อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #29 : หนอนตัวการ

         "มูซา พวกเราไม่ได้คิดหนีออกไปไหน   ขอร้องอย่าบังคับฉันให้กลับนะ ฉันกำลังจะไปช่วยเอลันดาพี่ชายของฉัน"

    มูซามองเด็กทั้งสองนิ่งอยู่นาน  คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน  “เจ้าชายรู้แล้วหรือว่า  เอลันดาอยู่ไหน

    “ฉันรู้ ฉันสามารถติดต่อกับเขาได้ แต่พวกทหารไม่เชื่อฉันเลย  มูซา  ช่วยฉันหน่อย อย่าบอกใครนะ  ปล่อยให้เราสองคนได้ไปช่วยเอลันดา” 

“จะไปกันแค่เด็กสองคน เองหรือ  ได้อย่างไรกันมันอันตรายมาก เอาอย่างนี้ มูซาจะไปช่วยด้วย  มีผู้ใหญ่ไปอีกคนคงจะดีกว่า”

“จริงสิ ขอบคุณมูซามากเลย”  อารอนยิ้มกว้าง

“เดี๋ยวตามมูซาไปบ้านมูซาก่อน   ข้าน้อยจะไปเอาไม้กายสิทธิ์และไม้กวาดประจำตัวมูซาก่อน มูซาจะไปบอกลาเจ้ามาร์ธาด้วย”

“ได้สิ แต่อย่านานนัก เรามีเวลาไม่มาก”  ทั้งอารอนและเซลิลีนตามมูซาไป  อารอนรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยสามหัวก็ดีกว่าสองหัว แต่เซลิลีนกลับไม่คิดอย่างนั้น เธอกลับรู้สึกแปลกๆ มูซาเสนอตัวเข้ามาช่วยง่ายดายเกินไป

มูซาเดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้เด็กทั้งสอง ยืนรออยู่หน้าบ้าน  สักพักได้ยินเสียงก้องคำรามมาจากที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกเขา

“อารอนเสียงอะไรอะ”  เซลิลีนพยายามเงี่ยหูฟัง และมองตรงไปข้างหน้า เผื่อมีอะไรกระโดดเข้ามา

“น่าจะเป็น  มาร์ธาทำไมวันนี้มันร้องคำรามดังแบบนั้น” อารอนทำท่ายักไหล่  เซลิลีนรู้สึกขนทั้งแขนมันจะลุกชันเกือบพร้อมกัน   ไม้กายสิทธ์ในมือหล่นลงที่ปลายขาของเธอ เธอก้มลงเก็บมัน สายตาเหลือบไปเห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างอยู่ด้านหลัง 

“สตูเปฟาย”  

“อารอนระวัง”เธอผลักอารอนออกไป  แต่ตัวเธอเองกลับหลบคาถาไม่ทัน   เซลิลีนตัวนิ่งแข็งทื่อทันทีที่โดนสะกดนิ่ง   อารอนชูไม่กายสิทธิ์ขึ้นมา

“อิมเปนิ....”  อารอนว่าคาถายังไม่จบ ไม้กายสิทธิ์เป็นอันต้องหลุดออกไปจากมือ คู่ต่อสู้เก่งกว่าและว่องไวกว่ามาก

“มูซา...   ฉันบอกแล้วว่าจำเป็นต้องไปช่วยเอลันดา  ทำไมต้องมาขวางด้วย หรือว่า เสด็จพ่อสั่งไว้”

ชายชราแค่นยิ้มเหี้ยม เดินอย่างช้าเข้ามาใกล้ 

“ไม่มีใครสั่งฉันได้ ถ้าฉันไม่เต็มใจทำ  ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าชายทำให้งานของท่านเฟดิเรอนานต้องพัง”

“ท่านเฟดิเรอนาน  คุณเรียกหัวหน้ากบฏว่าท่าน งั้น คุณก็เป็น....พวกเดียวกับเขา.”

“ฉลาดมาก ไม่ต้องสาธยายให้เสียเวลา  สมกับเป็นเจ้าชายจริงๆ  ฉันทำงานรับใช้ท่านเฟดิเรอนานมานาน ด้วยเรามีอุดมการณ์เดียวกันคือ ล้มล้างกษัตริย์”

“ที่เอลันดาถูกจับตัวไป เป็นฝีมือแกใช่ไหม  แกแฝงตัวเข้ามาเพื่อแอบสอดแนม ฉันไม่น่าไว้ใจแกเลย”  อารอนกัดฟันดังกรอด   เวลานี้ เขาไม่รู้จะหาวทางออกอย่างไรดี

 “มารู้ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ได้ตัวเจ้าชายอารอนอีกคนไปเป็นเครื่องต่อรอง คงได้เปรียบไม่น้อย แต่เด็กสาวคนนี้   เอาไปก็เกะกะเปล่า”  มูซาพูดจบก็ก้าวเท้าเข้าไปหาเซลิลีน ที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้

“อย่าแตะต้องตัวเธอ หยุดนะ”  อารอนกระโจนเข้าไปขวางทาง  มูซาสะบัดไม้กายสิทธิ์ตัวเขาก็ลอยกระเด็นออกมาสู่พื้น 

“อะควาดา เค....”   เงาดำขนาดใหญ่ทอดตัวเหนือพวกเขาทั้งสาม มูซาเงยหน้าไปมองก็ต้องตกใจตะลึงตาค้าง   สัตว์ประหลาดหน้ายาวมีปีก เกล็ดสีแดงขนาดใหญ่กำลังลอยอยู่บนศีรษะ  มายืนอยู่ข้างหน้า   มาร์ธาหลุดมาจากที่อยู่ของมัน

“ไอ้มังกรบ้า แกออกไปเดี๋ยว”  มูซาโบกไม้กายสิทธิ์ไล่ แต่ดูเหมือนยิ่งทำให้มันโมโหเข้าไปใหญ่ มังกรแดงใช้กรงเล็กยาวของมันจิกร่างมูซา เสียงร้องโหยหวนร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วก็เงียบหายไป มาร์ธาปล่อยร่างมูซาที่ตกใจจนเป็นลมลงที่พื้น มันค่อยเดินยกระย่องกระแย่งมาที่เซลิลีน

“มาร์ธา อย่าทำร้ายเธอนะ เขาเป็นเพื่อนฉันเป็นเพื่อนนายด้วย”

 อารอนร้องตะโกนบอกโดยไม่แน่ใจว่ามันจะเข้าใจหรือเปล่า  มังกรแดงยื่นหน้าออกมาใกล้หน้าเซลิลีน พ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมา แล้วมันก็ยื่นหน้ากลับ  หันไปสนใจพวกกิ่งไม้ข้างบนแทน อารอนหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาจากพื้น ร่ายคาถาแก้คำสาปให้เซลิลีน ทันที่รู้สึกตัวเธอร้องไห้โฮ ผวากอดอารอน ความตายเพิ่งเฉียดเธอไปอีกเพียงนิดเดียวถ้ามาร์ธาไม่มาช่วย

“เราจะทำอย่างไรต่อไปดี ไม้กวาดก็ดูสิ พังหมด”  เซลิลีนชี้มือไปที่ไม้กวาดที่นำมาด้ามหนึ่ง   หักออกเพราะแรงลมจากปีกของมาร์ธา   

อารอนกำลังนึกหาวิธี เขามองไปยังมาร์ธา ซึ่งตอนนี้มันเที่ยวเดินโน้มกิ่งไม้เล่นไปทั่ว

“ฉันรู้แล้วเราจะไปที่นั่นได้อย่างไรดี”

“กรี๊ด..กรี๊ด”  เสียงหวีดร้องของเซลิลีนดังลั่น เธอกอดเอวอารอนไว้แน่น  ขณะทั้งคู่อยู่สูงเหนือยอดไม้

“โอ้ย อย่าร้องได้ไหม เดี๋ยวเจ้ามาร์ธามันตกใจเสียงของเธอ  เราสองคนมีหวังร่วงไปข้างล่างแน่”

“นี่นะ วิธีเดินทางที่ปลอดภัยและเร็วที่สุดของเธอ”  เซลิลีนร้องตะโกน ลมพัดกระแทกหน้าจนแทบไม่ได้ยิน

“อย่างน้อยมันก็ช่วยเราไว้ แต่ถ้าเธอยังแหกปากอยู่อย่างนี้  มันคงเป็นการเดินทางที่สุดโหดเลยก็ได้”

อารอนคิดใช้วิธีขี่หลังมังกรแดงพันธ์เปอร์เซียตัวนี้ไป ซึ่งเร็วกว่าการขี่ไม้กวาดหลายเท่า แต่ดู
เหมือนมาร์ธามันคงจะหนวกหูเสียงร้องของเซลิลีนจริง เดี๋ยวมันก็บินขึ้นบินลงอยู่อย่างนี้