สิ่งที่ต้องเลือก มิตรภาพ ความรัก

ลำดับตอนที่ #3 : สิ่งที่ต้องเลือก มิตรภาพ ความรัก ตอนที่ 3

*****3*****



                แฮร์รี่และรอนวิ่งโครมครามเข้ามาในห้องพยาบาล เสียงมาดามพอมฟรีย์ดุพวกเขาเสียงลั่น



“ที่นี่มันห้องพยาบาลนะ ถ้าเธอสองคนอยากจะวิ่งแข่งกัน ก็ออกไปข้างนอกโน่น” แฮร์รี่รีบชะงักฝีเท้าพร้อมกับดึงรอนให้หยุด เขาหันไปขอ



โทษมาดามพอมฟรีย์พลางถาม



“เฮอร์ไมโอนี่เป็นยังไงบ้างครับ” เธอทำหน้ายุ่งๆ พลางส่งสายตาไปในห้องพยาบาล



แฮร์รี่มองตาม เขาตกใจที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่มีผ้าพันแผลที่ศีรษะนอนอยู่ เธอหันมายิ้มให้แฮร์รี่และรอน ทั้งสองคนรีบเดินไปที่เตียง รอนจ้องไป



ที่มัลฟอยที่ดูเหมือนหลับสนิทอยู่อย่างระแวงพลางถาม



“หมอนั่นมันทำอะไรเธอ” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า



“ฉันนอนตกเตียงเอง” รอนตาโต



“เธอตกเตียง!” เขาร้อง



“คนอย่างเธอเนี่ยนะ นอนตกเตียง” เขาทำหน้าเหลือเชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่ก่อนที่สงครามจะเริ่ม แฮร์รี่ก็ขัดขึ้นเสียก่อน



“แล้วเธอจะไปเรียนไหวเหรอ วันนี้น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่จับผ้าพันแผลบนศีรษะของเธอ



“ได้ซิ แค่แผลเล็กๆ แค่นี้ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ”



มาดามพอมฟรีย์ที่เดินตามมาได้ยินเข้า เธอรีบพูดแทรกขึ้น



“ไม่ได้ เธอต้องนอนให้แผลหายสนิทก่อนถึงจะไปได้”



“แต่มาดามคะ..” เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างอ่อนใจ



“หนูมีเรียนตั้งห้าวิชาในวันนี้ ขาดไม่ได้ซักวิชาเดียวเลย ถ้าหนูเข้าเรียนไม่ทันเพื่อน หนูคงจะเครียดกว่านี้อีกนะคะ” เธออ้อนวอน มาดามพอ



มฟรีย์ยืนคิดอยู่เดี๋ยวนึง



“ได้ แต่เธอต้องสัญญาก่อนนะว่า เธอจะต้องกลับมานอนที่ห้องพยาบาลทุกวันจนกว่าแผลของเธอจะหาย” เฮอร์ไมโอนี่รีบรับปากอย่างรวด



เร็ว เธอกลัวว่ามาดามพอมฟรีย์จะเปลี่ยนใจไม่ให้เธอเข้าเรียน นั่นมันแย่ยิ่งกว่าโดนมัลฟอยบีบคอเสียอีก เธอนึก พอคิดถึงตรงนี้เธออดเหลือบ



มองมัลฟอยไม่ได้ สิ่งที่เขาพูดเมื่อคืนทำให้เธอรู้สึกกังวลใจมาก



“นี่ แฮร์รี่” เธอถามเบาๆ “เธอออกไปหาแฮกริดรึเปล่าเมื่อคืน”



“ไปมาแล้วแต่เขาไม่ยอมเปิดประตูบ้าน” แฮร์รี่ตอบเบาๆ เช่นกัน “เราคิดว่าเย็นนี้จะออกไปหาเขาอีกครั้ง”



“ถ้าอย่างนั้น ฉันไปด้วยนะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก เธอรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก





                      วันนี้ค่อนข้างไปได้ด้วยดี เฮอร์ไมโอนี่ทำคะแนนคืนให้บ้านกริฟฟินดอร์ถึง 60 คะแนน จากวิชาแปลงร่างของศาสตราจารย์



มักกอนนากัลที่ชมเธอว่าสามารถแปลงร่างตัวกินปลวกให้เป็นกาน้ำได้อย่างดีเยี่ยม และในชั่วโมงของศาสตราจารย์ฟลิตวิก ซึ่งในวันนี้สอนให้



เสกเชือกยาวๆ ลงไปเก็บให้เรียบร้อยในขวดปากแคบ ซึ่งวุ่นวายเล็กน้อย เนื่องจากเนวิลล์ เสกเชือกทั้งขดเข้าไปในตะเกียงแทนขวด ทำให้



เชือกติดไฟเกิดควันโขมงเต็มห้องเรียน และเฮอร์ไมโอนี่เสกคาถาดับไฟได้ทัน ทำให้ศาสตราจารย์ฟลิตวิกชอบใจมาก ให้คะแนนเธอทีเดียว



40 คะแนน ยังดีที่วันนี้ไม่มีวิชาปรุงยา ไม่เช่นนั้นคะแนน 60 คะแนนที่ได้มาคงโดนสเนปหักหมดภายในเวลา 20 นาทีแน่ๆ



หลังอาหารกลางวันหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่รีบจัดการกับอาหารของเธออย่างรวดเร็วจนรอนคิดว่าเธอใช้วิธีสูบมากกว่ากิน เธอรีบไปให้อาหาร

ครุกแชงก์ ก่อนวิ่งไปที่ห้องสมุดแล้วรีบเข้าเรียนต่อในคาบบ่าย แฮร์รี่กับรอนรู้สึกเวียนหัวแทนกับพฤติกรรมของเธอ หลังเลิกเรียน เฮอร์ไมโอ



นี่รีบเข้าห้องสมุดอีกครั้ง เธอยืมหนังสืออีก 2-3 เล่มก่อนจะรีบมาทานอาหารเย็น เมื่อกลับหอพัก หลังจากอาบน้ำและอ่านหนังสือหมดไปสอง



เล่ม เธอชวนรอนกับแฮร์รี่ไปหาแฮกริด



“ทำไมต้องรีบล่ะ” รอนถาม



“ก็ฉันต้องไปหามาดามพอมฟรีย์อีกนี่” เธอตอบ “ไม่รู้ว่าจะโดนตรวจร่างกายอีกนานรึเปล่า รีบออกไปกันตอนนี้แหละดีแล้ว” แฮร์รี่เก็บการบ้าน



“ไปกันเถอะ” เขาสรุป



                                                                        ………………………………………………………





               เฮอร์ไมโอนี่รีบเดินไปห้องพยาบาล เธอปฏิเสธแฮร์รี่ กับรอนที่จะเดินมาส่งเธอ



“เดี๋ยวจะเกินเวลาปิดหอนอน แล้วเกิดเจอฟิลช์ตอนขากลับล่ะ” เธอให้เหตุผลจนทั้งสองคนยอมจำนน



“ขอโทษค่ะ มาดามพอมฟรีย์” เธอพูดเบาๆ มาดามพอมฟรีย์ชะงักงานในมือ



“มาแล้วรึ มิสเกรนเจอร์ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ยอมมาเสียแล้ว ไปนั่งที่เตียงสิจ้ะฉันจะได้ดูแผลของเธอ” เธอสั่งพลางจัดเตรียมอุปกรณ์อย่างรวด



เร็ว เฮอร์ไมโอนี่เดินไปนั่งที่เตียง มัลฟอยนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงอีกตัว เขามองเธออย่างไม่ค่อยพอใจ



“มิสเตอร์มัลฟอย ทำไมเธอยังนั่งอยู่อีก นอนได้แล้ว” เสียงมาดามพอมฟรีย์ดุ เขายักไหล่เหมือนไม่สนใจ แต่ก็ยอมนอนลงดีๆ คงกลัวถูกจับ



กรอกยามั้ง เฮอร์ไมโอนี่นึก



“แผลปริเล็กน้อย” มาดามพอมฟรีย์พูดพลางพันผ้าพันแผลให้เธอใหม่ แล้วจึงส่งถ้วยยาให้เธอดื่ม



“เอาล่ะ นอนได้แล้ว พักผ่อนให้มากๆ แล้วอย่าลงมาเดินเล่นดึกๆ อีกล่ะถ้าไม่อยากกลับมานอนที่นี่บ่อยๆ” เธอกำชับพลางดับไฟแล้วมอง



ตรวจตราดูอีกรอบก่อนเดินออกไป





           เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาตื่นเพราะได้ยินเสียงขยับตัวของใครบางคน เธอรีบหันกลับไปมองอย่างระแวง มัลฟอยพลิกตัวบนเตียงของเขา ดู



เหมือนจะหลับสนิท เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกพลางหลับตาลง แต่แล้วเธอรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองเธออยู่ เธอจึงลืมตาขึ้นดูอีก



ครั้ง มัลฟอยยืนจ้องเธออยู่ข้างๆ เตียงนี่เอง เฮร์ไมโอนี่สะดุ้งสุดตัวรีบล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว แต่นั่นยังช้ากว่ามัลฟอย เขาจับ



มือข้างที่กำไม้กายสิทธิ์ของเธอไว้แน่น แล้วกดลงไว้ข้างๆ ลำตัวของเธอ



“รอบคอบดีนี่ เกรนเจอร์” เขาพูดเยาะๆ “วันนี้ไปเยี่ยมเจ้ายักษ์มา มันเป็นยังไงบ้างล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย



“นายรู้ได้ยังไงกัน”



เขายักไหล่แต่ไม่ยอมตอบคำถามของเธอ กลับพูดว่า



“อีกสองสามวันลองลงไปดูมันอีกครั้งสิ”



เฮอร์ไมโอนี่หน้าเสีย



“นายจะทำอะไรแฮกริดน่ะ มัลฟอย”



“บอกก่อนก็ไม่สนุกน่ะซิ” เขาพูดยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มที่เธออยากจะเอาอะไรโยนใส่จริงๆ เฮอร์ไมโอนี่พยายามขยับมือที่กำไม้กายสิทธิ์ไว้   แต่มัลฟอยกลับกดไว้แน่น



“ปล่อยนะ มัลฟอย ฉันเจ็บ” เธอร้อง เขาเลิกคิ้ว



“เหรอ ฉันก็ไม่ได้ออกแรงอะไรนี่นา” เขายิ้มยั่ว เฮอร์ไมโอนี่ใช้มืออีกข้างบีบเข้าที่แขนข้างที่เจ็บของมัลฟอยค่อนข้างแรง มัลฟอยขมวดคิ้ว



ด้วยความเจ็บ



“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ เกรนเจอร์” เขากัดฟันพูดเบาๆ



“ไม่! นายต้องปล่อยมือนายก่อน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับด้วยสีหน้าที่เหนือกว่า



“หรือนายจะยอมให้ปากแผลเปิดอีกก็ได้นะ มัลฟอย” มัลฟอยหน้าเผือดลงเพราะความเจ็บ



ทันใดนั้นเขาก็กระชากแขนข้างที่เจ็บของตัวเองออกจากผ้าคล้องไหล่ มันทำให้มือของเฮอร์ไมโอนี่หลุดจากแขนของเขาด้วย เขาใช้มือข้างที่



เจ็บนั้นบีบคอเฮอร์ไมโอนี่ค่อนข้างแรง พลางจ้องหน้าเธอเขม็ง เขาคำรามลอดไรฟันออกมา



“อย่าทำเป็นเก่ง เกรนเจอร์ เก็บแรงของเธอเอาไว้ดีกว่า”



ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะโต้ตอบอะไร มัลฟอยกลับคลายมือออกแล้วเดินกลับไปที่เตียงของตัวเองเสียเฉยๆ เธอรีบผุดลุกขึ้นนั่งมองไปที่มัลฟอย



ที่นั่งจ้องเธออยู่สักครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คราวนี้เธอกำไม้กายสิทธิ์แน่น จะไม่ยอมให้หมอนั่นมาแกล้งได้อีก



แล้ว เธอนึกพลางอ้าปากหาว ตาเริ่มหรี่ลงๆ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็หลับสนิทอย่างไม่รู้ตัว







      เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นในตอนเช้า เธอให้มาดามพอมฟรีย์ตรวจดูแผลอีกครั้งและสัญญาว่าจะกลับมาตรวจอีกครั้งในตอนเย็น แต่ที่เธอดีใจ



มากคือเป็นการตรวจดูเฉยๆ ไม่ต้องนอนห้องพยาบาลอีก แฮร์รี่และรอนก็รีบขึ้นมารับเฮอร์ไมโอนี่แต่เช้า พวกเขารู้สึกไม่สบายใจที่เฮอร์ไมโอ



นี่ต้องอยู่ที่ห้องพยาบาลตามลำพังกับมัลฟอย โดยเฉพาะรอน สำรวจเธอเหมือนกับว่าชิ้นส่วนเธอยังอยู่ครบดีหรือไม่ จนแฮร์รี่ต้องเตือน เมื่อ



เห็นสายตาดุๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ที่มองรอน ทั้งสามรีบเดินไปที่ห้องอาหาร รอนรีบตักมันบด ตามด้วยน้ำเกรวี่เข้าปาก มืออีกข้างหยิบพายมาถือ



รอไว้ เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างสยอง



“เมื่อวานเธอไม่ได้ทานอาหารเย็นหรือ รอน” เธอถามอย่างทนดูไม่ได้  รอนตอบทั้งๆ ที่เริ่มต้นกัดพาย



“มื้อเย็นก็ส่วนมื้อเย็นซิ” เขาตอบอู้อี้ “มื้อเช้าต้องเริ่มต้นใหม่ ไม่งั้นเราจะมีแรงเรียนเรอะ”



แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่



“เธอไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะ” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม



“ฉันสบายดีแล้ว ขอบใจ แฮร์รี่”





        คาบเช้าวันนี้เด็กๆ มีเรียนวิชาปรุงยาเป็นคาบแรก เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกแปลกใจที่เห็นมัลฟอยเดินเข้ามาเรียนได้ สเนปเองก็ดูเอาอกเอาใจ



เหมือนเขาเป็นเด็กบอบบาง ซ้ำยังใช้ให้แฮร์รี่และรอนช่วยจัดเครื่องปรุงยา



“นี่มันอะไรลองบัตท่อม” สเนปเริ่มจับผิดบ้านกริฟฟินดอร์ ลงท้ายไม่ว่ายังไงพวกของเธอก็ถูกหักคะแนนอยู่ดี ซ้ำร้ายวันนี้สเนปยังว่าเธอว่า



ยายรู้มากอีก มันเป็นประโยคที่เธอเกลียดรองลงมาจากคำว่า เลือดสีโคลน มัลฟอยยิ้มเยาะอย่างสะใจ แถมในวันนี้เขายังได้แกล้งแฮร์รี่กับ



รอนอย่างสนุกสมใจอีก เสียงระฆังหมดเวลาดังขึ้น พวกเธอเหมือนได้ขึ้นสวรรค์หรือหลุดจากขุมนรกเลยทีเดียว เฮอร์ไมโอนี่รีบเดินแยก



จากกลุ่มเพื่อเข้าเรียนวิชา มักเกิ้ลศึกษา



“เจอกันตอนอาหารกลางวันนะ” เธอร้องบอกแฮร์รี่กับรอน





                      ………………………………………………………





        หลังอาหารกลางวัน ทุกคนนั่งพักผ่อนในห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ นั่งทำการบ้านอยู่ด้วยกัน ครุกแชงก์ แมวสีส้มขน



ฟูฟ่องของเฮอร์ไมโอนี่นอนหมอบตาปรืออยู่ข้างๆ เจ้านายของมัน รอนและแฮร์รี่กำลังช่วยกันทำแผนที่ดวงดาว



“ตรงนั้นมันไม่ถูกนะ รอน” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง รอนยักไหล่



“ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ไม่สนหรอก” เขาพูด



“ที่อาจารย์สนใจน่ะก็แค่คอยทายว่ามีใครตายเท่านั้นแหละ”



ครุกแชงก์ขยับตัวหลบหนังสือที่เฮอร์ไมโอนี่กางออกเพื่อหาข้อมูล



“ถึงอย่างนั้นเธอก็ควรจะตั้งใจมากกว่านี้นะ รอน” เธอดุ



รอนก้มลงเขียนตำแหน่งดวงดาวลงบนแผนที่ จังหวะเดียวกันนั้นเอง ครุกแชงก์ก็กระโดดเข้าใส่รอน อุ้งเล็บของมันตะปบเฉี่ยวกระเป๋าเสื้อรอน



ไปนิดเดียว เสียงสแคบเบอร์ร้องด้วยความหวาดกลัว รอนปัดครุกแชงก์เต็มแรง



“ไปให้พ้นนะ  แมวบ้า!” เขาร้องอย่างโกรธจัด



“อย่าตีมันนะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้าม



“เอามันไปให้พ้น เอาออกไปทิ้งข้างนอกให้อาราก็อกกินก็ได้ !”



รอนโวยวายพลางเอามือปิดป้องสแคบเบอร์พัลวัน แฮร์รี่ก็พลอยวิ่งวุ่นกับการไล่จับครุกแชงก์ไปด้วย เฮอร์ไมโอนี่จับครุกแชงก์จนได้ เธอนั่ง



หอบหายใจ รอนมองเจ้าแมวสีส้มอย่างแค้นเคือง



“คอยดูนะ ถ้าชั่วโมงปรุงยาตอนไหนสเนปสอนให้ทำยาพิษล่ะก็ ฉันจะเอามาให้มันกิน” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงด้วยความโกรธ



“นายก็เอาสแคบเบอร์ไปไว้ข้างในซิ”



“เอาไว้ตรงไหนก็เหมือนกันแหละน่า ถ้ายังมีไอ้แมวบ้านี่อยู่”



เฮอร์ไมโอนี่เม้มปาก เธอหมุนตัวกลับขึ้นไปบนหอนอนเพื่อเอาครุกแชงก์ไปขังไว้ในกรง แล้วกลับลงมารวบหนังสือยัดใส่กระเป๋า



“ฉันขังครุกแชงก์ให้แล้วนะ” เธอประชดรอนก่อนก้าวข้ามช่องประตูออกไป



              ………………………………………………………





     เฮอร์ไมโอนี่นั่งรวบรวมสมาธิอยู่นานก็ยังอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง เธอยังโกรธรอนยู่ เด็กสาวปิดหนังสือนั่งพิงต้นไม้มองดูปลาหมึกเล่นน้ำใน



ทะเลสาบ จริงๆ แล้วเธอก็เข้าใจรอนเรื่องสแคบเบอร์ แต่รอนน่าจะพูดกับเธอให้ดีกว่านี้ ไม่ใช่เอาแต่ตวาดเธอทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ เฮอร์ไม



โอนี่หลับตารู้สึกสบายกับบรรยากาศรอบตัว อีกไม่กี่นาทีก็หมดเวลาพักแล้ว แต่เธออยากจะนั่งให้สบายสักครู่ก็ยังดี แต่แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็



เผลอหลับไปจริงๆ



     เดรโก มัลฟอย เดินมาที่ทะเลสาบอย่างหงุดหงิด เขารู้สึกรำคาญที่ แพนซี่ พาร์กินสัน นักเรียนหญิงบ้านสลิธีรินเช่นเดียวกับเขา ชอบเข้า



มาทำเป็นประจบออเซาะอย่างมากมายจนน่าคลื่นไส้ ยังดีที่ช่วงบ่ายบ้านสลิธีรินว่าง เขาจึงสลัดแพนซี่ออกได้ แล้วรีบแอบออกมาที่ทะเลสาบ



เพื่อจะได้ไปหลบในมุมส่วนตัวของเขา ที่เขามักจะใช้เป็นที่แอบนอนเสมอเวลาที่เขาเบื่อ มัลฟอยแหวกกอไม้ที่มีใบพุ่มหนาออก พอเขาโผล่



พ้นพุ่มไม้ออกมา เขาก็ต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ที่เห็นใครคนหนึ่งมานอนในที่ของเขา มัลฟอยรีบเดินเข้าไปยังที่ที่เขาเห็นคนนอนอยู่อย่าง



ไม่พอใจ พอเข้าไปใกล้ๆ เขากลับชะงักฝีเท้า



“เกรนเจอร์”



เขาพึมพำ พลางค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งใกล้ๆ เฮอร์ไมโอนี่ เขามองรอบๆ ตัวเธอเห็นกองหนังสือกองใหญ่ตั้งอยู่ ยายหนอนหนังสือ เขาคิดพลาง



เหลือบตาดูศีรษะของเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังคงมีผ้าพันแผลปิดอยู่ เขายกมือขึ้นจับแขนข้างที่เจ็บอย่างลืมตัว พลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่



ความรู้สึกแปลกๆ เข้ามาในความคิดของเขาอีกแล้ว ใจหนึ่งอยากจะนั่งดูเธอที่หลับสบายอยู่แบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งอยากจะดึงเธอขึ้นมาแล้วโยน



ลงไปในทะเลสาบให้สะใจ เขาขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง พลางล้วงไม้กายสิทธิ์ออกมาชี้ตรงออกไปทางทะเลสาบ



ซ่า..!



เสียงน้ำปริมาณมากสาดลงมาที่เฮอร์ไมโอนี่ เธอสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นอย่างตกใจสุดขีด



“มัลฟอย!” เธอร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นใคร



“นายทำบ้าอะไรของนาย” เธอตวาดพลางเช็ดน้ำออกจากตัวซึ่งเปียกชุ่มอยู่



“นี่มันเป็นที่ของฉัน” มัลฟอยตอบด้วยเสียงไม่พอใจนิดๆ



“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เจ้าของโรงเรียนรึยังไง” เฮอร์ไมโอนี่เถียงด้วยเสียงสูง มัลฟอยหรี่ตามองเธอ



“อย่างน้อย ‘พ่อ’ ของฉันก็ใหญ่พอที่จะคุมที่นี่ได้ก็แล้วกัน”



เฮอร์ไมโอนี่นั่งประจันหน้ากับเขา



“ศาสตราจารย์ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ต่างหากที่ ‘ยิ่งใหญ่’ มัลฟอย!”



เขาโกรธจนใบหน้าซีดขาวริมฝีปากเม้มแน่น ฉับพลัน เขายกไม้กายสิทธิ์ชี้ตรงมาที่เฮอร์ไมโอนี่



“เพ็ตตริพิคัส โททาลัส”



เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกล้มลง ร่างกายเหมือนถูกมัดด้วยเชือกที่มองไม่เห็นเส้นใหญ่  มัลฟอยยิ้มพลางเก็บไม้กายสิทธิ์ เขาก้มหน้าลงมาเกือบ



ชิดหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งมีสีหน้าตกใจสุดขีด    



“ทีนี้...” เขาพูดหยัน “ดูซิว่าผู้ยิ่งใหญ่คนไหนของเธอจะมาช่วยได้”



เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดจ้องมัลฟอยเขม็ง เขาค่อยๆ ก้มหน้าลงมาเกือบชิดใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอ พลางกระซิบข้างๆ หูว่า



“นอนอยู่ตรงนี้รอเจ้าพอตเตอร์ของเธอมาช่วยก็แล้วกัน หรือไม่ก็..” เขายืดตัวขึ้น



“รอให้อะโครแมนทูล่ามาลากเธอไปกินในป่าต้องห้าม”



เขายิ้มมองดูเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งตอนนี้น้ำตาเริ่มเอ่อท่วมขอบตา ความรู้สึกแปลกๆ เข้ามาในความคิดเขาอีกแล้ว มัลฟอยมองมาที่เด็กสาวด้วย



ความรู้สึกสับสน แล้วเขาก็หมุนตัวเดินกลับปราสาท ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่นอนตัวแข็งค้างอยู่ตรงนั้น





                                                        *******************