คาสิโนเสน่หา

ลำดับตอนที่ #5 : เหมือนกำแพงกั้นกลาง

                      อิงปวัณก้าวเท้าลงบันไดอย่างเร่งรีบ ตรงไปที่ห้องทำงานของแมทธิว ถึงใจร้อนแค่ไหนก็ต้องเคาะประตูตามมารยาท เมื่อเจ้าของห้องเอ่ยปากอนุญาตแล้ว เธอจึงเปิดประตูเข้าไป  
                “คุณมีอะไรด่วนหรือถึงลงมาหาผมก่อนอาหารเช้าจะเริ่ม”
                “ฉันอยากเจอเพื่อนของฉัน อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคืนฉันฝันไม่ดี”
                ชายหนุ่มเงยหน้าจากแฟ้ม คิ้วหนาเข้มย่นมารวมกันตรงกลางก่อนจะคลายตัวอยู่ที่เดิม
                “ทำไมจู่ๆวันนี้เกิดอยากเจอเพื่อนคุณขึ้นมาล่ะ สามสี่วันก่อนผมก็ให้คุณคุยผ่านโทรศัพย์แล้วนี่”
                “เมื่อคืนฉันฝันไม่ค่อยดี ให้ฉันได้โทรคุยกับเขาอีกสักครั้งได้ไหม ขอแค่รู้ว่าเขาปลอดภัยดี ไม่เจ็บไข้ได้ป่วยนะ ฉันขอล่ะ”
                แมทธิวก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารจนเสร็จ ทำเป็นไม่สนใจเสียงเรียกร้องของหญิงสาว
                “ถ้าคุณไม่ยอมให้ฉันติดต่อกับเพื่อนของฉัน ฉันจะหาทางไปของฉันเอง”  อิงปวัณอยุ่ในอารมณ์หุนหันพลันแล่น หมุนตัวรีบร้อนจะออกจากห้อง ก่อนที่เธอจะก้าวพ้นขอบประตู เขาคนนั้นก็ให้คำตอบที่ทำให้เธอหยุดชะงัก
                “ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าผมจะไม่ให้คุณติดต่อกับเพื่อนของคุณ ผมแค่จะบอกว่าผมไม่ให้คุณโทรหาสายน้ำ แต่จะพาคุณไปหาเธอเอง”
                “อะไรนะ คุณจะพาฉันไปสายน้ำ” หญิงสาวหันหลังกลับมาย้ำถามเพราะคิดว่าตัวเองฟังผิด
                “ผมคงไม่ต้องพูดย้ำอีกครั้งใช่ไหม ผมว่าผมเสียงดังพอนะ ผมบอกว่าจะพาคุณไปหาสายน้ำ แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ ผมขอเวลาเคลียร์งานที่คั่งค้างบนโต๊ะให้เสร็จก่อน อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน โอเคไหม”
                “โอเคสิ ทำไมจะไม่โอเคเล่า ขอบคุณมากที่ใจดีพาฉันไป แล้วพบกันอีกหนึ่งชั่วโมงนะ” อิงปวัณเดินออกจากห้องด้วยความร่าเริงผิดกับตอนเข้ามา แมทธิวอมยิ้ม สองสาวคู่นี้เหมือนเด็กน้อยไม่รู้จักโต ฟังจากที่โจซัวเล่า ธาราก็ดื้อดึงไม่แพ้เพื่อน

                ธารากระโดดกอดเพื่อนด้วยความดีใจ หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน
                “เป็นไงบ้างอิง สายน้ำว่าอิงผอมไปนะ ทานอะไรไม่ลง หรือว่า” ธาราแอบชำเลืองมองแมทธิวแวบหนึ่ง “เขาไม่ค่อยให้เธอทาน”
                “คงเป็นอย่างแรกมากกว่า อยู่กับคนประเภทนี้จะกินอิ่มนอนหลับลงได้ไง แต่ดูเธออ้วนขึ้นมาอีกนิดนะ”
                “จริงหรือ” ธาราก้มมองตัวเองแล้วหัวเราะ “สงสัยเจริญอาหารเพราะพ่อครัวมีฝีมือ”
                “ใครกันพ่อครัวสายน้ำ”
                เสียงดังเคร้งดังมาจากข้างใน เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้
                “ใครทำอะไรเสียงดังในครัว คุณจ้างแม่บ้านมาช่วยดูแลบ้านให้เพื่อนฉันด้วยหรือ” อิงปวัณหันไปถามแมทธิว
                “เปล่า ไม่ใช่แม่บ้านหรอก น่าจะเป็นพ่อบ้านมากกว่า”
                 พ่อบ้านหุ่นนักกีฬาเดินออกมาจากห้องครัว ส่งยิ้มเผล่เห็นฟันขาว สองมือถือจานใส่อาหารกลางวัน
                “ผมไม่รู้ว่าคุณแมทธิวกับคุณอิงจะมา เลยไม่ได้ทำอาหารเผื่อ เดี๋ยวผมจะเข้าครัวทำสปาเก็ตตี้มาเพิ่มให้อีกนะครับ” โจซัวเดินถือจานข้าวผัดอเมริกันไปวางที่โต๊ะ
                “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เพราะฉันก็กะจะมาเซอร์ไพรส์ธาราเหมือนกัน ไม่ต้องทำอาหารเพิ่มหรอกนะ ฉันซื้อของกินมาให้ด้วยนี่ไง” อิงปวัณโชว์ถุงอาหารอวด 
                “ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปจัดการให้นะครับ” โจซัวรับอาหารจากมือหญิงสาว
                “ฉันจะไปช่วยอีกแรง อิงกับคุณแมทธิวตามสบายเลยนะคะ”
                ธาราเดินตามโจซัวเข้าไปในครัว อิงปวัณจับตามองพวกเขาอย่างสงสัย ดูสองคนนี้จะสนิทสนมกันดีเกินคาด ไม่เหมือนคู่เธอกับนายเจ้าของคาสิโนขี้เก็ก
                “มานะ ผมช่วยหั่นไส้กรอก” โจซัวเดินเข้าโอบด้านหลังธารา จับสองมือหญิงสาวหั่นไส้กรอก ธารายิ้มเขิน
                “ฉันหั่นเป็นค่ะ ไม่ต้องช่วยหรอก ไปยกอาหารขึ้นโต๊ะเถอะนะคะ”
                “ก็ผมอยากช่วยนี่ครับ นิดหนึ่งก็ยังดี จะได้แอบหอมแก้มแม่ครัวคนสวยไปด้วย”
                ธาราเอียงหน้าอมชมพูหนี ดูเหมือนเธอจะยอมรับในตัวชายหนุ่ม ไม่รู้เพราะลีลาง้องอนบนเตียงล่าสุด หรือความน่ารักช่างเอาใจของเขาทำให้เธอยอมใจอ่อน
                อิงปวัณเดินเข้ามาพอดี เธอกำลังจะเรียกชื่อเพื่อนแต่พอเห็นภาพความหวานชื่น หญิงสาวหยุดชะงักงัน มองอย่างตะลึง
                “ไม่น่าเชื่อ เป็นไปไม่ได้” อิงปวัณกระซิบบอกตัวเอง เดินย่องถอยหลังกลับไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร นิ่งเงียบจนแมทธิวสงสัย
                “มีอะไรหรือเปล่า สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย”
                “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”  อิงปวัณปฏิเสธและเปลี่ยนเป็นพูดเรื่องอื่น “คุณอยากทานของว่างไหม ฉันซื้อพวกขนมขบเคี้ยวมาฝากด้วยค่ะ จะแกะห่อให้”
                “ไม่ครับ ผมยังไม่หิวและไม่ชอบทานของพวกนี้”
                “ถ้างั้น ฉันไปหาน้ำส้มให้นะ”
                โจซัวกับธารายกอาหารกลางวันมาเพิ่ม ต่างมีความสุขกับปาร์ตี้เล็กๆที่มีแค่สี่คน ทั้งที่แต่ละคนแทบไม่เคยรู้จักกันเลยมาก่อน อิงปวัณแสร้งฝืนทำเป็นว่าเธอสนุกกับงานเลี้ยงเล็กๆนี้ด้วยทั้งที่มีเรื่องสงสัยในใจ
                อิงปวัณลากตัวเพื่อนรักไปพูดคุยตามลำพังสองคน เธอจะต้องเค้นถามเอาความจริงจากปากของธาราให้ได้
                “ฉันกับโจซัวตกลงเป็นแฟนกันแล้ว”
                “หา ! เป็นแฟนกัน เจอกันไม่ถึงเดือนนี่นะ”
                ธารายิ้มๆพร้อมพยักหน้ารับ “ความรักไม่ต้องการเวลาไม่ใช่หรืออิง”
                “ไม่ต้องมาเล่นสำนวนเพลงเลย เล่ามาให้หมดว่าทำไมเธอถึงยอมเป็นแฟนเขา”
                “ไม่เห็นตอบยาก ก็ฉันรักเขานี่นา”
                “เฮ้ย ยายสายน้ำ ความรักไม่ต้องการเวลาก็จริง แต่ก็ต้องมีเหตุผลนะ ไม่ใช่จู่ๆ มารัก”
                “เหตุผลบางอย่างมันก็อธิบายไม่ได้ เราเพิ่งเริ่มคบกันน่ะอิง อนาคตข้างหน้าไม่รู้จะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เขาดูแลฉันเป็นอย่างดี  เขาเป็นคนดีนะอิง”
                “นี่ละหนา ความรักบังตา มองโลกสวยงามไปหมด แต่ฉันอยากให้เธอดูๆเขาไปก่อน ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ อีกอย่างเราสองคนก็ยังเรียนอยู่ด้วย”
                “ฉันก็คิดอย่างอิงล่ะ แต่ว่า”
                “แต่อะไร”
                ธาราปิดปากไม่พูดต่อ ก้มหน้าหลบสายตาเพื่อน  ยังไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างเธอกับโจซัว
                “เดี๋ยวฉันไปดูหนุ่มๆก่อนนะ เผื่ออยากได้อะไรเพิ่ม”
                อิงปวัณรู้ว่าเพื่อนรักมีเรื่องปิดบังอยู่ แต่เมื่อไม่พร้อมตอบคำถามจึงไม่อยากคาดคั้น ได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
                เมื่ออิงปวัณกลับมาถึงบ้านหลังใหญ่พร้อมชายหนุ่ม คนที่เธอพบคนแรกในห้องรับแขกเป็นผู้หญิงของแมทธิวที่เคยเจอกันเมื่อวันก่อนในภัตตาคาร
                “แมทธิวที่รัก ฉันรอคุณตั้งนานแน่ะรู้ไหม” แพทริเซียลุกจากโซฟารับแขกเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม เขย่งปลายเท้าจูบริมฝีปากหนา อิงปวัณเมินหน้าหนีด้วยกระดากอายแทน
                “สวัสดีตอนค่ำค่ะ คุณอิงปวัณ ไปดินเนอร์กันมาหรือคะ ถึงกลับเสียค่ำ”
                “ฉันไปหาเพื่อนมาค่ะ ถ้ายังไงตามสบายนะคะ ฉันขอตัวก่อน ง่วงนอนเต็มที”
                อิงปวัณหาทางเลี่ยงพูดจากับแพทริเซีย เธอไม่ชอบสายตาที่ผู้หญิงคนนั้นมองมา ไม่รู้เพราะอคติหรือคิดไปเอง แต่
เธอรู้สึกได้ว่าแพทริเซียดูไม่เป็นมิตรกับเธอสักเท่าไร แม้ว่าท่าทางที่แสดงออกภายนอกจะตรงกันข้าม
                แพทริเซียคลอเคลียอยู่กับแมทธิวไม่ห่าง หล่อนเป็นคนสวยมีเสน่ห์และรู้จักเอาใจผู้ชาย ใครอยู่ใกล้เป็นต้องหลงใหล ครั้งหนึ่งแมทธิวก็เคยชอบความน่ารักของเธอ แต่เมื่อคบกันนานไปถึงรู้ว่ารสนิยมการดำเนินชีวิตแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เธอกับเขาไม่มีทางลงเอยด้วยการแต่งงาน เป็นได้แค่คู่ควงออกงานสังคมเท่านั้น
                “ไม่ได้เจอกันแค่สองสามเดือน ได้ข่าวว่ามีสาวควงไม่ซ้ำหน้า”
                “สาวที่ไหนกันแพท ผมไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นหรอกครับ มีแต่คุณคนเดียว” แมทธิวไม่วายหยอดคำหวาน
                “ไม่จริงมั้งคะ” แพทริเซียมองไปที่ชั้นสองของบ้าน แมทธิวพอเข้าใจว่าหล่อนหมายถึงใคร
                “ถ้าคุณหมายถึงอิง ผมบอกได้เลยว่าก็แค่คนรู้จักกันธรรมดา เธอจะตามผมไปฮ่องกงในอาทิตย์หน้าเพื่อร่วมงานพบปะสังสรรค์ประจำปี หลังจากนั้นเธอจะช่วยผมเล่นการพนัน แล้วไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร เธอก็ต้องกลับบ้านที่ไทย”
                แพทริเซียเบาใจที่ได้ยินคำตอบ เธอไม่มีวันให้ผู้หญิงคนไหนได้เข้าใกล้แมทธิวเด็ดขาด ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น  หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องสนทนา เอื้อมไปหยิบถ้วยพุดดิ้งบนโต๊ะที่เธอตั้งใจทำสุดฝีมือป้อนถึงปากชายหนุ่ม ทั้งรอยยิ้มและสายตาที่มองเขาหยาดเยิ้มและเย้ายวน
                “อร่อยมั้ยคะ ฉันรู้ว่าคุณชอบพุดดิ้งรสนี้ เลยทำมาฝาก”
                “อร่อยมากเลยครับ แต่วันหลังคุณไม่ต้องลำบากก็ได้นะ”
                “ไม่ลำบากหรอกค่ะ เพื่อคุณแค่นี้ถือว่าสบายมาก”
                แพทริเซียวางถ้วยพุดดิ้งบนโต๊ะ เอนตัวไปพิงโซฟานุ่มเขยิบเข้าใกล้ชายหนุ่มหันหน้าเข้าหากัน ยิ้มหล่อนอ่อนหวานเต็มไปด้วยความสดใสน่ารัก ครั้งหนึ่งเขาเคยนึกรักเธอแต่เมื่อนึกถึงยามเอาแต่ใจก็ร้ายไม่ใช่เล่น แพทริเซีบไม่เคยยอมอ่อนข้อเขาและเขาต้องเป็นฝ่ายยอมเธอเสมอ ความเบื่อเหนื่อยใจค่อยๆเลาะเล็มความรักของเขาที่มีต่อเธอทีละน้อย จนตอนนี้เหลือแต่ความรู้สึกดีๆ ให้แต่ไม่ใช่ความรัก
                แมทธิวกำลังคิดว่าตัวเองจะได้เจอรักแท้เร็วๆนี้ จากการตามรอยอดีตของเขา
                “ผมว่าคุณควรกลับบ้านได้แล้วนะครับ ดึกแล้ว เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง”
                เขาขยับตัวลุกขึ้น แพทริเซียอารมณ์เสีย เห็นชัดๆว่าเขากำลังจะจูบเธอแต่จู่ๆเขาก็เปลี่ยนใจ
                “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันสั่งให้คนที่บ้านมารอรับ”หญิงสาวลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินหยิบกระเป๋า หันไปล่ำลาชายหนุ่ม “คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ แล้วเจอกัน”
                “โอเคครับ แล้วเจอกัน”
                แพทริเซียผิดหวังที่เขาไม่คิดจะรั้งเธอไว้บ้าง ผิดกับเมื่อก่อน ช่วงหลังมากแมทธิวห่างเหินจากเธอไปมาก ทำเหมือนเธอไม่ใช่คนพิเศษของเขาอีกต่อไป
                แมทธิวไปส่งแพทริเซียที่รถ เห็นสีหน้าหญิงสาวมึนตึงก็พอจะเข้าว่าเธอเคืองเขาด้วยเรื่องอะไร แต่ถ้าเขายังให้ความหวังเธออยู่ เรื่องจะไม่จบง่ายๆ ยืดเยื้อกันต่อมีแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่าย
                ชายหนุ่มเดินกลับไปห้องนอนเพื่อพักผ่อน ก่อนเปิดประตูเข้าห้องเขาเหลียวหลังมองไปยังห้องตรงข้ามซึ่งอยู่ทางปีกขวาของบ้าน นึกอยากจะไปกล่าวราตรีสวัสดิ์ก่อนนอนแล้วส่งนมอุ่นๆให้ดื่ม แต่คิดอีกทีป่านนี้เจ้าของห้องคงหลับสนิทแล้ว 
                แมทธิวคงไม่รู้หรอกว่า นอกจากอิงปวัณยังไม่หลับแล้ว หญิงสาวยังลากเอาตุ๊กตาหมีที่เขาซื้อให้มาบ่นใส่คล้ายเป็นตัวแทนเขาอีกต่างหาก

                เมื่อไมได้ดั่งใจสถานที่ที่แพทริเซียจะไปหลังจากออกมาจากบ้านของแมทธิวจึงไม่ใช่บ้านของตน เธอสั่งให้คนรถพาไปส่งที่ไนท์คลับประจำที่ชอบมาบ่อยๆ สั่งเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ หวังจะช่วยให้ลืมเรื่องวันนี้
                แพทริเซียเป็นคนสวย มีเสน่ห์ เป็นทีต้องตาต้องใจของชายหนุ่มที่พบเห็น เธอจึงตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาเหยี่ยวราตรีที่อยู่ในไนท์คลับแห่งนั้น แต่ท่าทีทีไว้ตัวและเป็นที่รู้จักในวงสังคมว่าพ่อเธอมีอิทธิพลมากแค่ไหน ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาเกี้ยวพาราสี ยกเว้นชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดีคนหนึ่ง
                “ดื่มคนเดียวไม่เหงาหรือครับ”
                แพทริเซียหันมามองแขกไม่ได้รับเชิญ พอเห็นว่าเขาเป็นใครเธอก็ไม่ใส่ใจนัก ก็แค่ผู้ร่วมธุรกิจของพ่อ
                “จะเหงาหรือไม่ ไม่ได้ทำให้ชีวิตคุณต้องเดือดร้อนนี้คะ แอนดี้”
                แอนดี้หน้าตึงที่โดนตอกกลับอย่างเจ็บแสบ แต่เอาเถอะ พ่อหล่อนมีพระคุณกับเขา และหล่อนก็ยังมีประโยชน์สำหรับเขาอยู่ ต่อให้ใช้วาจาสามหาวแรงกว่านี้ก็รับได้
                “ผมแค่เป็นห่วงก็เท่านั้น เห็นดื่มคนเดียว เดี๋ยวเหล้าไม่อร่อย บรรยากาศไม่สนุก”
                “ฉันจะสนุกและมีความสุขมากถ้าคุณช่วยกรุณาอยู่ให้ห่างฉันเข้าไว้”
                “แต่ผมว่านะ ถ้าผมอยู่กับคุณตรงนี้ จะทำให้คุณมีความสุขได้มากกว่า ท่าทางคุณเหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ อยากจะปรึกษาเพื่อนสักคนไหม
                แพทริเซียหันไปสบตาชายหนุ่ม ลูกตาวิบวับดูไม่น่าไว้ใจเท่าไร แต่จากคำพูดเหมือนว่าเขาจริงใจจะช่วยเธอ บางทีนะถ้าเธอยืมมือคนอื่นจัดการมารหัวใจสำเร็จ ก็น่าจะลองดูไม่ใช่หรือ
                “ถ้างั้นคืนนี้เราจะอยู่ด้วยกันจนร้านเลิก แต่อย่าหวังอย่างอื่นจากฉันนะ เพราะว่าคนของฉันจะตามประกบติดตลอดเวลา ถ้าฉันไม่ปลอดภัยหรือมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน พวกเขาจะโทรรายงานพ่อฉันทันที”
                “ผมรู้ข้อนี้ดีครับคุณหนู ถ้าคืนนี้ผมเลี้ยงเองก็อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยนะครับ ผมเป็นผู้ชายให้ผู้หญิงออกเงินให้ไม่แฟร์”
                “อันนั้นก็แล้วแต่คุณ”
                เมื่อหล่อนเปิดโอกาสให้ ถ้าไม่รีบคว้าเอาไว้ก็โง่เต็มที แอนดี้ย้ายมานั่งข้างหญิงสาว ยกมือเรียกบริกรหนุ่มมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม
                เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่อิงปวัณกลับรู้สึกว่าช้าเกินไป กว่าจะถึงวันตามนัดหมายเธอก็เริ่มเบื่อกับการอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไร จะออกไปเดินเล่นก็ไม่อิสระต้องมีคนตามประกบตลอดเวลาจนน่ารำคาญ เขาทำเหมือนเธอเป็นนักโทษของเขาคนหนึ่ง
                “ชุดของคุณอิงคะ” แม่บ้านประจำบ้านเดินถือกล่องใส่ของเข้ามาห้อง อิงปวัณวางหวีที่กำลังสางผมไว้หน้ากระจก เหลียวหลังกับมาถามด้วยแปลกใจ
                “ชุดในกล่องนี่นะ” หญิงสาวนิ่วหน้า
                “ใช่ค่ะ เป็นชุดราตรีสั้นออกงานค่ะ คุณแมทธิวสั่งให้ฉันนำมาให้คุณ ให้คุณดูก่อนค่ะว่าถูกใจไหม ถ้าไม่ชอบจะได้สั่งให้นำชุดใหม่มาเปลี่ยน มีเครื่องเพชรเข้ากับชุดด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะให้เด็กนำมาให้”
                ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน แต่อิงปวัณไม่ชอบวิธีการเอาของแสนแพงมาฟาดหัวเธอเลย เธออาจไม่มีปัญญาซื้อเสื้อผ้าราคาแพงหูฉี่แต่ก็ไม่เคยคิดจะยื่นมือไปขอจากใคร
                “ไปบอกเขาทีค่ะว่าฉันไม่ใส่ เสื้อผ้าส่วนตัวฉันก็มี”
                “ได้โปรดดูก่อนสักนิดเถอะนะคะ ฉันไม่อยากถูกทำโทษที่ทำงานไม่สำเร็จ นะคะขอร้องลูกฉันยังเล็กอยู่”
                หญิงสาวเม้มริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง อีตานี่คงรู้ว่าเธอต้องใจอ่อนและสงสารคนอื่นแน่ๆ ถึงได้พูดขู่คนของตน
                “โอเคๆ ดูก็ดู” อิงปวัณตัดความรำคาญ เดินไปหยิบกล่องจากมือแม่บ้านมาวางบนเตียง เปิดออกมาดูเห็นเป็นเนื้อผ้ามันขวับสีน้ำทะเล เธอดึงออกมาจากกล่องเพื่อเทียบตัว
                “สวยมากเลยค่ะ คุณแมทธิวสั่งตัดมาเป็นพิเศษเพื่อคุณโดยเฉพาะ เขาเห็นคุณผิวขาวเลยสั่งชุดสีเข้มตัดสีผิวมาให้ แบบก็ทันสมัย”
                อิงปวัณไม่ปฏิเสธว่าเดรสสีน้ำทะเลชุดนี้ออกจะสวยและเซ็กซี่ ดูเหมือนจะใส่ได้พอดีตัวเธอด้วยทั้งที่ไม่ได้วัดตัวมาก่อน เขารู้ได้ไงว่ารูปร่างเธอมีขนาดทรวดทรงเท่าไร
                “ใช่สวย แบบเปิดไหล่กำลังนิยมกัน แต่ฉันไม่ใส่นะ ไม่ชอบ”
                “ถ้างั้นคุณอยากได้แบบไหนคะ จะได้ให้ทางร้านจัดมาให้เลือก”
                “ฉันมีของฉันอยู่แล้ว อย่าลำบากยุ่งยากเลย”
                  “โธ่คุณคะ ถ้านายท่านรู้ว่าคุณไม่พอใจชุดไหนเลย ฉันจะโดนเอ็ดเอานะคะ ลูกฉันยังเล็ก” คุณแม่บ้านย้ำคำเดิม ทำท่าบีบน้ำตา แต่ที่จริงแอบอมยิ้มกริ่ม  เจ้านายเธอไม่ได้สั่งแต่เธออยากให้ผู้หญิงของเจ้านายสง่างามสมศักดิ์ศรีเจ้าของคาสิโน
                “โอ้ย อะไรนักหนานี่ ใส่ชุดนี้ก็ชุดนี้ ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว พอใจยัง”
                คุณแม่บ้านเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากเจ้านายของเธอยิ้มกว้างแทบเห็นฟันครบทั้งช่องปาก งานสำเร็จเธอก็ได้รางวัลตบท้าย
                “ถ้างั้นลองชุดเลยนะคะว่าพอดีตัวไหม เดี๋ยวฉันจะไปเอาเครื่องเพชรมาให้ค่ะ”
                คุณแม่บ้านออกจากห้องไปแล้วอย่างเร่งรีบ อิงปวัณมองชุดเดรสที่วางพาดบนเตียง สีหน้าระอา
                เขาจะเข้ามากำกับชีวิตเธอมากเกินไปแล้ว
               
                วันกำหนดการมาถึง อิงปวัณถูกจับแต่งตัวตั้งแต่เที่ยง หล่อนอดแปลกใจไมได้ แค่ไปอยู่ข้างๆ แมทธิวในเกม ทำไมต้องทำให้ดูวุ่นวายยุ่งยากด้วยนะ
                “คุณต้องยืนเคียงข้างคุณแมทธิว สื่อมวลชนจะเข้ามาถ่ายรูป ถ้าคุณแต่งตัวไม่สวยเรียบร้อย จะเป็นการไม่ให้เกียรติคุณแมทธิว” คุณแม่บ้านให้เหตุผลเธอขณะช่วยจัดเสื้อผ้าให้หญิงสาว อิงปวัณได้แต่รับฟัง ถึงพูดไปคนพวกนี้ก็หาทางเข้าข้างเจ้านายตัวเองอยู่ดี
                แมทธิวรอหญิงสาวอยู่ด้านล่าง เขาให้เวลาเธอพอสมควรก่อนเดินทาง เพราะเข้าใจว่าผู้หญิงต้องใช้เวลาในการแต่งตัวมากกว่าคนอื่น
                “มาแล้วค่ะ นายท่าน คุณอิงมาแล้ว” แม่บ้านและสาวใช้เดินนำมาก่อนเจ้าของนามจะเดินตามหลัง แมทธิวเงยหน้าขึ้นมองด้านบน  อึ้งเมื่อเห็นร่างระหงเดินลงมาจากขั้นได เขาเห็นแล้วว่าเธอเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนเป็นคนละคนมากถึงขนาดนี้เมื่อจับมาแปลงโฉมเสียใหม่  หล่อนเปลี่ยนแปลงตัวเองจากสาวน้อยที่แลดูเข้มแข็งมาเป็นนางพญาผู้งามสง่าและน่าเกรงขาม
                “ขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้รอนาน ตอนนี้ฉันพร้อมแล้ว”
                “ไม่เป็นไรผมเข้าใจดีครับ” ชายหนุ่มยกข้อมือดูเวลา “เราจะใช้เวลาเดินทางไปเกาะฮ่องกงอีกหนึ่งชั่วโมง เชิญครับ” เขายื่นมือให้เธอจับแต่ อิงปวัณเดินเลยผ่านไป
                เรือเฟอร์รารี่ส่วนตัวของแมทธิวนำคณะเดินทาง เดินทางข้ามมหาสมุทรไปยังเกาะฮ่องกง อิงปวัณออกมานั่งชมวิวทิวทัศน์ของท้องทะเลและหมู่เกาะต่างๆบทดาดฟ้าเรือโดยอ้างว่าเธออยากสูดอากาศบริสุทธิ์แก้อาการเมาเรือ แต่อันที่จริงเธอต้องการหนีหน้าแมทธิวต่างหาก เหมือนเขารู้ทันตามหาเธอจนพบ
                “ดื่มนี่หน่อยไหมจะได้ดีขึ้น”
                เขายื่นแก้วน้ำมะนาวให้เธอ หญิงสาวมองแก้วในมือไล่ไปจนถึงใบหน้าคมเข้ม
                “ขอบคุณค่ะ” เธอยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำมะนาวมาจิบเบาๆ  “อีกนานไหมคะกว่าจะถึง”
                “ไม่เกินยี่สิบนาที เบื่อแล้วหรือครับ”
                “ค่ะ อยากให้จบไวๆ  ฉันอยากกลับบ้านเต็มที”
                อิงปวัณไม่รู้หรอกว่าคำตอบของเธอสร้างความรู้สึกปวดใจให้แมทธิวแค่ไหน เขาอยากจะยื้อเธออยู่กับเขาให้นาน อยากบอกความจริงว่าเขาเป็นใคร แต่กลัวเธอไม่ยอมรับเพราะฐานะของเขาในตอนนี้เป็นที่เกลียดชังของเธอ
                “คุณอยากนอนพักก่อนไหม เรือลำนี้มีห้องนอน ตื่นมาจะได้ดีขึ้น”
                “ไม่ค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันขอแค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ จะได้ไหม”
                เป็นวิธีไล่ทางอ้อม แมทธิวพยักหน้ายิ้มๆ “ผมจะลงไปข้างล่าง ถ้าใกล้ถึงแล้ว ผมจะให้คนมาตาม”
                เธอยิ้มเฝื่อนๆ หันไปสนใจกับภาพท้องฟ้าเวิ้งว้างตรงหน้าแทน แมทธิวไม่อยากขัดใจหญิงสาว จึงขอตัวเดินกลับไปข้างล่าง
                อิงปวัณมองตามหลังเขา นึกเกลียดใจตัวเองที่เริ่มจะเป็นห่วงเขาขึ้นมา อันที่จริงเขาไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมดีกับเธอและเพื่อนเธอด้วยซ้ำไป แต่เพราะเขาคือเจ้าของคาสิโน บุคคลที่อิงปวัณตัดสินใจแล้วว่าต้องเป็นคนไม่ดีเห็นแก่ตัวทุกคน