เพราะเเม่...

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดฉาก...

ตึง?!?

เสียงกระแทกแก้วน้ำดังจนทำให้คนที่นั่งบนโต๊ะกินข้าวในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งแถบชนบทสะดุ้งเฮือกกันทั้งแถบ   แต่ทุกคนก็เกือบจะชินกับอากัปกิริยาของแก้ว   เจ้าของเสียงที่สร้างความตื่นตระหนกเมื่อครู่

 “อิ่มแล้ว  ไปล่ะ”  แก้วพูดเร็วๆแบบไม่ใส่พร้อมคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วเดินฉับๆออกไปทิ้งไว้แต่รอยน้ำที่หกบนโต๊ะ

“เฮ้อ   พี่แก้วเป็นอย่างนี้ทุกที  ผมไปแล้วนะครับแม่   สวัสดีครับ”   กันเด็กชายตัวน้อยก้มลงไหว้แม่ก่อนจะรีบวิ่งตามพี่สาวไป  

    เหลือแต่เพียงหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโต๊ะอาหาร   หล่อนค่อยๆลุกขึ้นเก็บจานทีละใบๆ   อาการเคลื่อนอย่างช้าช้านั้นแสดงให้เห็นว่าเมื่อคืนนี้หล่อนต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำขนาดไหน    พลันสายตาหล่อนเหลือบไปเห็นรอยน้ำตรงหน้าที่นั่งของลูกสาวคนโตที่ทำหกไว้   เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามมาด้วยการกระแทกก้นนั่งลงบนเก้าอี้    ดวงตาของหล่อนเริ่มเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสใส   ที่พร้อมจะรินไหลออกมาได้ทุกเมื่อ

“มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ    คงตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนละมั้ง.....” หล่อนพึมพำกับตัวเอง

.........4 ปีก่อน

“คุณค่ะฉันอยากขับรถน่ะ”   พรผู้เป็นภรรยาอ้อน  ชัย   สามีที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ

“นึกยังไงอยาก   คุณขับรถไม่เป็นนี่”

“คุณก็สอนฉันสิค่ะ”

“อืม.....ก็ได้”   ชัยยอมแต่โดยดีและจอดข้างทางสละที่นั่งให้ภรรยา   พรขับไปอย่างกระท่อนกระแท่นแต่ในที่สุดก็เริ่มคงที่   

      พรขับไปเรื่อยๆก็ไม่มีอะไร  จนกระทั่งสุนัขตัวหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถ   ด้วยอารามตกใจและเป็นมือใหม่หัดขับ  พรจึงปล่อยพวงมาลัยทำให้รถหมุนไปรอบรอบอย่างรวดเร็วจนดูไม่ทัน   รถหมุนไปกี่รอบไม่รู้แต่รู้ว่าทุกสิ่งจบลงที่การชนต้นไม้ข้างทาง

พรเริ่มขยับตัวได้หลังหายตกใจ  เธอหันไปมองดูรอบๆตัวก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น    ไม่ใช่เพราะรถที่มีสภาพเกินบรรยายหรอก  แต่เป็นสภาพสามีเธอที่นั่งอยู่ข้างๆมากกว่า  ท่อนไม้ท่อนหนึ่งแทงทะลุช่วงท้องจากกระจกด้านหน้าไปจนถึงเบาะด้านหลัง   เลือดแดงฉานหลั่งไหลออกมาไม่หยุดหย่อนในขณะเดียวกันน้ำตาจากหญิงสาวผู้นี้ก็รินไหลออกมาราวกับจะแข่งขันกัน   ลำตัวที่งองุ้มด้วยความเจ็บปวดของสามีไม่ต่างอะไรกับหัวใจเธอที่บัดนี้ห่อเหี่ยวเพราะรู้ดีว่าความหวังมีอยู่น้อยนิดเหลือเกิน  

       แม้ว่าหลังจากนั้นไม่นานจะมีคนมาช่วยทั้งสองและนำส่งโรงพยาบาลอย่างเร็วก็ตามที   แต่ยมทูตคงยืนยันคำเดิมทำให้ชัยต้องจากครอบครัวไป   เธออยากจะตายตามเขาไปเลยทีเดียวแต่ติดที่ยังมีลูกอีก  2  คน  ดังนั้นเธอมีทางเดียวคือต้องสู้   มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อลูกๆของเธอ  เมื่อแก้วและกันรู้เรื่องก็รีบมาโรงพยาบาลทันทีเธอโผเข้าหาลูกทั้งสองร่ำไห้   แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อแก้วผลักเธอออก  ก่อนจะพูดใส่หน้าเธอว่า “หนูเกลียดแม่  ถ้าไม่เพราะแม่พ่อก็ไม่ตายหรอก”   คำพูดเหล่านี้ยังคงก้องอยู่ในหูเธอทุกคำทุกพยางค์แม้กระทั่งตอนนี้............

หญิงสาวปาดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นเก็บจานและเช็ดรอยน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่ท่าเรือต่อเหมือนทุกๆวัน