[Fic]...Friend...เพื่อนกัน(ไม่)ตลอดไป [HoHyun]

ลำดับตอนที่ #3 : [FriEnd]...เพื่อนกัน(ไม่)ตลอดไป..Part 2

การที่ผมได้เจอ'คนที่ใช่'คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมรู้จัก'ความรัก'





'ไอ้เอเลี่ยน..กลับไปก่อนเลยนะ...วันนี้มีธุระว่ะ...'



จงฮยอนกำลังส่งข้อความไปหาเพื่อนอีกคนที่ป่านนี้สงสัยนั่งรอจนหัวหงอก ปกติพอเลิกเรียนแล้วจงฮยอนจะเป็นคนไปหามินโฮที่ห้องเรียน แล้วทั้งสองก็จะกลับบ้านพร้อมกัน แต่วันนี้เกิดเหตุสุดวิสัย รุ่นพี่ที่โรงเรียนดันมาขอให้ไปช่วยงานพี่เค้า จงฮยอนคนน้ำใจงามมีเหรอจะปฏิเสธคนเป็น



ไม่มี๊!!!...และไม่เค๊ยไม่เคย...




"รุ่นพี่มีอะไรให้ผมช่วยหรอครับ"




"เอ่อ...พอดีพี่อยากให้จงฮยอนไปเทรนเสียงร้องให้รุ่นน้องในชมรมพี่หน่อยน่ะ...พอได้ใช่มั้ย" แค่นี้เอง...สบายมาก ร่างเล็กพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะเดินตามผู้เป็นรุ่นพี่ไปยังห้องชมรมดนตรีที่จงฮยอนชอบมาสิงสถิตอยู่บ่อยๆ จนแทบจะกลายเป็นสมาชิกในชมรมไปซะแล้ว



“ว่าแต่พี่แทยังน้องคนนั้นเค้าชื่ออะไรอ่ะ” ไหนๆก็จะไปเทรนให้แล้ว ขอรู้ชื่อสักหน่อยก็ยังดี



“อ๋อ...น้องเค้าชื่อแทมิน...ไม่อยากคุยเลยนะเนี่ย...หน้าตาน่ารักมากกกกก” ฝ่ายแทยังเมื่อพูดถึงรุ่นน้องอีกคนก็ทำหน้าเคลิ้ม สงสัยจะน่ารักจริงๆอย่างที่พี่เค้าบอกนั่นแหละ ทั้งสองคนเดินมาหยุดตรงหน้าห้องของชมรมดนตรี แทยังเคาะประตูสองสามทีก่อนจะหมุนลูกบิดแล้วเดินเข้าไป



“ว้าววว...แทยังของเราทำได้จริงๆด้วย...พาน้องจงฮยอนมาเทรนให้ถึงที่” หนึ่งในห้องพูดเสียงดังขึ้น และไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน เค้าคือ รุ่นพี่จียงประธานชมรมดนตรีที่จงฮยอนนับถือ จียงเป็นคนเฮฮา ร่าเริงและที่สำคัญพี่จียงเป็นคนที่ร้องเพลงแร๊พได้เก่งมากๆอีกด้วย



“มานั่งนี่เลยจงฮยอน...รอแป๊ปนึงนะ พอดีน้องแทมินไปเข้าห้องน้ำ” ชายหนุ่มที่นั่งเล่นเบสอยู่บนโซฟาพูดขึ้น จงฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย




“ว่าแต่พี่ท๊อป...น้องแทมินเนี่ยน่ารักจริงๆป่ะ”จงฮยอนหันไปพูดกับชายหนุ่มที่นั่งเล่นเบสอยู่ข้างๆ ท๊อปเป็นชื่อที่จงฮยอนเรียกเป็นที่คุ้นปาก ทั้งที่ชื่อจริงๆของท๊อปก็คือ ซึงฮยอน




“จงต้องดูเอาเอง...แบบนี้เลย” แล้วท๊อปก็ชูนิ้วโป้งขึ้นมา ไม่นานก็ปรากฏร่างของคนที่ทุกคนกล่าวถึง แทมินเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ไปเข้าห้องน้ำมา แล้วร่างบอบบางนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆจงฮยอน




“แทมิน นี่จงฮยอนที่พี่พูดถึงไง...วันนี้เค้าจะมาสอนร้องเพลงให้แทมินนะ” แทยังกล่าว แล้วแทมินก็หันหน้ามาแล้วส่งยิ้มให้จงฮยอนก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ




“สวัสดีครับ...ผมลีแทมิน ปี 1 ห้องA ครับผม” จงฮยอนยิ้มตอบกลับไปเมื่อเห็นท่าทางน่ารักๆของแทมิน ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเองบ้าง




“พี่ชื่อจงฮยอน...อยู่ปี 2 ห้องA เหมือนกันนะ” แล้วจงฮยอนก็เริ่มบทเรียนการสอนร้องเพลงให้กับแทมิน จนสมควรแก่เวลาที่เด็กน้อยจะต้องกลับบ้าน จงฮยอนจึงขอหยุดบทเรียนเอาไว้เท่านี้




“พี่จงฮยอนร้องเพลงเพราะมากเลยครับ...ผมล่ะนับถือพี่จริงๆ”




“ไม่ขนาดนั้นหรอก...พี่แค่ฝึกมามากก็เท่านั้น...งั้นพี่ไปก่อนนะ...กลับบ้านดีๆล่ะแทมิน^ ^ รุ่นพี่ครับผมกลับก่อนน้า~” จงฮยอนเอ่ยอย่างถ่อมตัว ก่อนจะบอกลารุ่นน้อง และรุ่นพี่ในชมรม แล้วเดินออกจากห้องชมรมไป



“จงฮยอน…รอพี่ด้วย” เสียงทุ้มของรุ่นพี่เอ่ยเรียกชื่อของคนตัวเล็ก ทำให้ขาเรียวๆที่กำลังจะเดินไปข้างหน้าหยุดลง



“อ้าวพี่แทยัง...พี่มีซ้อมอีกไม่ใช่หรอครับ” ร่างเล็กเอ่ยถาม



“พอดีวันนี้พี่ขอเลิกก่อนน่ะ มีบางอย่างต้องทำ...แล้วนี่จงฮยอนกำลังจะกลับบ้านหรอ??” จะให้บอกคนตรงหน้าได้ไงเล่าว่า...ตัวเค้าขอจียงเลิกซ้อมก่อนเพราะอยากเดินกลับบ้านพร้อมคนตรงหน้า



“ครับ...กำลังจะกลับพอดี”




“งั้นพี่เดินกลับด้วยคนนะ”




“บ้านพี่กับบ้านผมมันคนละทางกันเลยนะ...” จงฮยอนพูดขึ้น ส่วนแทยังก็เริ่มแถสด





“เอ่อ...พี่ต้องไปธุระแถวนั้นพอดีน่ะ”




“อ๋อ~...” แล้วแทยังกับจงฮยอนก็เดินไปพร้อมกัน ระหว่างทางแทยังก็พูดคุยไปเรื่อยๆจะมีเล็กๆน้อยๆที่แอบถามถึงเรื่องส่วนตัวของจงฮยอน



“ว่าแต่เรา...พี่เห็นคนจีบเราเยอะแยะมาตั้งแต่ม.ต้น ไม่คิดจะคบใครบ้างเลยหรอ”



“ยังหรอกครับพี่...แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่นะฮะ” จงฮยอนพูดขำๆ แต่สำหรับแทยังเค้าไม่ขำไปด้วยเลย การที่จงฮยอนบอกว่า ‘แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่’ แสดงว่าคนตรงหน้าก็ต้องมีคนที่ตัวเองสนใจแล้ว



“แล้วพี่ล่ะ...ไม่คิดจะคบใครบ้างหรอ...เห็นวันๆสาวๆมาสารภาพรักกันตรึม”



“ที่คิดว่าจะคบน่ะมี...แต่เค้าจะคบพี่เรอะเปล่าเท่านั้นเอง” พูดไปก็แอบหวังให้คนข้างๆรับรู้ความรู้สึกของตัวเอง จงฮยอนพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มน้อยๆให้แทยัง



“สู้นะครับพี่....ว่าแต่เราแวะกินไอติมกันมั้ย” จงฮยอนทำท่าสู้ตายให้กำลังใจแทยังก่อนจะเอ่ยชวนเมื่อทั้งสองเดินผ่านหน้าร้าน ‘หนม(เค้ก)กับไอติม’




“เข้าท่า...แต่พี่ไม่อยากเข้าไปนั่งในร้านเลย ดูสิคนเยอะมาก” จงฮยอนเห็นด้วย คนในร้านเยอะมาก แต่สายตาของร่างบางก็ไม่ได้สังเกตเห็นมินโฮกับอึนซองที่นั่งอยู่ในร้านเลยซักนิด



“เดี๋ยวพี่เข้าไปซื้อให้ดีกว่าเนอะ...แล้วเราเดินไปกินไปก็ได้” จงฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนจะยืนรออยู่ที่จุดเดิม ผ่านไปสักพักแทยังก็ออกมาพร้อมไอติมสองโคน



“โห!!...พี่รู้ได้ไงอ่ะว่าผมชอบกินรสนี้…คัมซาครับผม^^” จงฮยอนส่งยิ้มหวานให้แทยัง(อีกแล้ว) ก่อนจะรับไอติมโคนอันใหญ่มาไว้ในมือ ปากเล็กๆเริ่มยื่นไปแตะเนื้อนุ่มๆเย็นของไอติมเบาๆเป็นการลองชิม แล้วจึงค่อยๆใช้ลิ้นเลียไปทีละนิด จงฮยอนจะรู้มั้ยนะว่าการกระทำแบบนี้มันน่ารักมากๆในสายตาของแทยัง



แทยังรู้ได้ยังไงว่าจงฮยอนชอบไอติมรสนี้ ทำไมจะไม่รู้ในเมื่อเวลาที่ชมรมมีเลี้ยงไอติมทีไร จงฮยอนจะชอบแอบควานหาไอติมรสวานิลาทุกทีที่จียงเป็นคนซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อทุกครั้งไป



“ว่าแต่วันนี้เพื่อนสนิทเราไปไหนซะแล้วล่ะจงฮยอน” แทยังเอ่ยถามถึงมินโฮ เพราะทุกครั้งเมื่อเวลาเลิกเรียน แทยังจะเห็นจงฮยอนกับมินโฮอยู่ด้วยกันทุกครั้งไป แต่วันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่วี่แววเพื่อนสนิทของคนตัวเล็กเลย



“อ๋อ...ผมส่งข้อความไปบอกเค้าให้กลับบ้านไปก่อนแล้วน่ะครับ” แทยังพยักหน้า พลางนึกในใจว่าดีแล้วล่ะที่มินโฮกลับบ้านไปก่อน ไม่อย่างนั้นมีหรอที่เค้าจะได้เดินกลับบ้านพร้อมกับรุ่นน้องคนนี้อย่างวันนี้ นึกอีกทีก็อยากให้มินโฮกลับบ้านไปก่อนทุกวัน




“ถึงบ้านผมแล้วล่ะฮะ...เอาไว้เจอกันที่โรงเรียนนะครับ พี่ก็อย่ากลับบ้านช้านักล่ะ รีบทำธุระให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านไวๆนะครับ” แทยังรับคำของคนตัวเล็ก ก่อนจะรอให้จงฮยอนเดินเข้าบ้านไปก่อนแล้วจึงเดินออกไป ระหว่างทางที่เดินกลับ แทยังได้เจอะเข้ากับมินโฮพอดิบพอดี




มีเพียงสายตาที่ไม่เป็นมิตรส่งมายังแทยัง ชายหนุ่มรับรู้ได้เลยว่า เพื่อนสนิทของจงฮยอนคนนี้ต้องไม่ชอบขี้หน้าเค้าแน่ๆ ชายหนุ่มจึงเลี่ยงที่จะพูดทักทายแต่กลับเดินไปโดยที่ไม่ทักกันเลยซักคำเดียว