อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #21 : ความจริงที่หายไป

"อารอน  ดูสิ เขาตื่นแล้ว เดี๋ยว ฉันไปบอกพ่อกับแม่ก่อนนะ"

              เอลันดาแว่วเสียงคนพูดขึ้นมาและเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แสงสว่างจากโคมไฟในห้องทำให้เขาค่อยๆหรี่ตาขึ้นมา มองเห็นภาพลางเลือนของใครบางคนอยู่ตรงหน้าเขา เอลันดากระพริบตาสองสามที ภาพตรงหน้าค่อยชัดเจนขึ้นจนเห็นได้ว่าเป็นอารอน

              "นายรู้สึกอย่างไรบ้าง"  อารอนถามด้วยความห่วงใย  เอลันดาพยายามจะลุกขึ้น แต่ศีรษะมันหนักอึ้งไปหมดราวกับมีใครเอาลูกตุ้มมาถ่วง

              "ฉันไม่เป็นไรมาก แต่ก็ยังไม่โอเค" เขาตอบ

              ประตูถูกเปิดออกมา  เซลิลีนเดินลิ่วมานั่งข้างเตียงเขา  คนที่ตามหลังมาเธอมาคือแฮรี่ พอตเตอร์

              "นายหลับไปตั้งแต่เมื่อคืนกับอีกตั้งวันหนึ่ง ฉันกับอารอนเป็นห่วงเธอแทบบ้าไปเลย" เซลิลีนมองหน้าเขา พร้อมบีบมือเบาๆ

              "เธอดื่มนี่หน่อยไหม  พ่อหนุ่มน้อย มันคงทำให้เธอดีขึ้น" แฮรี่ยื่นแก้วใส่ช็อคโกแล๊คร้อนที่เพิ่งรินจากกาที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงมาให้เอลันดา  เซลิลีนเอื้อมมือไปหยิบและส่งต่อมาให้เขา เขาค่อยจิบนิดหนึ่ง   รู้สึกดีขึ้นทันที

              "เอาละ  อามีอะไรอยากคุยกับเอลันดาตามลำพัง  ช่วยออกไปข้างนอกสักพักได้ไหมสองหนูน้อย"

              "แต่.."  เซลิลีนอยากจะค้านแต่อารอนโพล่งออกมาเสียก่อน

              "ตกลงครับ  เราจะออกไปรอข้างนอก ไปกันเถอะ เซลิลีน" อารอนดึงมือเธออกจากห้องทั้งที่ไม่อยากไป   แฮรี่เดินออกไปเปิดประตูห้องอีกครั้ง  มองซ้ายทีขวาทีจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น

              "ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม" แฮรี่เอ่ยปากถามเด็กชาย  พลางช่วยพยุงตัวเขาให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

              "ดีกว่าเมื่อตอนตื่นมาใหม่ครับ    ช็อคโกแล๊คร้อนช่วยผมได้มาก" 

              แฮรี่รับแก้วช็อคโกแล๊คร้อนที่เหลือก้นแก้วไปวางที่เดิมพร้อมลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง   เขาจ้องตาเอลันดาโดยยังไม่ได้พูดอะไรออกมาจนทำให้เขารู้สึกอึดอัดตามไปด้วย แฮรี่มองดูมือตนเองที่ประสานไว้ข้างหน้า

                "คุณมานาดิเวียตั้งแต่เมื่อไร ครับ" เอลันดาคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายเริ่มต้นคงจะลดบรรยากาศที่ตึงเครียดลงไปได้บ้าง

              "ฉันมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้ หลังกษัตริย์เอ็ดมันส์เสด็จกลับมาจากการประชุมวิสามัญของสมาพันธ์พ่อมดแม่มดนานาชาติ  ฉันขอเข้าเฝ้าเพื่อทูลเรื่องสำคัญมาก    ยังไม่ทันจะพูดคุยได้มากนัก ก็มีเรื่องของเธอเข้ามาเสียก่อน" 

              "ผม..  เสียใจ ผมไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ผม… "

              "ช่างเถอะ  ยังไงก็ผ่านมาแล้ว ก็ดีเหมือนกัน  มันช่วยให้ฉันสามารถอธิบายเรื่องที่ฉันจะพยายามจะทูลพระองค์ได้อย่างไม่ยาก เพราะเรื่องที่ฉันจะทูลกับกษัตริย์เอ็ดมันส์เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอ ครอบครัวของเธอ"

              "เรื่องของผมหรือครับ" เอลันดาตกใจ  เขาทำอะไรผิดมหันต์มากกว่าเรื่องที่เขาแอบย่องเข้าไปในห้องหนังสือส่วนพระองค์ยามวิกาลอีกหรือ

              "จริงสิ ฉันนึกขึ้นมาได้ ฉันลืมบอกเธอไป  ปู่กับย่าของเธอถูกพวกกบฏชุดขาวทำร้าย "

              "อะไรนะครับ  ปู่ย่า  !!" เอลันดารู้สึกตกใจมาก  พยายามจะก้าวลงจากเตียงและลุกขึ้น โงนเงนไปมา แฮรี่จับไหล่สองข้างให้นั่งลงบนเตียงอย่างเดิม

              "ใจเย็น  เธอไม่ต้องกังวล  ทั้งสองท่านปลอดภัยดี ฉันกับรอนช่วยไว้ได้ทัน ตอนนี้ปู่กับย่าของเธออยู่ที่โรงพยาบาลเซนมังโก กำอยู่กับคุณแฮริสัน เวทเทอร์"

              "อยู่กับพ่อของผม  หมายความคุณรู้เรื่องที่ผม แอบไปพบพ่อของผมหรือครับ"

              "รอนเขาสงสัยว่าทำไมเธอหายไปบ่อยเวลาไปเยี่ยมฟรอนท์   เลยตามไปดู  ที่จริงเธอน่าจะบอกพวกเรานะ"

              "ผมขอโทษครับ" เอลันดาพูดเสียงอ่อย

              "พ่อเลี้ยงของเธอสบายดี   การที่ปู่และย่าของเธอไปเยี่ยมน่าจะทำให้อาการเขาดีขึ้น" 

              "พ่อเลี้ยงของผม คุณพูดแปลกๆ"  เอลันดาสงสัย แฮรี่สูดลมหายใจเข้า

              "ฟังนะ เอลันดา  เธอไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของคุณแฮริสัน  ไม่ใช่หลานโดยสายเลือดของปู่พอลและย่าแมรี่ เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเวทเทอร์เลยแม้แต่น้อย"

              เอลันดาฟังแล้วรู้สึกงุนงง    ผู้ชายคนนี้กำลังบอกเรื่องเหลวไหลสิ้นดี

              "คุณพูดเล่นใช่ไหม ให้ผมอารมณ์ดี ไม่ต้องหรอกครับ ผมขอบคุณมาก"  เอลันดาหัวเราะเบาๆในลำคอ

              "เวลานี้ ฉันคงไม่อาจจะมาพูดเรื่องขบขันกับเธอได้หรอกนะ เอลันดา  เธอคิดดูสิ เธอมีอะไรที่มีส่วนคล้ายปู่กับย่าของเธอบ้าง"

              เอลันดาย้อนกลับไปคิดพิจารณา  จริงอย่างที่แฮรี่บอกเขา เขามีรูปร่างสูงโปร่ง นัยน์ตาสีน้ำตาล  ผมสีดำสนิท ขณะที่ปู่และย่าของเขาผมสีน้ำตาลแดง  ยามมองเอลันดาเขาจะเห็นสีตาสีฟ้าที่ต่างจากเขา

              "คุณเอาเรื่องนี้มาจากไหน คุณรู้ได้ยังไง   แล้วผมใช่ลูกของแม่หรือเปล่า"  

              "แน่นอน  และแม่ของเธอก็ไม่ใช่ชาวไร่ธรรมดาด้วย แม่ของเธอคือ "  แฮรี่เว้นช่วงไว้ "พระราชินีภารดีปาราวตีที่ 12  แห่ง ราชอาณาจักรนาดิเวีย   เป็นคนๆเดียวที่อยู่ในภาพเหมือนที่เธอได้พูดคุยในห้องหนังสือ    แม่ของเธอพาเธอออกไปจากนาดิเวีย ไปใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้าน อัตเทอรี่  เซนต์ แคทซ์โพล  สมัครเป็นลูกจ้างของบ้านเวทเทอร์จนพบรักกับคุณแฮริสัน และได้ตัดสินใจแต่งงาน  "

              "มันจะเป็นไปได้ยังไง  มันยากที่ผมจะเชื่อนะครับ"    เอลันดาพยายามที่จะหาเหตุผลที่ควรจะเป็นไปได้

              "ล็อกเกตที่เธอใส่อยู่ตลอดเวลาเป็นหลักฐานได้เป็นอย่างดี  ล็อกเกตที่ทำจากวัสดุที่ไม่อาจหาจากที่ไหนในโลกนอกจากนาดิเวีย ฉันขอคืนให้เธอ" แฮรี่หยิบล็อกเกตออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม  มันอยู่ในสภาพเดิมทุกอย่าง   เพียงแต่สายที่ขาดหลุดออกไปถูกซ่อมแซมใหม่     เอลันดาเปิดฝาออกมา มองดูรูปภาพหญิงสาวในล็อกเก็ต เขาเพิ่งสังเกตได้ถนัดตาว่าเธอคล้ายกับหญิงสาวในภาพเหมือนในห้องหนังสือ แม้ว่ารูปจะเก่าและลางหายไปบางส่วนบ้างก็ตาม 

              "แล้วพ่อผมละครับ พ่อผมเป็นใคร"

              "เอลันดาเธอเป็นเด็กฉลาด เธอน่าจะคิดออกนะ"

              เอลันดาก้มมองล็อกเกต กำไว้แน่นในมือ  หลับตาลงสงบนิ่งอยู่นาน 

              "ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เชื่อ ผมไม่ใช่ลูกของเขา ไม่ใช่ … " เอลันดายังไม่อาจรับความจริงเรื่องนี้ได้   เช่นเดียวกับที่เขาไม่อาจเชื่อได้ว่าเขามีสายเลือดของพ่อมดบริสุทธิ์ สายเลือดแห่งราชวงศ์สูงศักดิ์

              "เธอต้องเชื่อ และต้องทำใจเชื่อให้ได้  ความจริงไม่อาจตายไปพร้อมกับแม่ของเธอได้ ฉันจะพาไปพิสูจน์ ถ้าเธอพร้อมและยอมรับ"   

              เอลันดามองลึกเข้าไปในตาสีเขียวของคนที่อยู่ตรงเขา เขาเม้มปากแน่น พยักหน้าเป็นอันว่าตกลง

              "งั้น ลุกขึ้นไหวไหม  เราจะไปพิสูจน์กัน"