ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 น้องสาวต่างแม่
"อะไรนะ" ฉันตะลึงกับคำพูดที่ผู้หญิงคนนั้นพูด
"ก็ อย่างที่บอกเมื่อกี้ไง ฉันเป็นลูกของพ่อเธอ"
"ไม่จริงหรอกน่า คุณพ่อฉันไม่เคยนอกใจแม่หรอกน่า เธอโกหกแน่ๆ" ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด คุณพ่อไม่มีทางไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นหรอกน่า คุณพ่อฉันรักคุณแม่ฉันจะตาย "เธอโกหก ใช่ไหมคะพ่อ"
"เธอเป็นลูกของดาวจริงเหรอ" อะไรกันทำไมคุณพ่อถึงพูดอย่างนั้น
"ค่ะ หนูเป็นลูกของแม่ดาวจริงๆ แม่ดาวบอกให้หนูมาหาคุณ"
"เธอชื่ออะไร" คุณพ่อถามชื่อยายนั่น ไม่นะ มันคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด
"หนูชื่อไพลินค่ะ"
"ไพลิน ไพลินจริงๆเหรอลูก" คุณพ่อเรียกยายนั่นว่า'ลูก' เหรอ ไม่หรอกน่า ฉันหูฝาดไปแน่ๆ "ไพลิน" หัวใจฉันแทบหยุดเต้น คุณพ่อวิ่งเข้าไปกอดยายนั่น "ไพลิน ดีใจจริงๆเลยที่พ่อเจอลูกอีกครั้ง พ่อคิดถึงลูกนะ คิดถึงมากๆ พ่อคิดถึงลูกตลอดเวลาเลย"
"หนูก็เหมือนกันค่ะ"
น้ำตามันเอ่อขึ้นมาในตาฉัน และในที่สุดมันก็ล้นออกมา ฉันรู้สึกว่าอะไรบางอย่างเย็นๆไหลลงมาตามแก้ม "ไม่จริง ไม่"
คุณพ่อหันมามองฉัน"แก้ว ฟังพ่อก่อนนะลูก"
"ม่ายยยยยยยยยย" ขาของฉันเริ่มเคลื่อนที่ ฉันอยากให้มันพาฉันไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ ไปให้พ้นจากตรงนี้ ขาของฉันเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ต้องไปจากตรงนี้ ไปจากตรงนี้
"แก้ว ลูก ใจเย็นๆ" ขาของฉันหยุดกะทันหัน เนื่องจากใครบางคนกอดฉันเอาไว้ ฉันวิ่งไปไหนไม่ได้แล้ว คุณพ่อคงจะวิ่งตามฉันทัน แล้วมากอดฉันจากด้านหลัง
"ปล่อยหนูนะ หนูเกลียดพ่อ" ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนั้น ซึ่งไม่มีทางจะทำได้เลย
"แก้ว แก้ว" เสียงเบาๆแสนอบอุ่นดังมาจากด้านหลังของฉัน
"ฮือ" ฉันหันหลังกลับไปซบอกคุณพ่อแล้วร้องไห้
"ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรๆ" คุณพ่อลูบหัวฉันเบาๆ ฉันร้องไห้อยู่นาน ร้องจนน้ำตามันไม่มีจะไหล ฉันพยายามควบคุมตัวเองให้หยุดสะอึกสะอื้น พอฉันหยุดแล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นมาจากอกของคุณพ่อ สิ่งที่เห็นก็คือ เสื้อคุณพ่อเปียกมาก มันเปียกเหมือนกับโดนน้ำหกใส่ ฉันหันหน้าไปมองคนที่อยู่ข้างๆพ่อ เธอดูแย่กว่าฉันอีก เหมือนอยากจะร้องไห้แต่ต้องกลั้นเอาไว้ แล้วเหมือนรู้สึกผิดอยู่
ฉันเดินไปหาเธอ แล้วถามเธอ "เธอเป็นลูกของคุณพ่อจริงๆใช่ไหม"
เธอไม่ตอบ หลบตาฉัน ฉันว่าเธอคงรู้สึกว่าไม่น่าจะบอกเรื่องนี้ออกมาเลย และคงรู้สึกว่าไม่อยากจะทำให้ครอบครัวของฉันแตกแยก
"ใช่ไหม" ฉันเค้นเอาคำตอบ
"เปล่าหรอก คือ เรื่องเมื่อกี้ฉันโกหกน่ะ เธอคิดซะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันนะ"
"คุณพ่อคะ เธอเป็นลูกของคุณพ่อใช่ไหมคะ" คุณพ่อไม่ได้พูดอะไรแต่พยักหน้า
"งั้น เธอก็น่าจะได้อยู่กับคุณพ่อนานๆหน่อยนะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วไม่ใช่เหรอ" หลังจากที่ฉันพูดจบ ทั้งคุณพ่อทั้ง เอ่อ ชื่ออะไรนะ อ๋อ ไพลิน คุณพ่อกับไพลินมองฉันอย่างค่อนข้างตะลึงผสมงง ฉันยิ้ม ก็ฉันเองถ้าไม่ได้เจอคุณพ่อแค่สองสามวันยังคิดถึงแทบตาย แต่ไพลินน่ะไม่ได้เจอคุณพ่อเลยไม่ใช่เหรอ เธอคงจะรู้สึกแย่กว่าฉันตั้งเยอะ
"ก็ เธออุตส่าห์มาหาคุณพ่อนี่นา ถ้าได้เจอแล้วแต่ไม่ได้คุยกันมันก็แย่สิใช่ไหม"
"คงใช่มั้ง"
"พ่อว่าเรากลับบ้านกันดีไหม ไปคุยกันต่อที่บ้าน"
"ดีค่ะ แต่ คุณแม่ล่ะคะ" ฉันกลัวว่าคุณแม่จะรับไม่ได้กับเรื่องนี้มากกว่าฉันสักร้อยเท่าได้ ก็คุณแม่รักคุณพ่อมากนี่นา
"แม่เขารู้เรื่องนี้จ้ะ"
"อะไรนะคะ"
"แม่เขารู้ว่าพ่อมีไพลินอีกคนจ้ะ"
"งั้น ก็มีหนูคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้เหรอคะ"
คุณพ่อพยักหน้า
"ทำมะ"
"พ่อกับแม่กลัวว่าลูกจะรับไม่ได้น่ะ" คุณพ่อชิงตอบก่อนฉันจะถามจบ
"รับไม่ได้ตั้งแต่ตอนนั้นก็ดีกว่ารับไม่ได้ตอนเจอหน้ากันแบบนี้นะคะ"
คุณพ่อหัวเราะ "เอาล่ะๆ ขึ้นรถกันได้แล้ว" แล้วคุณพ่อก็เดินไปที่รถ เราเดินตามคุณพ่อไป
"จะนั่งข้างหน้ากับคุณพ่อไหม" ฉันถามไพลิน
ไพลินส่ายหัว "ไม่หรอก" ดังนั้นฉันจึงต้องนั่งด้านหน้าส่วนไพลินนั่งด้านหลัง
เมื่อเรากลับถึงบ้าน คุณแม่ก็ออกมาหาเราตามปกติ
"ไงคะคุณ ไงจ๊ะลูก แล้ว…" คุณแม่มองดูไพลิน "หนูเป็นเพื่อนแก้วเหรอจ๊ะ"
"เปล่าหรอกที่รัก ไม่ใช่เพื่อนของแก้วหรอก" คุณพ่อว่า "คุณจำไพลินได้ไหม"
"เด็กคนนี้คือไพลินเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ"
"น่ารักจริงๆเลย หน้าเหมือนแม่เปี๊ยบเลยนะจ๊ะ"คุณแม่พูดกับไพลิน "เออ เข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะ" คุณแม่หันมามองพวกเรา ฉัน คุณพ่อ และไพลินจึงเดินเข้าบ้าน เราทั้งหมดไปนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ฟังคุณพ่อเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น
คุณพ่อเล่าว่าคุณพ่อรู้จักกับคุณดาว คุณแม่ของไพลินตั้งแต่สมัยเรียน คุณแม่ของไพลินเป็นคนสวยมาก ผู้ชายทั้งโรงเรียนต่างพากันชอบเธอ แต่เธอไม่เคยชายตาคู่สวยของเธอมองใครเลย นอกจากคุณพ่อ เธอชอบคุณพ่อ คุณพ่อเองก็ชอบเธอเช่นกัน แต่คุณพ่อไม่คิดจะจีบเธอ เพราะคุณพ่อคิดว่ามีผู้ชายที่ดีกว่าคุณพ่อหลายคนชอบเธอ เธอคงจะเลือกคนดีๆแบบนั้นมาเป็นแฟน คุณพ่อเลยแอบมองเธออย่างเดียว โดยหารู้ไม่ว่าเธอเองก็แอบมองคุณพ่อเช่นกัน วันหนึ่งเธอมาบอกว่าชอบคุณพ่อ คุณพ่อดีใจมาก เพราะคุณพ่อไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้ แน่นอนว่าคุณพ่อก็บอกรักเธอ จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มคบกัน ทั้งคู่คบกันจนกระทั่งเรียนจบ เมื่อเรียนจบแล้วต่างคนต่างก็ไปทำงาน ที่ทำงานของคุณพ่อและคุณดาวอยู่คนละจังหวัด ดังนั้นทั้งคู่เลยไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันเหมือนเมื่อก่อน แล้วคุณพ่อก็เจอกับคุณแม่ของฉัน คุณพ่อรักคุณแม่ของฉัน คุณพ่อเลยขอเลิกกับคุณดาวเพื่อจะมาแต่งงานกับคุณแม่ของฉัน คุณดาวเองก็มีแฟนใหม่เหมือนกัน ทั้งคู่จึงเลิกกันด้วยดี ต่างคนต่างไปเริ่มชีวิตใหม่ แล้วไม่นานคุณแม่ก็คลอดฉัน คุณพ่อมีความสุขมากกับชีวิตครอบครัว (แน่ล่ะ ลูกสาวคุณพ่อคนนี้เชื่อฟังคุณพ่อจะตาย) แล้วคุณพ่อก็ไม่ได้คิดถึงคุณดาวอีกเลย
ห้าปีหลังจากนั้น คุณดาวเขียนจดหมายมาหาคุณพ่อ บอกว่าถูกสามีของเธอทิ้ง เพราะเขารู้ว่าลูกของคุณดาวไม่ใช่ลูกของเขา ตอนนั้นคุณพ่อรู้แล้วว่าลูกของคุณดาวต้องเป็นลูกอีกคนของคุณพ่อ แต่คุณพ่อไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะคุณดาวเขียนไว้ในจดหมายว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ คุณดาวจะเลี้ยงลูกเอง จากนั้นก็ไม่ได้ทั้งคุณดาวทั้งลูกอีกเลย
และเมื่อไม่กี่เดือนก่อน คุณพ่อได้รับจดหมายอีกฉบับของคุณดาว คุณดาวเขียนไว้ว่า ตัวเองคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน หลังจากที่ตัวเองจากไปแล้ว ก็อยากให้ลูกมาอยู่กับคุณพ่อ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ลูกไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย
คุณพ่อเอาจดหมายนี้ให้คุณแม่อ่าน แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไร และเตรียมพร้อมรับสมาชิกใหม่ในบ้านตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลย เพราะคุณพ่อคุณแม่กลัวว่าฉันจะรับไม่ได้
ฉันเองอยากจะโกรธคุณพ่อคุณแม่อยู่หรอกที่ไม่บอกเรื่องนี้ให้ฉันรู้ แต่ตอนนี้ฉันโกรธไม่ลง ตอนนี้ฉันมีแค่ความสงสารเท่านั้น ฉันสงสารไพลิน สงสารเธอจริงๆ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย ชีวิตของเธอน่ะ ไม่ควรเลย
"แล้วจะทำยังไงกันต่อไปดี" คุณพ่อถามทุกคน
"ไม่เห็นต้องคิดเลยนี่คะ ให้ไพลินมาอยู่บ้านเราซะก็สิ้นเรื่อง" ฉันออกความเห็น คุณพ่อคุณแม่ยิ้ม
"ความจริงพ่อกับแม่ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน" คุณพ่อบอก
"
งั้นหนูไพลินมาอยู่ที่นี่แหละนะจ๊ะ" คุณแม่หันไปบอกไพลิน
"
ค่ะ" คำตอบสั้นๆได้ใจความของไพลินทำให้พวกเรายิ้มกว้าง
"ก็ อย่างที่บอกเมื่อกี้ไง ฉันเป็นลูกของพ่อเธอ"
"ไม่จริงหรอกน่า คุณพ่อฉันไม่เคยนอกใจแม่หรอกน่า เธอโกหกแน่ๆ" ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด คุณพ่อไม่มีทางไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นหรอกน่า คุณพ่อฉันรักคุณแม่ฉันจะตาย "เธอโกหก ใช่ไหมคะพ่อ"
"เธอเป็นลูกของดาวจริงเหรอ" อะไรกันทำไมคุณพ่อถึงพูดอย่างนั้น
"ค่ะ หนูเป็นลูกของแม่ดาวจริงๆ แม่ดาวบอกให้หนูมาหาคุณ"
"เธอชื่ออะไร" คุณพ่อถามชื่อยายนั่น ไม่นะ มันคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด
"หนูชื่อไพลินค่ะ"
"ไพลิน ไพลินจริงๆเหรอลูก" คุณพ่อเรียกยายนั่นว่า'ลูก' เหรอ ไม่หรอกน่า ฉันหูฝาดไปแน่ๆ "ไพลิน" หัวใจฉันแทบหยุดเต้น คุณพ่อวิ่งเข้าไปกอดยายนั่น "ไพลิน ดีใจจริงๆเลยที่พ่อเจอลูกอีกครั้ง พ่อคิดถึงลูกนะ คิดถึงมากๆ พ่อคิดถึงลูกตลอดเวลาเลย"
"หนูก็เหมือนกันค่ะ"
น้ำตามันเอ่อขึ้นมาในตาฉัน และในที่สุดมันก็ล้นออกมา ฉันรู้สึกว่าอะไรบางอย่างเย็นๆไหลลงมาตามแก้ม "ไม่จริง ไม่"
คุณพ่อหันมามองฉัน"แก้ว ฟังพ่อก่อนนะลูก"
"ม่ายยยยยยยยยย" ขาของฉันเริ่มเคลื่อนที่ ฉันอยากให้มันพาฉันไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ ไปให้พ้นจากตรงนี้ ขาของฉันเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ต้องไปจากตรงนี้ ไปจากตรงนี้
"แก้ว ลูก ใจเย็นๆ" ขาของฉันหยุดกะทันหัน เนื่องจากใครบางคนกอดฉันเอาไว้ ฉันวิ่งไปไหนไม่ได้แล้ว คุณพ่อคงจะวิ่งตามฉันทัน แล้วมากอดฉันจากด้านหลัง
"ปล่อยหนูนะ หนูเกลียดพ่อ" ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนั้น ซึ่งไม่มีทางจะทำได้เลย
"แก้ว แก้ว" เสียงเบาๆแสนอบอุ่นดังมาจากด้านหลังของฉัน
"ฮือ" ฉันหันหลังกลับไปซบอกคุณพ่อแล้วร้องไห้
"ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรๆ" คุณพ่อลูบหัวฉันเบาๆ ฉันร้องไห้อยู่นาน ร้องจนน้ำตามันไม่มีจะไหล ฉันพยายามควบคุมตัวเองให้หยุดสะอึกสะอื้น พอฉันหยุดแล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นมาจากอกของคุณพ่อ สิ่งที่เห็นก็คือ เสื้อคุณพ่อเปียกมาก มันเปียกเหมือนกับโดนน้ำหกใส่ ฉันหันหน้าไปมองคนที่อยู่ข้างๆพ่อ เธอดูแย่กว่าฉันอีก เหมือนอยากจะร้องไห้แต่ต้องกลั้นเอาไว้ แล้วเหมือนรู้สึกผิดอยู่
ฉันเดินไปหาเธอ แล้วถามเธอ "เธอเป็นลูกของคุณพ่อจริงๆใช่ไหม"
เธอไม่ตอบ หลบตาฉัน ฉันว่าเธอคงรู้สึกว่าไม่น่าจะบอกเรื่องนี้ออกมาเลย และคงรู้สึกว่าไม่อยากจะทำให้ครอบครัวของฉันแตกแยก
"ใช่ไหม" ฉันเค้นเอาคำตอบ
"เปล่าหรอก คือ เรื่องเมื่อกี้ฉันโกหกน่ะ เธอคิดซะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันนะ"
"คุณพ่อคะ เธอเป็นลูกของคุณพ่อใช่ไหมคะ" คุณพ่อไม่ได้พูดอะไรแต่พยักหน้า
"งั้น เธอก็น่าจะได้อยู่กับคุณพ่อนานๆหน่อยนะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วไม่ใช่เหรอ" หลังจากที่ฉันพูดจบ ทั้งคุณพ่อทั้ง เอ่อ ชื่ออะไรนะ อ๋อ ไพลิน คุณพ่อกับไพลินมองฉันอย่างค่อนข้างตะลึงผสมงง ฉันยิ้ม ก็ฉันเองถ้าไม่ได้เจอคุณพ่อแค่สองสามวันยังคิดถึงแทบตาย แต่ไพลินน่ะไม่ได้เจอคุณพ่อเลยไม่ใช่เหรอ เธอคงจะรู้สึกแย่กว่าฉันตั้งเยอะ
"ก็ เธออุตส่าห์มาหาคุณพ่อนี่นา ถ้าได้เจอแล้วแต่ไม่ได้คุยกันมันก็แย่สิใช่ไหม"
"คงใช่มั้ง"
"พ่อว่าเรากลับบ้านกันดีไหม ไปคุยกันต่อที่บ้าน"
"ดีค่ะ แต่ คุณแม่ล่ะคะ" ฉันกลัวว่าคุณแม่จะรับไม่ได้กับเรื่องนี้มากกว่าฉันสักร้อยเท่าได้ ก็คุณแม่รักคุณพ่อมากนี่นา
"แม่เขารู้เรื่องนี้จ้ะ"
"อะไรนะคะ"
"แม่เขารู้ว่าพ่อมีไพลินอีกคนจ้ะ"
"งั้น ก็มีหนูคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้เหรอคะ"
คุณพ่อพยักหน้า
"ทำมะ"
"พ่อกับแม่กลัวว่าลูกจะรับไม่ได้น่ะ" คุณพ่อชิงตอบก่อนฉันจะถามจบ
"รับไม่ได้ตั้งแต่ตอนนั้นก็ดีกว่ารับไม่ได้ตอนเจอหน้ากันแบบนี้นะคะ"
คุณพ่อหัวเราะ "เอาล่ะๆ ขึ้นรถกันได้แล้ว" แล้วคุณพ่อก็เดินไปที่รถ เราเดินตามคุณพ่อไป
"จะนั่งข้างหน้ากับคุณพ่อไหม" ฉันถามไพลิน
ไพลินส่ายหัว "ไม่หรอก" ดังนั้นฉันจึงต้องนั่งด้านหน้าส่วนไพลินนั่งด้านหลัง
เมื่อเรากลับถึงบ้าน คุณแม่ก็ออกมาหาเราตามปกติ
"ไงคะคุณ ไงจ๊ะลูก แล้ว…" คุณแม่มองดูไพลิน "หนูเป็นเพื่อนแก้วเหรอจ๊ะ"
"เปล่าหรอกที่รัก ไม่ใช่เพื่อนของแก้วหรอก" คุณพ่อว่า "คุณจำไพลินได้ไหม"
"เด็กคนนี้คือไพลินเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ"
"น่ารักจริงๆเลย หน้าเหมือนแม่เปี๊ยบเลยนะจ๊ะ"คุณแม่พูดกับไพลิน "เออ เข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะ" คุณแม่หันมามองพวกเรา ฉัน คุณพ่อ และไพลินจึงเดินเข้าบ้าน เราทั้งหมดไปนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ฟังคุณพ่อเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น
คุณพ่อเล่าว่าคุณพ่อรู้จักกับคุณดาว คุณแม่ของไพลินตั้งแต่สมัยเรียน คุณแม่ของไพลินเป็นคนสวยมาก ผู้ชายทั้งโรงเรียนต่างพากันชอบเธอ แต่เธอไม่เคยชายตาคู่สวยของเธอมองใครเลย นอกจากคุณพ่อ เธอชอบคุณพ่อ คุณพ่อเองก็ชอบเธอเช่นกัน แต่คุณพ่อไม่คิดจะจีบเธอ เพราะคุณพ่อคิดว่ามีผู้ชายที่ดีกว่าคุณพ่อหลายคนชอบเธอ เธอคงจะเลือกคนดีๆแบบนั้นมาเป็นแฟน คุณพ่อเลยแอบมองเธออย่างเดียว โดยหารู้ไม่ว่าเธอเองก็แอบมองคุณพ่อเช่นกัน วันหนึ่งเธอมาบอกว่าชอบคุณพ่อ คุณพ่อดีใจมาก เพราะคุณพ่อไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้ แน่นอนว่าคุณพ่อก็บอกรักเธอ จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มคบกัน ทั้งคู่คบกันจนกระทั่งเรียนจบ เมื่อเรียนจบแล้วต่างคนต่างก็ไปทำงาน ที่ทำงานของคุณพ่อและคุณดาวอยู่คนละจังหวัด ดังนั้นทั้งคู่เลยไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันเหมือนเมื่อก่อน แล้วคุณพ่อก็เจอกับคุณแม่ของฉัน คุณพ่อรักคุณแม่ของฉัน คุณพ่อเลยขอเลิกกับคุณดาวเพื่อจะมาแต่งงานกับคุณแม่ของฉัน คุณดาวเองก็มีแฟนใหม่เหมือนกัน ทั้งคู่จึงเลิกกันด้วยดี ต่างคนต่างไปเริ่มชีวิตใหม่ แล้วไม่นานคุณแม่ก็คลอดฉัน คุณพ่อมีความสุขมากกับชีวิตครอบครัว (แน่ล่ะ ลูกสาวคุณพ่อคนนี้เชื่อฟังคุณพ่อจะตาย) แล้วคุณพ่อก็ไม่ได้คิดถึงคุณดาวอีกเลย
ห้าปีหลังจากนั้น คุณดาวเขียนจดหมายมาหาคุณพ่อ บอกว่าถูกสามีของเธอทิ้ง เพราะเขารู้ว่าลูกของคุณดาวไม่ใช่ลูกของเขา ตอนนั้นคุณพ่อรู้แล้วว่าลูกของคุณดาวต้องเป็นลูกอีกคนของคุณพ่อ แต่คุณพ่อไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะคุณดาวเขียนไว้ในจดหมายว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ คุณดาวจะเลี้ยงลูกเอง จากนั้นก็ไม่ได้ทั้งคุณดาวทั้งลูกอีกเลย
และเมื่อไม่กี่เดือนก่อน คุณพ่อได้รับจดหมายอีกฉบับของคุณดาว คุณดาวเขียนไว้ว่า ตัวเองคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน หลังจากที่ตัวเองจากไปแล้ว ก็อยากให้ลูกมาอยู่กับคุณพ่อ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ลูกไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย
คุณพ่อเอาจดหมายนี้ให้คุณแม่อ่าน แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไร และเตรียมพร้อมรับสมาชิกใหม่ในบ้านตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลย เพราะคุณพ่อคุณแม่กลัวว่าฉันจะรับไม่ได้
ฉันเองอยากจะโกรธคุณพ่อคุณแม่อยู่หรอกที่ไม่บอกเรื่องนี้ให้ฉันรู้ แต่ตอนนี้ฉันโกรธไม่ลง ตอนนี้ฉันมีแค่ความสงสารเท่านั้น ฉันสงสารไพลิน สงสารเธอจริงๆ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย ชีวิตของเธอน่ะ ไม่ควรเลย
"แล้วจะทำยังไงกันต่อไปดี" คุณพ่อถามทุกคน
"ไม่เห็นต้องคิดเลยนี่คะ ให้ไพลินมาอยู่บ้านเราซะก็สิ้นเรื่อง" ฉันออกความเห็น คุณพ่อคุณแม่ยิ้ม
"ความจริงพ่อกับแม่ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน" คุณพ่อบอก
"
งั้นหนูไพลินมาอยู่ที่นี่แหละนะจ๊ะ" คุณแม่หันไปบอกไพลิน
"
ค่ะ" คำตอบสั้นๆได้ใจความของไพลินทำให้พวกเรายิ้มกว้าง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น