ในรอยภพ (พีเรียดไทย) | มี E-book

ลำดับตอนที่ #17 : อย่าเป็นอย่างนั้นเลย

“เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าวดอกนะจ๊ะพ่อ กะเดี๋ยวไปกินเรือนลุงทองจ้ะ พ่ออาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดีเถิด คืนนี้ต้องขอเมียให้ฉัน”

“กระไรวะ แผลเอ็งเพิ่งหายจะมีเมียแล้วรึ”

“แล้วจะรอกระไร ฉันจะได้รีบมีหลานให้พ่ออุ้มอย่างไรเล่า”

“อย่าเอาข้ามาอ้างเลยไอ้สิง…!”

‘ไอ้สิง’ ตอบด้วยการยิ้มๆ จนผู้ให้กำเนิดหัวร่อ พ่อคงจะรู้แล้วกระมังว่าเขาจะให้ไปขอหญิงใดเพราะมีอยู่ผู้เดียว ถูกแตะเนื้อต้องตัวไปแล้ว แม้นเขามิเจตนา ก็ต้องไปพูดจาสู่ขอกันคนครหา อีกอย่างขืนมัวชักช้าคงได้มีชายอื่นมาเกี้ยวพาแก้วตัดหน้าเป็นแน่

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยแต่ตอนพาเดินกลับเรือนมีหลายคน หลายสายตาที่มองแก้วเปลี่ยนไป

เพราะยิ่งเป็นสาว ยิ่งสวยคมสมวัย…

“แล้วนี่เอ็งไปหาปลาหรือไปได้กับปลามาวะ เปียกยันหัวหู”

“หาปลาสิพ่อ แต่ก็…เกือบได้กับปลาอยู่จ้ะ”

พ่อหัวร่อต่อเนื่องอยู่ใต้ต้นแก้วที่ปลูกไว้ระลึกนึกถึงแม่ซึ่งถ้ารับรู้ได้ คงดีใจที่เขากำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝากับหญิงผู้เก่งทั้งงานเหย้างานเรือน แก้วเป็นทั้งเมียและแม่ที่ดีได้แน่

เมื่อใดจะเย็นย่ำค่ำมืดเสียที จะได้ไปคุยให้เรียบร้อยก่อนที่ลุงทองกับป้าเรืองจะเปลี่ยนใจกันเสียก่อน

อีกอย่างที่เขาอยากรีบไป เพราะคาใจกับความเหินห่างที่แก้วมีในวันนี้ซึ่งไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่หากให้เดาคงจะมิพ้นเรื่องหญิงที่มารักษาเขาหลายวันอย่างไม่คำนึงถึงความเหมาะสม

เขาเป็นผู้ไข้และเป็นเจ้าของเรือนก็มิรู้จะพูดอย่างไร นอกจากเอาหยูกยามาปัน พริ้มยังมักมาเล่าว่าแก้วเอาข้าวปลาไปเยี่ยมพี่กล้า และคิดว่าทั้งคู่มีใจให้แก่กันโดยมิรู้เลยว่าสำหรับเขามิอาจคิดดังนั้นได้ เพราะพี่กล้าคือพี่ชายที่เติบโตมาไล่เลี่ยกัน เขาและแก้วจึงเคารพรักและนับถือเสมือนพี่ด้วยกันทั้งคู่

ฉะนั้น…ย่อมมิแปลกหากแก้วจะไปเยี่ยมไปหา ยิ่งเพลานี้ที่พี่กล้าเจ็บหนัก ก็ยิ่งมิใช่เรื่องน่าสงสัยแต่อย่างใด

“เอ็งไปคุยรึว่าจักไปขอเขาถึงชวนไปกินข้าวค่ำ”

“มิเชิงดอกจ้ะ แต่วันนี้แก้วตกน้ำอยู่คลองท้ายวัด ฉันผ่านไปช่วยแล้วเผลอทำเสียนวล ลุงทองจึงว่าให้ฉันพาพ่อไปกินข้าวค่ำนี้จักได้คุยเรื่องออกเรือนกันเสียเลย กันชาวบ้านพูดจากันไปทั่ว”

พ่อพยักหน้าว่าเข้าใจแล้ว

“แล้วแก้วมันไปทำอีท่าไหนถึงตกน้ำตกท่า”

“…”

นั่นน่ะสิ เรื่องนี้เขาก็สงสัย เพราะถ้าเป็นคนอื่นผ่านไปเจอคงมิน่าเอะใจ แต่ดันเป็นหญิงที่เขาเพิ่งตัดน้ำใจไมตรีเมื่อเช้า…

ตั้งแต่เติบใหญ่พริ้มก็มักหาเรื่องกลั่นแกล้งแก้วเสมอ ไม่ว่าจะทางวาจาหรือการกระทำที่หวังว่าคราวนี้คงมิได้ทำอันใดเพราะหากทำ พริ้มอาจจะต้องเสียมิตรเพราะมันคือการทำร้ายคนคนหนึ่งจนเกือบถึงแก่ความตายที่ถ้าเขามิผ่านไปใครจะช่วยแก้ว

พริ้มหน้าตื่นตกใจ กำลังจะรีบกลับเรือนด้วยซ้ำถ้าไม่เห็นเขาเสียก่อน กิริยาท่าทางช่างเหมือนคนทำเรื่องไม่ดีมาอย่างไรอย่างนั้น?

“แก้วว่าเป็นลม แต่ฉันสังหรณ์ว่ามิใช่”

“หมายความว่ากระไรวะ”

แก้วไม่เคยมีเรื่องกับใคร ดังนั้น หากใครจะทำแก้วได้ลงคอคงเป็นคนใจร้ายนัก ขอให้เป็นการสะเพร่าหรือเป็นลมเถิด

อย่าได้เป็นอย่างที่เขากำลังคิดเลย

“พริ้มเป็นคนเจอแก้วแล้วเรียกฉันไปช่วยจ้ะ…”