คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [FriEnd]...เพื่อนกัน(ไม่)ตลอดไป..Part 1
จุดเริ่มต้นของความเป็นเพื่อนของผมและเขามันเริ่มขึ้นจากวันนั้น
"เล่นด้วยคนสิ" เสียงใสๆของเด็กน้อยวัย 6 ขวบ ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเด็กน้อยอีกคนนึงที่กำลังนั่งเล่นก่อกองทรายอยู่คนเดียว ใบหน้าของเด็กน้อยที่นั่งเล่นเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหม่อย่างสงสัย
"นาย...ทำไมมานั่งเล่นคนเดียวล่ะ" เสียงของผู้มาใหม่เอ่ยถาม
"ฉันชื่อ คิมจงฮยอนนะ...นายล่ะ"
"ชเวมินโฮ..."
"อืม ว่าแต่...ทำไมนายไม่ไปเล่นกับคนอื่นๆตรงโน้นล่ะ" ว่าพลางมือเล็กๆของจงฮยอนก็ชี้ไปทางกลุ่มเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังเล่นก่อกองทรายกันอย่างสนุกสนาน มินโฮส่ายหน้ารัวพร้อมกับตอบคำถามคนตรงหน้า
"เค้าบอกว่าฉันหน้าตาน่าเกลียด...ไม่อยากเล่นด้วย..." เหมือนจะแทงใจดำคนตอบ มือเล็กๆของจงฮยอนเอื้อมไปจับมือของมินโฮ แล้วดึงให้อีกคนเดินตามอย่างจำใจ จงฮยอนพามินโฮไปยังกลุ่มเด็กที่กำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
"นี่ๆ...ให้มินโฮเล่นด้วยคนนะ..." ว่าจบมือเล็กๆก็ดันไหล่ของมินโฮให้นั่งเล่นรวมกับเด็กกลุ่มนั้น ส่วนเจ้าตัวก็นั่งลงข้างๆมินโฮด้วย
"จงฮยอน นายเอาเอเลี่ยนมาเล่นกับพวกเราทำไมเนี่ย..." เสียงเด็กคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น เป็นผลทำให้มินโฮหน้าสลดลงทันที
"ใช่ๆ ดูหน้ามันสิยังกะเอเลี่ยน....น่าเกลียด แหวะ ฉันไม่เล่นด้วยแล้ว" แล้วเด็กชายคนนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งออกจากวงไป ตามด้วยคนอื่นที่ว่ามินโฮเหมือนกันหมด จนสุดท้ายเหลือเพียงแต่มินโฮกับจงฮยอนเท่านั้นที่นั่งอยู่ตรงนั้นกันสองคน
"เห็นมั้ย...ใครๆก็ไม่อยากเล่นกับเราหรอก...เรามันน่าเกลียดนี่นา" เด็กชายมินโฮพูดอย่างตัดพ้อก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น แต่กลับถูกมือของจงฮยอนรั้งเอาไว้
"เป็นเพื่อนกันเค้าดูที่หน้าตาด้วยหรอ??...แม่เราบอกว่าคนเราน่ะคบเพื่อนให้ดูที่ตรงนี้" แล้วมือเล็กๆของจงฮยอนก็ชี้ไปทางอกของมินโฮ แล้วจิ้มลงเบาๆ
"ขอบใจนายนะ..."
"งั้นต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะ...สัญญา" พูดปุ๊ปมือเล็กๆของจงฮยอนก็ชูนิ้วก้อยเกี่ยวสัญญาขึ้นมา
"สัญญา..." แล้วมินโฮก็เกี่ยวสัญญานั้นไว้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่ตอนนั้นจงฮยอนก็มักจะเล่นเป็นเพื่อนมินโฮอยู่บ่อยๆ จงฮยอนไม่เคยแคร์กับสายตาเพื่อนๆกลุ่มเก่าที่หาว่าเขาเป็นพวกผิดปกติ ชอบเล่นกับเอเลี่ยน แต่ที่น่าแปลกคือ จงฮยอนเป็นเด็กที่มีเหตุผลพอที่จะแยกแยะว่าอะไรดีอะไรไม่ดี จงฮยอนไม่เคยพูดอะไรที่ไม่ดีให้มินโฮฟังเลยสักเรื่อง หรือพูดง่ายๆคือ เด็กน้อยวัย 6 ขวบที่ชื่อจงฮยอนฉลาดพอที่จะเลือกพูดในสิ่งที่ควรพูด อะไรที่ไม่ควรพูดหรือสิ่งที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ เด็กน้อยจะหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้
นิสัยที่เป็นแบบนี้มันทำให้จงฮยอนเป็นเด็กที่มีนิสัยร่าเริง และเข้ากับคนได้ง่าย แตกต่างจากมินโฮที่ตอนเด็กๆตัวเขาเองก็เก็บกดจากเรื่องรูปร่างหน้าตา จนทำให้เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง และกลายเป็นคนที่เงียบขรึม
เวลาผ่านไปเป็นสิบปี ทุกอย่างเปลี่ยนไป มีเพียงอย่างเดียวสำหรับพวกเขาที่ยังคงเดิม คือมิตรภาพระหว่างกัน
"มินโฮ~..." เสียงหวานเรียกสติให้กับอีกคนที่กำลังฟุบคาโต๊ะเรียน ใบหน้าคมคายเงยขึ้นมามองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะไม่ใส่ใจแล้วเอาแนบลงไปกับโต๊ะเรียนต่อ
"ไอ้นี่...ข้าวเที่ยงไม่กินกันแล้วใช่มั้ย...- -*อุตส่าบอกให้แม่ทำข้าวกล่องมาเผื่อ" พอพูดถึงข้าวเที่ยงปุ๊ปใบหน้าที่เคยแนบลงไปกับโต๊ะกลับเด้งผึ๋งขึ้นมาทันทีทันใด
"กิน!!!"
"เอานี่เอาไปให้อึนซองด้วย..." แล้วจงฮยอนก็ยื่นข้าวกล่องสีชมพูมาให้มินโฮอีกกล่อง อีกฝ่ายรับมันมาพร้อมกับยิ้มมาให้จงฮยอนทันที
"โอ้ยยย!!...รักแกว่ะจงจ๊ง" แล้วเจ้าตัวก็วิ่งหายไปกับข้าวกล่องที่จงฮยอนเป็นคนเอามา
"แม่งได้เมียแล้วทิ้งเพื่อน...TT[]TT รอกูด้วยยยยยยยยย"
.
.
.
.
.
.
.
"มาช้าอีกแล้วมินโฮ..." เสียงใสๆของสาวน้อยวัย 16 เอ่ยขึ้นมาอย่างง้องอลที่อีกฝ่ายมาช้าตามที่นัดกันไว้
"โหย...5 นาทีเองอึนซอง...อ้าว ไอ้จงหายไปแล้ว" ว่าพลางก็หันไปมองทางด้านหลัง เห็นร่างเล็กกำลังวิ่งตามมาอยู่รำไร
"ไอ้เอี้ย!!!มินโฮ...ไม่รอกูเล้ยยยย" มาถึงก็เทศนาไปหนึ่งดอก
"ขาสั้นเอง ช่วยไม่ได้วุ้ย..." แล้วมินโฮก็โดนฌาปนกิจเป็นที่เรียบร้อยโดยฝีมือของจงฮยอนคนขาสั้น
"เลิกเล่นได้แล้ว...กว่าจะกินข้าวเสร็จมีหวังได้เข้าเรียนคาบบ่ายสายแน่ๆหากพวกนายยังไม่เลิกทะเลาะกัน" แล้วอึนซองสาวน้อยน่ารักก็เข้ามาห้ามศึกได้ทันท่วงที ทั้งสามนั่งทานข้าวกล่องฝีมือแม่จงฮยอนจนหมดเกลี้ยงแล้วจึงลงไปเรียนต่อในคาบบ่าย
เวลาล่วงเลยไป จนถึงเลิกเรียน มินโฮที่กำลังนั่งรอใครบางคนอย่างใจจดใจจ่ออยู่ในห้องเรียนคนเดียวเพื่อที่จะได้กลับบ้านด้วยกัน แต่แล้วก็มีเสียงข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ ทำให้มินโฮจะต้องเปิดมันดู
'ไอ้เอเลี่ยน..กลับไปก่อนเลยนะ...วันนี้มีธุระว่ะ...' ข้อความตัวอักษรถูกส่งผ่านมาทางมือถือเครื่องงามของมินโฮ ชายหนุ่มปิดมันลงด้วยอาการเซ็งๆ ก่อนจะสะพายกระเป๋า แล้วเดินออกจากห้องไป
หลายคนคิดว่าทำไมเขาถึงไม่กลับบ้านพร้อมอึนซองแฟนสาวของเค้าแต่ดันกลับพร้อมกับเพื่อนสมัยเด็กอย่างจงฮยอนแทน ทั้งๆที่คนมีแฟนแล้วส่วนใหญ่จะกลับบ้านพร้อมกับแฟนตัวเอง เหตุผลนี้เพื่อนๆได้ถามมินโฮแล้วว่าทำไม เจ้าตัวบอกว่า เป็นแฟนกัน ตัวไม่จำเป็นต้องติดกัน ซึ่งมันก็ทำเอาเพื่อนๆอึ้งไปตามๆกัน
'ตกลงนี่มันมีแฟนหรือไม่มีแฟนกันแน่วะ - -*'
"มินโฮ...จงฮยอนหายไปไหนอ่ะ" เดินมาเรื่อยๆก็ดันมาเจอะเข้ามาอึนซองพอดี ใครจะไปรู้ล่ะว่าเหตุการณ์ที่เจอกันมันไม่ได้บังเอิญอย่างที่คิด อึนซองก็เหมือนเด็กสาวทั่วไปที่อยากเดินกลับบ้านพร้อมกับแฟน แต่ด้วยเหตุผลของมินโฮทำให้อึนซองไม่กล้าที่เข้ายุ่งด้วย เด็กสาวรู้ดีว่ามินโฮเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงและคนที่จะเข้าไปยุ่งกับโลกส่วนตัวนั้นได้ก็มีเพียงแต่ จงฮยอนเพื่อนสนิทของมินโฮเท่านั้นเอง
"กลับบ้านด้วยกันมั้ย??" มินโฮไม่ตอบเพียงแต่ถามเด็กสาวกลับไป อึนซองพยักหน้ารับก่อนจะเดินเรียบๆเคียงๆไปกับมินโฮ
"เราน่าจะแวะกินไอติมกันก่อนมั้ย??" อึนซองเสนอความคิดเห็น ซึ่งมินโฮก็เห็นด้วย เด็กสาวเลยพามินโฮไปยังร้านประจำของตนเองที่มากับเพื่อนๆด้วยกัน ทั้งสองเลือกที่นั่งติดกระจกข้างร้าน ทำให้สามารถมองออกไปข้างนอกได้อย่างปลอดโปร่ง
"เอาเค้กช็อคโกแลตกับเค้กบลูเบอรี่อย่างละที่แล้วก็ โกโก้สองแก้วนะคะ " อึนซองสั่งของแล้วหันหน้ามามองมินโฮ
ใบหน้าเรียวได้รูปรับกับดวงตากลมโต ทำให้ชายหนุ่มดูมีเสน่ห์มากทีเดียว อึนซองนึกในใจไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นแฟนกับคนตรงหน้าเลยซักนิด เพียงแต่วันนั้นนึกยังไงไม่รู้เลยเข้าไปพูดกับมินโฮแล้วขอเป็นแฟนแต่ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะตอบรับเธอกลับมาเหมือนกัน
"นี่อึนซอง ถ้าหากเรารักใครไปแล้ว...เราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ใช่มั้ย" จู่ๆมินโฮก็ถามเธอ แต่สายตากลับจ้องมองออกไปข้างนอกบานกระจก อึนซองสงสัยก่อนจะมองตาม สิ่งที่เห็นคือ
จงฮยอนกับชายหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้กำลังยืนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ใบหน้าของจงฮยอนเต็มไปด้วยรอยยิ้มระบายบนใบหน้า ส่วนผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย ถ้าหากเธอจำไม่ได้ผิดก็คงจะเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียน
"มินโฮ..." อึนซองเรียนมินโฮ แต่ชายหนุ่มกลับดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้นเลย สายตาคมเอาแต่มองออกไปที่ๆจงฮยอนยืนอยู่
"เค้กช็อคโกแลตกับเค้กบลูเบอรี่แล้วก็โกโก้สองที่ได้แล้วนะคะ" เสียงของบริกรสาวเรียกสติให้มินโฮกลับมา ส่วนอึนซองเองก็แปลกใจกับกริยาคนตรงหน้า
"มินโฮ...เมื่อกี้..."
"เมื่อกี้ทำไมหรอ??"
ดูเหมือนมินโฮจะไม่ได้ยินที่เธอเรียกจริงๆด้วย
"เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร..." แล้วทั้งสองคนก็นั่งกินเค้กกันเงียบๆ
.
.
.
.
.
"ฉันส่งแค่นี้นะ...ระวังตัวด้วยล่ะ..." มินโฮพูดพร้อมกับส่งยิ้มละลายใจมาให้เธอ แล้วทำท่าจะเดินจากไป
"มินโฮ...คืนนี้โทรหาได้มั้ย??" ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะยิ้มๆ แล้วตอบกลับไป
"อย่าดีกว่า...เดี๋ยวถ้าว่างฉันจะโทรไปเอง" แล้วมินโฮก็เดินจากเธอไป
อึนซองชักไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ของเธอกับมินโฮเลยซักนิด ยิ่งนานวันเข้า มินโฮก็เริ่มเปลี่ยนไป เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างในใจที่ไม่ยอมเอ่ยออกมา บางอย่างที่เธอรับรู้ได้จากสายตาของมินโฮครั้งนั้น
ครั้งที่มองไปยังจงฮยอน เพื่อนสนิทของตัวเอง...
==========================================================================================
เหนื่อยมาก โฮฮยอนรื่องแรกในเด็กดี
ใครที่เป็นสาวกคู่อื่นก็ อย่าผิดหวังเลยนะคะ
พอดีคนเขียนชอบโฮฮยอนอ่ะ เอิ๊กกกกกกกกกกก
ยังไงก็ตาม ไว้ค่อยมาต่อเนอะ ตอนนี้เหนื่อยมากกกกก โฮกฮากกมากมายค่ะ
เม้นๆ โหวตๆ ให้โฮฮยอนมั่งนะคะ เอิ๊กกกกก
ความคิดเห็น