ทาสหัวใจเชลยทราย

ลำดับตอนที่ #5 : เชลยแผลงฤทธิ์

นาตุลยานอนไม่หลับ เดินงุ่นง่านกลับไปกลับมาอยู่ในห้องคนเดียว เสื้อผ้าก็ยังอยู่ในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อคืนที่ถูกจับตัวมา แม้ว่าจะมีคนนำชุดใหม่มาให้ แต่เธอก็ไม่ยอมเปลี่ยนท่าเดียว เช่นเดียวกับอาหารมื้อค่ำก็ถูกวางทิ้งไว้ตั้งแต่ยกขึ้นมาเมื่อตอนเย็น

"มีทางไหนที่ฉันจะหนีได้ไหมนี่"  หญิงสาวพยายามจะคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่ นึกสงสัยว่าจนป่านนี้ไอ้คนที่จับตัวเธอมามันอยู่ที่ไหนกัน   "ไอ้บ้านี่ก็ชอบเก๊กหน้าอยู่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นตำรวจเก๊หรือเปล่า"
 

 นึกแล้วหล่อนก็เจ็บใจไม่หาย เป็นห่วงเพื่อนด้วยป่านนี่ยัยนลนี่จะเป็นอย่างไรบ้าง จะถูกจับเหมือนเธอแต่อยู่คนละที่กัน หรือว่าถูกปล่อยตัวไป แต่คงเป็นอย่างหลังมากกว่าเพราะนายดาเลียสอะไรนั่น บอกเธอเองว่าจับเธอมาเพราะเพชรเม็ดเดียว นลนี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาคงไม่เอาเพื่อนเธอมารับเคราะห์ด้วย

" แซนฮาร์ทไดมอล  "

           เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หล่อนก็ทำหน้ามุ่ยทันที จะเป็นไปได้อย่างไรกันที่พ่อของเธอจะเป็นคนบงการให้คนไปโจรกรรมเพชรชื่อดัง  หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด นาตุลยารักพ่อมาก และมั่นใจในตัวพ่อของเธอว่าเป็นคนมือสะอาดไม่ยอมที่จะทำอะไรที่เป็นการผิดต่อกฎหมายแน่นอน หญิงสาวได้ยินเสียงคล้ายเครื่องยนต์รถ จึงรีบลุกขึ้นเดินไปแหวกม่านหน้าต่าง จึงเห็นรถยนต์สีดำคันที่มารับเธอเข้ามาจอด พร้อมร่างใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากเบาะหลัง นาตุลลาพยายามเขย่าบานกระจกตั้งแต่หัวค่ำ มันไม่ขยับสักนิดคงจะล็อกมาจากด้านนอก แล้วไอ้คนที่เดินผ่านข้างล่างก็แปลก พยายามจะสื่ออะไรให้พวกเขาเห็นก็ไม่ยักมีใครสนใจ อย่างมากก็หยุดมองและเดินผ่านไป สงสัยคนที่นี่คงไม่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน

"โอ้ย บ้าจริงเชียว อย่าให้หลุดไปได้เมื่อไรนะ จะจับเข้าซังเตให้หมดเลย"

 เธอบ่นอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน และเมื่อได้
ยินเสียงขลุกขลักที่หน้าประตูก็ทำเป็นล้มตัวลงนอนตะแคงอีกข้างแกล้งหลับ

"ดูสิคะ ชุดก็ไม่เปลี่ยน น้ำก็ไม่อาบ แล้วก็ไม่ยอมกินอะไรเลย"

เสียงคล้ายสาวใช้กำลังฟ้องใครสักคน ดาเลียสมองร่างบางที่นอนบนเตียง ส่ายหน้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับความดื้อดึงของหล่อน  ก็รู้ว่าถูกจับตัวมา ให้ตายยังไงเขาก็ไปปล่อยไม่ได้จนกว่างานจะจบ ชายหนุ่มเดินไปข้างเตียง   จับที่ต้นแขนเธอเบาๆ อยากจะเขย่าตัวปลุกให้ตื่นแต่เห็นว่าดึกแล้ว ก็ไม่คิดจะรบกวน

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ป้า เอ่อ ผมว่าเอาอาหารที่เธอไม่แตะต้องไปเก็บก่อน ส่วนพรุ่งนี้ก็ว่ากันใหม่"

เมื่อเสียงประตูถูกปิดลง นาตุลยาก็รีบลุกขึ้นอัตโนมัติ    "รู้ไว้ซะ ฉันจะออกไปจากที่นี่ จะไม่ยอมรับอะไรที่เป็นของนายโดยเด็ดขาด"

แสงแรกแห่งวันโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาในเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง นาตุลยาเผลอหลับไปก่อนฟ้าจะสางและเมื่อประตูถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเงาร่างของใครสักคนทอทาบลงมา หญิงสาวก็ลืมตาขึ้น ใช้เวลาอยู่พักหนึ่งเพื่อปรับสายตากับแสงที่แยงเข้าตาเมื่อเห็นว่า ใครเป็นคนบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเธอก็ตั้งท่าจะอาละวาดใส่

"เข้ามาทำไมออกไป"   ดาเลียสไม่ยอมถอยออกไปตามที่เธอตวาดไล่ กลับเดินเข้ามาข้างเตียงหล่อน เธอหยิบหมอนขึ้นมาเตรียมจะขว้างใส่ ก็คงรู้ดีว่าแค่หมอนใบเดียวคงช่วยอะไรมากไม่ได้

"มาปลุกไปอาบน้ำ ผมซื้อพวกครีมอาบน้ำและน้ำหอมที่คุณชอบมาให้"

"ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน รู้ได้ไงว่าฉันชอบอะไร"

"นางแบบชื่อดังอย่างคุณ ถ้าผมจะสืบก็คงไม่ยากหรอก หือ ตัวคุณนี่กลิ่นแรงชะมัดยากเลย ไม่ยอมอาบน้ำระวังนะ หนอนจะขึ้นตัว"

"ฉันยอมให้หนอนขึ้นตัว ดีกว่าใช้ของของนาย เมื่อไรจะปล่อยฉันไปซะที พ่อฉันไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้น อย่ามาปรักปรำกัน" นาตุลยายังเถียงไม่ยอมลดราวาศอกให้

"สงสัยเราจะพูดกันไม่รู้เรื่อง  ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ แล้วเรามากินข้าวด้วยกัน"

"ไม่ ฉันจะอยู่แบบนี้ อดตาย เน่าตายได้ยิ่งดี"

ดูเหมือนเรื่องง่ายจะกลายเป็นเรื่องยากสำหรับนายตำรวจอย่างเขาซะแล้ว ที่จริงเขาไม่อยากจะใช้กำลังกับผู้หญิงสาวสวยเลย แต่เธอก็ช่างกวนได้ดีจริง และเขาก็เบื่อแล้วที่จะมาต่อล้อต่อเถียงเหมือนเด็ก ดาเลียสโน้มตัวลงไปอย่างรวดเร็วพร้อมเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเล็กออกแรงกระชากแขน เธอตกใจมาก พยายามฝืนตัวไม่ให้ไปตามแรงฉุดของเขา 

"ปล่อย จะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ" ดูเหมือนนาตุลยาจะสู้แรงไม่ได้ มือหล่อนถูกแรงกระชากเข้ามาหาดาเลียส พออยู่ในระยะใกล้และเธอกำลังเผลอ เขาก็ดึงตัวเข้ามาโอบกอดแนบใบหน้าหล่อนเข้าชิดแผงหน้าอกของเขา นาตุลยาทั้งดิ้นทั้งร้องโวยวายทุบตีไม่หยุด

"พอได้แล้วนาตุลยา อย่าให้ผมต้องเหลืออดกว่านี้เลย บอกแล้วไง ทำตัวว่าง่ายแล้วทุกอย่างจะดีเอง"

         "เอามือสกปรก ออกไปจากฉัน ไอ้คนบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้" หญิงสาวออกคำสั่ง แต่มันยิ่งทำให้ดาเลียสโมโหเขาไปใหญ่

"สกปรกใช่ไหม" 

         ดาเลียสช้อนร่างบางอุ้มที่เหวี่ยงแขนขาไม่หยุด ยกตัวทีเดียวก็ลอยขึ้นมา เขามาพาเธอเดินเข้าไปห้องน้ำ พอมาถึงอ่างก็วางหล่อนลง คนถูกบังคับโมโหจนลืมตัวไป เหวี่ยงแขนขาฟาดไปฟาดมา ดาเลียสจำต้องกอดหล่อนไว้แน่น ใช้กำลังจะหยุดเธอให้ได้ มือหนึ่งก็รีบคว้าฝักบัวเปิดน้ำสาดใส่ ทั้งตัวเขาและเธอเปียกชุ่มพอๆกัน ดาเลียสหวั่นไหวเหมือนกันเพราะดันเผลอไปเห็นเนินอกเนียนขาวของเธอผ่านเสื้อตัวบางชุ่มน้ำแนบเนื้อเนียนแถมยังมาเบียดตัวเขาอีก ถ้าเป็นเวลาอื่นมันก็น่าลูบไล้เล่นอยู่หรอกแต่ตอนนี้ไม่ใช่ ความเย็นเยียบของสายน้ำที่ไหลปะทะหน้านาตุลยามีผลให้เธอต้องหยุดแผลงฤทธิ์ชั่วคราว ไอสำลักน้ำหูน้ำตาไหล

"ฮือๆ ตาบ้า พ่อจ๋าช่วยนาด้วย" หญิงสาวร้องสะอื้นเคล้าน้ำตาไปกับสายน้ำ ดาเลียสรู้สึกสงสารเหมือนกัน แต่ขืนเขาใจอ่อนมีหวังเธอจะได้ใจและไม่ทำตามคำสั่งของเขา

"พ่อคุณช่วยได้แน่ ไม่ต้องห่วงหรอก"  ดาเลียสออกไปจากห้อง กลับมาอีกทีพร้อมผ้าขนหนูและอุปกรณ์อาบน้ำ นาตุลยานั่งหน้าบึ้งอยู่ในอ่างที่น้ำล้นออกมา 

"อ้าว ไม่ถอดเสื้อผ้าออกเล่า หรือไง ผมพามาห้องน้ำแล้ว ต้องให้อาบด้วยไหม" ดาเลียสทำท่าจะเข้าไปหาหล่อนจริงๆ แต่พอเจอดวงตาเขียวค้อนใส่ก็หยุดก้าวขาได้แต่นั่งยืนมองแทน นาตุลยาเพิ่งรู้ตัวว่าเธอค่อนข้างโป๊เอามากๆ จนแลเห็นเนื้อหนังทรวดทรงชัดเจน หล่อนรีบปิดหน้าอกหันไปตวาดไล่เขา

"ฉันอาบเองได้ ออกไปได้แล้ว จะมาดูฉันแก้ผ้าหรือไง"

ดาเลียสเองก็อดหัวเราะไม่ได้ ชายหนุ่มยักไหล่กวนๆ แล้วก็เดินออกไปนอกห้องน้ำพร้อมปิดประตูให้ นาตุลยาโมโหจัดใช้ฝ่ามือเรียวทั้งสองตีน้ำอย่างเร็ว "เลวที่สุดเลย"

                กว่าเธอจะขัดสีฉวีวรรณออกมาจากห้องน้ำได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร จนเขาเกือบจะหลับในท่าท้าวคาง  "ผู้หญิงนะผู้หญิง คนไหนก็เหมือนกันหมด เห็นห้องน้ำเป็นสวรรค์หรือไง อยู่ได้ตั้งนานสองนาน" บ่นยังไม่ทันขาดคำ ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตยาวรุ่มร่ามก็ก้าวเข้ามาในห้อง หน้าตาบอกบุญไม่รับตามเคย ก็แน่นอนในเมื่อเธอไม่ได้เต็มใจมาที่นี่สักนิด 

                "นั่งสิ หิวไหม" ดาเลียสยังคงสุภาพกับเธอเหมือนเดิมแม้ว่าหล่อนจะไม่เคยพูดดีกับเขาสักครั้ง นาตุลยามองเก้าอี้ที่อยู่อีกข้างของเขา เธอลากมันมาอีกฝั่งตรงข้ามกัน ทำเมินหน้าไปทางอื่น  ดาเลียสเลื่อนจานอาหารเช้าแบบอเมริกันให้ พร้อมทั้งเทกาแฟใส่ถ้วย

                "ผมไม่รู้คุณจะกินแบบไหน เลยจัดพวกไข่ดาว ไส้กรอกมาให้ทานได้"
 

                นาตุลยาไม่ตอบ ยังคงเชิดทำคอตั้งอย่างที่เขาเห็นหล่อนแต่วันแรก ดาเลียสแสร้งทำเป็นไม่สนใจหล่อน หันมาลงมือกับจานอาหารตรงหน้าตนเองอย่างเอร็ดอร่อย นาตุลยาแอบมองดูเขาลอบกลืนน้ำลาย ที่จริงเธอก็หิวเหมือนกัน เพราะตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย นอกจากน้ำเปล่า หิวจนแสบท้องแล้วก็ทนไม่ได้ จนต้องค่อยหยิบช้อนลงมือหั่นไส้กรอกใส่ปากไปได้คำ และก็เริ่มทานทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าอย่างหิวโหย ดาเลียสลอบมองดูเธอ แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้

                "นึกว่าจะหยิ่งได้นานสักแค่ไหน" ชายหนุ่มคิดขำๆในใจ

                อาหารเช้ามื้อนั้นหมดไปอย่างรวดเร็ว เมื่อนาตุลยารวบช้อนแล้วยกแก้วน้ำมาดื่ม ดาเลียสก็พูดเรื่องงานของเขาต่อทันที

              "ผมจะไปเมืองไทยนะ ไปพบพ่อของคุณ ระหว่างผมไม่อยู่ก็ทำตัวดีๆ ถึงอย่างไรเสียคุณก็ไม่มีทางหนีไปได้ คนของผมยืนคุมเชิงอยู่รอบบ้านหลังนี้"

                หญิงสาวแทบสำลักน้ำ หล่อนรีบวางแก้วแทบไม่ทัน "ไปเมืองไทย พาฉันกลับไปด้วย ฉันจะไปพบพ่อของฉันจะได้ถามให้รู้เรื่อง"

                ดาเลียสส่ายหน้า ก่อนจะรวบช้อนลงบ้าง   "ผมคงให้คุณไปไม่ได้ นี่เป็นงานของผมที่จะสอบถามพ่อของคุณเอง ส่วนหน้าที่ของคุณคืออยู่เฉยๆ และอย่าดิ้นรนทำอะไรดีกว่า"

                "แต่ฉันคือลูกสาวของท่านนะ ยังไงเสียท่านไม่มีวันโกหกฉันแน่" 

                "แต่ในกรณีนี้อาจเป็นข้อยกเว้น เอาล่ะ ผมจะต้องขึ้นเครื่องก่อนสิบโมงเช้า แล้วผมจะบอกพ่อของคุณว่าคุณสบายดี ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ดาเลียสเช็ดปากเสร็จก็ลุกขึ้นยืน นาตุลยาลุกตามบ้าง สองแขนเท้ากับโต๊ะ ยื่นหน้าไปต่อว่าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง 

                "ถึงยังไงฉันต้องไปให้ได้ คุณไม่แน่จริงนี่ จับผู้หญิงมาต่อรอง"

                "คุณจะว่ายังไงก็ช่าง ผมคงไม่หลงกลคุณหรอกนะ นาตุลยา ผมต้องไปแล้ว แล้วเจอกัน"  ดาเลียสมองหน้าหล่อนอย่างเอาจริงอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปที่ประตู นาตุลยาวิ่งไล่ตามจะออกไปด้วย แต่เจอคนที่เฝ้าอยู่ด้านหน้ามากันไว้ก่อน

                "คุณทำเกินไปแล้วนะ ดาเลียส อย่าเพิ่งเดินหนีฉันมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน"

                เสียงแหลมที่ตะโกนต่อว่าขาดหายไปเมื่อเขาก้าวขึ้นรถและประตูบ้านก็ปิดลง ดาเลียสถอนใจเหนื่อยหน่าย เขาอยากจบงานนี้เร็วๆ เสียจริง จะได้ไม่ต้องมาพบเธออีกให้ต้องมาปวดหัว องค์ราซีมจัดทุกอย่างไว้ให้เขาพร้อมดีจริง ทั้งสถานที่และคน คิดว่าอีกไม่นานก็คงได้" แซนฮาร์ทไดมอล  " คืนกลับมา ดาเลียสมองบ้านหลังที่ขังหญิงสาวเอาไว้ขณะรถกำลังเคลื่อนออกไปในใจรู้สึกห่วงๆ เหมือนกัน "รอเดี๋ยวนะ ผมสัญญาจะไม่ทรมานคุณนานกว่านี้ นาตุลยา"