[AuFicKHR]Select it?เลือกได้มั้ย...ใครที่นายรัก?

ลำดับตอนที่ #6 : ... ♥ Select 1 ♥ ... [10%]

cinna mon

“ค่ะ!!”

เด็กสาวผละมือจากงานหลังร้านตามเสียงเรียกแล้วเปิดบานกระจกเลื่อนออกอย่างเร่งรีบเพื่อไปช่วยคุณป้าเจ้าของร้านขายขนมหวาน เธอรวบเส้นผมสีทองประกายเป็นหางม้าทรงสูงอย่างไม่มีเวลาถักเปียเช่นปรกติ เธอสวมรองเท้าแตะลวก ๆ แล้วสาวเท้าวิ่งออกไปหน้าร้าน

“ยินดีต้อนรับค่ะ!อ้าว...จีอ๊อตโต้คุง...”

“อ้าว มิโอ เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าเธอทำงานอยู่ที่นี่”

“มายังไงล่ะเนี่ย?”

ประโยคคำถามเหมือนจะไม่พอใจ แต่กับจีอ๊อตโต้ที่รู้ว่าแม่สาวตัวน้อยของเขานั้นไม่ถนัดการพูดการจารู้ถึงแววสงสัยในเสียงใส ๆ นั้นอย่างดี เขายกมือขึ้นขยี้ผมเธอเบา ๆ พลางแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันก็มาที่นี่บ่อย ๆ อยู่แล้ว สงสัยอยู่เลยว่าใครที่ชอบทำอะไรหล่นอยู่หลังร้าน ที่แท้ก็เธอนี่เอง” เสียงนุ่มเอ่ยอย่างเอ็นดู

“อืม...”

มิโอดึงมือของเด็กหนุ่มออกจากศีรษะตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉยซึ่งบางครั้งจีอ๊อตโต้ก็ไม่ค่อยชอบใบหน้านิ่งตลอดกาลแบบนี้เลย แต่ก็จนปัญญาจะแก้นิสัยเคยตัวของสาวเจ้า จึงเพียงขยับยิ้มอย่างเอ็นดูพลางพูดกับสาวน้อยของเขา “เฮ้อ...คุณป้าครับ ผมขอเค้กมูสช็อกโกแลตหนึ่งกล่อง พายหนึ่งกล่องนะครับผม”

“ไม่มีอะไรให้หนูช่วยแล้วใช่มั้ยคะคุณป้า?” มิโอถามหลังจากผละตัวไปรับลูกค้าคนหนึ่งและส่งกล่องขนมหวานให้เขาเรียบร้อย หญิงวัยกลางคนหันมายิ้มให้เป็นเชิงตอบรับ เด็กสาวพยักหน้าพลางเดินเข้าไปหลังร้าน

โดยไม่แม้แต่จะเอ่ยลาร่างที่จับจ้องอยู่

 

 

“เงียบจัง...”

แต่ก็ไม่น่าแปลก นี่มันสามทุ่มกว่าแล้วนี่นา

มิโอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย วันนี้เธออยู่ช่วยคุณป้าเก็บร้าน แต่เพราะคุณป้าดันนึกในเวลาหกโมงสี่สิบนาทีกว่าได้ว่าลูกค้าคนหนึ่งบอกว่าจะมาเอาขนมจำนวนหลายสิบกล่องในเวลาประมาณสองทุ่มถึงสามทุ่ม ทำให้งานนี้ต้องลงแรงยกใหญ่กว่าจะทำขนมออกมาตามที่ลูกค้าสั่ง แถมยังต้องเก็บกวาดอุปกรณ์พร้อมเก็บร้านอีก เวลากลับจึงคลาดกับที่บอกน้องสาวที่อยู่ที่บ้านไปมากทีเดียว

“เฮ้อ...ป่านนี้มิอุจะพังห้องหรือยังเนี่ย?”

ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล มิโอยกถุงผ้าประจำกายขึ้นพาดบ่าก่อนรีบวิ่งหักเลี้ยวไปตามหัวถนน ก่อนเท้าที่กำลังจะเร่งความเร็วจะชะงักเมื่อเห็นภาพ ๆ หนึ่งแก่ครรลองสายตา...

ผู้ชายผมสีทองทรงรากไทรคนหนึ่งยืนยกแขนข้างหนึ่งขึ้นชันกำแพง ในอ้อมแขนของเขามีร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งที่เงยหน้าขึ้นพร้อมเถียงเขาสุดฤทธิ์ทั้งน้ำตานองหน้า ต่อให้โง่แค่ไหนก็ดูออกว่าทั้งสองกำลังทะเลาะกันอย่างหนักหน่วง แค่ดูจากเสียงตะโกนของฝ่ายหญิงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ และกริยาบีบข้อมือเรียวเล็กนั้นของฝ่ายชายก็ดูออกแล้ว...

...หากแค่ว่า ใบหน้าคมคายนั้นคุ้นตาเหลือเกิน...

จีอ๊อตโต้....

มิโอรู้สึกเหมือนแขนหมดแรงขึ้นมาดื้อ ๆ...พร้อมกับกระเป๋าผ้าบนไหล่ที่เหมือนจะหลุด ดีที่เด็กสาวรู้สึกตัวทันรีบคว้ากลับมา เธอหมุนตัวไปตรงข้ามทิศทางเดิม ตั้งใจจะทำไม่รู้ไม่เห็นอะไรแล้วไปเข้าทางประตูหลังของอพาร์ตเมนท์

หากแต่เสียงที่ดังลั่นออกมาทำให้ร่างบางชะงักลง

“ฉันรักแค่เธอแล้วก็มีแค่เธอคนเดียวนะ เอโกะ!!”

 

 

“พี่ ทำไมกลับมาช้าจัง!”

“ข...ขอโทษนะมิอุ...พี่วางข้าวไว้บนโต๊ะแล้ว หยิบไปทานได้เลย....พี่เข้าห้องก่อนนะ”

มิอุหันมามองอย่างแปลกใจเต็มที่ หากแต่เห็นแค่เส้นผมสีทองของพี่สาวแว้บ ๆ เด็กสาวยักไหล่อย่างไม่คิดจะหาความหมายอะไรให้มากมายพร้อมเดินตรงไปที่โต๊ะ...ฝืนใจเมินเสียงสะอึกสะอื้นแผ่วเบาที่ลอดออกมาให้ได้ยิน

ตอนนี้...เธอก็ได้แค่ขอร้องให้น้ำตาทั้งหมดสิ้นสุดเพียงวันนี้แค่นั้นเอง...

มิโอปิดประตูห้องอย่างเงียบกริบ เด็กสาวก้มหน้างุด ๆ ราวกับกลัวใครเห็นสีหน้าในยามนี้...หากแต่เมื่อปลายเท้าแตะขอบเตียง เงาร่างเพรียวบางก็ทิ้งตัวลงบนเตียง วงหน้าหวานซุกลงกับหมอน พร้อมเสียงสะอื้นดังออกมา

หลายเดือนแล้วที่มิโอรู้ความจริงในเรื่องนี้...หากแต่เพียงเพราะความรักที่มีมากไปทำให้ตัดสินใจหลอกตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เด็กผู้หญิงที่ฉลาด ๆ อย่างเธอทำไมจะดูไม่ออกว่านัยน์ตาที่มองเธอมีเพียงความเอ็นดูอย่างน้องสาว...แต่ไร้ซึ่งความรักอย่างชายหญิง

ขอให้เป็นเพียงแค่วันนี้ที่เธอจะร้องไห้...พรุ่งนี้เธอจะตื่นขึ้นมาพร้อมความเข้มแข็งเหมือนเดิม...