ในรอยภพ (พีเรียดไทย) | มี E-book

ลำดับตอนที่ #16 : งานเข้า

กรองแก้วปัดความกังวลเรื่องออกเรือนทิ้งไปก่อน เมื่อมายืนอยู่ในห้องที่มีเพียงเสื่อและมุ้งเก่าๆ พันเหน็บเก็บไว้ข้างฝา ปลายเท้าจากที่นอนมีโต๊ะเครื่องแป้งที่มีหวีเสนียด และตลับอะไรสักอย่าง วางเรียง พร้อมกับมีตะคันไฟสำหรับไว้ใช้เวลากลางคืน?

บนพื้นใกล้กันมีหีบไม้ใบย่อมที่คงจะไว้ใส่ผ้าผ่อน

ห้องขนาดสองคนห้องนี้มีข้าวของเครื่องใช้น้อยชิ้นจนโปร่งโล่งสบายจนทำเอาเธอต้องสืบเท้าเบาไปโดยปริยาย เกรงว่าถ้าหากลงน้ำหนักแล้วพื้นกระดานจะกระเทือนเลือนลั่นให้ขวัญหายไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็ขวัญหนีดีฝ่อพอแล้ว นี่หรือเรือนแก้ว

เรียกว่าบ้านของเธอเมื่อชาติที่แล้วได้หรือเปล่า

ทำไมฝันครั้งนี้นาน…นานจนเธอชักใจไม่ดีว่าถ้าไม่ใช่ฝันจะทำอย่างไรดี ยิ่งมองรอบตัว ยิ่งอยากร้องไห้ เธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้แน่ ถึงจะมีพ่อกับแม่ก็ตาม แต่คิดดูดีๆ แล้วคงอยู่ไม่ได้ ที่นี่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสบายอะไรเลยสักอย่าง ระหว่างทางที่มาเรือนก็มีแต่แม่น้ำ เรือ เกวียน อาหารการกินเป็นอย่างไรยังไม่รู้ แล้วแก้วก็ไม่ใช่แม่หญิงอยู่สุขสบาย เป็นแค่สาวชาวบ้านที่ต้องทำมาค้าขาย

แค่คิดก็เห็นเค้าลางความวุ่นวาย!

กรองแก้วนึกขณะมองไปนอกหน้าต่างที่สิงเพิ่งกลับ พ่อกับแม่ถึงส่งเสียงว่าให้เธอผลัดผ้าและเฝ้าเรือนอยู่กับคนขี้โวยที่ชื่อ ‘มุก’ สาวตัวเล็กซึ่งหน้าอกเพิ่งตั้งเต้า ยังหรี่ตามองเธออย่างปักใจว่าทำเรื่องไม่ดีไม่งามมากับสิงแน่นอน อย่ามาโกหกกันเลย

“เล่าฉันมานะแก้ว แก้วเล่นน้ำกับพี่สิงมาใช่หรือไม่”

สรุปทั้งพ่อกับแม่แก้วและมุกจะให้เธอตอบว่า ‘ใช่’ ให้ได้เลย?

“ฉันตกน้ำจริงๆ” กรองแก้วขอตอบไปทางเดียวกันกับสิงบอกผู้ใหญ่จนคนเป็นสาวจับพิรุธสุดๆ

“จริงรึ คุณพระช่วย! ขวัญเอ๋ยขวัญมานะแก้ว! กระนั้นก็เดชะบุญนะที่พี่สิงผ่านไปเจอะเข้าน่ะ มิอย่างนั้นแย่แน่”

“…” กรองแก้วไม่รู้จะตอบอะไร คงจะแย่จริงมั้งถ้าเป็นยังงั้น

“แล้วไปทำอีท่าไหนเล่า เป็นลมรึไร”

ความเงียบจากเธอทำให้มุกเข้าใจว่าตกน้ำเพราะเป็นลมจริงๆ

“โธ่เอ๋ย ฉันใจหายจริง หมายความว่าสไบแก้วก็คงจะหลุดหายตอนจมน้ำใช่หรือไม่ พิโธ่ ฉันก็ว่าพี่สิงไปเสียเยอะเลย นึกว่าพาแก้วเล่นน้ำจนผ้าผ่อนหลุดลอยเสียอีกแน่ะ!”

คงไม่ใช่หรอก แก้วไม่น่าเป็นคนอย่างนั้น เธอฝันเห็นมาตลอดทำไมจะไม่รู้จักนิสัยใจคอ แต่ก็ไม่อาจตอบมุกเพราะไม่ได้รู้อะไรใดๆ

“มิน่าล่ะ พี่สิงถึงหน้าแดงหูแดง”

“…”

“แล้วแก้วอายพี่สิงหรือไม่เล่า”

เอ้า อายสิใครจะไม่อาย สภาพกึ่งเปลือยขนาดนี้

“มิต้องอายดอก กะเดี๋ยวออกเรือนยังมีเรื่องให้อายกว่านี้อีก” สาวแรกรุ่นพูดหน้าตาเฉยเหมือนเป็นเรื่องทั่วไป

“ฉันยังไม่ออกเรือนหรอกนะ”

การบอกของเธอทำให้สาวน้อยทำหน้างงงวย

“จะไม่ออกได้อย่างใด อย่างไรก็ต้องออก พี่สิงถูกเนื้อต้องตัวแก้วไปแล้วลุงกับป้ามิยอมดอก” มุกตอบทั้งสีหน้าจริงจังว่ากำลังพูดเรื่องสำคัญจนแก้วกำมะลอไม่รู้จะว่าอย่างไรเพราะมันก็จริง

ว่าแต่การที่มุกเรียกพ่อแม่แก้วว่า ‘ลุงป้า’ หมายความว่าอาจเป็นลูกพี่ลูกน้องแก้วใช่หรือไม่ แล้วทำไมเรียกแก้วเฉยๆ อายุเท่ากันหรือว่ายังไง ถ้างั้นก็แสดงว่าแก้วยังอายุน้อย?

พับผ่า! กรองแก้วอุทานในใจ ถ้าอยู่สมัยปัจจุบัน สิงคงจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์แล้วไหมล่ะ เพราะว่าแก้วยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีเลย

“มิออกมิได้ดอก พี่สิงจะมาขออยู่วันนี้วันพรุ่ง ยิ่งเห็นแก้วเนื้อตัวเปียกอย่างนั้นด้วย ขี้คร้านจะร้อนรุ่มกลุ้มใจใหญ่”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“พี่สิงเป็นชายนะ และแก้วเป็นหญิง”

เออ ก็จริง แล้วจะให้ทำยังไงเธอไม่ใช่แก้ว ออกเรือนด้วยไม่ได้

“นี่ถ้าแก้วมิจมน้ำ พี่สิงคงมิกล้ามาขอสักที กลัวลุงทองอย่างกะกระไร ลุงน่ะชอบทำขึงขังใส่พี่สิงทุกที”

พ่ออาจมองออกว่าสิงพึงใจแก้ว เลยหวงห่วงลูกสาวหรือเปล่า แต่นะ มันจะประจวบอะไรขนาดนี้ที่เธอดันฟื้นมาอยู่ร่างแก้วตอนสิงจะสู่ขอพอดี ส๊าธุ ส่งเธอกลับไปแล้วส่งแก้วกลับมาทีเถอะ!

“คราวหน้าคราวหลังอย่าไปหานั่งผู้เดียวอีกนะ ประเดี๋ยวใครคิดมิดีมิร้ายมารังแกเอา มิใช่แค่ผู้ชาย ผู้หญิงก็ด้วย”

ผู้ชายเธอเข้าใจได้ว่าอาจคิดข่มเหงรังแก แต่ผู้หญิงจะทำอะไรได้เว้นเสียแต่แก้วมีศัตรูที่ไหน มุกพูดแปลก

“หน้ามิอาย มาดูแลชายที่เขามิรัก ให้พี่สิงมาขอแก้วเย็นนี้เลยก็ดีจักได้มิมีใครมายุ่งจุ้นจ้านอีก” มุกเอ่ยอย่างโมโหใครสักคนที่ฟังแล้วชวนให้แก้วกำมะลอนึกถึงหญิงคนนั้นที่ตอนเธอฟื้น ก็ยืนอยู่ในบริเวณแล้วได้ส่งสายตาคล้ายข่มขู่กันชอบกล

“รีบผลัดผ้าเสียซี มัวรอกระไร” มุกว่าแล้วหยิบเสนียดมาหวีผมทรงดอกกระทุ่มของตนเพื่อปล่อยให้เธอคลายผ้าดูภายในที่ไม่มีอะไรเลย ที่สุดก็ต้องเอื้อมมือมาเปิดหีบไม้ หาผ้าเปลี่ยน

กลิ่นไม้ที่ตีเข้าหน้าทำเอาสาวยุคใหม่ตื่นตาตื่นใจ ไม่คิดว่าตนจะได้มาเห็นของโบราณที่เป็นของส่วนตัวของเจ้าของร่าง

เอาแล้วไง แล้วจะนุ่งห่มอย่างไรเธอเคยใส่แต่โจงสไบสำเร็จรูป

“มิเอาผืนที่พี่สิงให้มาห่มบ้างเล่า” มุกเหลียวมามองแล้วชี้ผ้าผืนสีชมพูที่พับอยู่เรียบร้อยราวกับแก้วตั้งใจเก็บรักษาอย่างดี เธอเคยฝันเห็นผ้าผืนนี้ที่สิงได้ให้แก้วไว้ แล้วแก้วก็ตัดสินใจมาส่งสิงไปทัพและมอบผ้าของตนเองบ้างเป็นการตอบรับรัก…

คิดได้ดังนั้น กรองแก้วจึงวางแล้วเลือกผ้าผืนอื่นมาห่มแทน เธอไม่อาจถือวิสาสะใช้ ‘ของรักของหวง’ ของแก้ว

“มุกไม่ออกไปข้างนอกก่อนเหรอ”

“จะถอดก็ถอดไปซี มิแอบดูดอกเห็นจนเบื่อเล่า”

พูดจริงพูดเล่น ให้ตายเถอะ ว่าแต่เธอจะทำอย่างไรดี นุ่งโจง ห่มสไบเป็นที่ไหน แต่จะลองทำดู ขอเวลาสักครู่

คนเป็นสาวหันมาโดยไม่ให้ตั้งตัวที่ครั้นเห็นก็ย่นคิ้ว พร้อมกับเข้ามาหาเธอให้กรองแก้วได้ร้องว่า “ทำอะไรมุก…!”

สาวยุคใหม่แทบอยากร้องไห้ที่คนสมัยก่อนเปิดเผยขนาดนี้เลยหรืออย่างไร นั่นสินะ ผู้หญิงบางคนที่นี่ถึงได้กล้าเปลือยอกไม่อายสายตาใครทั้งนั้น แล้วนี่วันซวยอะไร เธอถึงต้องโชว์เนื้อโชว์หนังทั้งวัน

โชว์ให้เห็นตั้งแต่สิง ยันมุกที่ลุกมาแก้ผ้าให้เพื่อจะนุ่งห่มให้ใหม่ ใครก็ได้บอกทีว่าฝันไป เธอกับดุจดาวสนิทกันจะตาย ยังไม่เคยแก้ผ้าให้กันอย่างนี้เลย ชีเปลือยชัดๆ

“ห่มหลวมโคร่งเยี่ยงนี้ หม้อข้าวหม้อแกงก็หกหมดพอดีดอก” มุกบ่นแล้วจับผ้าผืนใหญ่มาโอบเอวให้ ตามด้วยพันแถบให้แน่นหนาจนกรองแก้วต้องข่มอายไว้เต็มกำลัง

“จะไปไหน” เธอถามเมื่อถูกจูงมือ จนคนเป็นสาวน้อยขมวดคิ้วใส่เป็นหนที่ร้อยว่าวันนี้เธอเป็นอะไรหรือเปล่า

“เอ้า ถามเหมือนไม่รู้ ก็ไปทำครัวซี ลุงทองแกจักกินแกงเลียง ให้แก้วทำ แล้วนี่มันก็จวนเย็นแล้ว เปลี่ยนผ้านานเสียจริงอย่างกะคนทำมิเป็น แล้วยังมาทำหน้าตกอกตกใจกระไร”

ตกใจสิ ไม่ตกใจได้ยังไงก็มุกจะพาไปครัวไม่ใช่เหรอ

“หากลุงป้ากลับมายังหุงหามิเรียบร้อย เราสองคนตายแน่ๆ”

“นั่นสิ ตายแน่คราวนี้…”

ใช่ สงสัยคงจะได้ตายกันจริงๆ ตายแน่นอน ตายอย่างเขียดเลยเพราะเธอเป็นลูกสาวเจ้าของร้านอาหาร แต่ทำกับข้าวเป็นที่ไหน ที่ผ่านมามีแต่แม่กับป้าทำให้กินแล้วจะทำครัวได้อย่างไร

“เป็นกระไร ทำตัวชอบกลนะแก้ว?”

ซวยของแท้แล้วกรองแก้วเอ๋ย จะถูกจับได้ก็คราวนี้ล่ะมั้งเนี่ย

“ฉันเหรอต้องทำแกงเลียง”

“ก็ใช่ปะไร ลุงมั่นกับพี่สิงก็จักมากินด้วย”

“…!”