ทาสหัวใจเชลยทราย

ลำดับตอนที่ #6 : หนีไม่ได้ ไปไม่พ้น

             บ้านหลังใหญ่ใจกลางกรุงเทพซึ่งเป็นที่พำนักของนายตำรวจระดับสูง ทั้งใหญ่โตและกว้างขวาง แต่เงียบเหงาเหลือเกินนับจากลูกสาวคนสวยของเจ้าของบ้านเดินทางไปทำงานต่างประเทศมาหลายวันแล้ว ท่านรองวิชาญก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในบ้านเพื่อทำงานสำคัญ โผโยกย้ายถูกส่งใส่ซองมาจากกระทรวงเมื่อเช้านี้เอง และต้องพิจารณาให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้อย่างรีบด่วน 

                "ท่านรองครับ มีแขกมาขอพบครับท่าน"  เสียงเครื่องอินเตอร์โฟนเข้ามาขัดจังหวะสมาธิของรองวิชาญ จนทำให้ตนเองรู้สึกหงุดหงิดใจ
 

                "ก็บอกแล้วไง ว่าวันนี้ฉันไม่รับแขก"  รองวิชาญไม่สนใจ ยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ เสียงจากเครื่องอินเตอร์คอมต้นสายเงียบไปสักพัก ก็ดังขึ้นมาใหม่  

"แต่คนๆ นี้มาจากเมืองนอกครับ ท่าน เขาบอกว่าหากท่านได้เห็นของบางอย่าง จะต้องยอมให้เข้าพบอย่างแน่นอน"

               "บ๊ะ" รองวิชาญโมโห ถึงกับกระแทกปากกากับโต๊ะ แล้วหันไปกดปุ่มเครื่องอินเตอร์คอมเพื่อตอบกลับ "ของอะไรของมันว่ะ เออๆ เอาเข้ามาสิ หากว่าไม่สำคัญอะไร ฉันจะเล่นงานพวกแกให้ดู"

หลังจากนั้นสักพักใหญ่ตำรวจคนสนิทของตนก็เปิดประตูเข้าในห้อง พร้อมกล่องกำมะหยี่สีเข้มถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้ารองวิชาญ    ชายสูงวัยมองอย่างงุนงง

"นี่มันอะไร"

"เป็นเครื่องประดับสตรีครับท่าน ผมสแกนแล้วไม่พบวัตถุระเบิดซุกซ่อนมา"

"ไอ้พวกบ้า กะอีกแค่เครื่องประดับแบบแม่แก ต้องให้ฉันมาดูด้วยหรือ ไม่ได้เรื่องจริงๆ จ้างพวกแกมาก็เสียข้าวสุก ของแค่"  ท่านรองวิชาญบ่นไปขณะที่เอื้อมมือเปิดกล่องออกมาดู แต่พอเห็นเท่านั้น ก็จำได้ทันทีว่าต่างหูคู่นี้ตนเป็นคนซื้อเองกับมือ มือหยาบกร้านของรองวิชาญสั่นๆ เงยหน้ามาทางลูกน้อง

"เขากลับไปหรือยัง"

"ไม่แน่ใจครับ ท่าน แต่เห็นบอกจะมาอีกที"

รองวิชาญไม่ทันฟังให้จบก็รีบผลุนผลันเดินแกมวิ่งอย่างรวดเร็วผ่านหน้าลูกน้องออกไปที่ห้องรับแขก เห็นด้านหลังเป็นชุดสูทกำลังเดินออกไปจากประตูบ้าน "เดี๋ยวก่อนคุณ"

ดาเลียสยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันกลับมายังคนที่เรียกตนเอง รองวิชาญอดแปลกใจไม่ได้ แขกที่มาหาตนวันนี้เป็นชาวต่างชาติ 

"คุณ.."

"ผมชื่อดาเลียส" สำเนียงภาษาอังกฤษเขาฟังชัดเจน ไม่ต้องพูดซ้ำ ชายหนุ่มเดินกลับมาหยุดตรงหน้ารองวิชาญ ก้มตัวกระซิบอะไรบางอย่างที่ทำให้รองวิชาญถึงกับตาโตออกมา 

"ว่าไงนะ" ก่อนจะพูดอะไรต่อ    รองวิชาญก็หันไปมองรอบตัว ตรงนี้ไม่น่าจะใช่สถานที่ที่จะคุยเรื่องสำคัญขนาดนี้ "ตามผมไปห้องทำงาน เราจะได้คุยกันได้รู้เรื่อง"

ภาพถ่ายวีดิโอของลูกสาวคนเดียวทำให้มือไม้ของรองวิชาญสั่นจนเกือบจับกล้องไม่อยู่   นายตำรวจสูงวัยวางกล้องลง สีหน้าเครียดขึ้นมาทันที

"ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่คุณจะทำอะไรนาตุลยา ต้องการเงินเท่าไรเท่าไรเพื่อแลกกับเธอ คุณนี่กล้าเสี่ยงมากนะที่ไม่ใช้วิธีโทรเข้ามา ถ้าหากผมเรียกลูกน้องของผมมาจัดการกับคุณ    มันก็ง่ายนิดเดียว" 

"ก็แล้วแต่ครับ ผมบอกกับคนของผมแล้วว่า หากพรุ่งนี้ผมยังไม่กลับก็ให้จัดการแยกชิ้นส่วนห่อลูกสาวท่านกลับมาให้ ท่านรองหวังว่าคงไม่คิดสั้นใช่ไหมครับ อีกอย่าง ท่านอย่าคิดว่าหากแจ้งไปทางการอเลสติเนียแล้ว จะช่วยท่านได้ ท่านก็รู้ว่า สองประเทศนี้กำลังบาดหมางด้วยเรื่องใด"

ดูเหมือนว่าคำขู่ของดาเลียสจะได้ผล รองวิชาญไม่กล้าทำอย่างที่ตนบอกเพราะลูกสาวของเขาอยู่ในมือชายหนุ่ม จากถ้อยคำพูดและท่าทางเอาจริงเอาจังของเขา ทำให้รองชาญเชื่อว่าคนๆ นี้ไม่ใช่แค่โจรกระจอกธรรมดาแล้ว

"คุณต้องการอะไร"

"ถามตรงๆ ก็ตอบตรง ได้ สิ่งที่ผมต้องการก็คือ" แซนฮาร์ทไดมอล "

"ว่าไงนะ  แซนฮาร์ทไดมอล   ไม่สิเพชรเม็ดนั้นมูลค่ามหาศาล จะอยู่ที่ผมได้ไง ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการอันตรธานหายไปของ เพชรนะ ทางการอเลสติเนียก็ส่งคนมาสอบแล้ว พวกเขาก็รู้ดีว่าผมไม่มีเอี่ยวด้วย"

แม้ว่ารองวิชาญเริ่มจะหวั่นใจ และสงสัยนักว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาผู้นี้คือใครกันแน่ คนที่รู้เรื่อง " แซนฮาร์ทไดมอล  " ได้ต้องมีฐานะที่พิเศษกว่าที่ใครคาดคิดไว้

"หึ หึ ท่านรอง ท่านหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกผมได้ไม่แนบเนียนเลย " แซนฮาร์ทไดมอล   อยู่ที่ไหนท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจดี เอาล่ะ ผมไม่อ้อมค้อมให้มากความ ภายใจเจ็ดวัน ผมต้องพบท่านที่อเลสติเนียพร้อมกับเพชรงามล้ำค่าที่ท่านโจรกรรมไปด้วยวิธีแยบยล"

                "ผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ จะเอาที่ไหนมาคืนเล่า"

                "ผมบอกแล้วไง ท่านนะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน   เอาล่ะ ผมก็จบธุระของผมแล้ว หวังให้ท่านให้ความร่วมมืออย่างดี แล้ว อ่อ เรื่องที่คุยกันวันนี้ ก็ขอให้รู้แค่เราสองคน หากว่ามีการแพร่งพรายถึงคนอื่นมากมายละก็ ผมจะส่งใบหูของลูกสาวคุณมาหลังจากส่งต่างหูมาล่วงหน้าในวันนี้"

                ดาเลียสลุกขึ้นยืนพร้อมสองมือล้วงกระเป๋า แววตาคมกริบของชายหนุ่มจ้องมองอาการของเหยื่อตรงหน้า ทุกอย่างเป็นไปตามที่ตนคาดไว้ รองวิชาญมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ดูท่าคงจะหนักใจมากทีเดียวกับการตัดสินใจครั้งนี้

                "ผมขอเวลามากกว่านี้ได้ไหม เจ็ดวันมันเร็วไป ผมมีงานหลายอย่าง และต้องหาข้ออ้างเพื่อไปอเลสติเนียด้วย"

                "ได้ ผมให้คุณอีกเป็นสิบห้าวัน แต่พอถึงวันนั้นผมต้องได้  แซนฮาร์ทไดมอล  รู้ไว้ด้วยครับ" พอพูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้ชายสูงวัยกุมขมับเครียดจัดจนหน้ามืด 
               
                 "ว้าย!ตายแล้ว" เสียงคนใช้ที่เดินสวนดาเลียสเข้ามาเห็นพอดี เธอรีบเข้าไปประคองตัวรองวิชาญที่ล้มฟุบกับพื้น ดาเลียสหันมามองเขาอีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไป

                "คุณคือใครกันแน่ คุณดาเลียส"

                ชายหนุ่มแค่นยิ้มเหี้ยม  ก่อนจะตอบกลับไป "ไว้อีกสิบห้าวันที่เราพบกัน ท่านก็จะรู้เอง'