คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : อะ กวอเดียน โพรทีเรน่า
“เอลันดา เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” เซลิลีนเป็นห่วงเอลันดามาก ตลอดการเดินทางกลับจากเซนมังโก เขาเอานั่งซึมไม่พูดไม่จา เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างรถ จนกระทั่งมาถึงบ้าน เด็กทั้งสามแอบพากันไปนั่งคุยที่เนินสวนหลังบ้าน เอลันดากำลังว้าวุ่นใจกับสิ่งที่เขาได้เจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“เฮ้ นายต้องพูดอะไรบ้างสิ เราจะได้รู้เรื่องอะไรบ้าง เผื่อพวกเราอาจจะช่วยอะไรนายได้” อารอนเป็นฝ่ายออกเสียงบ้าง เพราะทนเห็นเพื่อนเอาแต่ปิดปากเงียบอย่างเดียว
“เมื่อเก้าปีที่แล้ว….” เอลันเริ่มต้นเล่า “ฉันอายุได้สามปี ย่าเล่าว่า พ่อของฉัน คุณแฮริสัน ได้ออกเดินทางไปตะวันออกกลางเพื่อไปแก้ปัญหาเรื่องไร่กาแฟที่พ่อกับเพื่อนสนิทร่วมหุ้นกัน ” เอลันดาก้มหน้าเล่าเรื่องของเขาโดยไม่สบตามมองใคร
“ตอนนั้นมีสงครามกลางเมืองเกิดขึ้น พ่อฉันขาดการติดต่อเป็นเวลาเกือบปี บางคนบอกว่า เขาตายแล้ว มีการวางระเบิดตายหมู่เป็นจำนวนมาก ส่วนแม่ฉัน..” เขาเงยหน้าขึ้นมา เซลิลีนสังเกตเห็น น้ำใสๆเกาะอยู่ที่นัยน์ตาของเอลันดา
“แม่ตรอมใจ ร่างกายผ่ายผอม จิตใจอ่อนแอลงทุกวัน ที่สุดเธอก็จากลูกชายสุดที่รักของเธอไป ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ได้รับการเลี้ยงดูจากปู่ย่า ท่านทั้งสองบอกกับทุกคนว่าฉันเป็นลูกชายคนเดียวของพวกเขา มีเพียงคนเก่าแก่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ ทุกปีฉันจะเคารพศพแม่ของฉัน แล้วพ่อ…. คนที่ทุกคนคิดว่าเขาตายไปแล้ว แต่วันนี้ฉันพบเขาแล้ว พ่อฉันที่หายสาบสูญไปที่ตะวันออกกลางแต่ในอีกเก้าปีต่อมา เขาก็มาโผล่ในที่ที่เป็นของพวกพ่… เอ่อ ที่ที่คนปกติธรรมดาเขาไม่อยู่กัน ฉันก็เหมือนกับพวกเธอ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ” เอลันดาใส่ความรู้สึกเจ็บปวดกับทุกคำพูด เขาเคยคิดว่าเขาไม่มีพ่อแล้ว แต่ความจริงก็ปรากฏ มันน่าจะดีกว่านี้ถ้าเขาพบพ่อของตนเองในสภาพปกติ ไม่ใช่คนสติเลื่อนลอยน่าสงสารอย่างที่เห็น
“เอลันดา ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เธอคงยังรับสภาพพ่อเธอตอนนี้ไม่ได้ ” เซลิลีนพยายามปลอบเขา
“แต่ฉันคิดว่า น่าจะมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น นายคิดดูสิ ทำไมพ่อนายที่เป็นมักเกิ้ลถึงไปรับการรักษาตัวในโรงพยาบาลของพวกเราได้ ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับแม่นายหรือตัวนายก็ได้ บางทีแม่นายอาจเป็นแม่มดหรือตัวนายเองเป็นพ่อมดก็ได้” อารอนให้ความเห็นโพล่งออกมา ทำเอาเซลิลีนถึงกับตาเขียวใส่
“ฉันสันนิษฐานตามเหตุการณ์นี่ นายอย่าคิดมาก” อารอนรีบแก้ตัวทันควัน
“จริงสินะ ฉันก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย แต่ เป็นไปไม่ได้ พวกนายรู้เปล่าว่า ปู่และย่าฉันเกลียดพวกพ่อมดแม่มดจะตาย ถ้าแม่ฉันเป็นแม่มด ท่านคงไม่ยอมให้พ่อฉันแต่งงานด้วยแน่ หรือถ้าฉันมีเค้าว่าจะเป็นพ่อมด ฉันคงอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว”
“หรือแม่นายปกปิดเรื่องนี้ไว้อย่างเงียบเชียบ พอตอนหลังพ่อนายรู้ แม่นายก็เลย…. ”
“โอ้ยๆ พอกันทีอารอน ยิ่งเธอให้ความเห็นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เราไม่มีทางจะรู้ได้หรอก นอกจากให้คุณแฮริสันเป็นคนเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเก้าปีที่แล้ว แต่มันเป็นไปไม่ได้” เซลิลีนต่อว่าอารอนที่เริ่มจะให้ความเห็นน่ากลัว อารอนได้แต่ยักไหล่
“ถ้าพ่อฉันหายละ เซลิลีน เราอาจจะรู้ความจริงก็ได้” เอลันดาสบตาพูดกับเซลิลีนอย่างมีความหมาย
“โธ่ เอลันดา เธอก็ได้ยินที่ผู้บำบัดคนนั้นบอกว่าเขาโดนคาถาทำร้ายจนถึงกับความจำเสื่อมไปเลย นี่เขาจำได้แค่เรื่องชงกาแฟเท่านั้นอีกกี่ปีเขาจะหาย”
“นี่ละที่ฉันอยากจะขอร้องเธอ เซลิลีน ครอบครัวเธอต้องไปเยี่ยมฟรอนท์ทุกอาทิตย์ ให้ฉันไปด้วยนะ ฉันจะไปหาเขาไปพูดคุยกับเขา เอาสิ่งของที่เป็นของเขาไปให้ บางทีเพราะการที่เขาไม่มีอะไรที่เคยอยู่ในความทรงจำให้เขาได้เห็น เขาเลยหายเป็นปกติช้า ช่วยฉันนะ ฉันขอร้อง เราจะได้รู้ว่าความจริงกันเสียที ” เอลันดาพยายามขอร้องเซลิลีน เซลิลันมองตาที่ใสซื่อของเพื่อนชาย ก่อนที่จะตอบออกไป
“ตกลง เราทำตามนี้ แต่เรื่องนี้พวกเราต้องเก็บเป็นความลับนะ อย่าเพิ่งให้ผู้ใหญ่รู้เด็ดขาด”
“เฮ้ ฉันไปด้วยสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน บางทีสิ่งที่ฉันสงสัยอาจเป็นจริงก็ได้”
“นายมีปัญหาสงสัยอะไรยะ พ่อมดอารอนจอมยุ่ง” เซลิลีนทำเสียงสูงใส่อารอน อารอนหัวเราะ เลิกคิ้วนิดหนึ่ง
“ไม่บอก แล้วอีกไม่นาน พวกเธอจะรู้เอง”
หลังจากนั้นเด็กทั้งสามก็ต้องเดินลงจากเนินเขา เพราะได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่เรียกให้มารับประทานมื้อเย็น วันนี้เอลันดาจะได้ทานอาหารจากฝีมือของแม่มดผู้วิเศษคนหนึ่ง
…………………………………………………………………..
“จริงหรือที่เจ้าชายที่เล่ามาทั้งหมด มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน” เลนนอลตกใจที่ได้ฟังอารอนเล่าถึงเด็กชายมักเกิ้ลนามว่าเอลันดาที่โต๊ะอาหารในตอนเช้าอีกสองวันถัดมา อารอนสังเกตว่าพักนี้ เลนนอลมักออกนอกบ้านบ่อยๆ บางทีกลับมาเกือบค่ำ เขาไม่อยากถามเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว
“ฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันคิดว่า บางทีเอลันดาอาจเป็นพี่ชายฝาแฝดของฉันก็ได้ เรามีอะไรหลายอย่างคล้ายกันมาก ไม่ว่ารูปร่างหน้าตาก็ใกล้เคียงกัน ความคิดอ่านบางทีก็ตรงกันจนฉันคิดว่ามันไม่น่าบังเอิญมากไป เพียงแต่ว่าฉันไม่แน่ใจเท่านั้นเอง เราต้องหาทางพิสูจน์ว่าเขาเป็นพ่อมดหรือเปล่า แล้วเขาเป็นใคร”
“แล้วเราจะพิสูจน์ยังไงดีพะยะคะ” มันดังกัสถามเพราะอยากมีส่วนร่วมเรื่องนี้อีกคน
“เอางี้ ท่านสองคนลองไปสืบที่บ้านของเขาได้ไหม แม่ที่แท้จริงของเอลันดาเป็นใคร ส่วนฉันจะลองหาทางพิสูจน์ที่ตัวเขาเอง”
“อืม เป็นความคิดที่ดี เอาละ เดี๋ยวฉันจะลองไปถามพวกคนงานที่อยู่มานานในไร่ดูเผื่อจะได้เรื่องบ้าง เอานั่น เจ้าชายอารอนจะไปไหนอีกพะยะค่ะ” มันดังกัสร้องถามเมื่อเห็นอารอนลุกจากโต๊ะอาหาร เตรียมตัวออกไปนอกบ้าน
“ไปพิสูจน์ไง ฉันนัดเซลิลีนกับเอลันดาที่บ้านของเซลิลีน เรามีงานทำคนละอย่างแล้วนะ”
“ระวังพระองค์ด้วยพะยะคะ ” เลนนอลเตือน อารอนพยักหน้ารับคำ ก่อนก้าวขาออกนอกบ้าน
ที่ราบบนเนินเขาหลังบ้านโพรงกระต่าย อารอนกับเซลิลีนช่วยกันปูผ้าและวางอาหารว่างที่เฮอร์ไมโอนี่จัดมาให้เด็กๆปิคนิกกัน เซลิลีนหยิบไม้กวาดสองอันมาด้วยพร้อมหอบหนังสือเวทมนตร์คาถาหลายเล่มมีทั้งของตนเองและของเก่าสมัยที่แม่เธอยังเรียนอยู่มาด้วย โดยที่เซลิลีนขอแม่เธอมา บอกว่าอารอนอยากจะศึกษาวิชาเวทมนตร์ของฮอกวอตถ์บ้าง เฮอร์ไมโอนี่กำชับนักหนาว่าให้เอามาศึกษาอ่านเพียงอย่างเดียว แต่ห้ามทดลองเสกเด็ดขาด
“ทำไมเอลันดามาช้าจัง” อารอนบ่นพึมพำ
“ นั่นสิ แต่ช่างเถอะ เอานี่ เรามาเล่นควิดดิชกัน เอาลูกแอบเปิ้ลเป็นควัฟเฟิลนะ” เซลิลีนชวนอารอนขี่ไม้กวาดหัดขว้างผลแอบเปิ้ลที่สมมติเป็นลูกบอลแทน ต่างก้าวขึ้นไม้กวาดเตะขาให้ตัวลอยจากพื้นสูงไม่มากนัก เพราะไม่อยากให้ใครเห็น
“เฮ้ พวกนายลอยอยู่ข้างบนลงมาหน่อยได้ไหม เอาเปรียบฉันนี่ “ เอลันดาตะโกนมาจากพื้น อารอนกับเซลิลีนก้มมอง อารอนตะโกนกลับไป
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ พวกเราเป็นพ่อมดแม่มดก็ต้องบินบนไม้กวาดเป็นธรรมดา แต่นายเป็นมักเกิ้ลก็ต้องอยู่พื้นจริงไหม ยกเว้นว่านายจะอยู่บน อะไรนกบิน เอ้ยเครื่องบิน ฉันกับเซลิลีนจะบินเล่นกันอีกสักพักจะลงมา นายไปกินแซนวิชกับน้ำฟักทองไปพลางๆก่อน มีหนังสือให้อ่านเล่นด้วย “ อารอนบินโฉบขึ้นลงอย่างสนุกสนาน ก่อนจะส่งท้ายว่า “ข้อยกเว้นอีกข้อหนึ่ง นายก็ต้องยอมรับว่าตัวเองเป็นพ่อมด”
เอลันดามองดูเพื่อนขี่ไม้กวาดไปมา หงุดหงิดนิดหน่อย เขาเดินไปนั่งเล่นบนผ้าที่ปูไว้ หยิบแซนวิชใส่ปาก ตามด้วยน้ำฟักทองหอมหวานในกระติก สายตาเหลือบไปมองเห็น หนังสือเวทมนตร์กองหนึ่ง แล้วข้างๆมีไม้กายสิทธิ์วางอยู่ด้วย เขาหยิบมาเปิดอ่านดู มีบทคาถาอยู่หลายหน้า รูปภาพประกอบ
“อันนี้อะไรนะ คาถาทลายด่าน เป็นไงนะ” เอลันดานึกสนุกลองเล่นตามหนังสือดู จินตนาการว่าตัวเองเป็นพ่อมดจริงๆ
เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา ลุกขึ้นยืนแล้วลองโบกตามที่หนังสือบอก
“รีคัดโต” เขาท่องคาถาออกมา ออกเสียงตามที่หนังสือบอกไว้
คาถาพุ่งออกไปกระแทกกับมุมบนสุดด้านหนึ่งของสุสานไม้โอ๊คแตกกระเด็นปลิวว่อน เสียงระเบิดของคาถาดังสนั่น ทำให้แฮรี่ที่กำลังเดินขึ้นมาบนเนินเขาเพื่อมาเล่นควิคดิชกับเด็กๆถึงกับตะลึงตาค้าง
“เอลันดา นายทำอะไรของนาย” อารอนร้องตะโกน เด็กทั้งสองบินค้างกลางอากาศทันทีที่ได้เห็น ส่วนเอลันดาไม่ต้องพูดถึง เขายืนอยู่ในท่าชูไม้กายสิทธิ์ชะงักไว้อย่างนั้น ช็อกในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป อารอนกับเซลิลีนรีบบินต่ำมาใกล้
“เอลันดา เอลันดา” อารอนเขย่าตัวเขา เอลันดาหันมามองเพื่อนทั้งสอง รู้สึกว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดมันหายไปเหมือนไม่ได้ทานข้าวมาหลายวัน ท้องไส้ปั่นป่วนจนอยากจะอาเจียนออกมา สายตาพร่าพรายแล้วสติก็วูบดับลง
………………………………………………….
“อาแฮรี่ เอลันดา ฟื้นแล้ว” เอลันดาได้ยินเสียงของเซลิลีนร้องเรียก เขาขยับตัวลืมตาขึ้นมองเพดาน แล้วเมื่อมองไปรอบๆ ทุกคนยืนห้อมล้อมเขาไว้อยู่
“เธอเป็นไงบ้าง ดื่มนี่หน่อยไหม” เฮอร์ไมโอนี่ ยื่นถ้วยชอคโกแล็คร้อนมาให้ดื่ม มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
“เธอไม่เคยได้รับการฝึกฝนเรื่องเวทมนตร์มาก่อนเลยใช่ไหม” แฮรี่ตั้งคำถามขึ้นมาทันที เอลันดาส่ายหน้า
“น่าแปลกจริง เป็นไปได้ไง” รอนอุทานอย่างประหลาดใจ “เขาเพิ่งเรียนรู้เป็นครั้งแรกก็ทำได้ขนาดนี้ ดีที่คาถาไม่ได้ออกไปอย่างเต็มที่ จึงไม่มีอะไรเสียหายมากนัก”
“ผ…ผมทำอะไรลงไป ช่วยบอกผมได้ไหม” เอลันดาถาม
“เอาละ หนุ่มน้อย ฟังนะ ตอนนี้เราค่อนข้างแน่ใจว่าเธอเป็นพ่อมดแน่ๆ ถ้าเธอไม่ใช่พ่อมดคงจะเสกคาถาทลายด่านออกไปไม่ได้ แต่เราต้องขอตรวจสอบเธอให้ถี่ถ้วนกว่านี้ ชาติกำเนิดเธอเป็นข้อกังขาอย่างมาก ” แฮรี่อธิบายให้เด็กชายฟัง เอลันดาได้แต่นิ่งงงงัน เขาเป็นพ่อมด สิ่งที่เขาทำไปเมื่อสักครู่ใหญ่คือการร่ายคาถาเวทมนตร์
“ไม่ต้องตกใจนักหรอก แต่ก่อนมีคนมาบอกฉันแบบนี้เหมือนกัน แล้วฉันก็ไม่เชื่อเหมือนเธอเลยตอนนี้” แฮรี่พยายามพูดในแง่ดี และหวนระลึกถึงเพื่อนเกลอตัวยักษ์
“แต่อาแฮรี่คะ ทำไมเอลันดาถึงเป็นลมไปเมื่อใช้คาถา เท่าที่หนูเรียนมาไม่เคยมีใครบอกว่าเราจะเหนื่อยอ่อนจากการใช้คาถาเลยนี่คะ”
“นั่นเป็นคำถามที่ดี อืมเธอนี่ช่างสังเกตเหมือนแม่เธอไม่มีผิด เอาละ ฉันสงสัยอีกอย่างหนึ่งนะ เพราะเอลันดามีที่มาผิดไปจากคนอื่น เป็นพ่อมดที่หลุดรายชื่อไปจากทะเบียนพ่อมดของกระทรวงเวทมนตร์ และไม่ได้ถูกเลือกเข้าไปเรียนโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มด แห่งฮอกวอตถ์เช่นเดียวกับเธอด้วย ฉันคิดว่ามีพ่อมดที่มีความสามารถสูงมากใช้คาถาโบราณคาถาหนึ่งกับตัวเขา คาถานี้ชื่อว่า…”
“อะ กวอเดียน โพรทีเรน่า ”
เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนเอ่ยชื่อคาถานี้แทนแฮรี่ “มันเป็นคาถาที่เก่าแก่โบราณ เท่าที่ฉันศึกษามาจากหนังสือเวทมนตร์ศาสตร์ในทุกยุค ต้องเป็นพ่อมดขั้นสูงมากๆ ถึงทำได้ ”
“ใช่ คาถานี้จะช่วยปกป้องคุ้มครองคนที่ถูกร่ายใส่ ไม่ให้มีคาถาอันไหนทำอันตรายได้ ขณะเดียวกันก็ป้องกันไม่ให้คนนั้นสามารถใช้คาถาออกไปได้ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันไม่สามารถใช้คาถาลบความทรงจำเขาออกไปได้ ” แฮรี่อธิบายอย่างละเอียด
“แล้วเกี่ยวอะไรกับที่เขาเป็นลมละฮะ” อารอนยังสงสัยอยู่
“ก็เพราะมันป้องกันไม่ไห้ใช้คาถาออกไปด้วยไง ไม่ให้คาถาใดพุ่งเข้าหา และไม่ให้คาถาใดพุ่งออกไป แต่ก็แปลกนะที่เอลันดาสามารถใช้คาถาอยู่ได้ อาจมีอะไรผิดพลาดจากตัวผู้ร่ายคาถาเอง แต่นั่นแหละคาถาไม่ได้ออกไปอย่างเต็มกำลัง และตัวเขาเองก็อาจมีอันตรายก็ได้ ดีที่แค่คาถาทลายด่านจึงเพียงแค่หมดแรงฟุบลงไป ถ้าเป็นคาถาที่มากกว่านี้เขาอาจถึงตายได้”
เอลันดาจ้องมองตาแฮรี่ อยากรู้สึกขอบคุณหรือต่อว่าดี เวลานี้เขายังไม่อยากจะเชื่อเลย แฮรี่ก้มหน้ามองใกล้ๆ
“ทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเดิม อย่ากังวลเลย พวกเราจะอยู่ช่วยเหลือเธอ ต่อไปอย่างเพิ่งใช้ไม้กายสิทธิ์นะ จนกว่าฉันจะค้นหาความจริงเจอ ” แฮรี่เตือนอย่างเป็นห่วง
“ผมคงไม่ใช้มันอีกแล้วครับ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้”
“แล้วไม้กายสิทธิ์ใครวางไม่เป็นที่เป็นทาง ของหนูหรือเปล่าเซลิลีน แม่บอกแล้วอย่าวางเกะกะแบบนี้ ” เฮอร์ไมโอนี่เอ็ดลูกสาว
“ของผมเองครับ คือผมกลัวมันตกลงมาตอนเราขี่ไม้กวาด ผมขอโทษครับ” อารอนรีบรับแทน
“นี่พ่อหนุ่มทำไมต้องพกมันตลอดเวลา รู้ไม่ใช่เหลอว่าเขาไม่ให้พ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะใช้เวทมนตร์”
“ก็ป้องกันตัวนี่ฮะ ลิงบอก” อารอนหาข้อแก้ตัว
ทั้งหมดออกไปจากห้องนอนปล่อยให้เอลันดานอนหลับพักผ่อน แต่เขาไม่มีวันข่มตาหลับได้ มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับเขาในช่วงนี้ ไหนจะเพิ่งรู้ว่าเพื่อนที่คบกันมาสิบปีเป็นแม่มด พบพ่อของตัวเองในโรงพยาบาลประหลาด แล้วมาพบว่าตัวเองอาจเป็นพ่อมดก็ได้ ทำไมเรื่องมันชักไม่ชอบมาพากล
ความคิดเห็น