BAD BOY (Zayn Malik 1D)

ลำดับตอนที่ #6 : bad boy เลวแค่ไหนก็รัก 6

หลังจากที่ฉันจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงลงจากรถ "ไปกันได้แล้ว"พี่เซนบอกฉันและตั้งฉากแขนเพื่อให้ฉันควงขึ้นไปบนเรือ แต่ฉันไม่สนใจและเดินตัดหน้าเค้าไป พี่เซนวิ่งมากระชากข้อมือฉัน "นี่ อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันน่ะ!!"พี่เซนขู่ฉัน "อย่ามาทำแบบนี้กับฉันเหมือนกัน!!"ฉันสะบัดข้อมืออย่างแรงจนหลุด "แค่เดินควงพี่ฉันก็จะอ้วกอยู่แล้ว ฉันให้เกียรติพี่แค่ไหน อุตส่าลดตัวยอมมากับพี่!!!"ฉันพูดอย่างสะอิดสะเอียน พี่เซนเหมือนจะโกรธฉันสุดๆ "อะไรล่ะ พี่จะทำอะไร ปล้ำฉันหรอ ขึ้นไปบนรถอีกรอบมั้ยล่ะ จะได้ไม่ต้องไปงานนี้เลย อีกไม่นานงานก็จะเริ่มแล้วมั้ง เจ้าของคอนโดมาลิคมาขลุกอยู่กับสาวในรถตู้ไม่ยอมเข้างาน ฟังดูดีเนอะ"ฉันพูดความอัดอั้นตันใจใส่อย่างจัง พี่เซนกระชากข้อมือฉันอีกครั้งและบีบแน่นจนฉันเจ็บ "โอ๊ย!เจ็บน่ะ"ฉันสบถออกมา "คิดว่าถ้าฉันอยู่ในงานจะไม่กล้าทำอะไรเธองั้นหรอ คิดผิดคิดใหม่ได้น่ะ และฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร"พี่เซนพูดกระตุกยิ้มที่มุมปาก "บนเรือลำนี้มีคนเป็นพัน ถ้าเธอทำอะไรขายหน้า ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่ขายหน้า เธอก็ด้วย"พี่เซนชี้หน้าฉัน "ทีนี้จะไปกับฉันได้รึยัง"พี่เซนบอกพลางทำแขนตั้งฉาก ฉันจึงฝืนใจควงแขนพี่เซนและเดินขึ้นไป เข้าไปในงาน พี่เซนหัวเราะในลำคอและส่ายหน้าเล็กน้อยกับการกระทำของฉัน ตอนนี้เราเดินเข้ามาในงานกันแล้ว แสงไฟสว่างสีส้มสาดไปทั่วงาน อาหารถูกจัดวางเต็มไปหมด ทำให้ท้องฉันร้องออกมา "เธอจะไปกินอะไรก่อนก็ได้ ส่วนฉันจะไปหาเพื่อนของฉัน มาเจอกันตอนเที่ยงคืนที่ตรงนั้น(ชี้มือไปที่โซนรับแขก)และอย่าคิดหนีเด็ดขาดน่ะ" "รู้แล้ว"ฉันพูดเสียงแข็ง และเดินตั้งหน้าตั้งตาไปที่โซนของกิน ฉันไม่ได้กินอะไร ไม่ได้กินอะไรเลยจริงๆตั้งแต่เช้า คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ ฉันพยายามกินอย่างสงบเสงี่ยมไปให้เป็นที่จับตา ทั้งที่ใจจริงๆอยากจะยัดเข้าปากเต็มที ทั้งไก่อบ คอกเทล บาร์บีคิว ซุป เสต็กปลา และบลาๆๆๆ ฉันกินทุกอย่างในงาน Zayn's Part ผมกำลังจะไปหาเพื่อนของผม แฮร์รี่ ลูอิส เลียมและไนออลจอมตะกละ เรานัดกันว่าจะไปเจอกันที่ชั้น2โซนVIP เมื่อผมไปถึง พวกเค้ามากันครบแล้ว และรอผมคนเดียว "เฮ่!นายมาสายน่ะ"ลูอิสทักผม "ธุระนิดหน่อย"ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ "นี่ ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง"ผมหันไปบอกทุกคน"เพอร์รี่ตายแล้ว" "หะ!!" "หะ!!!" "หะ!!!!" "หะ!!!!!"ทุกคนอุทานตามลำดับ "ฉันพูดจริง มันเป็นเพราะเธอคนเดียว เธอเป็นตัวซวย"ผมพูดและนึกถึง(ชื่อคุณ)ขึ้นมา "นายพูดอย่างนี้บ่อยๆแต่ไม่เห็นนายเคยเอ่ยชื่อเธอคนนั้นขึ้นมาเลยน่ะ"เลียมบอก "ฉันว่านายไม่อยากรู้จักผญ.คนนั้นหรอก ยอมทำทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ!" "แล้วเธอทำอาหารเก่งมั้ยอ่ะ"ไนออลถามผม สายตาดูท่าทางโหยหาของกินมาก "อย่าเห็นแต่กินหน่อยเลยน่า"แฮร์รี่ผลักหัวไนออล "ฉันมีอีกเรื่องที่อยากให้พวกนายได้รู้"ผมเริ่มซีเรียส "เฮ้!เวลานายซีเรียสเนี่ยน่ากลัวน่ะ"แฮร์รี่บอกผม "ใช่!"ลูอิสพูดสมทบ ผมเริ่มเล่าแผนการที่ผมแก้แค้นให้เพื่อนของผมฟังจนจบ "ฉันว่านายทำเกินไป"เลียมบอกผมอย่างจริงจัง "มากยังไง เธอทำให้เพอร์รี่ตายน่ะ"ผมพูดอย่างหัวเสีย "ฉันรู้ว่านั่นทำให้นายเสียใจมาก แต่นั่นมันเป็นแค่อุบัติเหตุและฉันว่าทุกๆคนไม่มีใครอยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรอกน่ะ อีกอย่างการที่นายทำอย่างนั้นแน่ใจหรอว่าเพอร์รี่ต้องการ"เลียมอธิบาย "ฉันไม่สนล่ะ สิ่งที่เธอทำมันควรจะได้รับบทลงโทษ" "โดยการให้เธอเป็นเมียนายเนี่ยน่ะ"ไนออลถามผม "เธอไม่ใช่เมียฉัน!ฉันก็แค่ผูกมัดเธอไว้ตามกฎหมาย เวลาทำอะไรจะได้ไม่ผิด และฉันจะบอกอะไรให้น่ะ ฉันก็เห็นว่าเธอเป็นเหมือนผญ.คนอื่นนั่นแหละ"ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ "ฉันคิดว่าเพอร์รี่จะเปลี่ยนนายได้ซะอีก"แฮร์รี่พูดอย่างผิดหวัง "ปล่อยมันไปเถอะ เดี๋ยวซักมันก็จะรู้เองว่า'ผิดพลาดเป็นยังไง'"ลูอิสพูดกับแฮร์รี่และหันมาทางผม "ฉันขอไปข้างนอกก่อนน่ะ ในนี้มันแออัด"เลียมบอกทุกคน "คร๊าบบบ พ่อหนุ่มรักสงบ"ไนออลพูดประชด ฮึ!ผิดพลาดหรอ ผมไม่เคยทำอย่างนั้นแน่

 

 

 

 

หลังจากที่ฉันอิ่มหนำสำราญเรียบร้อยแล้ว ฉันรู้สึกอยากเดินออกมาชมวิวข้างนอก ฉันจึงเดินออกมาข้างนอก ลมพัดต้องหน้าฉันอย่างแรง ฉันเดินไปที่หัวเรือริมสุด ยกแขนตั้งฉาก "เฮ้อ ถ้าแจ็คมีอยู่จริงก็ดีสิ"ฉันบ่นกับตัวเองพลางหลับตา พยายามทำใจให้สงบ ลืมเรื่องที่ผ่านมาสักพักแต่มันกลับทำไม่ได้ฉันจึงพับแขนลง กำมือตัวไว้ข้างตัว "มีทางไหนที่ฉันจะแก้แค้นได้บ้าง"ฉันพึมพำกับตัวเองเพราะคิดว่าแผนที่คิดล่าสุดไม่น่าจะได้ผล น้ำตาฉันเริ่มรินไหลออกมา "ไม่มีซักทาง"ฉันสะอื้น "(ชื่อคุณ)!!"เสียงหนึ่งเรียกฉัน ไม่ใช่พี่เซนแต่เสียงมันคุ้นมาก ฉันรีบหันไปตามเสียง "พี่เลียม!!"ฉันดีใจวิ่งโผไปกอด น้ำตาที่ไหลเปลี่ยนจากความเศร้าเป็นความดีใจแทน "(ชื่อคุณ)จริงๆหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย พี่คิดถึงแทบแย่"พี่เลียมลูบหลังฉัน "พี่มาถูกเวลาพอดีเลย"ฉันพูดพลางสะอื้น พี่เลียมจึงผละฉันออก "เป็นอะไร"พี่เลียมบอกพลางใช้นิวโป้งปาดน้ำตาให้ฉัน ฉันโผเข้ากอดอีกครั้ง "อยู่อย่างนี้ก่อนน่ะ"ฉันกอดพี่เลียมแน่น ตอนนี้ฉันต้องการแค่ไออุ่นจากพี่ชายที่แสนดีคนนึงแค่นั้น //ปึก// ทันใดนั้น!ก็มีใครบางคนมากระชากพี่เลียมออกจากตัวฉันและสวนหมัดเข้าอย่างจังจนพี่เลียมล้มไปกองกับพื้น "นายเป็นใคร ถึงมากอดเมียคนอื่นอย่างนี้!!"พี่เซนตะคอกใส่พี่เลียม "พี่จะทำอย่างนี้ไม่ได้น่ะ"ฉันวิ่งเข้าไปกั้นทั้งสอง พี่เลียมหันหน้ามามองพี่เซน "เฮ่ย!นายเองหรอ?!" "เมื่อกี้นายเรียก(ชื่อคุณ)ว่าเมียหรอ?!"ทั้งสองต่างตั้งคำถาม "นี่!พวกพี่รู้จักกันแล้วหรอ?!"ฉันตั้งคำถามบ้าง พี่เลียมค่อยๆลุกขึ้น "เพื่อนสนิทพี่เอง"พี่เลียมบอก "เธอคนนี้แหละ ที่ฉันเล่าให้ฟัง"พี่เซนบอกเลียม "นี่เล่าอะไรให้พี่ฉันฟังน่ะ"ฉันเริ่มไม่ไว้ใจ "เล่าเรื่องชั่วๆของเธอไง นี่เลียม นายรู้จักผญ.อย่างนี้ได้ไง"พี่เซนพูดเหมือนขยะแขยงฉันมาก "(ชื่อคุณ)เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเอง เธอมีศักดิ์เป็นน้อง"เลียมพูดเสียงเรียบ นั่นทำให้พี่เซนถึงกับพูดไม่ออก "(ชื่อคุณ)ใช่มั้ย?ที่นายใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นแทนเพอร์รี่"พี่เลียมถามอย่างเยือกเย็น "..."พี่เซนไม่ยอมตอบอะไร "เมื้อกี้(ชื่อคุณ)ร้องไห้เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย?"พี่เลียมหันมาถามฉัน "เลิกแก้แค้นน้องสาวฉันได้แล้ว เซน นายอยากแก้แค้นอะไร ลงที่ฉันได้เลย"พี่เลียมเดินเข้าไปหาพี่เซน "ไม่น่ะค่ะ อย่าให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันอีกเลย"ฉันขอร้อง "ฉันคงทำตามที่นายขอไม่ได้ นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับ(ชื่อคุณ)นายไม่เกี่ยว"พี่เซนบอกพี่เลียม "เกี่ยวสิ เธอเป็นน้องสาวฉันน่ะ นายจะทำอะไรก็มาลงที่ฉันได้ ยกเว้นเอาฉันเป็นเมีย เพอร์รี่ตายยังไงน่ะ โดนรถชนหรอ ขับรถชนฉันเลยสิ!"พี่เลียมบอกพี่เซน "ไม่น่ะ ฉันไม่อยากโดนกล่าวหาว่าเป็นตัวซวย ได้โปรดพี่เลียม อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย" "ฉันจะฆ่านาย เลียม"พี่เซนพูดขึ้น ฉันหันไปมองหน้าพี่เซน "มันจะมากเกินไปแล้วน่ะ จะทำอะไรก็ลงที่ฉันคนเดียวสิ!!"ฉันเดินเข้าไปหาพี่เซนและทุบอกพี่เซนอย่างแรง "ถ้านายยอมฉันจะเลิกยุ่งกับ(ชื่อคุณ) ทีนี้เธอจะได้รู้ซะบ้างว่าการสูญเสียของรักมันเป็นยังไง"พี่เซนพูดและแสยะยิ้มใส่ฉัน "ได้ เอาเลยฉันยอม ขอเพียงอย่างเดียว อย่าทรมานเธอไปมากกว่านี้เลย"พี่เลียมร้องขอ "ได้ๆๆๆ!!!พี่เซน ฉันยอมแล้ว"ฉันพูดพลางสะอื้นอีกครั้ง "อย่าฆ่าพี่เลียมเลยน่ะ ฉันยอมแล้ว ฉันยอมทุกอย่าง ขออย่างเดียว อย่าทำอะไรพี่เลียมเลยน่ะค่ะ ฉันขอ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่เลียม เราเพิ่งเจอกันเองอย่าพรากเราจากกันอีกเลย"ฉันอ้อนวอน "ไม่!!พี่ไม่ยออมน่ะ(ชื่อคุณ)ให้พี่ตายไปเถอะ ชีวิตนี้ถ้าพี่ปกป้องน้องสาวพี่ได้..พี่ก็ยอม.."พี่เลียมพูดอย่างเศร้าสร้อย "ในเมื่อ(ชื่อคุณ)ยอมฉันเองอย่างสมัครใจ นายก็ไม่เกี่ยวแล้วเลียม ส่วนเธอ!ถ้าคิดตุกติกอะไรกับฉัน เลียม ตาย แน่!!!"พี่เซนหันมาพูดกับฉัน "ได้!"ฉันพูดอย่างเข้มแข็ง "ไปได้แล้ว เลยเวลามานานแล้ว"พี่เซนกระชากข้อมือฉันให้เข้าไปข้างใน ฉันหันไปมองพี่เลียมตาละห้อยในขณะที่ร่างกายกำลังถูกลากเข้าไปในงาน น้ำตาใสๆคลอเบ้าตาของพี่เลียม เหมือนพี่เลียมจะรู้ว่า'เค้าไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลย'....

กลับมาแล้วคร้าาาาาา ขอคอมเม้นต์หน่อยจิ ไรต์ไม่มีกำลังใจเลย