คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความขัดแย้ง
Candle in the Dark D/Her
Harry Potter Fiction: Candle in the Dark ฟิคคู่ Dr/Her
ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาในชีวิตของ เดรโก มัลฟอย เขาจำได้ว่าไม่เคยรู้สึกเสียใจในการกระทำของตัวเองเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการกลั่นแกล้งแฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือใช้วิธีไม่ซื่อในการแย่งชิงตำแหน่งซีกเกอร์ของทีมสลิธีรินมาเป็นของตน หรือแม้แต่การหาทางกำจัดแฮกริดให้พ้นไปจากฮอกวอตส์ แต่เหตุการณ์ในครั้งที่ผ่านมานี้นั้นเขากลับไม่รู้สึกยินดีในการกระทำซึ่งได้รับผลสำเร็จอันงดงามและเป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่งเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดใบหน้าของตนเองด้วยความรู้สึกปวดร้าวในใจเมื่อนึกถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างเจ็บแค้นระคนเสียใจของหญิงสาวที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ แห่งบ้านกริฟฟินดอร์
ในวันที่เขาและเหล่าลูกสมุนของบ้านสลิธีรินได้ช่วยเหลืออัมบริดจ์บุกเข้าไปทำการจับกุมเหล่าบรรดาสมาชิกกองทัพดัมเบิลดอร์ในห้องต้องประสงค์ เขารู้สึกสะใจอย่างที่สุดเมื่อเห็นแฮร์รี่ พอตเตอร์ล้มคว่ำลงด้วยคาถาสกัดขาของเขา แต่แล้วความยินดีปรีดาทั้งหลายก็มลายไปสิ้นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่มองจ้องมายังเขา มัลฟอยจะรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากหากได้ยินถ้อยคำด่าทอต่อว่าออกมาจากริมฝีปากของเธอ สิ่งที่เขาได้รับนั้นมีเพียงความเงียบและสายตาที่ฉายแววแห่งความเสียใจ ผิดหวังและเจ็บแค้น ความหมางเมินได้บังเกิดขึ้นหลังจากวันนั้น แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างที่สุดที่จะหาทางพูดคุยกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่ไยดีเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำสายตาที่เธอมองมายังเขานั้นเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจและเยาะหยันอย่างเห็นได้ชัด มัลฟอยกัดปากของตนเองแน่นในขณะที่ค่อยๆลดมือทั้งสองซึ่งปิดใบหน้าของเขาลง
"ฉันจะต้องพูดกับเธอให้ได้ เกรนเจอร์ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามฉันจะต้องหาทางพูดกับเธอให้ได้” มัลฟอยพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้าวออกจากห้องพักของเขา เสียงร้องทักทายดังออกมาจากกลุ่มของแพนซี่ พาร์กินสัน แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจ เขาเดินผ่านเลยเธอและก้าวออกจากประตูลับของบ้านสลิธีรินไปอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่เดินใจลอยไปตามทางระเบียง ความตั้งใจแรกนั้นเธอคิดจะไปยังห้องสมุด สถานที่ที่เธอโปรดปราน แต่ความขุ่นมัวที่วนเวียนอยู่ในใจทำให้เธอเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย กว่าจะรู้ตัวเฮอร์ไมโอนี่ก็พบว่าเธอกำลังยืนอยู่ที่ริมทะเสสาบเสียแล้ว หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างงงงันเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าริมชายฝั่ง สายลมอ่อนๆที่พัดโชยมาทำให้ผิวน้ำเป็นริ้วระลอกคลื่นเล็กๆวิ่งไล่กันเข้าหาฝั่ง เฮอร์ไมโอนี่มองดูอย่างเพลิดเพลินในขณะที่ความคิดของเธอล่องลอยไปไกลแสนไกล หญิงสาวถอนหายใจน้อยๆด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยเมื่อนึกถึงมัลฟอย สีหน้าที่เบิกบานของเขายามที่บุกเข้ามาจับกุมเพื่อนๆของเธอทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกโกรธจัด เธอสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาอีกต่อไป
“สิ่งที่เธอทำนั้นร้ายกาจมาก มัลฟอย เธอเลือกที่จะยืนอยู่ด้านมืดมากกว่าฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาเบาๆราวกับรำพึงกับตัวเองก่อนจะซบใบหน้าของเธอลงบนแขนของเธอ
“เกรนเจอร์” เสียงเรียกที่แผ่วเบาราวกระซิบดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปมองดูทันทีก่อนจะรีบลุกขึ้น เธอมองผู้ที่กำลังก้าวเข้ามาหาด้วยความรู้สึกหลากหลายในใจ ทั้งเกลียดชัง ทั้งเศร้าใจ ทั้งรักและแค้นในเวลาเดียวกัน ต่างกับมัลฟอยที่กำลังจ้องมองดูเธอด้วยสายตาที่ฉายแววแห่งความรักออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“คิดไม่ผิดที่ออกมาที่นี่” เขาพูดเบาๆขณะที่มองไปรอบๆ “เธอชอบที่นี่ที่สุดนี่นะ” สายตาสีเทาเลื่อนมามองดูเธออีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาในทันที เธอเม้มปากตนเองน้อยๆก่อนจะก้าวเท้าออกเดินทันทีอย่างเร็วราวกับจะหลีกหนีเขาแต่มัลฟอยกลับยึดข้อมือของเธอไว้ราวกับรู้ทัน
“อย่าหลบฉันได้ไหม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราวกับวิงวอน เฮอร์ไมโอนี่ดึงข้อมือของเธอเบาๆโดยไม่ยอมหันหน้ามามองดู
“ฉันน่ารังเกียจมากถึงขนาดนั้นเลยหรือ” มัลฟอยถาม “ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าฉันเลยหรือยังไง”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบคำถามของเขา เธอยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น มัลฟอยถอนหายใจออกมาหนักๆ
“สมควรแล้วที่เธอจะเกลียดฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “สิ่งที่ฉันทำลงไปมันเลวร้ายมากเหลือเกินในสายตาของเธอ”
มัลฟอยมองดูหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งเฉยไม่ตอบคำถามใดๆ ไม่แม้แต่จะเหลือบสายตามามองดูเขาแม้แต่น้อย ชายหนุ่มกัดฟันตนเองเบาๆก่อนจะพูดต่อ
“จะไม่มีวันให้อภัยกันเลยหรือ” น้ำเสียงนั้นราวกับตัดพ้อจนผู้ฟังรู้สึกใจหาย มัลฟอยมองดูหญิงสาวที่ตนรักด้วยความหวังที่จะได้รับคำตอบแม้เพียงสักคำ แต่สิ่งที่เขาได้รับคือท่าทางที่หมางเมินและเฉยชา มัลฟอยรู้สึกปวดร้าวใจอย่างที่สุด และแล้วความหยิ่งในสายเลือดที่มีมาแต่กำเนิดก็บังเกิดขึ้น ทำไมคนอย่างเขาจึงต้องมางอนง้อขอโทษผู้หญิงเลือดสีโคลนที่ไม่เคยเห็นว่าเขาคือคนเดียวในดวงใจเลยสักครั้ง มัลฟอยปล่อยมือที่เกาะกุมเฮอร์ไมโอนี่ออกและก้าวถอยหลังออกมาสองสามก้าวก่อนจะพูดขึ้น
“ก็ได้ เกรนเจอร์” น้ำเสียงของมัลฟอยเต็มไปด้วยทิฐิและทรนง เขาเชิดใบหน้าขึ้นก่อนจะพูดต่อ
“ฉันขอเลือกเส้นทางเดินตามที่เธอต้องการ เส้นทางคู่ขนานที่เราสองคนจะไม่มีวันบรรจบพบกันได้ เส้นทางแห่งความมืดที่ชั่วร้ายอย่างที่ใจเธอต้องการ จงจำเอาไว้ว่านับแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอและฉันคือศัตรูที่ต้องต่อสู้กันจนกว่าจะพ่ายแพ้กันไปข้างหนึ่ง” เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“ลาก่อน เกรนเจอร์!"
มัลฟอยมองจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนตะลึงในคำพูดของเขาชั่วอึดใจก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในปราสาทโดยไม่หันกลับมามองเธออีกเลย เฮอร์ไมโอนี่มองตามหลังเขาด้วยหัวใจที่หมองเศร้าและหดหู่ น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินลงมาอาบแก้ม
“เราสองคนคงไม่มีวันได้เดินเคียงคู่อยู่บนเส้นทางเดียวกันจริงๆ มัลฟอย”
***************
อ๊ะ ๆ ๆ อย่าเพิ่งหนีไป ขอเม้นท์หน่อย
ความคิดเห็น