BAD BOY (Zayn Malik 1D)

ลำดับตอนที่ #1 : bad boy เลวแค่ไหนก็รัก 1

สวัสดีผมชื่อเซน มาลิค ผมมีแฟนคนนึงที่ชื่อเพอร์รี่เราสองคนคบกันมานานผมชอบเธอที่เธอไม่วุ่นวายกับผมเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอยอมรับที่ผมเป็นตัวของตัวเอง ผมจึงรักเธอมาก แต่อยู่มาวันหนึ่งเธอก็ถูกรถชนจนเป็นเจ้าหญิงนิทรา มันเป็นเพราะเธอ!!เธอคนเดียว ผมจะไม่มีทางให้อภัยเธอโดยเด็ดขาด ตั้งแต่วันนั้นผมทำตัวเละเทะ สนุกไปเรื่อยเพื่อลืมความเจ็บปวด 2ปีผ่านมาแล้วเธอยังไม่ฟื้นเลย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในผับแห่งหนึ่งผมนั่งรอเพื่อนของผมอยู่ที่โซนVIP
"เฮ่ย!เซน"เสียงแฮร์รี่ดังมาแต่ไกล
"อืม ไง"ผมตอบกลับไป ผมเห็นไนออล ลูอิสและเลียมเดินตามหลังมา
"นั่งซึมไปได้ นี่นายยังไม่ลืมเพอร์รี่รึไงว่ะ เละเทะขนาดนี้เนี่ย"ไนออลตบไหล่ผม"อย่ายุ่งน่า"ผมสะบัดไหล่ออกจากมือไนออลพลางกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก"ฉันว่านายลองพาเธอไปรักษาที่เยอรมันไม่ดีกว่าหรอ มานั่งทำตัวอย่างนี้คิดว่าเพอร์รี่เค้าจะฟื้นมามั้ย"เลียมบ่นใส่ผม"ทำไงเธอก็ไม่ฟื้นมาหรอก เธอไม่เคยแคร์ความรู้สึกฉันเลย"ผมรู้สึกหดหู่ขึ้นมา"ฉันว่าฉันกลับดีกว่า ไปนะ"
"เฮ่ย เราเพิ่งมาถึงน่ะ"เสียงลูอิสไล่หลัง ผมทำได้แต่ยกมือทักและออกไป ปลายทางคือโรงพยาบาล ผมแค่อยากไปดูแลเธอบ้าง ดีกว่ามานั่งไร้ประโยชน์อย่างที่เลียมบอก

@โรงพยาบาล
Your Part
สวัสดีฉันชื่อ(ชื่อคุณ)ฉันแอบชอบพี่เซนมานานแล้ว ที่ฉันเรียกพี่เซนเพราะพี่เค้าอายุห่างกับฉัน2ปี ฉันอายุ18 แต่พี่เค้ามีแฟนแล้วชื่อเพอร์รี่ ฉันเรียกว่าพี่เพอร์รี่เช่นกัน พี่เค้าใจดีและน่ารักกับฉันมากฉันจึงรักพี่เค้ามากและก็ทำให้ฉันสนิทกับพี่เซนด้วยแต่จะดีกว่านี้ถ้าพี่เพอร์รี่ไม่ได้เป็นแฟนกับเซนแต่ฉันก็ไม่เคยคิดไปแย่งหรือฉวยโอกาสเลยแม้กระทั่งตอนนี้ที่พี่เพอร์รี่เป็นเจ้าหญิงนิทรา พี่เค้าโดนรถชนเพราะฉัน!! มันเป็นตราบาปที่ฉันไม่มีวันลืม ฉันจำวันนั้นได้ดี และนั่นก็ทำให้พี่เซนเกลียดฉันด้วย ฉันแอบไปเยี่ยมพี่เพอร์รี่ตลอดไม่ให้พี่เซนรู้ เพราะถ้าพี่เซนรู้จะต้องเกลียดและโกรธฉันแน่ ฉันจะแอบไปเยี่ยมตอนกลางคืนเพราะช่วงเวลานั้นพี่เซนชอบออกไปเที่ยวเตร่ตามผับต่างๆ ตอนนี้ฉันอยูที่รพ.กำลังเช็ดตัวให้พี่เพอร์รี่อยู่"ทำไมพี่เซนไม่สนใจพี่บ้างค่ะ"ฉันถามพี่เพอร์รี่ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีคำตอบออกมา ทันใดนั้นมือของพี่เพอร์รี่กระดิก"พี่เพอร์รี่ๆๆ"ฉันดีใจมากที่พี่เพอร์รี่เริ่มฟื้นตัว ตาของพี่เพอร์รี่ค่อยๆเบิกขึ้นมา"(ชื่อคุณ)"พี่เพอร์รี่เรียก ฉันดีใจมากลนลานทำอะไรไม่ถูก คิดอย่างเดียวคือต้องเรียกหมอมา ฉันเอื้อมมือจะไปกดสัญญาณเรียกหมอ"ย..อย่า"พี่เพอร์รี่พยายามบอกฉัน"ทำไมค่ะ"ฉันถามพลางกุมมือทั้งสองข้างของพี่เพอร์รี่ไว้"ย..ยังไงก็ช่วยไม่ได้ พ..พี่คงใกล้ตายแล้ว..."
"ทำไมพี่ถึงพูดอย่างนั้น พี่เซนต้องดีใจมากแน่ที่พี่ฟื้น"ฉันบอกออกไป
"พี่รู้ว่าเธอชอบเซน ฝากดูแลเค้าด้วยนะ"หลังจากที่พี่เพอร์รี่พูดจบก็หลับไป
"พี่เพอร์รี่ พี่ค่ะพี่ๆ"ฉันเขย่าตัวพี่เพอร์รี่ น้ำตาเริ่มไหล
-ตื๊ดๆๆๆๆ-
~เอี๊ยด~
เสียงสัญญาณเตือนจากเครื่องช่วยหายใจพร้อมกับเสียงเปิดประตูห้อง พยาบาลคนอื่นๆ หมอต่างเข้ามารุมล้อมพี่เพอร์รี่ฉันจึงถอยออกมาและเจอกับพี่เซน...