รักนายนะ...น้องสาว???

ลำดับตอนที่ #2 : คืนแรกของพวกเรา

ไพลินตกลงใจจะอยู่ที่บ้านเรา ฉันดีใจอยู่เหมือนกัน วันนี้เรากินข้าวเย็นด้วยกัน ฉันชวนไพลินไปอาบน้ำด้วยกัน แต่ไพลินบอกฉันว่าขออาบน้ำคนเดียวดีกว่า ไพลินหน้าแดงด้วยล่ะตอนที่บอกฉันน่ะ สงสัยว่าไพลินคงจะไม่เคยอาบน้ำกับใครมั้ง ถึงได้เป็นแบบนั้น
 
"ไพลิน ห้องน้ำว่างแล้วจ้า" ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว เลยมาบอกไพลินที่นั่งโซฟาอยู่ในห้องนั่งเล่น ที่ห้องนั่งเล่นมีไพลินอยู่คนเดียว คุณพ่อคุณแม่อยู่อีกห้องหนึ่งซึ่งบ้านเราเรียกว่าห้องทำงาน เพราะมันมีอุปกรณ์ในการทำงานของคุณพ่อคุณแม่ แล้วพวกท่านมักจะเข้าไปหานู่นหานี่ ไม่ก็นั่งทำงานที่ค้างที่ห้องนั้น คุณแม่ของฉันเป็นอาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ ส่วนคุณพ่อเป็นนักเขียนที่ค่อนข้างจะมีชื่อเสียง หลายคนคงคิดว่าห้องนั้นคงจะมีแต่หนังสือเต็มไปหมด แต่ความจริงมันไม่ใช่ มันมีอย่างอื่นที่ไม่ใช่หนังสือเยอะแยะ แต่ฉันไม่เคยเห็น เพราะห้องนี้นอกจกคุณพ่อคุณแม่แล้ว คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์เข้า รวมทั้งฉันด้วย ที่ฉันรู้ว่าห้องนั้นไม่ได้มีแค่หนังสือก็เพราะฉันเคยถามคุณแม่ว่าในห้องนั้นมีอะไร คำตอบของคุณแม่ก็คือ มีหนังสือแล้วก็ของอย่างอื่น แต่ไม่ได้บอกฉันว่าของอย่างอื่นมันมีอะไรบ้าง

ไพลินหันมามองฉันแล้วก็หันหน้ากลับไปที่เดิมทันที

ฉันตกใจ ไพลินเป็นอะไรล่ะเนี่ย หรือว่าไม่อยากมองหน้าฉัน หรืออะไรติดหน้าฉัน หรือรังเกียจฉัน ง่ะ คิดไปก็ปวดหัวเฟ้ย "ไพลิน เป็นอะไร" ฉันลองถามดู ฉันกลัวว่าไพลินจะตอบกลับมาว่า ฉันเกลียดเธอ หรืออะไรอย่างนั้น ถ้าเป็นงั้นก็ซวยดิ ไพลินอย่าตอบแบบนั้นนะ

"เปล่าจ้ะ มะ ไม่มีอะไรหรอก" ไพลินตอบทั้งๆที่ก็ยังไม่มองหน้าฉันอยู่ดี แบบนี้มันหมายความว่าไงเนี่ย ไม่มีอะไรแต่ก็ไม่หันมามอง "เอ่อ ชุดนอนแก้วมันบางไปรึเปล่า" อ๋อ นึกว่าไม่มองเพราะเกลียดฉัน ที่แท้ก็แค่เรื่องชุดนอนเองเหรอ เอ้อ แล้วฉันจะคิดมากไปทำไมเนี่ย

"บางไปเหรอ แต่ชุดนอนมันก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ ตอนแก้วไปซื้อมันก็บางแบบนี้เหมือนกันหมดนี่" ฉันบอกไพลิน แล้วถามไพลินต่อ "แล้วชุดนอนไพลินมันไม่บางแบบนี้เหรอ"

"ไม่หรอก เอ่อ ก็ประมาณนี้แหละจ้ะ" ไพลินตอบโดยทีไม่หันหน้ามาหาฉันเหมือนเดิม เออ แล้วตกลงไงเนี่ย ไม่ หรือประมาณนี้ จะเอาไงกันแน่เนี่ย ฉันงงแล้วนะ

"เอ่อ งั้นไพลินไปอาบน้ำก่อนนะ" ไพลินลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก็ยังไม่มองหน้าฉันอยู่ดี

"เดี๋ยวนะ ไพลิน ไพลินมีชุดนอนแล้วเหรอ" ฉันถาม เพราะฉันยังไม่เห็นไพลินไปเอาชุดนอนที่ห้องฉันเลย หรือไพลินไปเอาชุดนอนของแม่ฉันหว่า

"อ๋อ เดี๋ยวไพลินจะไปเอาชุดนอนของคุณพ่อน่ะจ้ะ" คำตอบของไพลินทำเอาฉันงงกว่าเดิมอีก ทำไมต้องไปเอาชุดนอนของคุณพ่อมาใส่ด้วยหว่า ชุดนอนของคุณพ่อน่ะเป็นชุดนอนของผู้ชายนี่นา แล้วไพลินเป็นผู้หญิง จะไปใส่ชุดนอนผู้ชายทำไม หรือว่าไพลินอยากใส่ชุดนอนของคุณพ่อดู อืมๆ มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นเนอะ ไพลินนี่ท่าทางจะรักคุณพ่อมากกว่าฉันอีกนะเนี่ย

"ไพลิน แก้วเข้าใจนะว่าไพลินอยากใส่ชุดนอนของคุณพ่อ แต่ชุดนอนของคุณพ่อน่ะมันเป็นเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นแบบที่ผู้ชายใส่นอนนา" ฉันบอกไพลิน "ไพลินเป็นผู้หญิงนะ ต้องใส่ชุดนอนสิ"

"แต่ว่าไพลินชอบใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนอนมากกว่าชุดนอนน่ะจ้ะ" ถึงจะตอบแต่ก็ยังไม่หันหน้ามามองฉันเหมือนเดิม

"งั้น เอางี้ดีกว่า ไพลินใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นของแก้วดีกว่าเนอะ เดี๋ยวแก้วไปเอามาให้" ฉันยิ้มให้ไพลิน แน่นอนว่าไพลินไม่เห็นหรอก ก็เล่นไม่มองหน้าฉันซักทีแบบนี้ แล้วฉันก็เดินขึ้นบันไดขึ้นไปชั้นสองซึ่งเป็นชั้นบนสุดของบ้าน ฉันเข้าไปในห้องของฉัน แล้วหาเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นที่มีอยู่ไม่กี่ตัวในตู้เสื้อผ้า เมื่อหาได้แล้วฉันก็เอาลงมาให้ไพลิน

"นี่จ้ะ ได้แล้ว" ฉันยื่นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นให้ไพลิน ไพลินหันมารับ จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที เอ้อ ไพลินนี่ก็แปลกๆแฮะ แต่ก็น่ารักดี ฉันเดินไปหยิบหนังสือของคุณพ่อมานั่งอ่านระหว่างรอไพลินอาบน้ำ

สักพักไพลินก็อาบน้ำเสร็จ เธอเดินออกจากห้องน้ำมาที่เล่นห้องนั่งเล่น อ๊าา ไพลินง่า นี่ขนาดใส่
เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแค่นั้นนะเนี่ย ยังน่ารักเลยอะ ทำไมต้องน่ารักตลอดไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรด้วยเนี่ย ฉันอิจฉานะเนี่ย

 "ไพลินอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ" ฉันยิ้มให้ไพลิน คราวนี้ไพลินมองฉัน แต่หน้าแดงมาก "เป็นไงมั่งจ๊ะ ชุดแก้วใส่สบายรึเปล่า" ฉันถาม

 "จ้ะ" หึๆ คำตอบสั้นอีกแล้วนะไพลิน แค่ตอบแค่คำเดียวยังน่ารักเลยอ่า

 "ไพลินง่วงยังจ๊ะ" ฉันเริ่มจะง่วงแล้ว เลยถามไพลิน จะได้ขึ้นไปนอนด้วยกันซะที

 "เอ่อ ก็ แก้วง่วงแล้วเหรอจ๊ะ"

 "ยังไม่เท่าไหร่หรอกจ้า" ฉันแตหลอซะงั้น ความจริงตอนนี้ฉันง่วงมากๆเลย

 "เอ่อ ไพลินก็ยังไม่ง่วงเลย…..เอ่อ ตอนนี้รู้สึกง่วงๆแล้วล่ะจ้ะ" โอ้ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย หาวซะดังเลย
ไพลินเลยเปลี่ยนคำตอบเลยเนี่ย

 "งั้นก็ไปนอนกันเถอะเนอะ" ฉันชวนไพลินขึ้นไปนอน

 "จ้า เอ่อ แล้วไพลินต้องนอนที่ห้องรับแขกใช่มั้ยจ๊ะ"

 "หา ไพลินจะไปนอนที่ห้องรับแขกทำไมล่ะ" ฉันงง นี่ไพลินไม่รู้ว่าจะไปนอนที่ไหนเหรอ

 "อ้าว ไพลินไม่ต้องไปนอนที่ห้องรับแขกเหรอ"

 "ก็ใช่น่ะสิ"

 "อ้าว แล้วไพลินต้องไปนอนที่ไหนล่ะ" สีหน้าไพลินตอนนี้งงสุดๆ

 "อ้าว คุณพ่อไม่ได้บอกไพลินหรอกเหรอ ว่าให้ไพลินไปนอนกับแก้วที่ห้องแก้วน่ะ" ฉันงงยิ่งกว่าไพลินอีกนะเนี่ย

 "อะไรนะ นอนห้องเดียวกันกับแก้วเหรอ" ไพลินตอนนี้ดูตกใจสุดๆ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยนะ
ไพลินเนี่ย ไม่อยากจะนอนกับฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ

 "ไพลินไม่อยากนอนห้องเดียวกับแก้วเหรอ"

 "มะ ไม่ใช่ ไม่ใช่นะแก้ว ตะ แต่ ทำไมต้องนอนกับแก้วด้วยล่ะ ดะ เดี๋ยวนะ เรานอนแยกเตียงกันใช่รึเปล่า"

 ยิ่งไพลินพูดอย่างนี้ก็เหมือนยิ่งรังเกียจฉันน่ะสิ ถ้ารังเกียจก็น่าจะพูดกันมาตรงๆเลยสิ "ไม่หรอก เรานอนเตียงเดียวกันนั่นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะไพลิน เตียงแก้วใหญ่พอ เอ่อ ถ้าไม่อยากนอนกับแก้วก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแก้วไปจัดห้องรับแขกให้" พูดจบแล้วฉันก็หันกลับไปที่บันได กำลังจะก้าวขาเดิน แล้วเสียงไพลินก็ดังเข้าหูซะก่อน ทำให้ขาข้างนั้นของฉันกลับมาอยู่ข้างขาอีกข้างของฉันเหมือนเดิม

 "ไม่ใช่นะแก้ว ไพลินไม่ได้ไม่อยากนอนห้องเดียวกับแก้วนะ" ไพลินจับข้อมือฉันเอาไว้

 "ไม่เป็นไรหรอกน่า แก้วเข้าใจ ไม่ต้องฝืนหรอกไพลิน" เสียงฉันอ่อนลง ฉันเริ่มไม่ชอบไพลินขึ้นมานิดๆ ทำไมจะต้องปฏิเสธด้วย ฉันไม่ว่าอะไรหรอกถ้าไพลินพูดมาตรงๆว่าไม่ชอบฉัน แต่นี่ไพลินทำเหมือนชอบฉัน ฉันเกลียดจริงๆคนที่ชอบเสแสร้งแบบนี้

 "ไม่ใช่นะ แก้ว ไพลินไม่ได้ไม่อยากนอนห้องเดียวกับแก้วจริงๆนะ" สีหน้าไพลินตอนนี้เหมือนตอนที่เธอเห็นฉันร้องไห้ ทั้งเศร้าทั้งรู้สึกผิด "ไพลินแค่  แค่ แค่รู้สึกว่ามันไม่ดี ถ้าเราจะนอนห้องเดียวกัน แถมยังนอนเตียงเดียวกันอีก"

 "ไม่ดียังไงล่ะ" ฉันงงปนสงสัย

 "ก็ แก้วเป็นผู้หญิง"

 "แก้วเป็นผู้หญิง" ฉันทวนซ้ำด้วยความงงและสงสัยอย่างแรง

 "ใช่" ไพลินตอบอย่างหนักแน่น

 "แล้วมันไม่ดียังไงล่ะ แก้วเป็นผู้หญิง ไพลินก็เป็นผู้หญิง"

 ไพลินอ้าปากค้างหน่อยๆ ดูเหมือนสติไพลินจะหายไปชั่วครู่ ก่อนที่มันจะกลับมาใหม่แล้วไพลินก็หุบปากลง มือของเธอที่เมื่อกี้จับข้อมือฉันก็คลายออก "ใช่แล้วเนอะ ไพลินเป็นผู้หญิงนี่นา"

 ฉันเลิกคิ้วขึ้น เออ ไพลินนี่แปลกๆจริงด้วย "ก็ใช่น่ะสิ ไพลินเป็นอะไรรึเปล่า"

 "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไพลินก็เป็นอย่างนี้ประจำแหละ ขอโทษจริงๆนะจ๊ะ" อ๊าา น่ารักจริงจิ๊ง ไพลินเนี่ย
น่ารักเกินไปซะด้วยซ้ำ

 "จ้า ไม่เป็นไรหรอกจ้า แก้วก็ต้องขอโทษด้วยนะ แก้วนึกว่าไพลินไม่ชอบแก้วน่ะจ้ะ"

 "ไพลินไม่ได้ไม่ชอบแก้วนะจ๊ะ" ไพลินดูตกใจอีกแล้ว

 "จ้า งั้นไปนอนกันรึยัง แก้วตาจะปิดอยู่แล้ว" ฉันยิ้มให้ไพลิน ไพลินยิ้มตอบ แล้วพยักหน้า

 "จ้าๆ ไปนอนกันก็ได้จ้า"

 พอไพลินพูดจบฉันก็ออกเดินนำไพลินไปขึ้นบันไดไปห้องนอน ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้วเดินไปเปิดโคมไฟในห้อง "มันรกหน่อยนะจ๊ะ แก้วยังไม่ได้จัดน่ะ"

 ไพลินเดินตามเข้ามาในห้อง ตามองไปรอบๆห้อง "ไม่รกซักหน่อยนี่จ๊ะ ห้องไพลินยังรกกว่านี้หลายเท่า"
คำตอบน่ารักอีกแล้วง่า ไพลินเนี่ย

 "เหอะๆ" ฉันหัวเราะแห้งๆ "ห้องไพลินไม่รกขนาดนั้นหรอกมั้ง"

 "ไม่หรอกจ้ะ ห้องไพลินน่ะรกกว่านี้จริงๆนะ"

 "แก้วชักอยากเห็นแล้วสิ" ฉันเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลงบนขอบเตียง

 ไพลินยิ้มให้ "เดี๋ยวซักวันแก้วก็เห็นเองแหละจ้ะ"

 "แล้วซักวันนี่มันเมื่อไหร่ล่ะ"

 "ถึงเวลาก็รู้เองแหละจ้ะ"ไพลินยังยิ้มให้ฉันอยู่

 "เหอ พูดแบบนี้แสดงว่าอีกนานแน่เลย"

 ไพลินหัวเราะออกมานิดๆ "เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะจ้ะ แต่ตอนนี้ ห้องไพลินก็คือห้องนี้"

 "ใช่เลยๆ ตอนนี้ห้องเราเป็นห้องเดียวกันแล้วเนอะ" ฉันขึ้นไปนอนบนเตียง "แล้วตอนนี้แก้วก็ง่วงเต็มที" ฉันไม่พูดเปล่า ดันหาวด้วย

ไพลินเห็นก็เลยขึ้นมานอนด้วยเหมือนกัน แต่อยู่ขอบเตียงซะงั้น ท่าทางจะไม่ชินกับการที่จะต้องนอนกับฉันล่ะมั้ง
 
"ราตรีสวัสดิ์จ้าไพลิน" ฉันบอกราตรีสวัสดิ์แล้วก็เอื้อมมือไปปิดโคมไฟ

"ราตรีสวัสดิ์จ้าแก้ว" ไพลินบอกราตรีสวัสดิ์ฉันตอบ

ฉันหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่ม ผ้าห่มผืนใหญ่พอที่จะคลุมเราสองคนได้ แม้ไพลินจะอยู่ห่างฉันไปหน่อย (ฉันนอนที่กลางเตียงส่วนไพลินนอนที่ขอบเตียง) มือของฉันที่อยู่ใต้ผ้าห่มควานหามือของไพลิน และแล้วฉันก็เจอมือของไพลิน เย้ ดีใจเฟ้ย ฉันจับมือไพลินเอาไว้ มือไพลินอุ๊นอุ่นง่ะ
"แก้วจ๊ะ"

"จ๋า"

"จับมือไพลินตอนนอนระวังฝันร้ายนะ" คำพูดของไพลินทำฉันหัวเราะ ไพลินเองก็จับมือฉันเหมือนกัน

ไม่น่าเชื่อว่าเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้จะทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไปได้ แต่มันก็เป็นอย่างนั้นไปแล้ว ตอนนี้ชีวิตฉันคงเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเยอะเลย แต่ฉันไม่ได้โหยหาชีวิตแบบเดิมอีกหรอกนะ มีชีวิตแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ