[Fic] What it love!! เออกูมันเลว..แล้วมึงรักกูทำไม

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1
.............................

ผั่วะ!! ตุ้บ !! โครม !!

" ไอ้เหี้ยอย่าให้มันหนีรอดไปได้นะมึง! ตามไป " เสียงอังทรงพลังของผู้ชายร่างใหญ่ผิวเข้ม
ดังขึ้นทำให้เหล่าลูกน้องรีบวิ่งตามผู้ชายร่างสูงผิวขาวในชุดนักศึกษาที่มีเลือดท่วมตัวออกไป
เพื่อหวังกะเอาให้ตายกันไปข้าง

" หายไปไหนของมันวะวิ่งเร็วชิบเป๋ง เห้ย! พวกมึงไปทางโน้น! " พวกชุดดำวิ่งแยกออกไปอีก
ทางทำให้ชายในเสื้อดเชิ้ตสีขาวตัวบางที่นอนจมกองเลือดถึงกับถอนหายใจดังเฮือกด้วย
ความโล่งที่ว่าดวงตัวเองยังไม่ถึงคลาดเขาค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นและพาร่างอันสะบักสะบอมของตัวเองเดินไปตามท้องถนนอันกว้างใหญ่ท่ามกลางแสงสว่างของดวงไฟสีส้มอ่อน บรรยากาศตอนกลางคืนท่ามกลางเมืองหลวงมันน่ากลัวและโหดร้ายมากสำหรับเขา ผู้ชายที่ไม่เคยต้องมาจนตรอกถึงขนาดนี้ ....ซันลูกชายมาเฟียของฮ่องกงต้องมาถูกนักเลงข้างถนนรุมกระทืบเล่าให้ใครฟังก็อายแทบจะเอาหัวแทรกแผ่นดินหนี เหอะๆ เขาใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองเอาไว้กับราวสะพานพรางใช้มืออีกข้างที่ว่างล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงเพื่อกดโทรหาใครสักคน
" ฮัลโหลป๋า ผมถึงเมืองไทยแล้ว " เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์ทันทีที่ปลายสายกดรับ
( ก็ดี อย่าลืมงานนี้พลาดไม่ได้ )
" ครับผมรู้แล้วไม่ต้องย้ำมากก็ได้คนยิ่งเจ็บแผลอยู่ " เขาสบถกับตัวเองทันทีพลางนึกแค้นใจที่ลูกชายมาเฟียใหญ่อย่างเขามาวันแรกจะโดนนักเลงข้างถนนรุมกระทืบแบบหมาหมู่
( หึ..หาตัวเด็กคนนั้นให้พบแล้วพาตัวกลับมาที่ฮ่องกงซะป๋าให้เวลาแก 2 เดือนถ้ายังไม่ได้แกต้องแต่งงานกับ...)
" ผมรู้แล้วหน่า " ไม่รอให้ปลายสายพูดจบเขาก็พูดแทรกขึ้นมาทันทีก่อนจะกดตัดสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขาสอดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหวังจะหาใครสักคนพาเขาไปทำแผลและอาบน้ำตอนนี้เขารู้สึกเหม็นกลิ่นคาวของเลือดเต็มทนแล้ว - -

" เห้ยบอนเดี๋ยวเราไปส่งไหม " เสียงของกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่กำลังเดินมาทางเขาทำให้เขาต้องหันไปมองและสิ่งที่เขาเจอก็คือเด็กผู้ชายสามคนในชุดนักเรียน ม.ปลายของโรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่งในเมืองไทยแต่สิ่งที่ทำให้เขาสะดุดตามากที่สุดเห็นจะเป็นเด็กผู้ชายคนตัวเล็กๆ นั่นใบหน้าเนียนใสยิ่งกว่าผู้หญิงริมฝีปากเล็กหยักได้รูปช่างตัดกับจมูกที่โด่งรั้นขึ้นมายิ่งทำให้ความน่ารักของเด็กคนนั้นเพิ่มมากขึ้นจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากดวงตากลมโตคู่นั้นที่มองสบตากับเขาได้เลย
" บอน นายมองอะไรอยู่ " เสียงอของเพื่อนในกลุ่มบอนเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นบอนยืนเหม่อมองไปทางผู้ชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือด
" เปล่าๆ พวกนายกลับไปก่อนเลยเดี๋ยวพ่อเรามารับ " บอนหันไปยิ้มให้เพื่อนของตัวเองนิดๆ
" อืม กลับดีๆ นะเว้ย "
" รู้แล้วหน่ากลับไปได้แล้ว " บอนเอ่ยไล่เพื่อนของตัวเองมือเล็กก็ดันหลังเพื่อนของตัวเองไปด้วยแต่ไม่แรงมากนัก
" กลับถึงบ้านแล้วโทรบอกนะ "
" อื้อ " ไม่นานเพื่อนของบอนก็เดินขึ้นรถเมลล์ไปทิ้งให้บอนยืนอยู่กับบุรุษนิรนามสองคนบอนพยายามจะเดินผ่านผู้ชายตรงหน้าไปแบบไม่สนใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองคนตรงหน้า
" อ๊ะ..." บอนสะดุ้งทันทีเมื่อเหมือนมีมือของใครไม่รู้มาจับที่บ่าของตัวเอง
" ช่วยด้วย... "�
" คุณเป็นใครฮะ "�
" ช่วยด้วย... " บอนหลับตาปี๋ทันทีเพราะคิดว่าผู้ชายตรงหน้าอาจจะไม่ใช่คนแน่ๆ�
" ฮือออ...อย่าหลอกบอนเลยนะฮะบอนกลัวแล้ว...ฮึก.. " น้ำใสๆ ไหลอาบแก้มเนียนของบอนบอนหลับตาแน่นร่างเล็กสั่นด้วยความกลัว
" ผมไม่ใช่ผี..ผมโดนทำร้ายมาช่วยผมด้วยผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว "
" ใครทำอะไรพี่ฮะ..ฮึก... " บอนใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มลวกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้า
" ไม่รู้สิ ช่วยพี่ด้วยนะครับ "
" เอ่อ..ฮะ งั้นเดี๋ยวบอนช่วยพยุงนะฮะ "�
" ครับ ขอบคุณมาก " บอนเดินเข้าไปพยุงคนตัวสูงกว่าด้วยความทุรักทุเรด้วยขนาดของตัวเองและขนาดของคนข้างๆ แล้วมันช่างต่างกันเหลือเกิน

" ถึงแล้วฮะ เดี๋ยวบอนไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้พี่นะฮะ " เด็กหนุ่มหันมาส่งยิ้มหวานให้กับร่างสูงที่กำลังนอนเอามือกุมที่ท้อง เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
" ไม่กลัวรึไงกันนะ " เขาได้แต่ยิ้มขำกับนิสัยชอบช่วยเหลือของคนตัวเล็กเพราะไม่คิดว่าจะยอมช่วยเหลือคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันโดยไม่นึกกลัวเลยแม้แต่นิด
" มาแล้วฮะ เอ่อ...บอนรบกวนพี่ถอดเสื้อออกได้ไหมฮะ -/- " แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขิน
" เราถอดเลยพี่เจ็บแขนอยู่ " ดูเหมือนร่างสูงเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กหน้าแดงก็ยิ่งอยากแกล้งบอนเงยหน้ามายู่ปากใส่คนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วเล็กถอดกระดุมเสื้อที่เปลื้อนเลือดด้วยมือที่สั่นเทา
" พี่ฮะ พี่ชื่ออะไรหรอฮะ " บอนถามขณะที่ยังคงเช็ดตัวให้คนตรงหน้าอยู่
" ซัน "
" ที่แปลว่าพระอาทิตย์น่ะหรอฮะ "�
" ใช่ แล้วมันก็ยังแปลได้ว่าศูนย์กลางด้วยนะ " บอนเอียงคอมองซันด้วยสีหน้าไม่เข้าใจแต่ท่าทางอันไร้เดียงสาของบอนกลับทำให้ซันชะงักไปชั่วขณะทันที
" พี่ฮะ เสร็จแล้วฮะแต่ว่าบอนไม่มีเสื้อผ้าไซต์พี่หรอกนะฮะ เดี๋ยวบอนเอาเสื้อพี่ไปปั่นแห้งให้นะฮะรอแปบ "
" ครับ " บอนหยิบเสื้อซันเดินไปที่เครื่องซักผ้าก่อนจะยัดเสื้อสีขาวที่เปลื้อนเลือดใ่ช่องซักแห้งพอกดปุ่นทำงานเสร็จก็เดินกลับมานั่งข้างๆ ซันเหมือนเดิม
" อยู่คนเดียวหรอเราน่ะ หืม "
" ฮะ แล้วพี่ซันล่ะฮะทำไมถึงมีสภาพแบบนั้นล่ะฮะ " คนตัวเล็กถามออกไปด้วยความอยากรู้
" ก็แค่พวกนักเลงข้างถนนน่ะไม่มีอะไรหรอก " ซันส่งยิ้มให้บอนทำให้คนตัวเล็กใจเต้นแรงผิดปกติ หน้าเนียนเริ่มมีสีแดงแต้มบนใบหน้าเล็กน้อยด้วยความเขินอาย -/////-
" งั้นบอนไปอาบน้ำก่อนนะฮะ " บอนรีบลุกขึ้นแล้วหายเข้าไปในห้องนอนตัวเองทันทีทิ้งให้ซันนั่งมองตามแผ่นหลังบางแล้วอมยิ้มให้ตามหลัง ซันรับรู้ได้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังเขินตัวเองอยู่จึงหาเรื่องทำแก้เขิน


-------------------------------------------------------------------------------------------------
*จบแล้วสำหรับตอนแรกค่ะ เป็นการหัดเขียน fic yaoi เป็นครั้งแรก
ยังไงก็ช่วยเม้นให้กำลังไรท์ด้วยนะคะ T^T
้