คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนระลึกชาติ
กรองแก้วมองมุมห้องที่มีภาพวาดสีน้ำมัน ของชายหนุ่มผู้มีมัดกล้ามตามกายพองาม ผิวติดจะคล้ำ รูปร่างผึ่งผาย ส่วนเครื่องหน้านั้นดูหล่อเหลาอย่างชายไทยแท้ ยิ่งตาคมคู่นั้นยิ่งเด่นกว่าส่วนใด เพราะแค่มองจากภาพ เธอยังถูกสะกดให้ไม่อาจละสายตาได้ง่ายๆ
มาอยู่ในฝันเธอได้อย่างไร? ใคร?
เธอฝันเห็นผู้ชายคนนี้มาเป็นปีแล้วพอๆ กับหญิงคนนั้นที่หน้าและชื่อก็คล้ายเธอ ภาพครั้งอดีตชาติงั้นเหรอ มันจะเป็นไปได้อย่างไร ถ้าอย่างนั้นหมายความว่า‘สิง’ คือคนรักชาติก่อนของเธอใช่หรือเปล่า
หรือจิตปรุงแต่ง เธอฝันเป็นตุเป็นตะไปเอง
กรองแก้วไม่อาจหาคำตอบให้ตนเองและไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครได้แม้แต่ป้าผู้ธรรมะธัมโม ขืนเล่าว่าเธอฝันเห็นผู้ชายโบราณมาเป็นปีๆ มีหวังป้าต้องพาไปรดน้ำมนต์สะเดาะเคราะห์แน่ เธอยิ่งไม่ชอบเข้าวัด ใจโหวงๆ ทุกทีโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นมาตั้งแต่จำความได้และเรื่องนี้ก็มีแค่พ่อแม่เท่านั้นที่รู้ อรนภาไม่รู้ด้วย เป็นเหตุผลที่ทำให้กรองแก้วตัดสินใจได้ว่าเธอไม่ควรเล่าให้หญิงวัยกลางคนฟัง
หลายเดือนมานี้เธอเลือกจะจดทุกอย่างลงสมุดบันทึกเอาไว้เพราะเรื่องนี้ต้องมีคำตอบแน่ แต่เธอยังไม่รู้จะเริ่มต้นที่ไหน ทำได้แค่หาข้อมูลจากสื่อสังคมออนไลน์และจดทุกความฝันไว้คร่าวๆ ซึ่งเช้านี้ไม่ทันจะได้จรดปากกา ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเสียก่อน
ไม่มีใครกล้าโทร.มาแต่เช้านอกจาก…
“รับสายเร็วจัง ตื่นก่อนฉันโทรมาแล้วล่ะสิ อย่าบอกนะ ว่าแกสะดุ้งตื่นเพราะฝันถึงผู้ชายอีกแล้วน่ะ?”
คนเพิ่งตื่นเพราะฝันจริง ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับกลายๆ
“ฉันเดาถูกใช่ไหมเนี่ย”
กรองแก้วถอนหายใจให้ปลายสายรู้ว่าใช่ เธอฝัน แต่คราวนี้ขอไม่เล่าแล้วกัน ทั้งกอดทั้งหอมขนาดนั้น แค่นึกยังร้อนๆ ที่หน้าเหมือนถูกหอมจริงอยู่เลย ขืนเล่าให้ดุจดาวฟังมีหวังโดนล้อตาย
“…”
“หรือเขาจะเป็นคนรักตั้งแต่ชาติก่อนของแก ก็เลยมาอยู่ด้วยในฝันเหมือนนิยายรักข้ามภพอะไรงี้ โรแมนติออก”
โรแมนติกกับผีน่ะสิ ถ้าเป็นคนรักเมื่อชาติก่อน แล้วเป็นผีมาหลอกหลอนในฝันแบบนี้ก็เกินไปหรือเปล่า อยู่กันคนละภพชาติแล้วไหม เป็นเพราะสมองเธอกระทบกระเทือนตั้งแต่ครั้งที่รถคว่ำมากกว่า
“ฉันว่าจะไปหาหมอแล้ว ฝันซ้ำเหมือนคนสมองมีปัญหาไงไม่รู้ หรือไม่ก็อาจจะดูละครกับป้าอรมากไปมั้ง”
“เอาจริงเหรอ งั้นถ้าเป็นเพราะสมอง รักษาหายแล้วเขาก็อาจหายไปจากฝันแกด้วยน่ะสิ” ดุจดาวกะหยอก ไม่รู้ว่าทำคนฟังใจหาย ว่าตกลงแล้วตนเองอยากฝัน หรือไม่อยากฝันอีกกันแน่
แต่ว่าไปกรองแก้วก็ชักชินและสนุกว่าคืนไหนเธอจะฝันอะไรอีกที่ให้อารมณ์เหมือนติดตามละครสักเรื่อง
“แล้วแกโทรมาทำไมแต่เช้า กลัวฉันนอนอิ่มรึไง” คนฝันซ้ำๆ ขอเปลี่ยนประเด็นให้พ้นไปจากเรื่องที่มีแค่ดุจดาวรู้ เธอเคยพลั้งปากว่าฝันแปลกก็เลยจำต้องเล่าไปเมื่อเดือนก่อน
“ฉันจะโทรมาถามเรื่องแกมาอยุธยาไง ตกลงมาวันนี้ใช่ไหม”
“อืม วันนี้แหละ เดี๋ยวจะเก็บกระเป๋าแล้วเนี่ย”
“ดีจ้ะ วันเกิดฉันพอดีเลย”
“ฉันไม่มีของขวัญนะปีนี้ การเงินขัดสน”
“แค่แกมาหา ฉันก็ดีใจเล่า เออ แต่แกไปหาหมอก็ดีนะจะได้รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่ แกคงไม่เหมือนนางเอกนิยายที่ฝันเห็นอดีตหรอกมั้งมันเป็นไปไม่ได้” ดุจดาววกกลับเรื่องเดิม
ก็นั่นน่ะสิ เป็นไปไม่ได้ กรองแก้วคิดเหมือนกัน
“แต่น่าเอามาเขียนนิยายนะเนี่ย”
นอกจากเป็นครูสอนศิลปะ ดุจดาวยังเป็นนักเขียนนิยายด้วย เรียนจบจิตรกรรมมาพร้อมเธอที่ทำงานอาร์ตคิวยาวถึงปีหน้า พ่อถึงพูดได้ไม่เต็มปากว่าสิ่งที่เธอร่ำเรียนมาไม่ได้มีประโยชน์
แต่ขณะหน้าที่การงานของกรองแก้วกำลังไปได้สวย ทุกอย่างก็กลับต้องชะงักทั้งเรื่องเรียนต่อบริหารตามความต้องการของพ่อและเรื่องงานเพราะเธอดันมาประสบอุบัติเหตุ รอดตายได้อย่างปาฎิหารย์ ทุกวันนี้แผลเป็นที่ไรผมยังไม่ทันจาง ดีที่คราวนั้นผู้เป็นป้าไม่ได้ไปด้วย ไม่อย่างนั้นหลานอย่างเธอคงเสียใจมาก เพราะตั้งแต่มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ก็อาศัยอยู่กับป้าผู้ไม่มีสามีจึงไม่แปลกที่จะประคบประหงมหลานคนเดียวอย่างเธอเป็นพิเศษ ส่วนผู้หญิงอีกคนที่อยู่ในกรอบรูปข้างเตียงคือผู้ให้กำเนิดที่จากไปหลายปีแล้ว
แดดอ่อนยามเช้าที่สาดเข้าห้อง เรียกสายตาคนเป็นจิตรกรให้กลับมาหยุดอยู่ภาพวาดฝีมือตนเองอีกครั้งขณะคุยโทรศัพท์
“วันนี้ฉันไปเคลียร์งานที่โรงเรียน มาตอนไหนก็โทร.มานะ”
ดุจดาวหมายถึงมาเมื่อไหร่ก็บอกด้วย
“โอเค ไว้ฉันโทรหาอีกที ยังไม่ได้บอกป้าอรเลย”
“แกอายุเท่าไหร่แล้ววะแก้ว ไปไหนมาไหน ยังต้องขออนุญาตผู้ปกครองอีกเหรอ” ดุจดาวแสดงความเห็นตรงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า “อ๋อ เป็นหลานคนเดียว ป้าแกเลยห่วงสินะ โอเค๊ งั้นฉันวางก่อน ต้องไปโรงเรียนแล้วเดี๋ยวสาย ไว้เจอกันที่อยุธยาจ้า”
“เออเดี๋ยวดาว ฉันว่าจะถาม”
มีเสียงตู๊ดๆ ตอบกลับมาเพราะดุจดาววางสายไปแล้ว เลยไม่รู้ว่าการไปครั้งนี้กรองแก้วไม่ได้แค่คิดถึงเท่านั้น แต่ความฝันต่างหากที่ทำให้เธออยากไปอยุธยา ไปทั้งที่ไม่รู้ว่าหลายๆ สถานที่ที่เห็นในฝันคือที่ไหนแต่เท่าที่นึกได้ก็คงไม่พ้น 'กรุงเก่า’ และถ้าเธอไม่ได้สมองอ๊อง แต่ทุกฝันมีอะไรซ่อนอยู่ การไปครั้งนี้ เธอก็คงสัมผัสรับรู้อะไรได้บ้าง อีกอย่างนับวันเธอยิ่งรู้สึกว่าตนเองเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของ ‘แก้ว’
เป็นไปได้หรือเปล่าว่าคือ ‘เธอ’ เมื่อชาติที่แล้ว?
ฝันเมื่อคืนทั้งแก้วและสิงก็เพิ่งรู้ความนัยกันและกัน แต่สิงต้องไปทัพโดยไม่รู้จะได้กลับมาหรือเปล่า
แก้วจึงพูดกับผีสางนางไม้อยู่ใกล้ต้นแก้วที่ออกดอกขาวนวลว่าจะรอสิงแค่คนเดียวและรอตลอดไป พอนึกมาถึงตรงนี้แล้วกรองแก้วก็ขนลุกโดยเฉพาะเมื่อมองภาพวาดฝีมือตนเอง…
ขึ้นชื่อว่าเรื่องลี้ลับที่ยังพิสูจน์ไม่ได้ อย่างไรๆ ก็น่ากลัวอยู่แล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็อยากไปอยุธยาอยู่ดี ปัญหาน่าหวั่นตอนนี้ไม่ใช่ผี แต่คือการลุ้นว่าจะได้ไปหรือเปล่าเพราะปีก่อนเธอเพิ่งเกือบตาย ปีนี้ก็กำลังย่างเบญจเพสที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าป้าไม่อนุญาตแน่
แต่เอาเถอะ ถ้าเกิดไม่ได้จริงๆ เพราะป้าไม่อยากให้ขับรถไกล เธอคงต้องพึ่งรถตู้ รถทัวร์ที่หมายความว่า อย่างไรก็จะไป กรองแก้วคิดพลางเดินลงมาชั้นล่าง จะไปออดอ้อนผู้เป็นป้าที่เปิดทีวีเสียงดังอยู่ในห้องนั่งเล่นเช่นทุกเช้า แต่ตนเองทำอาหารอยู่ในครัว
“คนเคยผ่านความตายมักมีสัมผัสพิเศษ บ้างสามารถมองเห็นอะไรที่คนทั่วไปมองไม่เห็น หรือที่เรียกว่า six senses บ้างก็กลายเป็นคนที่เรียกว่าระลึกภพ ระลึกชาติ…”
คนกำลังจะเดินไปครัว หยุดยืนดูรายการโทรทัศน์
‘แกคงไม่เหมือนพวกนางเอกนิยายฝันเห็นอดีตชาติหรอกมั้ง’คำพูดของดุจดาวกลับมาดังก้องในหัวอีก
กรองแก้วได้นึกย้อนถึงครั้งผ่านความตายที่ถ้าจำไม่ผิด เธอเริ่มฝันแปลกๆ มานับแต่นั้น ความสับสนมึนงงที่ประดาเข้ามาเลยทำให้ยืนนิ่งค้างเพราะยิ่งฟัง เธอยิ่งนึกถึงความฝันเมื่อค่ำคืน
นึกถึงชายหนุ่มนุ่งโจงที่ชื่อ ‘สิง’ และหญิงสาวผู้ชื่อว่า 'แก้ว'
ไม่หรอก บ้าน่ะ ระลึกชาติงั้นเหรอ…!
ความคิดเห็น