ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : โอกาส
ตอนที่ 8 : โอกาส
...เรื่องทุกอย่างมันกำลังแย่...
ผมเคยกล้ามากกว่านี้
ผมเคยไม่สนใจใคร
ผมเคยทำได้ทุกอย่าง
ผมเคยมีความสุขกว่านี้
แต่เพราะ..ความรัก...
..มันทำให้ผมกลัว
กลัว..จนกำลังจะเสียมันไป..
จริงอย่างที่เฮีย และคนอื่นๆบอก..
เหตุมันเกิดจากการที่ผมกลัว..
กลัวที่จะเสียความรักจนทำให้ผมไม่กล้ารัก
...ผมมันโง่มาตลอดใช่ไหม?...
ไอ้ภูมิมันคือรักแท้ของผม
มันเป็นคนถอนที่คำสาปให้ผม
มันเป็นคนที่ดูแลผมมาตลอด
มันเป็นคนที่ผมบอกว่าจะไม่มีวันทิ้งไป
และถึงมันจะใช่หรือไม่ใช่รักแท้ของผมจริงๆ ผมก็ควรรักมัน เพราะมันคือคนที่ผมรักและมันก็รักผม
...แล้วผมจะกลัวอะไรอีกในเมื่อทุกคนต่างเกิดมาเพื่อสิ่งที่แตกต่าง...
...หรือสิ่งที่ถูกสร้างมาแค่เพื่อเรา...
"ว้ากกกกกกกก!!!!!"
"...!!??"
"มึงเป็นไรว่ะเบียร์!?"ไอ้ดั้มที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าผมรีบหันมาถามด้วยความเป็นห่วง มันคงคิดว่าผมบ้าหรืออะไรยังไง คนอื่นในห้องก็คงไม่ต่างกัน
"กูจะกลับไปคบกับไอ้ภูมิ!"ผมประกาศกร้าว คนอื่นที่กำลังนั่งเล่นนั่งคุยกันคาบพักเที่ยงก็หันมาผมแล้วงงกันเป็นไก่ตาแตก
"มึงว่าไงนะ!?"ไอ้กานมันตะโกนถามมาจากอีกฝากหนึ่งของห้อง มันต้องนั่งแยกกับไอ้ดั้มเพราะผมซินะ โคตรซึ้งใจเลย
"กูจะกลับไปคบกับไอ้ภูมิ"
"มึงแน่ใจแล้วหรอ? มึงไม่ได้ฝันแล้วละเมอใช่ไหม?"ไอ้เชี่ยกาน กูพูดจริงเสือกมาหาว่ากูล้อเล่นอีกนะมึง!
"กูพูดจริงๆ กูรักมัน กูจะให้มันเลี้ยงกู!"ผมพูดอย่างมั่นใจ ไอ้ภูมิทั้งหล่อทั้งรวยถ้าผมทิ้งมันไปก็โคตรโง่แล้วล่ะ
"มึงแมร่งโคตรแมนเลย สู้ๆนะเว้ย กูเป็นกำลังใจให้!"ไอ้กานมันเดินมาตบไหล่ผมก่อนจะชูสองนิ้วให้
"กูรู้ว่ามึงเก็บกดที่ไม่ได้คบกับไอ้ดั้มเพราะงั้นไม่ต้องหรอก"ผมปัดมือมันออกจากไหล่แล้วหัวเราะใส่หน้ามันก่อนจะรีบออกไปตามหาไอ้ภูมิ ผมจะต้องบอกมันให้ได้ว่า'ผมรักมัน'
"เออ! ไอ้กานไอ้ดั้ม กู..ขอโทษนะที่ขัดขวางพวกมึง"
"..."
"ไม่เป็นไร กูเข้าใจ มึงรีบไปเหอะ"ไอ้ดั้มบอกแล้วยิ้มกว้างให้ผม
"ไอ้เบียร์! สู้ๆนะเว้ย"ไอ้กานก็พูดแล้วชูสองนิ้วตามเคยก่อนที่ผมจะพยักหน้ารับแล้วรีบไปหาไอ้ภูมิต่อ
...รอกูก่อนนะภูมิ กูกำลังจะไปหามึงแล้ว...
---------------------------------
...ว่าแต่มึงอยู่ไหนว่ะภูมิ?...
ผมเดินลากขาตัวเองไปแทบทุกที่ที่คิดว่าไอ้ภูมิจะไปแต่มันกลับไม่ไป ตั้งแต่ห้องน้ำ ห้องข้างๆ หน้าห้อง ห้องพักครู โรงยิม ห้องพยาบาล ห้องปกครอง ห้องวิชาการ-ธุรการ ยันห้องผ.อ.(?)แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงามัน นิ่ก็ใกล้หมดคาบพักแล้ว
...มึงไปแอบอยู่ไหนว่ะภูมิ???...
~ตุ้บ~
"โอ๊ะ! ขอโทษ...ครับ.."เดินไม่ดูทางอีกแล้วกู เหม่อจนชนคนอื่นอีกแล้ว...
...ภูมิ...
ไม่ผิดแน่ ปากแบบนี้ จมูกแบบนี้ หน้าแบบนี้ ทรงผมแบบนี้ ถึงสายตาที่มองมาจะไม่เหมือนเดิมแต่ไม่ผิดแน่...
"อะ ไอ้..."
"ภูมิ ทำไมเดินเร็วจัง พลอยตามไม่ทันนะ"เสียงหวานใสของใครบางคนดังมาจากด้านหลังมันก่อนที่คนพูดจะเดินมาควงแขนมันไว้แน่น...
...ภาพแบบนี้ มันอะไรกันว่ะ...
"อ้าว นึกว่าใครหนุ่มหล่อประจำม.4อีกคนนี้เอง หวัดดีจ๊ะ..เอ๋ คนนี้ชื่ออะไรนะภูมิ? อยู่ห้องเดียวกันด้วยนิ่"พี่พลอย รองประธานนักเรียนที่เคยใจดียื่นทิชชู่ให้ผมตอนนี้กำลังดัดจริตแอ๊บเสียงใสหันไปถามผู้ชายข้างๆที่ยืนหน้าเรียบเฉียบหันหน้าไปมองทางอื่นอยู่
"...จะไปรู้หรอ"มันพูดตัดประโยคก่อนจะเดินผ่านผมไป เกิดอะไรขึ้น.. นี้มันสถานการณ์แบบไหนกัน.. ไม่ซิ ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาสงสัย
"เดี๋ยวก่อน!"ผมหันไปดึงมันไว้ ใช่ เวลานี้ผมต้องดึงมันไว้ ...มันอาจ..กำลังหลงทาง..
"..."พี่พลอยหันมามองผมอย่างงงๆ ส่วนไอ้ภูมิ..มันไม่แม้แต่จะมองผมเลย
"..มึงจะไปไหน?.."ผมก้มหน้าถามเสียงสั่น ตอนนี้ผมรู้สึกเกร็ง รู้สึกประหม่า รู้สึกกลัว ความรู้สึกแปลกๆมันถูกใส่เข้ามาในหัวผมทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ฟังมันอธิบายอะไร แต่ภาพที่เห็น...
..มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิด...
มึงหันมาแล้วบอกกูแบบนี้ซิ
"..."
"...!!"ไอ้ภูมิมันไม่พูดไม่ตอบอะไรแต่มันชักแขนกลับแล้วทำท่าจะเดินหนี
...ไม่ได้นะ!!...
"ภูมิ!!"ผมเรียกชื่อมันแล้ววิ่งไปกอดมันจากด้านหลัง ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าเรียกชื่อมันออกไปดังแค่ไหน รู้แค่ว่ามันหยุด ทุกอย่างมันหยุด
"..."
...
..
"..."
"อ๊าย!! แกทำอะไรน่ะ!!?"พี่พลอยกรี้ดกร๊าดเสียงดังก่อนจะดึงผมออกจากไอ้ภูมิที่ได้แต่ยืนเฉย แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมไม่ยอมปล่อยมันไปหรอก! ไม่ยอมอีกแล้ว
"ปล่อยนะ!! อีวิปริต!! นิ่แกบ้ารึไงถึงได้มากอดแฟนฉันน่ะ!!"พี่พลอยยังคงไม่หยุดกรี๊ดแล้วดึงผมออกจากไอ้ภูมิแต่ผมแทบหยุดทันทีเมื่อได้ยินเธอพูดว่า'แฟน'
"...แฟน?..."ผมยืนค้างมองพี่พลอยเอาตัวภูมิไป เธอปัดนู้นปัดนี้บนตัวราวกับไปต้องของสกปรกก่อนจะมองผมตาขวางแล้วลากมันไปที่อื่น
"..เดี๋ยว.. เดี๋ยวก่อน!!"ผมตะโกนเสียงดังเพื่อบอกให้คนตรงหน้าหยุดและมันก็ได้ผลพวกเขาหยุด
~เพี้ยะ!~
"เลิกยุ่งกับภูมิซ่ะ! วิปริตอย่างแกน่ะใครเขาเดินเฉียดก็คันเสนียดแล้ว!! ไปกันเถอะภูมิ"พี่พลอยตบลงบนหน้าผมอย่างจังก่อนจะลากไอ้ภูมิเดินจากผมไป ผมก็ได้แต่ยืนมองทั้งๆที่คิดว่าจะทำได้อยู่แล้วเชียว ทั้งๆที่คิดว่าเราจะรักกันได้ แล้วนั่นคิดว่าไม่รู้รึไงว่าใครเขารังเกียจน่ะ ไม่เห็นต้องย้ำเลย...
"...ขอโทษ..."
--------------------------------
...โดนตบขนาดนี้ผมควรเอาไงดี...
...ผมควรยอมแพ้ดีไหม? โดนด่าว่าวิปริตเอย น่ารังเกียจเอย ผมควรยอมๆดีไหมเนี้ย?...
...อุตส๋าห์ตั้งใจให้เรารักกันได้แล้ว...
"..."
"..ไอ้ภูมิ.."ผมชงักค้างท่าเดิมอยู่หน้าห้องเรียนเมื่อเห็นไอ้ภูมิมันนั่งอยู่ในห้อง ทำไม? มันน่าจะอยู่กับแฟนมัน ทำไมถึงมาอยู่นี่?
"เบียร์ๆ"เพื่อนรักตัวแสบสองคนกวักมือเรียกผมปอยๆก่อนที่ผมจะต้องละสายตาจากไอ้ภูมิแล้วเดินเข้าไปหาพวกมัน
"มึงเคลียร์กับไอ้ภูมิรึยัง? ทำไมมันยังดูมืดๆอยู่ว่ะ?"ดั้มมันถาม
"นั่นดิ่ ตอนแมร่งเดินเข้าห้องมานะ ทุกคนนิ่เงียบกริบเลย กูนะขนลุกพรึ่บ บรื๋อ~"ไอ้กานพูดเสริมแล้วทำท่าประกอบทำให้ผมต้องหันไปมองที่ไอ้ตัวปัญหา ภูมิมันนั่งเงียบไม่พูดไม่คุยมีเพียงมือที่ขยับวาดอะไรไปมาเท่านั้นซึ่งมันก็มักจะทำแบบนี้บ่อยๆถ้าสมองมันว่างเปล่าอ่ะนะ
"เฮ้ย! ไอ้เบียร์! หน้ามึงไปโดนเชี่ยไรมาเนี้ยบวมชิบหายเลย เฮ้ย เขียวด้วย แดงด้วย!"เสียงไอ้กานพูดอย่างตกใจแล้วพลิกหน้าผมไปมา ไอ้ดั้มที่ไม่ได้สังเกตพอเห็นมันก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
"ห้ะ? เอ่อ กูโดนตบมาอ่ะดิ่ โอ้ย แมร่งเจ็บเหมือนกันนะเนี้ย"เพิ่งนึกขึ้นได้ คนบ้าอะไรใส่แหวนทุกนิ้วแล้วแต่ละวงนิ่เหล็กบ้างทองบ้างไม่นักรึไง นี่ดีนะที่ฟันไม่หลุดจากปาก
"ความรู้สึกมึงช้าเนอะ แล้วนิ่ไปทำอีท่าไหนถึงโดนเขาตบมาว่ะ?"ไอ้กานถาม
"...ไม่รู้ดิ่..สงสัยกูโดนตบตอนทำท่าซูเปอร์แมนมั้ง"ผมพูดแล้วเหลือบไปมองไอ้ภูมิ จะว่าไปทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ...
"ไอ้ห่านิ่ ไหนๆกูขอดูหน่อยดิ่"
"เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรๆ"ผมพูดแล้วพยายามปัดมือไอ้เชี่ยกานออกจากหน้าผม ก็เห็นๆอยู่ว่ามันแดงมึงจะบีบให้กูเจ็บกว่าเดิมทำไมว่ะ!..
"ภูมิๆ มีคนมาหาว่ะ!"
"..."พวกผมหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นไอ้เก้ามันเรียกไอ้ภูมิอยู่หน้าห้องก่อนที่ภูมิมันจะลุกขึ้น
"..ใครว่ะ?"ไอ้ภูมิถามเหมือนเพิ่งนึกได้ สติแมร่งเพิ่งเข้าร่างรึไงว่ะ?
"พี่พลอย"
"...!!"โอ้ย ได้ยินชื่อนี้แล้วจี๊ดเลย จี๊ดเลย ผมนึกในใจพลางลูบแก้มเคืองๆแล้วอยู่ๆไอ้ภูมิมันก็นั่งลงไปอีกครั้ง
"เฮ้ย พี่พลอ.."
"หุบปากแล้วไปไหนก็ไป"ภูมิมันพูดนิ่งๆแต่เสียงเย็นยะเยื่อกจนน่าขนลุกก่อนที่ไอ้เก้ามันจะเออออแล้วรีบกลับไปนั่งที่ตามคำสั่งมันแทบจะทันที
"..."
...ความรู้สึกแบบนี้..มันอะไรกันว่ะ..
...รู้สึกดีว่ะที่มันเมินผู้หญิงคนนั้น...
--------------------------------
~กริ๊งงงง!!~
"นักเรียนเคารพ!!"
"สวัสดครับ/ค่ะคุณครู!!"
"..."
"เฮ้ย กลับไงว่ะ?"
"รถเมล์ๆ"
"ไปหาไรแดกกัน กูหิว"
"กูไปสยามพวกมึงไปไหม?"เสียงโวกเวกโวยวายดังขึ้นทันที่ครูคาบสุดท้ายก้าวออกนอกห้อง พวกในห้องตะโกนถามนู้นคุยนี้กันก่อนจะเริ่มทะยเดินออกจากห้อง
"...กูขอคุยด้วยหน่อย?"ผมตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับไอ้ภูมิที่โต๊ะก่อนมันจะออกไปก่อน
"..."ทุกคนเงียบกริบแล้วหันมามองทางผมกับมัน ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเข้ามาคุยด้วย ทั้งๆที่เพิ่งเกิดเรื่องมาแต่ผมรู้สึกแค่ว่าถ้าผมไม่ทำ ก็อาจจะไม่ได้ทำมันอีกแล้ว
"..."ภูมิมันนั่งเงียบอยู่ที่เดิม ซักพักมันก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วลุกขึ้นยืน
"ตามมาดิ่"ไอ้ภูมิพูดก่อนจะเดินถือกระเป๋าออกจากห้องผมก็รีบวิ่งตามมันไปเลย โอกาสมาถึงแล้วมันก็ต้องพยายามกันหน่อย!
~ตุ้บ~
"โอ้ย!"ผมร้องเสียงหลงแล้วเอามือลูบหัวตัวเองปอยๆหลังจากไอ้คนข้างหน้ามันเกิดหยุดเดินกะทันหันหัวผมเลยกระแทกหลังมันเข้าอย่างจัง
"มีไรก็ว่ามา?"ภูมิมันบอกแล้วยืนพิงกำแพงหันหน้ามามองผม
"...จะพูดไร?"
"ห้ะ? เอ่อ เปล่าๆๆ คือกู..."ผมหลบตามัน ไม่รู้จะพูดยังไงดีเลย ก็แค่บอกว่าสำนึกผิดแล้วมันพูดยากนักรึไงว่ะ
"..เบียร์.."
"...กูขอโทษ..กูเข้าใจแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?"
"..."
"..."ไอ้ภูมิมันเงียบ ผมก็เงียบ ในใจได้แต่ภาวนาให้มันยอมอภัยให้ผมแล้วเราจะได้กลับมารักกันเหมือนเดิม
"ถ้านี้มันเป็นรักแท้อย่างที่มึงเคยบอกจริงๆ กูขอใช้มันเอาความรักของเรากลับมาได้ไหมว่ะ?"เหมือนที่มึงพูดไงว่ารักที่ไม่จริงมันอาจจะเป็นรักแท้ก็ได้ กลับมาเถอะภูมิ กูรอมึงอยู่
"มึงไม่คิดบ้างหรอว่ามันอาจจะไม่ใช่รักแท้ตั้งแต่เริ่มเราเลยไม่ได้รักกันไง"ไอ้ภูมิมันพูดก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดินไปอีกทาง ถ้ากูกับมึงไม่ใช่รักแท้..
"แล้วกับพี่พลอยมึงมันแท้นักใช่ไหมว่ะ!?"ผมตะโกนถามมัน มันก็หันกลับมามองแล้วหัวเราะหึ แมร่งชักจะกวนตีนเกินไปแล้วนะมึง!
"มันก็แค่ของเล่น กูสนุกดีนิ่ที่เห็นมึงทรมาน... แต่มันเริ่มไม่สนุกแล้ว กูไม่อยากเห็นมึงเจ็บ ไปยอมมันทำไมว่ะ?"ภูมิมันพูดก่อนจะเอาหน้ามาชิดผมแล้วเอื้อมมือมาแตะตรงที่ผมโดนตบช้าๆ มันอ่อนโยนและเป็นสัมผัสที่ผมต้องการ...
"..."
"ความพยายามของมึงก็ดีนะแต่น่าจะ..พยายามอีกหน่อย กูจะรอดู"พูดจบมันก็ชักมือกลับแล้วเดินหายไปทิ้งให้ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับประโยคที่มันพูดอยู่คนเดียว แล้วมันบอกจะรอ..แปลว่าเราจะกลับมารักกันได้ใช่ไหม!?
"สำเร็จ!"
-อีกมุมหนึ่ง-
"เฮ้ย มันคุยกันเสร็จยังว่ะ?"
"ไม่รู้ว่ะ แต่เราไปลงทางอื่นเหอะ กูไม่อยากโดนลูกหลง"
"เออ กูก็ว่างั้น"
-------------------------------
..ในที่สุดโอกาสของผมก็มาถึง..
...การเข้าค่ายธรรมะ!!!...
3 วัน 2 คืน ค่ายที่พวกผมสมัครไว้ตอนเปิดเทอมและแน่นอนว่าไอ้ภูมิก็สมัครไว้ด้วย!!
นิ่ยังดีนะที่ตอนนั้นไอ้เฮียมันมาชวนให้ไป มันบอกว่าให้สั่งสมบุญเยอะๆแถมยังอ้างว่าชาติหน้าฉันใดผมกับมันจะได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก(โดยที่ผมหารู้ไม่ว่ามันวางแผนแอบไปสวีทกับไอ้พี่เบสเรียบร้อย) พวกผมก็โดนมันลากไปลงชื่อซ่ะดิบดี กูเพื่งเห็นประโยชน์มันก็ครานี้แล ฮ่าๆๆ
"เก็บของเสร็จรึยัง?"เสียงเฮียไวน์ดังมาจากประตูหน้าห้องผมทำให้ผมสะดุ้งจากภวังค์อันชั่วร้ายก่อนที่ผมจะจัดการย้ายสัมภาระทั้งหมด(เป้ใบเดียว)ลงไปข้างล่าง
"ช้านักเดี๋ยวกูก็ทิ้งไว้นี้ซ่ะหรอก"เฮียไวน์มันขู่แล้วเอานิ้วชี้จิ้มกลางกะบาลผม ถ้าไม่เห็นเป็นเฮียกูจับทุ่มแล้วใช้เส้ฟาด เอาน้ำเกลือสาด เหล็กร้อนมา..
"ไอ้ตี๋จะไปไหม! ตี 5 แล้ว!!"เฮียไวน์ตะโกนตามผมอีกครั้งทำให้ผมต้องตื่นจากภวังค์ชั่วร้ายเป็นครั้งที่ 2 ก่อนผมจะรีบวิ่งไปสวัสดีป๋ากับม๊าแล้วออกไปรวมกับพวกที่รออยู่หน้าบ้าน
"..ไอ้ภูมิ.."ผมเรียกชื่อมันแล้วยิ้มแก้มปริ ยืนมองมันอยู่อย่างนั้นจนสัมผัสได้ถึงสายตาไอ้กาน ไอ้ดั้ม แล้วก็ไอ้เฮียที่มองมาอย่างมีเลสนัย
"แค่กๆๆ เอ่อ แล้วไอ้พี่เบสล่ะไม่ไปด้วยหรอ?"ผมแกล้งไอแล้วหันไปมองทางอื่นทำทีสำรวจสมาชิก พวกมันก็แอบขำทำผมเสียเซลฟ์เลย
"มันไปรอที่นู้นแล้ว"เฮียไวน์ตอบ
"เอ่อ อือๆ แล้วเราจะไปกันเลยไหม?"ผมถามแล้วชี้ไปทางออกถนนใหญ่ จนถึงตอนนี้ผมว่าไอ้ภูมิมันก็ยังไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย
"มึงจะไปยังไง?"ไอ้กานมันถามโง่ๆ ผมนิ่เหนื่อยใจกับมันจริงๆ
"นั่งรถเมล์ไปไง"
"ตี 5 เนี้ยนะ?"
"ก็ตี 5 แล้วจะ.."ทำไม... ผมกลืนคำพูดลงคออย่างฝืดๆ เวลารถเมล์ที่ไหนมันจะมาว่ะ กูแมร่งฆ่าตัวเองชัดๆ
"แล้ว..ไปไง?"ผมถามเสียงแผ่วจนได้ยินเสียงหัวเราะของเหล่ามารผจญชัดเจน อากาศมันแลร้อนๆนะ วู้!
"ป๋ากับม๊าไปส่ง กูก็สงสัยอยู่ว่าเมื่อกี้มึงจะหวัดดีป๋าม๊าทำไม ที่แท้แมร่งควายนี่เอง"เฮียมันตอกย้ำแล้วย้ำอีกก่อนพวกเราทั้งหมดจะไปขึ้นรถแล้วป๋าก็ขับไปส่งที่จุดรวมพล
"อย่าขี้เกียจนะตี๋ เขาให้ช่วยทำอะไรก็ทำ ดูแลน้องดีๆนะเฮีย อย่าพากันซน เข้าใจไหม?"
"คร้าบบบ"ผมกับเฮียขานรับคำสั่งของผู้เป็นมารดาเรียบร้อยก่อนพวกเราจะเดินไปรวมกับคนอื่นๆเพื่อรอเวลาขึ้นรถบัสและออกเดินทาง
"3 วัน 2 คืน นิ่พอไหมตี๋?"ไอ้เฮียมันหันมาถามผมในขณะที่คนจัดคณะกำลังเช็คชื่อ ผมนิ่งงเลย อะไรพอ? พออะไร?
"...??"
"มึงจะง้อไอ้ภูมิสำเร็จใช่ไหม?"
"...ตี๋จะไปรู้หรอ.."ผมเหลือบไปมองไอ้ภูมิที่นั่งอยู่ข้างไอ้กานกับไอ้ดั้มมันนั่งเงียบไม่พูดอะไรแต่ผู้หญิงที่ร่วมคณะนี้มองมันแล้วพูดกันแจเลย ยิ้มอ่อยมันบ้าง ขยับมานั่งใกล้ๆมันบ้าง ถ้า 3 วัน มันมีประโยชน์กับผมมันก็คงมีประโยชน์กับคนอื่นๆเหมือนกัน... อีกอย่าง..
...ความรู้สึกผม อะไรบางอย่าง...มันเปลี่ยนไป...
------------------------------
"กินขนมไหมค่ะ?"
"ชื่ออะไรหรอค่ะ?"
"มีแฟนรึยังค่ะ?"
"ขอเบอร์หน่อยได้ไหม?"
"..."ผมนั่งอยู่เงียบๆฟังบทสนทนาของผู้หญิงทั้งหลายแหล่ที่เวียนว่ายเข้ามาถามนู้นถามนี้กับไอ้ภูมิตั้งแต่ขึ้นรถบัสจนรถบัสเริ่มออกเดินทาง ซึ่งมันจะดีมากเลยถ้าไอ้ภูมิมันไม่นั่งข้างๆผมและมันจะดีมากเลยถ้าไอ้ภูมิมันไม่ยิ้มแย้มแล้วตอบคำถามพวกนั้นอย่างระริกระรี้โดยที่ไม่สนใจผม!
"หลบหน่อยกูจะไปนั่งข้างหลังกับพวกเฮีย"ผมตัดสินใจปลีกตัวออกห่างหลังจากสาวนางสุดท้ายเดินกลับไปนั่งที่พร้อมเบอร์โทรไอ้เวรภูมิผมจึงหิ้วกระเป๋าแล้วพาตัวเองออกจากบ้านทรายทอง(?)ทันที
"กูไม่ให้ไป"เอ่อ ชงักกึก ไอ้ภูมิมันนั่งอยู่ข้างนอกเลยได้เปรียบ มันยกขาขึ้นมากั้นก่อนจะดันผมให้นั่งลงไปกับที่ หึ ถ้าไม่รักกูแล้วมึงจะรั้งกูไว้ทำไมว่ะ!?
"..."ผมนั่งกอดกระเป๋าด้วยอาการงอนตุ้บป๋องเลยลองเปลี่ยนบรรยากาศมองออกไปข้างนอกแทน แต่ถึงมองไปก็ไม่รู้หรอกนะเห็นแค่ต้นไม้กับใบหญ้า แต่ถ้าถามไอ้กานมันคงรู้เพราะมันกินหญ้าแทนข้าวอยู่บ่อยๆ ฮ่าๆๆ...
"~zzZZZ"ภาพข้างทางพอมองนานเข้าก็คล้อยหลับไป อาจจะเป็นต้องตื่นแต่เช้าอีกทั้งยังมีปัญหากวนใจมากมายให้ต้องไม่รู้จักจบจักสิ้นมันเลยต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา
"อื้อออ!"ร่างเล็กกระชับกระเป๋าในอ้อมแขนไว้แน่นเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนจะดึงมันออกไป
"ไอ้เชี่ยนิ่ จะกอดไว้หาพ่อมึงรึไงว่ะ?"ภูมิพยายามใช้แรงดึงกระเป๋าใบนั้นออกมาอย่างเบามือก่อนจะโดนอีกฝ่ายดึงกลับไปอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้พลาดล้มลงไปใกล้หน้าเบียร์ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซนแล้วภูมิก็ค่อยๆหลงมนต์เสน่ห์ของเบียร์อีกครั้งทำให้หน้าของเขาเลื่อนลงไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ
"ภูมิ อย่าทำอย่างนั้นกับน้องกู ถ้ามึงยังไม่ยอมอภัยให้มัน มึงห้ามทำอย่างนั้นกับมันเด็ดขาด"ไวน์เดินมาเตือนสติภูมิก่อนจะสั่งภูมิเสียงเฉียบ อีกฝ่ายก็มองหน้าแล้วพยักหน้ารับ ไวน์เลยเดินกลับไปนั่งที่อีกครั้งแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"..แล้วกูจะทนได้หรอว่ะ.."
----------------------------
"zzZZ"
~โป้ก!!~
"โอ้ยยย!! เจ็บบบ!!"ผมสะดุ้งจากฝันแล้วคว้าหัวตัวเองมาจับไว้แทบในทันที รถมันเหวี่ยงจนหัวผมโขกเข้ากับกระจกอย่างจัง หัวแตกรึเปล่าไม่รู้นะ ที่รู้ๆตอนนี้แมร่งเจ็บชิบหายเลย!
"เมื่อกี้เสียงไรว่ะเบียร์! กูได้ยินคล้ายๆเสียงใครเอาหัวไปโขกกระจกเลย"ไอ้กานมันยืนขึ้นมาเกาะเบาะอยู่บนหัวผมก่อนจะทำหน้าเหมือนอินโนเซนส์แต่แอบหลอกด่าผมไปในตัว
"เสียงอะไร? กูไม่ให้ได้ยินเสียงอะไรเลย มึงละเมอรึเปล่า? ไปๆ ไปอยู่กับไอ้ดั้มนู้นไป"ผมแถไปน้ำขุ่นๆแล้วผลักหัวไอ้กานให้กลับไปนั่งที่ นิ่ดีนะที่หน้าผมหนา 3 เมตรกว่าๆไม่งั้นผมคงกู้สถานการณ์ไม่ทันแต่ผมยังได้ยินเสียงไอ้เชี่ยกานกับไอ้ดั้มมันหัวเราะกันอยู่เลย เชี่ยเอ้ย แล้วหัวกูโขกแรงขนาดนั้นกระจกเขาจะไม่แตกหรอว่ะ!?...
"...!!!"จู่ๆไอ้ภูมิมันก็เอนหัวมาอิงไหล่ผมทำเอาผมสะดุ้งแล้วเกร็งไปตั้งตัว พอผมชะเง้อไปดูก็เห็นว่ามันหลับไปแล้ว เชี่ยแมร่งก็เล่นซ่ะกูหนาวไปถึงทรวงในเลย จะพิงก็ไม่บอกกันซักคำ...
"..."ผมมองมันอยู่ซักพักก่อนจะแปลกใจที่มันมาพิงผม...แต่ทำไมบางครั้งที่กูมองมึงกูกลับรู้สึกว่ามึงไม่ใช่คนที่กูเคยรู้จัก แต่บางครั้งที่กูมองมึงกูก็เริ่มรู้สึกว่ามึงคือภูมิที่เคยรู้จักมานานว่ะ?..
"...!!"
"อยู่กับกู อย่าทิ้งกูไปอีก ไม่งั้นกูจะไม่ให้โอกาสมึงอีกเป็นครั้งที่ 2"ภูมิมันละเมอพูดออกมาก่อนจะจับมือผมไว้แน่นทำเอาผมสั่นสะท้านไปทั้งตัวเป็นรอบสอง ไม่ได้เล่นนะแต่บรรยากาศตอนนี้มันชวนหวิวแปลกๆ เอ่อ ว่าแต่ว่าเมื่อกี้ภูมิมันพูดอะไร? มัวแต่ตื่นเต้นที่โดนจับมือเลยไม่ทันฟัง //โบ๊ะ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น