ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : มีสติซักที!
ตอนที่ 7 : มีสติซักที!
'รัก'
...รอยยิ้มของพวกมันที่สดใสและดูจริงใจ มันออกมาพร้อมกับคำๆนี้ มันยิ้มและหัวเราะราวกับว่าโลกทั้งใบไม่มีเรื่องน่าเศร้าสลดทั้งๆที่สิ่งที่พวกมันทำอยู่มันผิด...
'รัก'
...แค่ชั่วเวลา สีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นหดหู่และหยดน้ำตาไหลอาบ...
...ผมได้ทำลายความรักของคนเหล่านั้นไปแล้ว...
"..."ผมหยุดเดินก่อนจะเงยหน้ามองข้างหน้า บ้านไม้สีขาวหลังใหญ่มีการตกแต่งหรูหราสมฐานะ ผมยืนมองไอ้ภูมิที่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ท่ามกลางความมืดมีเพียงแสงจากไฟประดับเท่านั้นที่ทำให้มองเห็นทางและมองเห็นมัน
ผมไม่รู้เลยว่าดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมมันถึงยังไม่นอนและผมยังเดินมาหามันถึงที่นี้อีก ทันทีที่ผมหยุดคิดเรื่องต่างๆเท้าของผมมันก็มาหยุดอยู่ที่นี้ซ่ะดื้อๆเลย
...เอาไงดี ผมควรกดกริ่งเรียกมันหรือกลับบ้านดี?...
...
"...ภูมิ..."ผมพูดชื่อมันออกมาในลำคอ มันเงียบและเบาจนแทบไม่น่าได้ยินแต่อีกฝ่ายกลับหันมามองทางผม หัวใจผมสั่นระรัวแค่เห็นมันเดินเข้ามาหา ไอ้ภูมิมันค่อยๆเปิดประตูออกช้าๆแล้วก็มองหน้าเงียบไม่ยอมพูดอะไร
"...ยังไม่นอนอีกหรอ?"หึ คำถามไร้สาระสิ้นดีนะกู
"ยัง"คำตอบสั้นๆ มันตอบผมแค่สั้นๆก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่น ทำเหมือนกับมันรำคาญผมเต็มทน
"..ภูมิ..คือว่ากู.."
"เข้าเรื่องเลยได้ไหม?"
"..ก็ได้.."
"..."
"กูรักมึงนะ"
"..."ไอ้ภูมิมันหันมามองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ
"กูรักมึง แต่..ชายรักชายกูว่ามันเป็นไม่ได้ว่ะ"
"มึงพูดจบแล้วใช่ไหม? กูเหนื่อยแล้ว"ไอ้ภูมิมันพูดแล้วทำท่าจะเลื่อนประตูปิดผมเลยต้องรีบคว้ามันไว้ก่อน
"ยัง! กูเองก็เหนื่อยนะภูมิ!"
"..."
"กูแอบรักมึงมาก็ตั้งแต่ม.ต้นแต่กูบอกมึงไม่ได้ กูต้องทนเก็บมันไว้เพราะเราทั้งคู่เป็นผู้ชาย กูกลัว กูกลัวว่ามึงจะไม่ได้ชอบกู กูกลัวว่ามึงจะเกลียดกู ถ้าทุกอย่างมันไม่เป็นแบบตอนนี้ล่ะว่ะ ถ้ากูไม่เคยเป็นผู้หญิง ถ้ากูเป็นผู้ชาย มึงคิดว่ามันจะจบแบบนี้หรอ!? ทำไมว่ะ ทำไมมึงต้องมาทำใจดีกับกูด้วย!?"ผมจ้องหน้ามองมันด้วยดวงตาที่สั่นเทา จนถึงตอนนี้ผมก็ยังกลัวไม่หาย ผมยังกลัวอยู่ว่ามันจะไม่รักผม ผมยังกลัวอยู่ตลอดเวลาเลย
"มันเกี่ยวอะไรกับที่มึงเป็นผู้หญิงหรือเป็นผู้ชายด้วยว่ะ?"
"เกี่ยวซิ! มึงชอบใช่ไหมล่ะตอนที่กูเป็นผู้หญิงน่ะ แต่ก็นะตอนนั้นกูสวยจะตายไป พอกูกลับมาเป็นเหมือนเดิม กูมันก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ!.."
"เบียร์!!"จู่ๆไอ้ภูมิมันก็ตะคอกใส่ผมเสียงแข็ง ผมเลยสะดุ้งแล้วหยุดมองหน้ามัน
"กูบอกรักมึงง่ายเกินไปใช่ไหม?"
"..."
"ไอ้ความรักที่มึงคิดว่าไม่มีทางเป็นจริง สุดท้ายมันอาจจะเป็นรักแท้ก็ได้นะ แต่ถ้ามึงยังไม่รู้สึกตัวอยู่อีก มึงคงต้องดิ้นรนไขว่คว้ามันมาเองแล้วล่ะ!"ภูมิพูดจบมันก็เลื่อนประตูปิดทันที สายตาของมันดูจริงจังและแข็งกร้าว มันเป็นสายตาที่เคยใช้กับคนอื่นเพื่อปกป้องผม แต่ตอนนี้สายตาคู่นั่นกลับย้อนมาทำร้ายผมซ่ะเอง
...นิ่ผมมาทำให้เรื่องมันแย่ลงใช่ไหม...
---------------------------------
"..."
...บอกก่อนเลยนะว่าวันนี้โรงเรียนมันช่างเงียบและไร้ชีวิตสิ้นดี...
วันนี้ผมมาโรงเรียนสายผมเลยได้เห็นว่าที่นั่งมันเปลี่ยนไปหมด ไอ้ภูมิกับไอ้กานมันย้ายไปนั่งตรงอื่นแต่ไอ้ดั้มมันยังนั่งอยู่ที่เดิม
ผมค่อยๆวางกระเป๋าตัวเองลงก่อนจะนั่งประจำที่เพื่อนรอบข้างว่างเปล่า บรรยากาศในห้องอึดอัดมากจนไม่มีใครกล้าพูดคุยหรือเล่นกัน อีกทั้งหลังห้องยังมีร่องรอยของถังขยะที่แตกพังอย่างเห็นได้ชัด บอร์ดหลังห้องฉีกขาดและยับเยินแต่กลับไม่มีใครพูดหรือถามถึงมันซักคน
~กริ๊งงง~
เสียงออดเริ่มพักเที่ยงดังแล้วทั้งๆที่ผมยังเหมือนแทบจะไม่ได้เรียนอะไรเลย
"..เบียร์"
"ห้ะ?"ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า วาวากำลังทำท่าทางหวาดๆกับอะไรซักอย่างอยู่ก่อนจะหันไปมองพวกไอ้ภูมิ ไอ้กาน ไอ้ดั้มที่เดินออกจากห้องไปแล้วถอนหายใจเฮือก
"คือว่า..เมื่อวานมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า? เมื่อเช้านี้นะพอพวกภูมิมาถึงก็อาละวาดใหญ่เลย พวกนั้นทำลายข้าวของแล้วก็ส่งเสียงโวยวายแม้แต่อาจารย์ยังไม่กล้าเข้ามาห้ามเลยนะ"วาวาเล่าออกมาเป็นฉากๆทำเอาผมนิ่ขนลุกวูบเลย ทำไมแมร่งเถื่อนกันจังว่ะ?
"เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกวา แต่เดี๋ยวเราจัดการให้ล่ะกัน"ถึงจะพูดแบบนั้น ความจริงผมเองยังจัดการอะไรไม่ได้ซักอย่างเลย
"นั่นแหละที่เราจะขอ ฝากหน่อยนะเบียร์ อ๋อ แล้วก็ยินดีต้อนรับการกลับนะ"วาวายิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป โอ้ย ช่วงนี้มันวุ่นวายได้โล่จริงๆ แล้วกูจะจัดการปัญหายังไงได้ว่ะ!?
..เฮ้อ เซ็งชีวิตจริงๆ..
สุดท้ายวันนี้ทั้งวันก็ไม่มีพวกมันซักตัวมาคุยหรือแม้แต่มองหน้าผมเลย พวกมันทำเหมือนผมไม่มีตัวตน มันเหมือนกับต้องการประท้วงในสิ่งที่ผมทำ วันนี้ผมคงต้องเดินกลับบ้านคนเดียวซ่ะล่ะ
"เฮ้ยพี่! หวัดดี"เสียงรุ่นน้องของผมมันฉุดให้ผมต้องเงยหน้าจากพื้นปูนสีขาวขึ้นมามองมันอย่างช่วยมิได้ ผมทรงกะลาที่ไถข้างๆจนเตียนมันน่าจะดูตลกแต่แปลกที่มันดันเพิ่มเสน่ห์ให้คนตรงหน้าผมซ่ะมากมาย
"...ไอ้ชิน มึงจะตบหัวกูเลยก็ได้นะ"ผมบอกมันเมื่อมันเริ่มเอามือมายีหัวผมเล่น ไอ้ห่านิ่ เจอกันทีไรทำไมต้องเล่นหัวกูซ่ะทุกที?
"ได้หรอพี่!?"หน้ามึงจะดีใจเกินไปรึเปล่า
"ถ้ากล้ามึงก็ลองดู"
"แหะๆ ใครจะกล้าล่ะคร้าบ"มันบอกแล้วยกมือไหว้ผมก่อนมันจะเปลี่ยนมากอดคอผมแทน โอ้ย ไอ้เชี่ยนิ่ ชอบกวนตีนกูจริง
"จะกลับบ้านหรอว่ะ?"ผมถามไอ้ชินแล้วปล่อยให้มันกอดคอไป กูล่ะจนปัญญาที่จะงัดหนวดปลาหมึกนี้ออกล่ะ
"ยังอ่ะ ผมว่าจะไป xxx พี่จะไปด้วยกันไหม?"
"..."ผมมองหน้ามันแล้วหยุดคิด ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านคนเดียวอยู่แล้วนิ่ วันนี้กลับช้าหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"เออ กูไปก็ได้แต่มึงต้องเลี้ยงข้าวกูด้วยนะ"ท้องกูมันร้องล่ะ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่ตอนกลางวันเลย
"โห พี่ อยากกินอะไรสั่งเลย เพื่อพี่ผมยอมจ่ายหมดตัวอ่ะ"
"มึงก็ว่าไป ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะอย่างกุมอำนาจแล้วเดินนำหน้ามันไป ชีวิตมันจะดีอะไรขนาดน้าน(ได้ข่าวว่ากำลังเครียด?) ไปถึงจะกินอะไรดีว่ะกู จะกินอันนั่น อันนี้ อันนู้น อันไหนดีว่ะ ฮ่าๆๆ
"...เพื่อพี่ ผมยอมทุกอย่างจริงๆนะ..."
...
---------------------------------
"พี่จะกินไร?"ไอ้ชินมันวางเมนูที่เด็กเสิร์ฟยื่นมาให้ลงแล้วถามผม เด็กเสิร์ฟนิ่หน้าเสียเลย หึ อ่อยใครไม่อ่อยมาอ่อยไอ้ชิน อย่างนี้ก็กินแห้วซิคร้าบ
"กะเพราหมูกรอบ ไข่ดาวสาม ผักน้อยๆ"
"ผมขอเหมือนกัน เฮ้ย จะบ้าเร้อ นี่มันร้านพิซซ่านะคร้าบ"
"เอ้าหรอ ฮ่าๆ งั้นกูเอาอะไรก็ได้แล้วแต่มึง"ผมวางเมนูลงแล้วเปลี่ยนไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแทน ทำไมไม่มีใครโทรเข้ามาเลย พวกไอ้ภูมิมันลืมผมแล้วจริงๆหรอว่ะ??
"ยึดไว้ก่อนนะ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวคืน"
"...!!"ผมเงยหน้ามองไอ้ชินตาโต จู่ๆมันก็มาเอาโทรศัพท์ผมไปแล้วยักคิ้วกวนตีนแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พ่อแม่กูยังไม่ทำขนาดนี้เลยนะเฮ้ย!
"ชิน เอาของกูคืนมา"ผมยื่นมือไปขอมันดีๆแต่ไอ้ขี้ขโมยมันก็ยังไม่ยอมคืน มันหันไปสั่งพิซซ่าก่อนจะยักคิ้วกวนตีนผม
"ชิน มึงอยากมีเรื่องกับกูใช่ไหม?"ผมง้างหมัดขึ้นมาทำให้ไอ้ชินมันหัวเราะแล้วส่ายหัวไปมาก่อนมันจะเปลี่ยนที่มานั่งข้างๆผมแทน
"ร้อน"ผมบอกมันแต่สมองอย่างมันคงไม่มีคำพูดไหนส่งผ่านหรอก โอ้ย!! แล้วนิ่ทำไมกูต้องมาทนกับมันด้วยว่ะ!!!?
"อ้าว เราน้องไอ้ไวน์ป่ะ?"
"...??"เสียงใครบางคนดังมาจากทิศทางใดผมไม่อาจทราบแต่มันทำให้ผมกับไอ้ชินต้องหันไปมองกันทั้งคู่ แล้วผมก็ต้องเซ็งอีกเป็นเท่าตัว
"พี่เบส"มันมาได้ไงว่ะ กูอยากจะเอาหัวโขกกำแพงจริงๆ(ไม่มี ข้างๆมีแต่กระจก)
"ไง มากินพิซซ่าหรอ? พี่นั่งด้วยดิ่"พูดเองเออเองเสร็จพี่แกก็นั่งพรึ่บลงโต๊ะเดียวกับพวกผมทันที คราวหน้าพี่ก็ไม่ต้องถามหรือขอผมหรอกนะ
"มากับใครอ่ะ? คนที่ชื่อภูมิป่ะ?"พี่เบสมันถามแล้วชี้ไปที่ไอ้ชิน ไอ้ชินนิ่คิ้วขมวดเลย ไอ้เฮียมันบอกอะไรมึงบ้างว่ะเนี้ย
"เปล่าครับ ผมชื่อ'ชิน' ไม่ใช่ภูมิ"ไอ้ชินมันแนะนำตัวแล้วมองไอ้พี่เบสตาเขม็ง มันคงโกรธแหละที่มีคนมาทักผิดอ่ะ
"อ้าวหรอ โทษทีๆ แหะๆ"พี่หลอนได้แบ๊วมากว่ะ
"เบสค่ะ"
"อ้าว แพร นั่งนี่ก่อนดิ่"แขกไม่ได้รับเชิญมันตบที่ว่างข้างๆมันแป๊ะๆก่อนที่แขกสาวน่าตาสวยอีกคนจะทำท่าลังเลแล้วนั่งลง คือแบบมึงถามเจ้า(ของ)ที่ยังว้า? ไอ้ชินกับกูนิ่งงเต๊กแล้วเนี้ย
"สองคนนี่ใครหรอเบส?"ผู้หญิงที่ชื่อแพรหันไปถามพี่เบสแล้วแอบส่งยิ้มหวานมาทางพวกผม เอ่อแบบ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเลยว่ะ กูโคตรรวนเลย
"อ๋อ คนนี้ชื่อเบียร์เป็นน้องแฟนเรา ส่วนคนนี้ชื่อชิน เอ่อ เป็นเพื่อนน้องแฟนเราอ่ะ"ไอ้พี่เบสชี้อธิบายรายตัวก่อนที่พี่แพรจะหน้าเสียแต่ดูเหมือนไอ้คนพูดจะไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะมันกำลังแด-พิซซ่าของพวกผมอยู่!!
"เฮ้ย พี่เบส! นั้นมันของพวกผมนะ!"ผมโวยวายแล้วรีบโกยผลประโยชน์ของผมมาไว้ในจานก่อนที่จะโดนพี่มันแย่งไปหมด กูไม่ได้นัดบอร์ดมากินพิซซ่านะเฮ้ย! เดี๋ยวนะ! ไอ้เชี่ยพี่เบสมันนอกใจเฮียไวน์นิ่หว่า!! กูจะฟ้องเฮีย!! มึงได้เลิกกันแน่ ฮ่าๆๆ
"เมื่อกี้เบสบอกว่าน้องแฟนหรอ? แฟนคนไหนอ่ะเบส?"พี่แพรพยายามกลั้นใจถาม ดูก็รู้ว่ากลั้นใจถาม
"ก็คนเดิมแหละ เราบอกแล้วนิ่ว่าคนนี้เราจริงจัง"พี่เบสพูดแต่ตาก็จ้องไปที่ไก่ชิ้นสุดท้ายอยู่และในขณะเดียวกันไอ้ชินมันก็ตักไก่ชิ้นนั้นไปทำให้เกิดสงครามแย่งไก่ขึ้นย่อมๆ
"..ไวน์น่ะหรอ?.. เบสคบกับผู้ชายจริงๆงั้นหรอ? ...เบส!!"พี่แพรถามพาดพิงถึงไอ้เฮียก่อนจะตะโกนเรียกไอ้พี่เบสที่ไม่ยอมสนใจเธอเลยเสียงดังทั่วร้านแล้วยืนขึ้น ทั้งผม ไอ้ชิน ไอ้พี่เบส แล้วก็คนอื่นๆในร้านก็มองเธอเป็นตาเดียว
"เราก็เคยบอกแพรแล้วนิ่ แพรเลิกยุ่งกับเราแล้วก็ไอ้ไวน์เถอะนะ"พี่เบสมันพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง แต่นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะ กูงงไปหมดแล้วเนี้ย??
"แต่นั้นมันผู้ชายนะเบส เบสจะคบกับผู้ชายได้ยังไง?.."
"มันก็ไม่มีกฏไหนบนโลกที่บอกห้ามผู้ชายรักกันนิ่"
"เบส!! ...กฏงั้นหรอ? เบสลองมองดูคนรอบๆตัวเบสดูซิ กฏของคนพวกนี้ไงที่จะทำให้เบสไม่มีที่ยืนอยู่บนสังคม!"
"..."พี่เบสเงียบแล้วมองสายตาคนในร้านที่จับจ้องมาทางพวกเรา ใช่ พี่แพรพูดถูกถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ชายรักชายมันก็มีกฏที่เราจะไม่มีที่ยืนในสังคมไง ใครมันจะไปยอมรับคนแบบพวกเรา พวกเรามัน...
"แล้วเราทำอะไรผิดงั้นหรอ? แค่เรารักผู้ชายเราก็ผิดแล้วหรอ?"
"..."
"เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ต้องถูกคนอื่นรังเกียจเพียงเพราะรักเพศเดียวกันหรอ? แพรบอกมาดิ่ว่าเราผิดตรงไหน?"
"... เบสผิดที่รักผู้ชาย.."
"หรอ! งั้นเราขอถามหน่อยว่าเรารักผู้ชายมันผิดตรงไหน?"
"คือมัน.. มันก็ผิดไง เบสจะถามทำไมในเมื่อไม่มีใครยอมรับเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้หรอก!"
"งั้นการที่ผู้หญิงบางคนพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คนอื่นรักแม้กระทั่งการทำร้ายคนรักของคนอื่นมันไม่น่ารังเกียจเลยใช่ไหม!?"
"..!! เบสพูดเรื่องอะไร แพรไม่เข้าใจ"พี่แพรรนรานอย่างเห็นได้ชัด หน้าพี่เขาซีดเผือดเลย แต่เอ่อ นิ่ผมมากินพิซซ่าเฉยๆไม่ใช่หรอว่ะ?
"ถ้าแพรไม่เข้าใจแล้วใครมันให้คนไปรุมไอ้ไวน์จนหัวล้างข้างแตกว่ะ!!"พี่เบสขึ้นเสียงแล้วยืนขึ้นประชันหน้าอีกฝ่าย เอาแล้วจะต่อยผู้หญิงแล้วโว้ย แต่เดี๋ยวนะ...!!!
...เฮียไวน์โดนรุม!!?...
"เฮียไวน์โดนรุมงั้นหรอ?"ผมลุกขึ้นถามย้ำแต่ขานิ่แทบทรุด พี่เบสกับพี่แพรก็หันมามองผมแล้วพี่เบสก็หลบหน้า
"...ใคร.."
"..."
"...ใคร ใครมันรุมพี่กู!!?"ผมตะโกนถามจนทั่วทั้งร้านเงียบกริบ ตัวผมสั่นระริก ในภาพหัวผมมันมีข่าวนองเลือดนักเรียนตีกันโผล่เข้ามาเต็มไปหมด
..เฮียไวน์ มัน..จะตายไหมว่ะ..
"..."
"มึงหรอ!?"ทันทีที่ผมไล่สายตามองผมก็เห็นอีกร่างที่สั่นอยู่เหมือนกัน พี่สาวคนสวยในชุดนักเรียนม.ปลาย เพราะมึงใช่ไหม มึงส่งคนไปรุมพี่กูใช่ไหม!?
"เฮ้ย! เดี๋ยวดิ่พี่!!"ไอ้ชินมันลุกขึ้นมาคว้าร่างผมให้ออกห่างจากแพรเมื่อผมกำลังจะเข้าไปซัดมันซักหมัด
"ฮือ ขอโทษๆๆๆ"สาวเจ้าร้องไห้ออกมาเป็นเขื่อนแตกเพราะกลัวโดนผมต่อย หึ ตอนทำพี่กูมึงไม่คิดเพิ่งจะมาคิดกลัวตอนตัวจะตายหรอมึง!
"อย่ามาสำออย! อี..."
"พอแล้วเบียร์! เขาเป็นผู้หญิงนะให้เกียรติเขาบ้าง"พี่เบสเข้าห้ามไว้ก่อน
"มันทำพี่กู!!"
"กูรู้! กูก็เจ็บพอๆกับมึงแหละแต่มึงต้องให้เกียรติเขาด้วย"
"... แมร่งเอ้ย! อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกนะ!"มึงมันเพศแม่แล้วคิดว่าจะสำออยยังไงก็ได้หรอว่ะ!! ผมสะบัดตัวออกจากพันธนาการของไอ้ชินก่อนจะชี้หน้าผู้หญิงนิสัยเสียแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกจากร้านโดยมีไอ้ชินตามมาติดๆ
"..."
"หมดสนุกเลยเนอะ"ไอ้ชินพูดเพื่อทำลายบรรยายกาศไม่ดี มันพยายามยิ้มแต่ผมก็ไม่มีแรงจะตอบอะไรมันจริงๆ
"โทษ กูกลับล่ะ"ผมพูดแล้วโบกแท็กซี่กลับบ้าน ป่านนี้เฮียจะเป็นไงบ้างว่ะ ป๊ากับม๊าจะรู้เรื่องรึยังก็ไม่รู้ ผมเป็นห่วงมันชิบหายเลย...
---------------------------------
"..."ผมลงจากรถแท็กซี่แล้วจ่ายเงินเสร็จสรรพก่อนจะหันกลับมามองบ้านตัวเองแล้วนึกห่วงก็แต่ไอ้คนในบ้านเนี้ยแหละ ผมไม่มัวคิดมากรีบเดินดุ่มๆเข้าไปทันที ป่านนี้เฮียมันคงมีผ้าพันแผลทั่วตัวเหมือนซอมบี้แล้วมั้ง
"โอ้ยๆ ม๊าเบาๆหน่อยดิ่ ผมเจ็บนะ มือม๊าหนักอ่ะ"เสียงไอ้เฮียมันดังโอดโอยมาตั้งแต่ผมยังไม่เปิดประตูบ้าน เจ็บหนักเลยหรอว่ะ?
"ป๊า ม๊าหวัด..ดี...ครับ"
"..."
"อ้าวตี๋ กลับมาแล้วหรอ ไปกินข้าวก่อนไป ม๊าทำผัดหมี่ไว้ให้ด้วยนะ"ม๊าพูดพลางเอาสำลีแปะๆที่มุมปากไอ้เฮีย ส่วนป๊าก็คอยเอาน้ำแข็งประคบให้มันแต่หน้าป๊านิ่บูดสนิทเลย
"อ่า เอ่อ อ่อ ครับ"ผมพยักหน้ารับแบบงงๆแล้งวางกระเป๋าก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
...
...ไอ้เชี่ยพี่เบสมึงหลอกกู!!!!...
...
"แมร่งเอ้ย กูก็นึกว่าโดนเขากระทืบเจ็บปางตาย ไอ้ห่า มีแผลแค่--หมา!"ผมหยิบจานมาตักผัดหมี่ก่อนจะกระแทกก้นลงบนเก้าอี้ ไอ้เราก็เป็นห่วงอุตส่าห์ทิ้งพิซซ่ารีบกลับมาดู สุดท้ายมันแค่โดนเขาต่อยปากแตกนิดเดียว ฮ่วย เสียดายของฟรีว่ะ!
"ไง คืนดีกับไอ้ภูมิยังว่ะ?"ไอ้เฮียมันโผล่มาแซะผมถึงในครัว ดูจากท่าแล้วมันน่าจะสำออยนะเมื่อกี้อ่ะ
"พี่เบสบอกว่าเฮียโดนรุมกระทืบ"
"ก็เออไง กูก็เจ็บอยู่นี่ไง"เฮียไวน์มันพูดแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำออกมากิน ถ้าโดนแล้วยังเดินฉิ่วอย่างนี้กูกระทืบมึงซ้ำอีกทีดีไหม?
"..."ผมเงียบแล้วเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ กูเกือบต่อยผู้หญิงเพราะมึงปากแตกนิดหน่อยเนี่ยนะ แมร่งเอ้ย
"ตกลงมึงกับไอ้ภูมิจะเอายังไงกันว่ะ?"เฮียลากเก้าอี้มานั่งข้างผมเพื่อเพิ่มแรงกดดันแต่ผมก็เงียบ ไม่อยากจะพูดเรื่องไอ้ภูมิ
"ถ้ามึงรักมันก็ทำตัวดีๆดิ่ว่ะ จะไปอายทำเชี่ยไร"
"..."ใครจะไปหน้าหนาเท่าฝาบ้านแบบมึงว่ะ อีกอย่างนะมันไม่คุยกับกูเอง กูไม่ผิด!
"...เบียร์..."
"..."
"บางครั้งความรักก็ไม่ได้มาในรูปแบบที่จะทำให้มึงมีความสุขเสมอไปนะ ยิ่งเป็นรักแท้ด้วยแล้ว บางทีมึงก็ต้องยอมแลกกับบางอย่างเพื่อให้ได้มันมา สำหรับรักครั้งนี้มึงยอมแลกไหมล่ะ?"พูดจบเฮียมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากครัวไปเลย ทิ้งผมไว้ให้นั่งคิดสิ่งที่มันพูดอยู่คนเดียว
..ความรักที่ไม่ได้มาพร้อมความสุข..
---------------------------------
"..."ผมยืนรดน้ำต้นไม้ไปพลางคิดอะไรไปต่างๆนาๆ เมื่อวานมีแต่เรื่อง ไม่ซิ ต้องบอกว่าช่วงนี้ชีวิตผมมันมีแต่เรื่อง! ผมจะทำไงกับมันดีว่ะเนี้ย!??
"เบียร์! เบียร์!"
"...?"ผมหยุดคิดเรื่องในหัวแล้วหันไปมองตามเสียงเรียกจากหน้ารั้วบ้านผมแล้วก็ต้องเซ็งอีกที หึ! มาหาตีนพอดีเลย
"ไอ้ไวน์ไปโรงเรียนยัง?"พี่เบสมันถามผมหน้าสล่อนเหมือนไม่มีเหตุอันใดเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งๆที่พี่มันเป็นต้นเหตุของเรื่องทุ้กอย่าง
"พี่บอกว่าเฮียโดนรุม"
"ห้ะ? อ๋อ อ้าว โกรธหรอ?"กูไม่โกรธหรอก แต่กูจะกระทืบมึงล่ะ
"..."
"เฮ้ย โทษทีๆ จริงๆแล้วมันก็โดนกระทืบนะแต่โดนผิดตัว มันไปโดนไอ้อัตศัตรูไวน์อ่ะ ความจริงแพรก็ยังไม่รู้หรอกพี่แค่เอาไว้ขู่ให้แพรสำนึกเท่านั้นเองแต่เราดันอยู่ด้วยเลยไม่ได้บอกหมด"พี่เบสบอก ผมนิ่ใจหายวูบเลย นิ่ถึงขนาดมาเป็นขั้นเป็นตอนเลยหรอว่ะ!?
"เอ้า แล้วทำไมพี่ไม่รีบบอกตี๋อ่ะ!? ตี๋เกือบต่อยผู้หญิงแล้วนะ!"
"พี่จะบอกแล้วแต่เรากลับก่อนอ่ะ อ้าว แล้วนิ่ไม่ไปโรงเรียนหรอ?"
"ไป แต่ผมยังไม่มี'รมณ์อยากไป"ผมพูดแล้วหันไปรดน้ำต้นไม้ต่อ พูดอะไรก็พูดพูดเรื่องเรียนแล้วเซ็งเลย
"เฮ้ยๆ ไม่คิดจะเปิดประตูให้แขกเข้าบ้านหน่อยหรอ? คือยืนรอนานล่ะ"พี่เบสเรียกผมแล้วชี้ๆที่ประตู นิ่ถ้าไม่ทักพี่มันคงไม่ได้เข้าบ้านแล้วนะ
"โทษทีพี่"ผมบอกก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้พี่มันเข้ามาแล้วพี่มันก็ยื่นถุงน้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ให้ผม เพื่อ?
"มีคนฝากมาให้ เห็นมายืนมองเราอยู่ตั้งนานแล้วแต่เราไม่เห็นมั้ง พอจะเรียกเราให้มันก็ฝากนี่ไว้แล้วไปเลย"
"ใครอ่ะพี่?"
"ไม่รู้ แต่หล่อนะน่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกับเราด้วย"พี่เบสมันพูดไปเดินไปผมก็ฟังไม่ค่อยรู้เลยโรงเรียนกูคนหล่อก็เยอะแยะ แล้วนั้นจะรีบไปไหนว่ะ ไอ้เฮียไวน์มันไม่ไปโรงเรียนเช้าหรอก นี่ก็แค่หกโมงเอง
"กูแด-แล้วจะตายเปล่าว่ะ?"ผมบ่นกับถุงน้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครก่อนจะเดินไปปิดก๊อกน้ำแล้วเข้าไปในบ้านเตรียมอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ยังไงวันนี้ก็ขออย่าให่มีเรื่องไรอีกเล้ย สาธุ!
---------------------------------
"เบียร์ วันนี้ม๊าทำโจ๊กไว้นะ จะกินเลยไหม? เดี๋ยวพี่ตักให้"
"อ้าว มึ...เอ่อ พี่เบสยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอ?"ผมถาม แล้วนิ่พี่มันมาทำหน้าที่เป็นแม่แทนม๊าผมได้ยังไงว่ะ? ก็ว่าทำไมม๊าเสียงแมนขึ้น
"ยังอ่ะ ยังไม่มี'รมณ์อยากไป"พี่เบสหันมายักคิ้วกวน-ผมก่อนจะยกถาดที่มีชามโจ๊กราวๆ 5 ชามผ่านหน้าผมไป
"เออตี๋ เอาน้ำมาด้วยนะ แก้ว 5 ใบ!"พี่เบสตะโกนสั่ง
"ครับ"ผมก็ตอบรับอัตโนมัติอย่างลืมตัว พี่มันเข้ามามีส่วนร่วมกับครอบครัวกรูได้ไงว่ะ??
"ชามนี้ของมึงตี๋ เทน้ำด้วย เดี๋ยวป๊ากะม๊าข้าวติดคอ"เฮียไวน์มันสั่งเสร็จสรรพ ในขณะที่ทุกคนนั่งล้อมวงดู.. เอ่อ โดเรม่อนเดอะมูฟวี่ =_=
"ตี๋นั่งข้างๆม๊านิ่"ม๊าตบเบาะแป๊ะๆ คือแบบว่า..ตี๋ต้องไปโรงเรียน...
"ตี๋ๆ น้ำป๊าล่ะ?"ป๊าถามพลางกวาดตามองหาน้ำ
"นี่ครับพ่อ"พี่เบสมันยกแก้วน้ำข้ามหัวเฮียไวน์ฟิ้วไปเลย คือสภาพแบบนี้นี่มันอะไรหว้า???
"เออๆ แล้วอาเบสมีการ์ตูนเดอะมูฟวี่เรื่องอื่นอีกไหมลูก เผื่อป๊ากะม๊าจะเอาไว้ดูตอนว่างๆ"
"มีครับๆ บ้านผมมีการ์ตูนทุกเรื่องเลย มีเรื่อง..."
"พอล่ะๆ ป๊าอ่ะไปชวนมันคุยผมดูการ์ตูนไม่รู้เรื่องแล้วเนี้ย"เฮีนไวน์มันโวยแทรกขึ้นมา
"เออ ไม่คุยก็ได้ แต่เดี๋ยวป๊าจะไม่ให้อาเบสมาบ้านเราแล้ว"ป๊าพูดประชดแล้วหันไปดูโดเรม่อนต่อ ไอ้เฮียนิ่ต้องรีบพุ่งเข้าไปง้อแทบไม่ทันสงสัยมันกลัวโดนสั่งจับแยก
...แต่ป๊ากับม๊ารู้เรื่องที่เฮียกับพี่เบสมันคบกันแล้วหรอว่ะ?...
"..."ผมมองทุกคนพลางตักโจ๊กเข้าปากช้าๆ ป๊ากับม๊าดูมีความสุขดีนิ่ ดูจะรักพี่เบสมากกว่าเฮียกับผมอีก หรือว่าป๊ากับม๊าจะยังไม่รู้เรื่องเฮียกับพี่เบส...
"อ้าวเฮ้ย! จะเก้าโมงแล้วนิ่หว่า! ทำไมพวกลื๊อไม่บอกอั๊วว่ะ!? ไปเร็วๆ ลุกๆ! ไปโรงเรียน สายแล้วๆๆ!!"ป๊าลุกพรึ่บแล้วรีบลากพวกเราทุกคนให้แต่งตัวให้เรียบร้อย จับกระเป๋าโยนให้เรียงตัวแล้วดันให้พวกเราออกจากบ้าน ส่วนม๊าก็หัวเราะคิกคักพลางเก็บชามไปล้างอย่างอารมณ์ดี
"ไปๆ โอ้ย ไม่มีใครบอกอั๊วเลย สายแล้วเนี้ย ระวังรถกันด้วยนะ!"
"ครับๆ หวัดดีครับป๊า"กูนิ่เอ๋อเลย กำลังดูการ์ตูนเพลินๆ
"ผมไปก่อนนะครับพ่อ หวัดดีคร้าบ"
"เออๆ โชคดีๆ"ป๊าโบกมือบ๊ายบายแล้วยืนส่งเราจนพวกเราเดินลับสายตา
"...ป๊ากับม๊ารู้เรื่องเฮียกับพี่เบสรึยังอ่ะ?"ผมถามขี้นในขณะที่ทุกคนกำลังเดินออกจากซอย
"ทำไม? มึงจะไปฟ้องป๊ากะม๊าไง?"เฮียไวน์มันถามกลับ ทำไมมึงไม่ตอบคำถามกูก่อนว่ะ!??
"เปล่า ผมแค่กลัวป๊ากะม๊ารู้แล้วจะผิดหวัง"ผมก้มหน้าตอบ ผมกลัวป๊ากับม๊าเสียใจจริงๆนะ
"..."
"มึงก็ทำได้แค่นี้แหละตี๋ มึงเคยกล้าทำอะไรบ้างไหม?"
"..."
"ไวน์ กูว่ามึงพูดแรงไปนะ"
"ไม่แรงหรอกเบส ตี๋ กูว่ามึงควรกล้าบ้างนะ เพราะความกลัวของมึงนั่นแหละที่จะทำให้มึงเสียทุกอย่าง มึงกำลังทำร้ายคนอื่นแค่เพราะความกลัวของมึง!!"เฮียไวน์พูดแล้วเดินนำหน้าผมไปโดยมีพี่เบสตามไปติดๆ
"อ๋อ แล้วเรื่องป๊ากับม๊ามึงก็ไม่ต้องห่วงนะ กูบอกพวกเขาแล้ว แล้วก็ได้มาแผลหนึ่งเนี้ย มึงคงไม่กล้าทำแบบกูใช่ไหมล่ะ? คงทำได้แค่ดูทุกอย่างมันพังเท่านั้นแหละมึงอ่ะ"
"..."
"ถึงที่ไอ้ไวน์พูดจะไม่ถูกแต่พี่ก็เห็นด้วยกับมันนะ"พี่เบสหันมาพูดกับผมก่อนจะวิ่งตามเฮียไวน์ไป ทั้งๆที่บรรยากาศกำลังดีแท้ๆ ทุกคนเลยพาลอารมณ์เสียไปหมดเลย
...ผมมันแย่ขนาดนั่นเลยหรอ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น