คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :chapter 1. The Sweetcold~ ❤
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนตกเย็นแน่นอนว่าแบมจะต้องกลับบ้าน วันนี้แบมแบมกลับมาด้วยอาการที่เพ้อเข้าขั้น นั่งเปิดไอโฟนดูบ้างแหละ ฟังเพลงรักบ้างแหละ แอบร้องเพลงบ้างแหละ ดูร่าเริงผิดปกติที่สุดในรอบหลายปีตั้งแต่เขาคนนั้นแต่งงานไป จนทุกคนในบ้านสังเกตุกันได้อย่างแจ่มแจ้ง
“ไงเรา ท่านให้พรให้ได้เจอเนื้อคู่แล้วหรือไง”พี่จูเนียร์พี่ชายของแบมแบมเดินเข้ามาทักและนั่งข้างๆแบมแบม แถมแสร้งทำเป็นดูทีวีแต่ที่จริงแล้วเขาแอบดูในโทรศัพท์ของแบมแบมมากกว่า
“พี่จูเนียร์! พี่รู้จักเพื่อนของพี่เจบีที่ชื่อมาร์คไหมอ่า”แบมแบมถามพี่ชายของตนด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงปนเขินหน่อยๆ เพราะเขาไม่รู้ว่าควรถามไปดีไหม
“นี่อย่าบอกนะว่าเรา?”จูเนียร์พูดถามกับน้องอย่างสงสัย แต่กลับได้อาการที่ออกแนวเขินๆเหมือนเด็กผู้หญิงมาแทนนั่นทำให้เขาแน่ใจมากว่าน้องเขาต้องตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อมาร์คเข้าแล้วแน่ๆ
“แล้วเขามีท่าทีสนใจเราบ้างหรือเปล่าล่ะ”จูเนียร์รีบถามน้องด้วยความตื่นเต้น แต่รอยยิ้มของน้องก็เจือนลงทันที
“ไม่เลยอ่า”แบมแบมตอบพี่ชายไปตามตรงและตัวเองก็ทำปากเบะ
“งั้นก็ตื้อต่อไปเรื่อยๆ เท่าที่พี่รู้เขาเป็นนักธุรกิจ แถมเป็นประธานของบริษัทใหญ่อย่เหมือนกัน เขามีข้อเสียคือ …ไม่เคยมีความรู้สึกกับใครเลย”จูเนียร์พูดแต่ประโยคสุดท้ายเขาพูดมันออกมาเบามากแต่แบมก็สามารถจะได้ยินมัน
“อ๋อ พี่เนียร์มีเฟสไลน์เบอร์โทรพี่มาร์คไหมอ่า”แบมแบมพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นและมีหวังมากที่สุดหลังจากที่ตัวเองเรียนติดแพทย์
“จินยองน่ะไม่มีหรอก แต่แจบอมน่ะมีครบเลยนะ”อยู่ดีๆเจบีก็อยู่ตรงหน้าจูเนียร์กับแบมแบมท่าจะนานซะแล้วด้วยพวกเขานี่ไม่สังเกตุเลย … อ้อไม่ต้องแปลกใจนะที่พี่เขาเรียกกันแบบนี้ว่าอะไร เพราะเรื่องนี้เขารู้กันแค่สองคน
“จริงหรออออ ขอหน่อยยย”แบมแบมพูดแบบลากเสียงด้วยท่าทางอดอ้อนแฟนของพี่ชาย นานแค่ไหนแล้วนะที่แบมแบมที่สดใสร่าเริงคนนี้ไม่ได้เป็นแบบนี้ในรอบหลายปี ผู้ชายที่ชื่อมาร์คนี่มีอิทธิพลกับหัวใจดวงน้อยๆของแบมแบมจริงๆเลยนะ
ตอนนี้เวลาก็สี่ทุ่มกว่าจะห้าทุ่มแล้ว ผู้ชายอย่างมาร์คยังคงนั่งเฝ้าน้องชายอย่าใจจดใจจ่อ แต่แล้วเขาก็ต้องหันไปจ้องมองไอโฟนรุ่นล่าสุดเพราะจู่ๆไลน์ก็เด้งมาซะงั้น
bambam1a: พี่หลับหรือยังครับ? ถ้าหลับแล้วฝันดีนะครับ. Read
mtuan93: ยังครับมีอะไรหรือเปล่า. Read
bambam1a: ดึกแล้วนะฮะ. Read
mtuan93: แล้วเราล่ะ รีบๆนอนได้แล้ว. Read
bambam1a: ก็ผมจะรอส่งพี่นอนไงฮะ. Read
mtuan93: ทำอย่างกับเด็กน้อยที่ตามจีบรุ่นพี่อย่างนั้นแหละ. Read
bambam1a: ก็ผมกำลังตามจีบพี่อยู่ไง. Read
mtuan93: ไม่รุกบ้างได้ไหมเนี่ยเรา อาการออกแล้วนะว่า‘สนใจพี่มากแค่ไหน’. Read
bambam1a: พี่ไปรู้มาจากไหนว่าผมสนใจพี่ พี่นี่ขี้โม้จังนะครับ. Read
mtuan93: แล้วไลน์พี่เราไปหาเจอได้ยังไง. Read
bambam1a: ไม่เอาไม่คุยด้วยแล้ว แบมไปนอนดีกว่า ฝันดีนะครับพี่. Read
mtuan93: ครับฝันดีครับ
หลายชั่วโมงผ่านไปมาร์คแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหน แต่พอเขามารู้ตัวอีกทีก็มีคนตัวเล็กมาสะกิดเขาซะงั้น
“เมื่อคืนแบมชวนพี่คุยไลน์จนดึกไปหรอ ขี้เซาเชียว”แบมแบมพูดเมื่อเห็นมาร์คเริ่มรู้สึกตัว จากนั้นเขาก็ไม่รอช้าที่จะไปตรวจดูอาการของคนไข้ ทำไมน่ะหรอ เป็นเพราะว่าแทยอนยังไม่หายจากป่วยน่ะสิ นี่งานนี้เจ๊กะจะหยุดยาวหรือยังไงกัน
ตอนนี้หัวใจของมาร์คเต้นแรงเป็นพิเศษหลังจากที่เผลอมองหน้าคนตัวเล็กไปซะนาน จนหมออีกคนที่เข้ามาพร้อมกับแบมแบมแอบยิ้มเล็กน้อย
“เดี๋ยวก็หายแล้วนะ แขนน่ะไว้พี่แทยอนมาแล้วแบมจะให้พี่เขามาเช็คดูอีกที อยู่ในโรงพยาลก็ดูแลตัวเองดีๆ ห้ามลุกขึ้นโดยใช้แขนดัน ห้ามยุ่งอะไรที่เกี่ยวกับแขนได้ก็ดี ส่วนขาน่ะห้ามขยับไปไหนสักพักนะ”แบมแบมพูดอยู่ข้างเตียง ส่วนคนป่วยนี่ก็นอนยิ้มราวกับเขานึกว่าคนตรงหน้านั้นคือนางฟ้าดีๆนี่เอง
“หมอไปนะคะ พี่มาร์คแบมไปนะ”แบมแบมกล่าวอำลาคนที่อยู่ใยห้องทั้งสองและรีบเดินออกมาพร้อมหมออีกคน
“แบมแบม นายสังเกตุไหมน่ะ ผู้ชายคนนั้นที่นายเรียกเขาว่าพี่มาร์คน่ะ เขาแอบมองแบมตลอดเลยนะ”ยองแจพูดกับแบมแบม เขาคือหมอคนที่เข้าไปพร้อมกับแบมแบมเมื่อกี้เพราะเขาเตรียมจะไปทานข้าวเช้าพร้อมแบมแบมแต่ว่าแบมแบมขอมาดูผู้ป่วยของแทยอนก่อน เขาก็ว่าแล้วว่ามันแปลกๆ แต่พอเห็นสายตาของแบมแบมที่มองมาร์คแล้วมาร์คมองแบมแบม เขาก็ถึงกับอ๋อขึ้นมาทันทีเลย
“จริงหรอ”แบมแบมตอบแบมยิ้มๆปนอาการเขินเล็กน้อย นั่นทำให้ยองแจต้องหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ไหว
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ”แบมแบมหันมาถามเพื่อนของตนที่ตอนนี้กำลังหัวเราะอย่างหนักจนเข้าขั้น
“หัวเราะนายน่ะสิแบม ร้อยวันพันปีตั้งแต่เข้ามหาลัย ฉันยังไม่เคยเห็นนายเขินเลย … หรือถ้าพูดกันจริงๆ ฉันไม่เคยเห็นนายดูสดใสเท่านี้มาก่อนเลย แต่ก่อนนะนายชอบร้องไห้คนเดียวเพราะอกหักจาก คนที่ชื่อ….”ยองแจกำลังจะพูดแต่แบมแบมก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“หยุดเลยนะ ไม่เอาไม่คุยด้วยแล้ว”แบมแบมพูดแล้วชี้นิ้วใส่ยองแจจากนั้นเขาก็รีบเดินนำหน้าไปเลบ แต่แปลกที่รอบนี้เขายังคงยิ้มได้ ดูเหมือนจะมีคนสมานแผลใจให้แบมแบมแล้วสินะ
หลายชั่วโมงต่อมาแบมแบมก็เดินขึ้นมาที่ห้องผู้ป่วยห้องห้าศูนย์สี่อีกครั้ง ครั้งนี้น่าแปลกที่แบมแบมซื้อแฮมเบอเกอร์มาด้วย แต่ยองแจที่ไปกับแบมแบมก็ไม่ได้สังเกตุอะไรมากมาย
“พี่มาร์ค แบมลงไปรอพี่ตั้งนาน พี่ไม่คิดจะทานไรเลยหรอ อ่ะนี่ แบมซื้อมาฝาก”แบมแบมพูดเมื่อเห็นมาร์คนั่งเล่นโทรศัพท์ จากนั้นเขาก็ยื่นแฮมเบอเกอร์ให้
“อ๋อ ขอบใจมากนะ แล้วเราลงไปรอพี่ทำไมล่ะหื้ม”มาร์คถามแบมแบมด้วยสีหน้าที่ไม่คิดอะไรก็แค่ถามๆไปงั้นตามมารยาท แต่แท้จริงแล้วหัวใจของเขาเองก็เต้น
“ก็…เอาเหอะหน่า”แบมแบมตอบไปแบบปัดๆ แต่เขานี่ก็นะ เมื่อวานก็เผลอบอกไปแล้วว่าสนใจพี่เขา แล้ววันนี้ก็ดันไปบอกว่ารออีก เก็บความลับเป็นบ้างไหมกันต์พิมุกต์
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแบมแบมเองก็ยังนั่งคุยกับมาร์คอยู่ นี่เขาลืมไปแล้วหรือไงกันว่าเขาควรที่จะต้องสนใจคนป่วยที่นอนเจ็บอยู่ น้ำตาของยูคยอมเกิดไหลออกมาอย่างมากมายภายในหลายชั่วโมง แน่นอน เขาแค่ชอบแบมแบม แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาเองจะทนให้พี่ชายของเขาได้แบมแบมไปได้อย่างไร แต่ในเมื่อมาร์คเป็นพี่ เขาจึงตัดสินใจแล้วว่าเขาจะขอแค่อยู่ใกล้ๆแบมแบมก็พอ แต่ถ้าวันไหนที่พี่ชายเขาทำแบมแบมเสียใจ วันนั้นแหละ เขาจะไม่มีทางยกแบมแบมให้เด็ดขาด
เมื่อถึงเวลาเย็นจนเกือบจะพลบค่ำแล้วแบมแบมเองก็ควรจะกลับบ้านจึงได้ขอตัวไป แต่มาร์คบอกส่าเขาจะไปส่ง ทั้งสองเถียงกันอยู่นานแต่สุดท้ายแบมแบมก็ต้องมานั่งบนรถคันหรูของมาร์คจนได้
“จริงๆแบมกลับเองก็ได้นะ หรือไม่แบมให้พี่เนียร์มารับก็ได้”แบมแบมพูดในขณะที่นั่งอยู่ในรถเพื่อกำจัดความเงียบ จริงอยู่ที่เขาสนใจมาร์คแต่ว่าถ้าจะให้เขามาอยู่กับมาร์คสองคนเขาก็ทำใจไม่ได้หรอกนะ
“เอาเถอะหน่า ถือซะว่าฉันตอบแทนที่เธอช่วยดูแบน้องฉันแล้วกันนะ”มาร์คพูดในขณะที่แอบยิ้มมุมปากน้อยๆ นั่นทำให้แบมแบมที่นั่งเล่นไอโฟนเองหยิบมันขึ้นมาเพื่อถ่ายรูปคนตรงหน้า แต่มันก็เอาอีกแล้ว! เขาลืมปิดเสียง นั่นทำให้มาร์ครู้ตัว ทำไมเขาถึงชอบทำอะไรแบบนี้นะ
“นี่ เอามานี่เลยนะ”มาร์คพูดแล้วพยายามแย่งไอโฟนในมือแบมมาเพื่อลบรูปนั้นทิ้ง แต่แบมก็ยื้อไว้จนสุดฤทธิ์เหมือนกัน
“ให้ก็โง่น่ะสิ”แบมแบมพูดแล้วแลบลิ้นใส่มาร์ค แล้วทั้งสองก็ยื้อแย่งกันไปสักพักจนมาร์คต้องยอมแพ้แล้วหันไปขับรถต่อ
“โกรธแบมหรือเปล่าอ่า”แบมแบมเอียงคอเล็กน้อยเพื่อถามมาร์ค เพราะถ้าคนตรงหน้าโกรธเขา เขาต้องรู้สึกแย่มากๆแน่
“เปล่า แต่อยากให้โกรธจริง?”มาร์คหันหน้ามาถามปนอมยิ้มเล็กน้อย แค่นี้แบมก็รู้แล้วว่ากำลังโดนแกล้ง
“พี่มาร์ค! แบมไม่คุยด้วยแล้ว”แบมแบมทำปากเป็ดแล้วหันหน้าไปมองกระจกทันที ดูแล้วเหมือนเด็กที่พึ่งทำลูกอมหล่นพื้นไปซะงั้น
“โอ๋ๆๆ ถึงแล้วครับ พี่ขอโทษนะครับ”มาร์คพูดขึ้นเพื่อให้คนข้างๆหายโกรธแล้วมาร์คก็เอื้อมมือไปลูบหัวแบมเบาเบา
“งื้อ ให้อภัยก็ได้ แต่ถ้าแกล้งแบมอีก แบมจะไม่คุยด้วยแล้วนะ”แบมแบมตอบมาร์คไปแล้วตนเองก็รีบเดินออกจากรถไปทันที เพราะกลัวว่าอีกคนจะเห็นว่าตัวเองน่ะ ยิ้มจนแก้มปริแค่ไหนกันน่ะสิ ส่วนคนในรถก็อดเหมือนกันที่จะยิ้มไม่ได้กับเด็กคนนี้ ถ้าเด็กคนนี้เป็นผู้หญิง...เขาก็คงให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอแล้วล่ะ
“แบมทำไมมาช้าจัง แล้วนี่ใครมาส่ง”จูเนียร์กล่าวทักทายและถามสารทุกข์สุกดิบของน้อง เพราะปกติแบมแบมจะให้เขาไปรับแต่เขาไม่แปลกใจอะไรหรอกเมื่อเห็นรถมาจอดหน้าบ้าน แต่ใครกันนะที่มาส่งน้องชายเขา
“พี่มาร์คไง”แบมแบมพูดอย่างสดใสร่าเริงแล้วก็จุ๊บแก้มพี่ชายของตนไปทีนึงก่อนจะวิ่งขึ้นห้องอย่างร่าเริง
‘ว่าไงจินยอง’ปลายสายเมื่อรับโทรศัพท์แล้วก็รีบกล่าวทักทายคนที่โทรมาทันที
“แจบอม... จินยองมีเรื่องจะปรึกษาอ่า”จินยองกล่าวตอบไป
‘เรื่องอะไรหรอ’ปลายสายถามกลับมา
“มาร์คกับน้องชายฉัน”จินยองตอบกลับไป
‘ทำไมล่ะจินยองมีอะไรหรอ’แจบอมถาม
“ฉันก็แค่กลัว... คนที่ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยอย่างมาร์คกับคนที่รู้สึกมากๆอย่างแบมแบมจะไปด้วยกันได้หรอ”จินยองอธิบาย
‘จินยองฟังนะ ... ไม่ใช่ว่ามาร์คไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครนะ มาร์คเคยมีแฟนคนหนึ่งตอนนี้เขาเรียนอยู่อเมริกา เขาทิ้งมาร์คไปเพื่ออนาคต มาร์คก็เลยตรอมใจจนทำให้ไม่มีใครรู้เลยว่าเขารู้สึกยังไง’
▌ ▌ ▌ ▌ ▌ ▌ ▌ ▌ ▌ ▌
แวะมาฉุดกระชากลากถูไรเตอร์หน่อยจิ~~
คิคิ อย่าลืมเตือนให้อัพด้วยนะคะ
ระวังไรท์เตอร์จะลืมเน้~~~
( ITimex2 ) ( #ฟิคสุดขอบฟ้า )
ความคิดเห็น