คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : แก้วกำมะลอ
‘ครัวไฟ’ ที่มุกพามาอยู่ภายในเรือนบริเวณด้านหน้า เมื่อมองไกลไปริมท่าก็เห็นหญิงคนหนึ่งมาตักน้ำ พร้อมมีผู้ชายลอยเรือหน้าสลอนเล่นหูเล่นตา ทำท่าดมกลิ่นข้าวหุงสุกใหม่ๆ ที่หอมมาถึงนี่ให้กรองแก้วได้มองรอบตัวอีกทีอย่างคิดไม่ตก
ให้ตายเถอะ ครัวสมัยใหม่ที่มีข้าวของเครื่องใช้ครบครันเธอยังไม่ค่อยเข้าแล้วที่นี่มีแต่เตาฟืน ต้องติดไฟทำกับข้าว
เธอทำไม่เป็นหรอกจะบอกให้…!
“พี่สิงได้อุ้มพาดบ่าหรือไม่” มุกถามเป็นรอบที่สอง
“…”
คงเพราะเธอนุ่งห่มผ้าไม่เป็น คำพูดจาก็ผิดเพี้ยน สาวน้อยจึงมองด้วยสายตาที่บอกได้ว่าไม่ใช่จมน้ำจนสติฟั่นเฟือน ไม่สมประดีไปเสียแล้วหรือ นั่นสินะ สิงได้อุ้มแก้วพาดบ่าหรือเปล่า
การอุ้มแล้วพาวิ่งกระทุ้งเพื่อเอาน้ำออกทำให้คนตายมาไม่รู้ต่อกี่รายแล้วรู้หรือไม่ เพราะน้ำมาจากกระเพาะไม่ใช่ปอด ที่พอสำลักก็อาจขาดอากาศหายใจนาน โอกาสรอดเลยน้อยไปด้วย
น่าคิดว่าหรือแก้วตายแล้ว?
แล้วถ้าอย่างนั้นเธอล่ะตายหรือเปล่า
ความทรงจำสุดท้าย กรองแก้วจำได้ว่าเธอโดนรถเฉี่ยวชนแล้วกลิ้งมาตกคลอง และอาจโชคร้ายไม่มีใครช่วยอย่างแก้ว
มุกไม่ทวงคำตอบเพราะมีหนุ่มตาคมเดินเข้ามาในครัวกลับมาทัั้งเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ใส่เสื้อแขนสั้นอย่างผู้ชายชาวบ้านที่ส่วนแขนม้วนรัดให้เห็นกล้าม ส่วนโจงยังสั้นดังเดิม ตาคมที่มองมาทำเอากรองแก้วร้อนวาบเนื้อหน้า นึกอายเรื่อง 'เสียนวล’ ที่สิงเห็นอะไรบ้างเธอไม่รู้รู้แค่ตอนนี้เขายังหูแดงก่ำ
มุกเลยกะแอมว่ายังอยู่ในครัวด้วยคนให้สิงกับเธอสนใจกันบ้าง
“มิให้มุกมันทำเล่าแก้ว ค่อยยังชั่วแล้วรึ”
ก็ว่าที่พ่อตาเขาอยากกินแกงเลียงและเห็นว่ามีแค่แก้วทำเป็น คนไม่มีเสน่ห์ปลายจวักอย่างเธอถึงต้องยืนคว้างอยู่นี่ไง…!
“มึนหัวอยู่แต่…ไม่เป็นไรจ้ะ” เธอพยายามสวมรอยให้เนียนๆ
“แล้วพี่น่ะหายดีแล้วรึ รู้หรือไม่ ว่าแก้วเอาข้าวเอาน้ำไปให้ทุกวันแต่หอบกลับมาทุกที เพราะไปเห็นพี่อยู่กับคนอื่น” อีกแล้วที่มุกพูดเหมือนสิงมีใครอื่นนอกจากแก้ว
พอทิ้งระเบิดไว้แล้วก็ขอแยกไปล้างผัก เจตนาให้สิงกับ ‘แก้ว’ อย่างเธอได้คุยปรับความเข้าใจ มือแกร่งเลยจับแขนไว้ทันทีเมื่อกรองแก้วจะตามสาวน้อยลงเรือนไปด้วย ซึ่งสิงปล่อยทันทีที่เธอมีทีท่าตกใจ
ตาคมหรี่ลงเล็กน้อยกับความห่างเหินที่เธอให้
ดีนะแก้วเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว หวังว่าสิงจะไม่ได้สงสัยอะไร
“แคลงใจพี่รึถึงมิอยากออกเรือน…”
จะให้ตอบว่าอะไร แก้วน่ะอยากออกเรือนกับสิงจะแย่ แต่เธอไม่ใช่เข้าใจไหม ฉะนั้นไม่ต้องมาทำเหมือนจะตัดพ้อ
“พริ้มมีน้ำใจ พี่ก็มิรู้จะว่าอย่างไร”
อ๋อ จะบอกว่าผู้หญิงมาเองใช่หรือเปล่า ไว้แก้ตัวกับแก้วเถอะ!
“พี่เป็นชายพูดไปคงไม่ดี แต่ตอนนี้พริ้มรู้แล้วว่าพี่กำลังจักขอแก้วมาเป็นแม่เรือน พี่เป็นคนบอกเสียเอง”
แล้วอย่างไร ทำไมไม่บอกแม่พริ้มอะไรนั่นไปตั้งแต่แรกเลยล่ะ
“หากแก้วคิดว่าพี่…”
“เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลย"
“…”
“หมายถึงฉันขอเวลาวันสองวันได้หรือไม่ ฉันตั้งตัวไม่ทันจ้ะ” กรองแก้วไม่รู้ตื้นลึกหนาบางจึงเลี่ยงคุยถึงบุคคลที่สาม ตัดสินใจบอกอีกเรื่องที่น่าหนักใจ จนตาคมพลันเปลี่ยนแวว
จากตัดพ้อก็กลายเป็นเอ็นดูที่เธอขอเวลาเตรียมเป็น‘แม่เรือน’ คิดข้ออ้างไหนไม่ออกนอกจากนี้จริงๆ
“แต่ชาวบ้านเข้าใจว่าเราทำเรื่องมิงาม พี่คงวางเฉยมิได้นาน”
เออน่ะ รู้แล้วว่าไม่สบายใจ ห่วงแก้วตกเป็นขี้ปากคนและรู้ว่าสิงกับแก้วพึงใจกัน อย่างไรๆ ก็ต้องออกเรือน เธอถึงคิดหนักเพราะจะตกลงก็ไม่ได้ ขืนตกปากรับคำไปแล้วปรากฎว่าแก้วยังไม่กลับมา คนที่ต้องออกเรือนคงไม่พ้นเธอน่ะสิ
“พี่บอกพ่อแล้ว ประเดี๋ยวค่ำนี้แกจะมาคุย…”
กรองแก้วสบตาคมที่เปี่ยมล้นด้วยรัก
ใจเย็นก่อนเถอะ เธอเป็นแม่เรือนให้ใครไม่ได้ กับข้าวกับปลาก็ยังทำไม่เป็นเลย แต่นะ ไม่ว่าอย่างไรสิงก็ยืนยันจะให้ผู้ใหญ่มาเจรจาสู่ขอไว้เพราะห่วงแก้วเสียหาย พอรู้ความตั้งใจแน่วแน่นี้ เธอเลยพูดไม่ออกต้องเดินมานอกครัว มองหาลูกพี่ลูกน้องของแก้วที่ก็พอเหมาะดีทีเดียวมีคนเอาของมาฝากให้พ่อ
สิงจึงอาสาลงไปรับ
กรองแก้วลอบถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เธอกำลังหาทางห่างพอดีที่สิงคงรู้ว่าอยู่ลับตากันสักพักแล้วจึงเป็นฝ่ายปลีกตัวไป
มุกที่ล้างผักอยู่ริมคลองเห็นดังนั้น จึงกลับเข้ามาให้คนจะต้องทำกับข้าวเงอะงะอีก อย่าว่าแต่แกงเลียงเลย หุงข้าวเธอก็ทำไม่ได้ คงต้องแสร้งปวดหัวเพราะขืนทำมีหวังค่ำนี้ท้องเสียท้องร่วงกันทั้งหมดนี้!
“ทำมิไหวเลยรึแก้ว แล้วจะทำอย่างไร ฉันก็เคยเป็นแต่ลูกมือ” มุกสีหน้าไม่มั่นใจเพราะปกติคนทำครัวคือแก้ว
เอาน่ะ ทำเถอะลองดู อย่างน้อยมุกก็น่าจะไว้ใจได้มากกว่าเธอเรื่องอาหารการกิน เพราะงั้นมื้อนี้โชว์ฝีมือเลย อร่อยกว่าเธอทำแน่ๆ
คนไม่เก่งงานครัวเล่นใหญ่ได้อีกครู่เดียว ก็มีเสียงคนคุยกันดังอยู่หน้าเรือนด้านล่าง ครั้นมองลงไปก็เห็นสิงกับชายผู้เอาหมากพลูมาให้และอีกคนที่เพิ่งมาสมทบ
กรองแก้วมองชายหนุ่มผู้มีรูปร่างพอกับสิง แต่ผิวเข้มกว่าและตามกายมีร่องรอยของการเป็น ‘นักรบ’ ถึงมีแผลเป็น
“รอแบ่งแกงเลียงไปกินด้วยนะพี่กล้า”
“วันนี้แก้วทำแกงเลียงรึ”
“ฉันนี่ละจะทำ”
“เอ็งน่ะรึจะทำกับข้าวกับปลา”
“…!”
“นึกครึ้มใจกระไรของเอ็งวะ”
“ก็มิได้นึกครึ้มกระไร ทำไมแก้วมิทำมิกินรึ กระนั้นมิต้องกิน!”
“เอ้าเห้ย เอ็งนี่มันขี้น้อยใจไม่เคยเปลี่ยน ระวังเถิดแก่ตัวไปจักได้หัวล้านหัวโล้น!” กล้าตะโกนบอกคนที่ทำกิริยาแง่งอน ก่อนจะส่ายหน้าให้แล้วหันไปคุยกับสิงต่อราวคนไม่เจอกันนาน
“สิงมันมิได้หายเพราะยาสมุนไพรหลวงตาดอกพี่”
“อ้าว แล้วหายเพราะยาผู้ใดวะ” กล้าฟังความจากชายผู้ชื่ออ่ำแล้วค่อยถามสิงว่ามียาขนานดีที่ไหนไม่บอก
“แหม่ ก็ไอ้สิงมันมีหญิงมาดูแลมิเคยขาด!” อ่ำตอบแทนและพูดค้างเหมือนเพิ่งนึกได้ว่า ‘แก้ว’ อย่างเธอฟังอยู่เลยร้องว่าฉิบหาย…!
สิงขบกรามใส่ทันใดว่าอ่ำไม่ต้องพูดให้มาก
“คุยกันเบาๆ มิเป็นรึ หนวกหู!” มุกส่งเสียงบอกสามหนุ่มที่ยืนคุยกันอยู่ให้รู้ ตามด้วยมองเธอว่าอย่าคิดมาก ซึ่งบัดนี้มีชายสองคนหันมาคือสิงและกล้าที่นัยน์ตาวูบไหว
กรองแก้วเลยต้องทำเป็นตั้งใจหั่นผักต่อ ขณะที่คนข้างล่างเริ่มคุยกันในหัวข้อใหม่ว่าพรุ่งนี้ไปซักซ้อมมวยหรือไม่
“ไปจ้ะ ฉันมีเรื่องมงคลจะไปบอกพ่อครู แม่แนบ”
คำว่า ‘เรื่องมงคล’ ทำให้กล้ามองมาอีกจนคนจะทำกับข้าวทำตัวไม่ถูกสัมผัสได้ว่าเจ้าของร่างเนื้อหอม?
ใช่แน่ เธอดูหนัง ดูละคร อ่านนิยายมาเยอะ
“สิงมันจะออกเรือนแล้วพี่” อ่ำยังตอบแทน ชายหนุ่มเคยเอายามาให้และเห็นสิงกอดแก้วคราวนั้น “ตอนอยู่ทัพ ไอ้สิงมันนอนหอมผ้าทุกคืนอย่างกับเห็นเป็นเนื้อตัวคน ออกเรือนเมื่อใดเห็นทีจักมีลูกไว”
ครานี้อ่ำแทบตะโกนเจตนาให้รู้กันทั่ว
สิงพลันมองเธอด้วยสายตามีความหมายให้กรองแก้วต้องหลบไม่สบด้วยนานเพราะเธอไม่ใช่แก้ว
“ต้องรีบมาขอแล้วกระมังพี่สิงจักได้กอดได้หอมเจ้าของผ้าน่ะ!” มุกผสมโรงจนกลายเป็นเย้าแหย่เธอและสิง
มีเพียงกล้าที่นั่งหลังตรงอยู่แคร่หน้าเรือนและยิ้มฝืนให้ได้เห็น
“จริงจ้ะน้องมุก สงกะสัยเราจักได้อุ้มหลานเร็วนี้”
“ให้เจ้าตัวกล้ามาขอก่อนเถ๊อะพี่อ่ำ ขี้คร้านแต่จักกลัวลุงทอง”
“มิต้องกลัวดอกน้องมุก คนมันอยากมีเมีย มันทำได้ทุกอย่างสงกะสัยจักขอวันพรุ่ง แต่งมะรืน กลางคืนจักได้”
ไอ้อ่ำ!” สิงปรามก่อนเกลอเอ่ยจบ
คงเพราะเห็นเธอนั่งก้มหน้าก้มตาหั่นผักไม่เงยมาหาใคร ไม่ใช่ว่าอายกับคำพูดเย้าแหย่ต่างๆ แต่เธอแค่กำลังกลั้นน้ำตาจนคอแข็งเพราะจะไม่คิดก็อดไม่ได้ ไม่รู้จักใครลึกซึ้งเลยพอกับที่ทุกคนไม่รู้จักเธอโดยเฉพาะเจ้าของนัยน์ตาคม…
สิงกำลังวิ่งไล่เตะเกลอผู้เอาเรื่องน่าอายมาเล่าอย่างสนุกปาก เหลือแต่กล้าที่นั่งอยู่ไม่ไปไหน ไม่รู้รอแกงเลียงหรืออะไร
ถึงคอยแต่มองบนเรือนทางเธอนั่ง?
“หรือว่า…” มุกพึมพำ จู่ๆ ก็มีทีท่าหวาดกลัวทั้งที่เมื่อครู่ยังคุยดีอยู่กับเธอแต่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนเห็นผี ตามด้วยถอยห่างออกไป “หรือว่าผีพรายจะเข้าแก้ว!?” “
ที่นี่สมัยโบราณ คนส่วนใหญ่เชื่อเรื่องผีสาง เธอคงทำตัวแปลกจนมุกที่อยู่กับแก้วมาแต่เล็กมองออกถึงพฤติกรรม เลยคิดเอาว่าผีเข้า ประเด็นคือมุกเป็นคนตื่นตูม ถ้าเกิดเอาไปบอกผู้ใหญ่ มีหวังได้พาเธอไปรดน้ำมนต์ทำพิธีไล่ผีแน่ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ก่อนสาวน้อยจะคิดเองเออเองให้เรื่องบานปลายใหญ่โตกว่านี้
“ถ้าฉันบอกกระไรไป รับปากได้หรือไม่จะไม่เอาไปบอกใคร”
“…!” มุกสะดุ้งเมื่อเธอจับแขน
กรองแก้วชั่งน้ำหนักแล้วว่าเธอควรเล่าใครสักคนกับเรื่องที่เจอ อย่างน้อยมุกก็น่าจะเป็นคนที่แก้วไว้ใจที่สุด
“ฉันเป็นกระไรก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็นึกอันใดมิใคร่ออก…”
“…” คนกลัวผีหน้าเหวอกับเรื่องที่เธอแต่งสดๆร้อนๆ ดูจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจนสาวน้อยมองหวาดๆ
“หมายความว่ากระไร นึกอันใดมิใคร่ได้ เพราะจมน้ำน่ะรึ…”
กรองแก้วสมอ้างด้วยการพยักหน้ารับ เท่านี้มุกที่กล้าๆ กลัวๆ ก็เบิกตาโตเท่าไข่ “ตายจริง! มิน่า ฉันก็คิดๆ อยู่ว่าแก้วมิเหมือนเดิม!”
“เบาๆ สิเดี๋ยวก็ได้ยินกันหมดหรอก”
คนเสียงดังหันมองหน้าเรือนที่หนุ่มๆ ไม่อยู่แล้ว
“แล้วมีอาการกระไรอีก น้ำเข้าหัวล่ะซี ทำอย่างไรกันดี บอกลุงป้าดีหรือไม่หรือจะให้ฉันบอกพี่สิง”
“ไม่ต้องบอกใครทั้งนั้นล่ะ” เธอรีบเบรคคนตื่นตูมเอาไว้ก่อน
“แต่นี่มันเรื่องใหญ่นะแก้ว ฉันว่าบอกพี่สิงดีกว่า”
“บอกไม่ได้!” กรองแก้วเสียงดังบ้างเพื่อห้ามสาวน้อยหยุดคิด “อีกวันสองวันก็คงหายแล้วล่ะ ไม่ต้องบอกให้วุ่นวายไปหรอกน่ะมุก!”
“แต่แก้ว…หลงจนนุ่งห่มผ้ามิได้ ครัวก็ด้วยใช่หรือไม่ถึงอิดออดจะให้ฉันทำแทนอยู่นี่” มุกโต้อย่างคนช่างสังเกต
กรองแก้วแก้ตัวไม่ออกเพราะ 'ใช่' เออนะ แล้วถ้าเธอยังติดอยู่ที่นี่จะทำอย่างไรต่อไป อย่าบอกว่าต้องสวมรอยเป็นแก้วต่อ และออกเรือนกับสิงอย่างไม่มีทางเลือกเหรอ ไม่ได้เด็ดขาดเลย อย่างไรก็ไม่ได้
“มุกก็ช่วยฟื้นความจำให้ฉันสิ ไม่เห็นยาก” เธอโยนหินถามทางกับลูกพี่ลูกน้องของแก้ว ดีที่สิงไปช่วยพ่อตาขนฟืนท้ายเรือนแล้วจึงไม่ได้ยินแผนเอาตัวรอดนี้ที่ก็ดีกว่าบอกว่าเธอเป็นใคร มาจากที่ไหน มันต้องดีกว่าล้านเปอร์เซ็นต์แน่นอน…!
ความคิดเห็น