้าน  

“เรากำลังจะไปไหนกัน”  วิลเอ่ยปากถามวุ้นหลังจากที่เขาต้องปิดปากเงียบมาพักหนึ่ง

“ฉันจะพาคุณขึ้นแท๊กซี่กลับบ้าน ปากซอยน่าจะมีผ่าน เดี๋ยวคุณบอกเขาว่าบ้านคุณอยู่ไหนนะ”
“บ้าน นั่นนะสิ  บ้านผมอยู่ไหน”  วิลถามวุ้นกลับ และมันทำให้เธอหันขวับไปมองหน้าวิล คิ้วขมวด  

“คุณอย่าบอกนะ ว่าคุณไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน  คุณคงไม่ได้…..”  วุ้นพูดไม่ทันขาดคำ   เสียงเห่ากรรโชกของสุนัขตัวหนึ่งดังมาจากข้างพวกเขา

“โฮ่ง  โฮ่ง   โฮ่ง  แฮ่ๆๆ   ”  สุนัขพันธุ์ทางสีน้ำตาลตัวใหญ่  เห่าเสียงดังพร้อมแยกเขี้ยวของมัน  ทำท่าจะกระโดดมาใส่ มาใส่พวกเขา

“สีหมอก ! หยุดเดี๋ยวนี้นะไป  ไป๊ นี่เพื่อนฉันสีหมอก”   วุ้นหยิบก้อนหินปาใส่มัน สีหมอกวิ่งหนีหลบก้อนหินที่วุ้นปาใส่  แต่ไม่ยอมเลิกเห่า  วุ้นปาไล่ไปอีกสองสามก้อน จนวันวิ่งหนีหางจุกตูด  มันเลิกเห่าไปแล้วแต่ยังคงหันกลับมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง

“เราไปกันต่อเถอะ สีหมอกเป็นหมาของเพื่อนบ้านวุ้นเอง ปกติมันไม่ค่อยเห่าใครสุ่มสี่สุ่มห้า คุณคงแปลกหน้า มันเลยเห่าใส่”  วุ้นหันหลังกลับมาแล้วพยักหน้าบอกให้วิล เดินตามเธอไปต่อ 

ทันใดนั้น สีหมอกที่เมื่อสักครู่ทำท่าจะสงบลง กลับแยกเขี้ยวและพุ่งเข้าใส่ วิล วุ้นตกใจจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากลำคอ   สีหมอกกระโจนทะลุผ่านร่างของวิล ราวกับเป็นแค่อากาศที่ว่างเปล่า ไปชนกับเสาไฟฟ้าอย่างจัง   มันร้องดังเอ๋งๆ ก่อนที่มันจะกระเผลกสามขาวิ่งหนีไป ส่วนวุ้นช็อกไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเป็นทรุดฮวบไปกองกับพื้น