สิ่งที่ต้องเลือก มิตรภาพ ความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่ต้องเลือก มิตรภาพ ความรัก ตอนที่ 2

*****2*****



                     ชั่วโมงสัตว์วิเศษของแฮกริด เฮอร์ไมโอนี่นั่งมองฮิปโปกริฟอย่างเนือยๆ เธอนึกถึงวิชาที่จะเรียนต่อไป ทันใดนั้นมีเสียงเอะอะ



โวยวายดังขึ้น แฮกริดอุ้มร่างเด็กคนหนึ่งที่มีเลือดโชก รีบเดินกลับเข้าไปในปราสาท เฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างตกใจ



“มัลฟอย” เธอพูดเบาๆ “เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เธอหันไปถามแฮร์รี่กับรอน ซึ่งดูตกใจไม่แพ้กัน



“เขาถูกฮิปโปกริฟทำร้ายเอา”



“แต่เขาผิดเองนะ ที่ไปยั่วมันก่อนน่ะ” ดีนพูดขึ้นอย่างไม่พอใจที่เห็นพวกบ้านสลิธีรินกล่าวโทษแฮกริด



“เจ้าบัคบีคมันน่าจะตะปบไปที่หัวมากกว่า” รอนพูดอย่างสะใจ เฮอร์ไมโอนี่มองรอนอย่างเคืองๆ



“ถ้าเป็นเธอโดนบ้างล่ะ” รอนตาโต



“ไม่มีทาง เพราะฉันยืนห่างเจ้าบัคบีคตั้งแยะ”



เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า เธอมองตามหลังแฮกริดอย่างกังวล



“ไม่เกิดเรื่องใหญ่ก็ดีหรอก” เธอพึมพำ



………………………………………………………



              “มิสเกรนเจอร์จ๊ะ นี่ใกล้เวลาปิดห้องสมุดแล้ว ฉันว่าเธอรีบกลับหอได้แล้วนะ”



เสียงมาดามพินซ์ดังขึ้นเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อย เธอมองไปรอบๆ ตัว ไม่มีใครอยู่ในห้องสมุดแล้ว เธอรีบรวบรวมหนังสือใส่กระเป๋า



แล้วลุกขึ้นกล่าวขอบคุณมาดามพินซ์



“เดี๋ยวจ้ะ ช่วยเอานี่ไปให้มาดามพอมฟรีย์ทีซิจ๊ะ มิสเกรนเจอร์”



มาดามพินซ์ยื่นห่อสีน้ำตาลขนาดเท่าหนังสือส่งให้เฮอร์ไมโอนี่



“พอดีมีหนังสือมาใหม่ แล้วฉันก็ต้องจัดมันให้เข้าที่ เลยไม่มีเวลาไปด้วยตัวเอง”



เสียงมาดามพินซ์พูดเบาๆ อย่างค่อนข้างเกรงใจเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวยิ้ม



“ไม่เป็นไรค่ะ มาดามพินซ์ พอดีหนูจะแวะไปขอยาแก้ปวดศีรษะที่ห้องพยาบาลพอดี”



เธอรับห่อของมา



“ขอบใจมากจ้ะ” มาดามพินซ์พูดยิ้มๆ พลางหมุนตัวกลับไปทำงานของเธอต่อ



เฮอร์ไมโอนี่เดินเรื่อยๆ ไปจนถึงห้องพยาบาล



“มาดามพอมฟรีย์คะ” เธอเรียกเบาๆ มาดามพอมฟรีย์เงยหน้าขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ยื่นห่อของให้



“มาดามพินซ์ฝากมาค่ะ”



“ขอบใจมากจ้ะ” มาดามพอมฟรีย์ยิ้ม เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบ



“งั้นหนูไปนะคะ สวัสดีค่ะ”



เธอเดินออกมาจากห้องทำงานมาดามพอมฟรีย์ ขณะผ่านห้องพยาบาล เธอเห็นเด็กคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง คงจะเป็นมัลฟอย เธอนึก ไปดู



หน่อยดีกว่า ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง พลางก้าวเงียบๆ ไปหยุดยืนข้างเตียง



มัลฟอยตอนนี้กำลังหลับ ใบหน้าที่ปกติซีดขาวอยู่แล้ว กลับซีดลงไปอีก แขนพันผ้าพันแผลไว้อย่างหนา มีเลือดจางๆ ซึมเป็นวงออกมา  



เฮอร์ไมโอนี่อดสงสารเขาไม่ได้ คงเจ็บมากเลย เธอนึกพลางเผลอตัวไปจับแขนข้างที่เจ็บของเขาเบาๆ



“นั่นเธอจะทำอะไร”



เสียงยานคางดังแผ่วๆ เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง ชักมือกลับ มัลฟอยขมวดคิ้ว ลืมตามองดูเธออยู่ เฮอร์ไมโอนี่อึกอักเล็กน้อย



“ฉันผ่านมา..เลย...แวะมาดูเท่านั้น”



“คงเสียดายล่ะสิที่ฉันไม่ตาย” มัลฟอยประชด



“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง มัลฟอยยังคงจ้องดูเธอ จนเธอรู้สึกอึดอัด



“ฉันไม่ดีใจหรอกนะ ที่พวกเลือดสีโคลนมาเยี่ยมแบบนี้น่ะ” เขาพูดเสียงเหยียดๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกโกรธขึ้นมาบ้างแล้วตอนนี้



“ฉันก็ไม่ได้อยากมาเยี่ยมหรอก แค่มาดูว่าแขนนายยังดีอยู่หรือเปล่า เผื่อต้องใช้ยางคางคกมาปลูกใหม่”



มัลฟอยหน้าแดงด้วยความโกรธ เขาผุดลุกขึ้นอย่างลืมตัว



“แขนฉันยังดีอยู่ เกรนเจอร์ แต่เธอกับเจ้ายักษ์อัปลักษณ์เพื่อนของเธอ ระวังตัวไว้ให้ดี ฉันจะต้องเอาคืนแน่ๆ ตอบแทนที่ฉันต้องมานอนเจ็บตัว



แบบนี้ ฉันจะทำให้พวกเธอเจ็บซะยิ่งกว่าเจ็บอีก”



เขาขู่คำรามเสียงเย็นเยียบ เฮอร์ไมโอนี่ถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างตกใจ



“แต่นายทำตัวนายเองนะ นายไปยั่วบัคบีคเองนี่”



“ฉันไม่สน ใครทำฉันเจ็บ มันต้องเจ็บเป็นร้อยเท่าของฉัน” เขาพูด ตาสีซีดวาวโรจน์



เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากแน่นมองหน้าตอบ ก่อนที่เธอจะโต้ตอบอะไร เสียงมาดามพอมฟรีย์ก็เดินเข้ามาเสียก่อน



“ทำไมเธอเข้ามากวนมิสเตอร์มัลฟอย เขาต้องพักผ่อนมากๆ กลับหอนอนได้แล้ว มิสเกรนเจอร์”



มาดามพอมฟรีย์พูดเสียงดุๆ พลางส่งถ้วยยาให้มัลฟอย



“ดื่มยานี่ซะ แล้วก็นอนได้แล้ว มิสเตอร์มัลฟอย”



เฮอร์ไมโอนี่ยืนมองมัลฟอยดื่มยา เธอเม้มปากแล้วฉวยกระเป๋าเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว



………………………………………………………



“เขาทำได้ยังไงกัน” รอนร้องอย่างฉงน “ลงเรียนทุกวิชาไม่มีขาดเลย”



แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งนั่งก้มหน้าอยู่หลังกองหนังสือตั้งมหึมาอย่างทึ่งแกมสงสัย



“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเคยถามเขา แต่เขาไม่ยอมบอก” เขาดูนาฬิกา พลางเรียกเด็กสาวเบาๆ



“เฮอร์ไมโอนี่”



“อะไร” เธอตอบกลับมาเสียงขุ่น โดยไม่เงยหน้า



“อีกสิบนาทีเราจะเข้าเรียนไม่ทันนะ” แฮร์รี่ร้องบอก



เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองแฮร์รี่ พลางมองนาฬิกาของตัวเอง



“ตายล่ะ” เธอร้องพลางรีบเก็บหนังสือลงกระเป๋าอย่างรีบเร่ง รอนทำหน้าเหมือนถูกหนังสืออัดลงไปในปาก เมื่อเห็นกระเป๋าของเฮอร์ไมโอนี่



พองปริ



“ไปกันเถอะ แฮร์รี่ รอน” เธอร้องบอกก่อนจะก้าวเดินอย่างรีบเร่ง





                          วันนี้แฮร์รี่กับรอนมีเรียนแค่สองวิชา คาบบ่ายว่าง แต่เฮอร์ไมโอนี่จะต้องเรียนอีกสี่วิชา เธอวิ่งเข้าวิ่งออกระหว่างห้องโน้น



ห้องนี้ กว่าจะถึงเวลาเลิกเรียน เธอก็แทบไม่มีแรงก้าวขาเดินกลับหอแล้ว เธอเดินลากขามาหยุดที่หน้ารูปสุภาพสตรีอ้วน



“รหัสผ่าน”



“แคลคูลัส”



เธอบอกเนือยๆ ช่องประตูเหวี่ยงเปิดออก เฮอร์ไมโอนี่แทบจะคลานเข้าไป เธอเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมอย่างหมดแรง รอนหยุดเล่นไพ่



ระเบิดปัง หันมาถามเธอ





“หมดวิชาเรียนแล้วเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า



“วันนี้เราจะลงไปหาแฮกริดกัน เธอจะไปมั้ย” แฮร์รี่ถามขึ้นมาบ้าง



“ไปซิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเบาๆ พลางหลับตาลง เธอรู้สึกเหมือนตัวเบาๆ แล้วรอบๆ ห้องก็หมุนวน



“เฮอร์ไมโอนี่ เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงแฮร์รี่เหมือนลอยมาจากที่ไกลๆ



“เปล่า” เธอตอบออกไป แต่เหมือนคำพูดมันแผ่วเบาเหลือเกิน รอนเก็บไพ่ระเบิดปังลงกล่องพลางลุกขึ้นบิดตัว



“ไปทานอาหารกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” เขาพูดพลางพยักหน้าชวนแฮร์รี่ เขาสะกิดเฮอร์ไมโอนี่



“ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ”



เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาลุกขึ้น แต่พอเธอก้าวขาข้ามช่องประตูออกมา เธอก็ล้มตึงลงไปทันที แฮร์รี่กับรอนตกใจร้องเสียงลั่น



“เฮอร์ไมโอนี่!!”



………………………………………………………



              มาดามพอมฟรีย์ยกถาดยามาที่เตียงของเฮอร์ไมโอนี่ รอนกับแฮร์รี่มองด้วยความเป็นห่วง



“เธอไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่เหนื่อยมากไปแค่นั้น” เสียงมาดามพอมฟรีย์บอกเด็กชายทั้งสองคน



“ดื่มยาแล้วนอนพักให้มากๆ ก็หายแล้ว”



เฮอร์ไมโอนี่รับถ้วยยามาดื่มแต่โดยดี แล้วส่งคืน



“หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ มาดามพอมฟรีย์ แค่เพลียนิดหน่อย”



มาดามพอมฟรีย์ตาลุกวาว เหมือนสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมานั้น เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย



“นั่นยิ่งไม่ได้ แค่อาการอ่อนเพลียเพียงเล็กน้อย อาจทำให้อันตรายถึงตายได้” เธอหันหน้ามาทางแฮร์รี่และรอน



“เธอสองคนกลับไปได้แล้ว มิสเกรนเจอร์ต้องการการพักผ่อนมากๆ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่”



เธอพูดตัดบท เมื่อเห็นแฮร์รี่ทำท่าจะอ้าปากพูดอะไร รอนดึงแขนเสื้อแฮร์รี่เบาๆ พยักเพยิดหน้าไปที่อีกเตียงหนึ่งไม่ไกลกันนัก



“มัลฟอย” แฮร์รี่ทำหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย เขารีบหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่



“แน่ใจหรือว่าเธอจะนอนอยู่ได้” เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองเตียงที่มัลฟอยอยู่อย่างระแวง แล้วกลอกตากลับมาที่มาดามพอมฟรีย์ พอเห็นหน้าที่



เคร่งขรึมของเธอ เด็กสาวเลยพูดเบาๆ



“ได้ซิ ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่ นี่มันห้องพยาบาลนะ แล้วเขา..” เธอบุ้ยไปที่มัลฟอย “เจ็บขนาดนั้นคงไม่ลุกขึ้นมาฆ่าฉันหรอกน่ะ” รอนทำหน้า



สยองปนแหยง



“ใครจะรู้ เจ้านั่นน่ะ เสแสร้งเก่งจะตายไป ตกดึกมันอาจจะลุกขึ้นมาบีบคอเธอ หรือจับเธอหักแขนหักขาก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่นึกขำ



“รอน มัลฟอยเขาไม่ใช่โทรลล์ภูเขาซะหน่อย จะได้มาหักแขนหักขาฉัน” แฮร์รี่เหลือบมองมัลฟอยอีกครั้ง



“งั้น..แล้วเราจะรีบมาเยี่ยมแต่เช้าเลยนะเฮอร์ไมโอนี่”



“ห้ามใช้ผ้าคลุมล่องหนมาหาฉันนะ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดดุๆ



“เธออย่าลืมว่ามีผู้คลุมวิญญาณอยู่ทั่วไปหมด มันอันตราย แล้วยัง ซิเรียส แบล็ก อีก”



แฮร์รี่ยิ้มบางๆ ถึงอย่างไรเฮอร์ไมโอนี่ก็ยังคงเอกลักษณ์ของเธอไว้เสมอ เป็นห่วงเป็นใยเพื่อนตลอดเวลาแม้ยามตัวเองเจ็บป่วย แม้ว่าบางครั้ง



วิธีที่เธอใช้ ดูมันจะไม่ค่อยเข้าท่าในสายตาเขา



“ได้...ฉันจะไม่ออกไปไหน เว้นที่แฮกริดนะ..เดี๋ยวเดียวน่า..” เขารีบพูดเมื่อเธอส่งสายตาดุดันมา



“พวกเรากลับก่อนนะ” เขารีบดึงรอนที่ทำท่าจะขว้างผ้าพันแผลไปที่มัลฟอย



“พักผ่อนให้มากๆ ล่ะ” รอนพูดพลางโบกมือ



มาดามพอมฟรีย์มองตามจนเด็กทั้งสองพ้นประตูไป เธอดับไฟ เหลือไว้ไม่กี่ดวง พอเห็นสลัวๆ



“พักผ่อนได้แล้วล่ะ มิสเกรนเจอร์”



เธอพูดเบาๆ ก่อนเดินไปดูมัลฟอยแล้วเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยที่ดูเหมือนจะหลับสนิท แผลที่ถูกบัคบีคทำร้ายมันคงจะลึกมาก



จริงๆ เธอนึก พลางรู้สึกสงสารมัลฟอยขึ้นมา จะร้ายกาจยังไง เขาก็ต้องเจ็บปวดเป็นบ้างแหละน่า เด็กสาวคิดพลางเริ่มหาว ตาเริ่มหรี่ลง เฮอร์



ไมโอนี่มองเพดานห้อง พลางนึกเสียดายเวลาที่ต้องมานอนเฉยๆ โดยไม่ได้อ่านหนังสือสักเล่ม ไว้พรุ่งนี้จะอ่านชดเชยเป็นสองเท่าเลย แล้ว



เธอก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว





                    เสียงแกร่กเบาๆ ดังขึ้นข้างๆ หูเฮอร์ไมโอนี่ ครุกแชงก์ล่ะสิ เธอนึกพลางขยับตัวเล็กน้อย แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาไต่



แถวๆ คอ



“อย่าน่า ครุกแชงก์” เธอพูดพึมพำเบาๆ



มีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่นึกแปลกใจ เธอลืมตาขึ้น เงาสีขาวซีดปรากฏรางๆ ในสายตา เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะร้องออกมาอย่าง



ตกใจ แต่มีมือมาปิดปากเธอไว้แน่น เธอสะบัดหน้าจะดิ้นให้หลุด พลางเอื้อมมือไปใต้หมอนเพื่อควานหาไม้กายสิทธิ์ของเธอ



ไม่มี!



เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างตระหนก



“ฉันไม่คิดว่าเธอจะพกไม้กายสิทธิ์มาที่ห้องพยาบาลหรอกนะ ยัยหัวฟู” เสียงยานคางคุ้นหูดังขึ้น



เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก เพ่งตามองผ่านความมืด มัลฟอยนั่นเอง! เขายืนยิ้มเยาะอยู่ข้างๆ เตียงเธอ มือข้างที่ไม่ได้พันผ้าไว้กำลังปิดปากเธออยู่



ตอนนี้มันค่อยๆ เลื่อนลงมาที่คอของเธอ



“นายจะทำอะไร มัลฟอย” เธอร้องเบาๆ



“หักคอเธอมั้ง” เขาพูด “หรือไม่ก็จับเธอหักแขนหักขาแบบที่เจ้าหัวแดงมันพูดก็ไม่เลว”



เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดเผือด เธอไม่อยู่ในภาวะที่พร้อมจะรับมือกับมัลฟอย



“กลัวเรอะ” เขาพูด พลางก้มหน้าลงมาใกล้ๆ



“พอไม่มีไม้กายสิทธิ์ เธอมันก็แค่นั้น ยัยเลือดสีโคลน” เขาเย้ยหยัน



เฮอร์ไมโอนี่จับที่มือมัลฟอย พยายามแกะออก



“ปล่อยฉันนะ มัลฟอย” เธอส่งเสียงร้อง แต่เขากลับบีบมันแน่นเข้า จนเธอเริ่มอึดอัด



“มัล...ฟอย...ฉัน..หายใจ....ไม่...ออก...นะ..” เสียงเฮอร์ไมโอนี่ขาดเป็นห้วงๆ มือที่บีบคอเธออยู่คลายออกเล็กน้อย



“อย่ามาทำอวดดีกับฉัน เกรนเจอร์” เขาขู่ “ไม่ว่าเวลานี้ หรือเวลาไหนก็ตาม อย่าทำ!” เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง เฮอร์ไมโอนี่จ้องแววตาสีซีดคู่นั้น



เธอนึกกลัวขึ้นมาวูบหนึ่ง



“นายจะทำอะไรฉัน แฮร์รี่กับรอนไม่อยู่เฉยแน่ๆ ถ้านายทำร้ายฉัน มัลฟอย”



เธอโต้กลับ แต่นึกเสียใจที่พูดชื่อแฮร์รี่ออกไป มัลฟอยตาวาวโรจน์อย่างน่ากลัว เขาบีบคอเธอแน่นอีกครั้ง พลางก้มหน้าลงมาเกือบชิดใบหน้า



ของเธอ



“เจ้าพอตเตอร์มันจะทำอะไรฉันได้ เวลานี้มันนอนหลับสบายบนหอนอนโน่น แต่เธออยู่กับฉันสองคนเท่านั้น อย่าลืมสิ”



เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง เธอหลบสายตาของมัลฟอย เม้มปากแน่น เขาหัวเราะในลำคอ พลางก้มหน้าลงไปใกล้ๆ เฮอร์ไมโอนี่อีก เด็กสาวตกใจ



“จะทำอะไร” เธอร้องเสียงหลง



มัลฟอยชะงัก รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏบนริมฝีปากซีดนั้น



“คิดว่าฉันจะจูบเธอรึไง ยัยเลือดสีโคลนโสโครก” เขาพูดน้ำเสียงเยาะๆ



“ให้ฉันนั่งดมกลิ่นเจ้าโทรลล์ภูเขา ยังจะดีซะกว่ามาจูบเธอ!”



เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงด้วยความโกรธผสมความอาย มัลฟอยพูดเสียงเย็นเยียบ



“ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า ระวังเจ้ายักษ์ของเธอให้ดี มันจะต้องเสียใจ และเจ็บปวดยิ่งกว่าตายซะอีก ที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัวแบบนี้” เขาเงย



หน้ามองดวงตากลมโตที่มองกลับอย่างตระหนก รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนใบหน้าสีซีดนั้น



“นอนหลับฝันดีนะ เกรนเจอร์” เขาคลายมือที่บีบคอเธอออก



“จะได้มีแรงฟังข่าวดีวันพรุ่งนี้” เขายืดตัวขึ้น เดินกลับไปที่เตียงของตัวเอง



เฮอร์ไมโอนี่ลูบลำคอตัวเอง เธอรีบลงจากเตียงเดินตรงจะเข้าไปหามัลฟอย เพื่อถามเรื่องแฮกริด แต่เหมือนขาของเธอจะหมดเรี่ยวแรง เธอยัง



ตกใจจากเหตุการณ์เมื่อกี้



“เดี๋ยว มัลฟอย” เธอเรียกเขา “นายวางแผนจะทำอะไรแฮกริด”



ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ เฮอร์ไมโอนี่เหยียดมือไปดึงเสื้อคลุมมัลฟอยสุดแขน เขาหงายหลัง ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เสียหลักล้มตามลงไป



โครม!



ตึง!



ทั้งคู่ล้มทับกันอยู่กลางห้องพยาบาล มัลฟอยนอนหงายหลังโดยมีตัวเฮอร์ไมโอนี่พาดทับอยู่ครึ่งตัว



“เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บแผล” เขาตะคอก แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับนิ่งเงียบไป จนเขารู้สึกแปลกใจ



“เกรนเจอร์” เขาเรียก พลางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น พร้อมกับใช้มือดันเฮอร์ไมโอนี่ให้หงายหน้าขึ้นมา



“เกรนเจอร์ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ฉันหนัก....เอ๊ย!” เขาร้องเสียงหลง เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของเฮอร์ไมโอนี่



“เกิดอะไรขึ้น” เสียงมาดามพอมฟรีย์ดังขึ้น แสงไฟสว่างวูบขึ้นทั้งห้อง



“มิสเตอร์มัลฟอย มิสเกรนเจอร์ อะไรกันนี่”



เธอร้องอย่างตกใจกับภาพที่เห็น มัลฟอยนั่งอยู่กลางห้องโดยมีร่างของเฮอร์ไมโอนี่พาดทับอยู่ เลือดไหลเปื้อนเต็มใบหน้าของเธอ มีเสียงร้อง



ครางเบาๆ ดังมาจากเธอ มัลฟอยหน้าซีดยิ่งกว่าเก่า



“ผม..” เขาตอบตะกุกตะกัก “ไม่ทราบครับ”



“ช่างเถอะ” มาดามพอมฟรีย์พูดอย่างร้อนรน พลางพยุงร่างของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นนอนบนเตียง เธอรีบตรวจอย่างรวดเร็ว พลางถอนใจ



“หัวแตก คงล้มกระแทกขอบเตียงแน่” เธอรีบลงมือทำแผลอย่างรวดเร็ว ปากก็บ่น



“พวกเธอเล่นอะไรกัน ฉันบอกให้นอนพักผ่อน กลับหาเรื่องเล่นซุกซน เธอไปนั่งบนเตียง มิสเตอร์มัลฟอย” เธอดุเสียงเครียด



“เดี๋ยวเธอต้องตรวจแผลด้วย ฉันน่าจะเอาเชือกมัดพวกเธอติดไว้กับเตียงด้วยมั้ง ถึงจะยอมอยู่กันนิ่งๆ”



หลังจากทำแผลให้เฮอร์ไมโอนี่จนเสร็จเรียบบร้อย เธอก็มาตรวจแผลของมัลฟอยอีกครั้ง พลางบังคับให้เขาดื่มยาอีกถ้วยแล้วนอน เธอดับไฟ



หมุนตัวสำรวจความเรียบร้อยอีกรอบ จนแน่ใจว่าทั้งมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่หลับทั้งคู่ จึงออกจากห้องพยาบาล



มัลฟอยลืมตาขึ้น เขาหันไปมองที่เตียงเฮอร์ไมโอนี่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนก้าวลงจากเตียง ค่อยๆ เดินเข้าไปก้มมองดูเธอ เขารู้สึกแปลกๆ



มันจะเป็นความรู้สึกสำนึกผิดก็ไม่เชิง แค่รู้สึกแปลกๆ มัลฟอยแค่ต้องการเห็นพวกของเจ้าพอตเตอร์หรือบ้านกริฟฟินดอร์มีเรื่องเดือดร้อน ถูก



หักคะแนน เสียหน้า หรือถูกไล่ออก เขารู้สึกสะใจที่ได้แกล้งคนพวกนั้น แต่ไม่ใช่แบบนี้ โดยเฉพาะกับยัยเลือดสีโคลนนี่ เขาชอบที่จะเห็นเธอ



ร้องไห้หรือมองเขาด้วยสายตาเจ็บใจมากกว่าจะทำให้เธอเจ็บตัวแบบนี้ เด็กชายยกมือขึ้นสัมผัสกับใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ เขาขมวดคิ้ว



อย่างไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง คงจะดีกว่านี้ ถ้ายัยนี่ลุกขึ้นมานั่งเถียงกับเขาอย่างทุกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวเล็กน้อย มัลฟอยชัก



มือกลับ เขาเม้มปาก พลางหมุนตัวกลับไปที่เตียงของตัวเอง เขานอนมองเพดานอยู่นาน แล้วค่อยๆ เหลือบตามองเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง ก่อนจะ



ถอนหายใจแล้วหลับตาลง







                                                               *****************