ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ในรอยภพ (พีเรียดไทย) | มี E-book

    ลำดับตอนที่ #11 : ว่าที่แม่เรือน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 6.35K
      16
      8 ม.ค. 67

    เป็นอีกวันที่แก้วมายืนแอบๆ ข้างเรือนไผ่ ลอบฟังคู่หมายคุยกับบุตรีขุนนางที่มารักษาแผลบนอกของเขาซึ่งสมานแล้ว แม่หญิงจึงจะยกมือแตะแต่ถูกถอยห่างในกิริยามิชอบใจเสียก่อน…

    แก้วรู้จักแม่หญิง หรือ 'พี่พริ้ม’ เป็นอย่างดี หญิงสาวคือบุตรีคนโตของพระเดชเดชา ผู้เป็นทั้งครูดาบและเชี่ยวชาญสมุนไพร วิชาจึงตกทอดสู่ลูกที่มารักษาเขาจนเหลือเพียงรอยแผล เขาถึงบอกว่าวันพรุ่งมิต้องมาแล้ว ไม่อยากให้แม่หญิงต้องถูกมองเสียๆ หายๆ เพราะคนนอกมิรู้ว่ามาที่นี่เพื่อการใด

    “ขอบน้ำใจเจ้านักที่ช่วยรักษาพี่”

    แทนตัวว่า ‘พี่’ เพราะเขาเล่นกับแม่หญิงมาแต่เด็ก

    แก้วเบือนหน้ามามองห่อข้าวในมือที่มิอาจเอาไปให้ชายรักได้เพราะเกรง ‘พี่พริ้ม’ จะล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์

    หากรู้ว่าเขากับเธอกำลังจะออกเรือนกัน แม่หญิงคงไม่มาดูแลใกล้ชิดให้เขาลำบากใจกระมัง ครั้นจะให้ไล่ก็เกรงเป็นการตัดสิ้นน้ำใจ

    “เห็นแก้วไปดูคนเจ็บอยู่ค่าย ลืมพี่แล้วกระมังจ๊ะ มิมาเยี่ยม” แม่หญิงชวนคุยเมื่อส่งยาให้เจ้าของหน้าคมที่ขรึมไป “ท่าทางคงห่วงพี่กล้าถึงไปหาพร้อมข้าวปลา หรืออาจจักชอบพอกันอยู่เสียก็มิรู้นะจ๊ะ”

    แม่หญิงเข้าใจผิดแล้ว ซ้ำยังกำลังจะทำให้เขาเข้าใจผิดอีกคนว่าเธอห่วงชายอื่นมากกว่าถึงมิมาหา

    เธอไปค่ายจริง แต่เพียงมีน้ำใจอยากช่วยคนเจ็บ มิได้ไปดูใครเฉพาะเจาะจงอย่างแม่หญิงที่มาดูแลเขาเสียหลายวันติด จนตัวเธอไม่อาจขึ้นไปหา ทำได้แค่เฝ้าดูอยู่ที่ข้างเรือนที่ตรงนี้

    “หาได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดดอก…”

    “มิเป็นได้อย่างใดจ๊ะ แก้วกับพี่กล้าสนิทกันนักอาจรักใคร่ชอบพอกันอยู่เป็นได้ มิเคยมาเล่ากระไรให้พี่ฟังเลยรึ”

    “พี่กับแก้วกำลังจักออกเรือนกัน เรื่องพี่กล้าคงจะหาใช่ดอก”

    “พี่ว่ากระไรนะจ๊ะ…”

    “วันพรุ่งวันมะรืนนี้ พี่ก็จักไปสู่ขอแก้วแล้ว” เขาบอกต่อจนแม่หญิงนิ่งไปอย่างจับต้นชนปลายมิถูก

    “…”

    “แก้วรักนับถือพี่กล้าดั่งพี่ชาย ไปเยี่ยมไปหายามเจ็บก็มิแปลก เหมือนที่เจ้ามาหาพี่อย่างไรเล่า”

    แม่หญิงพริ้มยิ้มเจื่อนๆ เหมือนคิดว่าเขาอำเล่น

    แต่การยืนยันด้วยความเงียบทำให้นัยน์ตางามหม่นลงไปที่ถึงแอบดูอยู่ตรงนี้แต่แก้วเห็นสีหน้าหญิงสาวชัดว่าตกใจไม่น้อย

    “ออกเรือน…ย่อมหมายความว่ารัก น่าหลากใจนักจ้ะ หากรักเหตุใดมิมาเยี่ยมมาแลพี่บ้าง แต่กลับไปคลุก…”

    “แก้วรู้กระมังว่าตนเป็นหญิง มาหาพี่ที่บ่อยคงมิงาม ตามจริงช่วงพี่มิอยู่ แก้วก็ช่วยมาดูแลพ่อพี่ วันที่พี่กลับมา ถ้าแก้วมิไปตามหา ก็เห็นทีคงมิได้รู้น้ำใจกันดอก…”

    แม่หญิงฟังแล้วพลันมองตัดพ้อกับถ้อยคำ

    “พ่อแม่แก้วระแคะระคายแล้ว พี่คงต้องเร่งพาพ่อไปเจรจาสู่ขอให้เรียบร้อยเร็ววัน ดีที่แผลสมานกันแล้วโดยไว ต้องขอบน้ำใจเจ้า” เขามองราวล่วงรู้ว่าแม่หญิงคิดกระไรด้วยจึงพูดให้ตัดใจ

    “ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันเพียงอยากช่วยให้พี่หาย หากใครจักคิดหรือมองมิงามก็ช่างเขาปะไร” บุตรีคุณพระสบตาคมว่าเข้าใจ ‘ความแฝง’จากเขาทุกอย่าง “เร็วเสียจริงนะจ๊ะ กลับมายังมิทันเดือนจักออกเรือน ฉันมิยักเคยรู้ว่าพี่รักใคร่อยู่กับ…”

    เขาใช้ความเงียบตอบ ตามด้วยปลีกตัวจะไปข้างนอก หากแม่หญิงจะอยู่ต่อก็สุดแท้ แต่เขาคงไม่อยู่ด้วยตามลำพังให้ใครๆ ที่ผ่านไปมามองแม่หญิงเสียหายโดยใช่เหตุอีก

    “พี่จะไปไหนพี่สิง”

    “กลับเรือนเจ้าเสียแลวันพรุ่งมิต้องมา พี่หายดีแล้วขอบใจยิ่ง”

    “ฉันเพียงอยากตอบแทนที่พี่เคยช่วยฉันไว้”

    “อย่าคิดเป็นบุญคุณ ต้องทดแทนเลย ครานั้นพี่ย่อมต้องช่วย” เขาตอบแม่หญิงที่ตามลงมาข้างล่าง ปานเป็นเงาตามตัว

    “มิได้ดอกจ้ะ หากพี่ผ่านมาช่วย วันนี้ฉันอาจมิได้มายืนตรงนี้”

    “บางเรื่องบางราว เจ้าก็ควรลืมไปบ้าง มันผ่านมานานเต็มที”

    แก้วหลบเข้าสุมทุมพุ่มไม้ มิอาจให้เจ้าของเรือนและแม่หญิงรู้ว่าหาได้อยู่กันเพียงสอง เธอสงสัยว่าคุยกันเรื่องใด แต่ไม่อาจแอบฟังต่อเพราะเกรงเห็น ว่าแต่…คุณพระรู้หรือไม่ว่าหลายวันมานี้ บุตรีมาหมกตัวอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเขาชิดใกล้ราวเป็นแม่เรือน

    คนเป็นเจ้าของเรือนยังพูดมิออก แล้วเธอจะไปพูดกระไรได้

    ยังเป็นเพียงแค่ 'คนนอก'

    “แก้วจะเคืองหรือไม่จ๊ะที่ฉันมาดูแลพี่…”

    “เหตุใดคิดว่าแก้วจะเคือง?” เขาถามแม่หญิงที่ประสานสบตาเหมือนหยั่งรู้ความคิดกันออกอยู่ในที

    “เพราะฉันอย่างไรเล่า…”

    “พี่เป็นผู้ไข้ เจ้าเป็นผู้รักษา ก็เพียงเท่านั้น”

    การตัดบทอีกครั้งของเขาทำให้เจ้าของร่างระหงพลันยิ้มฝืน

    “เจ้ากลับเรือนเถิดพริ้ม ขอบน้ำใจอีกครา”

    “ฉันคงอยู่แต่เรือนจึงมิรู้เรื่อง มิคิดเลยนะจ๊ะ ว่าจะเป็นแก้วกับพี่แทนที่จะเป็นพี่กล้า ฉันดูผิดไปหรือไร”

    “หากเจ้ายังมิกลับ พี่คงมิอยู่รอส่งดอกนะ”

    “จะไปหาว่าที่แม่เรือนหรือไรจ๊ะ ถึงต้องขับไล่ฉันอย่างนี้”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×