ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องระหว่างเรา
ตอนที่ 3 : เรื่องระหว่างเรา
ไอ้กาน!!
....
..
"..."ผมนั่งนิ่งเหงื่อแตกพลั่กๆ ไอ้กานมันแสยะยิ้มแล้วเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับไอ้ดั้มที่ดูเหมือนเฉยๆแต่มันกลับมองผมแปลกๆ
~ตู้ม!!~
"รีบตอบกูมา!! อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วกูจะไม่กล้านะ!!"ไอ้กานมันเกิดบ้าอะไรไม่รู้ มันถีบเก้าอี้ข้างๆผมออกไปจนหงายคว่ำแล้วแหกปากปาวๆ ตอนนี้หัวใจผมตกไปอยู่ตาตุ่มแล้ว ในใจก็นึกแต่ว่ากูทำอะไรผิดว่ะ แล้วทำไมกูต้องกลัวมึงด้วยเนี้ย!?
"เฮ้ย คือว่าที่จริงแล้ว..."
"มึงไม่ต้องมาพูด! พวกมึงหักหลังกู หักหลังไอ้ดั้ม แล้วยังหักหลังไอ้เบียร์อีก มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครกันว่ะ!?"ไอ้กานมันตรงเข้ามาหาผม ผมก็สะดุ้งเฮือกมองหน้ามันแบบงงๆปนกลัวๆ พอกูจะตอบมึงก็ไม่ให้กูตอบทีนี้ก็ถามเอาๆ มึงล่ะจะเอาไงกับกู!!?
"มึงใจเย็นก่อนดิ่กาน! เหี้ย กูพูดคำนี้มานับไม่ถ้วนแล้วนะเว้ย!!"ไอ้ดั้มมันพยายามห้ามแต่ดูเหมือนมันเองก็สับสนกับตัวเองไม่ใช่น้อย มันมองหน้าผมเลิ่กลั่กเหมือนอยากเข้ามาช่วยแต่ก็เหมือนไม่อยากเข้ามา
"กูใจเย็นแล้ว! มึงล่ะจะเอาไงบอกกูมาเลยดีกว่า หน้าตาสวยๆอย่างมึงคงหาผู้ชายได้ไม่อยากนิ่"ไอ้กานมันพูดซ้ำ ทีนี้ผมนิ่งงแตกเลย ตกลงกูทำอะไรผิดล่ะว่ะ!? แล้วนิ่มันเกี่ยวอะไรกับหน้าตากู!?
"มึงพูดเหี้ยไร?"
"หึ ขึ้นมึงกูเลยหรอ? แต่ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องเกรงใจ..."
"เฮ้ย!! พวกมึงทำเหี้ยไรกันว่ะ!!? แฮ่กๆ"เสียงไอ้ภูมิมันตะโกนดังมาจากหน้าห้อง พวกผมก็หันขวับไปมอง ร่างสูงยืนหอบอย่างหนักหลังจากวิ่งมาไกล มือข้างหนึ่งมันคว้าประตูไว้กันล้มส่วนอีกข้างก็ปาดเหงื่อบนใบหน้าแบบลวกๆ
"...ภูมิ..."ผมเรียกชื่อมันแต่เหมือนเสียงจะแห้งเหือดหายไปในลำคอ ความเข้มแข็งของผมมันหายไปทันตาเมื่อเห็นหน้ามัน
...ผมไว้ใจมัน ผมเลือกที่จะเป็นคนอ่อนแอ เพื่อให้มันเป็นคนคอยดูแลผม...
...มึงช่วยกูด้วย ไอ้กานแมร่งเป็นเชี่ยไรไม่รู้ มันจะฆ่ากูอยู่แล้ว...
"พวกมึงจะทำอะไรไอ้...เอ่อ น้ำปั่น?"มันเดินเข้ามาในห้องเพื่อจะมาหาผมแต่ก็ถูกไอ้ดั้มยืนขวางไว้ก่อน ผมไม่รู้ว่านิ้มันเรื่องอะไรกัน แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้ผมไม่มีแรงลุกแล้ว ผมไม่เคยเห็นพวกมันทะเลาะกันจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ...
"พวกกูมากกว่าที่ต้องถามว่าพวกมึงทำเหี้ยอะไรลับหลังพวกกู ใครๆก็ดูออกว่ามึงกับไอ้เบียร์คิดยังไงกันแต่นิ่แค่ไอ้เบียร์หายไปแปปเดียวมึงก็ไปเอาคนอื่นมาแทนที่มันแล้วหรอว่ะ? ตอนที่สัญญากัน กูจะให้มึงพูดต่อหน้าไอ้เบียร์มึงก็ไม่เอา มึงเอาให้เคลียร์กับกูเลยดีกว่า ยังไงไอ้เบียร์มันก็เพื่อนกู มึงเองก็เพื่อนกู กูไม่อยากจะเสียเพื่อนว่ะ"ไอ้กานมันพูดซ่ะยาวโข ผมเองก็จับใจความที่มันพูดไม่ค่อยได้หรอกแต่ไอ้คนมันจับใจความได้มันยืนนิ่งไม่ไหวติงจนผมเริ่มรำคาญใจ พวกมันพูดเรื่องอะไรทำไมผมไม่เข้าอยู่คนเดียว?
"กู..."ไอ้ภูมิมันมองหน้าผมก่อนจะหลบสายตา ทำไม?
"พวกมึงกำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่ว่ะ?"ผมพูดแทรกขึ้นมาในความเงียบที่น่าอึดอัด พวกมันก็หันมามองผม กูเองก็ไม่อยากเสียเพื่อนเหมือนกันนะ ทำไมต้องทะเลาะกันด้วยว่ะ?
"มึงอ่ะแค่คนอื่น!! ไม่ต้องมาเสือกหรอก แค่ฟังอยู่เฉยๆก็พอล่ะ!"
"ไอ้กานมึงอย่าพาลดิ่ว่ะ!!"ไอ้ภูมิมันตะคอกใส่ไอ้กานเสียงดังก่อนจะผลักไอ้ดั้มออกอย่างหมดความอดทนแล้วเดินมาหาผม
"หึ นิ่พวกมึง...หักหลังพวกกูจริงๆใช่ไหม?"หักหลังอะไรว่ะ?
"มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด แมร่งเอ๊ย! มึงแค่เชื่อใจกูบ้างได้ไหมว่ะ!?"
"..."
"เชื่อใจมึง? ...มึงจะให้กูเชื่ออะไรล่ะ ถ้ามึงไม่คิดจะบอกพวกกูก็แสดงว่ามึงไม่เชื่อใจกูเหมือนกัน..."คราวนี้ไอ้ดั้มมันพูดก่อนทั้งมันทั้งไอ้กานจะค่อยๆเดินออกจากห้องไป ทำไมผมถึงรู้สึกผิดอย่างนี้ว่ะ...
..
..
"เดี๋ยวก่อน!!"พวกมันขมวดคิ้วแล้วหันมามองผม เอ่อ กูทำพลาดตรงไหนรึเปล่า?
"เรียกทำเหี้ยไรกูไม่ยังอยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ!"ไอ้กานมันขู่ฟ่อ เหมือนจะตรงปรี่เข้ามาทำร้ายผมแต่โดนไอ้ภูมิขวางไว้ก่อน โอ้ย เมื่อกี้เกือบมีมวยนอกสนาม ...เอิ่ม แต่คงไม่ทันล่ะ ไอ้ภูมิกับไอ้กานมันฉุดกระชากลากถูกันอย่างเดือดดาดแล้ว
~ตุ๊บ!!~
~ผลั่ก!!~
~อั่ก!~
"..."
"..."เออ! เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย! ผมยืนกอดอกมองพวกมันต่อยกัน ไอ้ดั้มมันก็ไม่ได้เข้าไปห้ามอะไรจนผมเองก็เริ่มจะหมดความอดทน
"เฮ้ย มึงฟังกูก่อนดิ่กูมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกพวกมึงนะ!!"ผมพูดแล้วเข้าไปแยกมันทั้งคู่ออกจากกันแต่ด้วยแรงแค่นี้มันช่างเป็นอะไรที่ยากเหลือเกิน ไอ้ดั้มมันก็คงเห็นว่าไอ้หมาสองตัวไม่มีทีท่าว่าจะหยุดอีกทั้งผมที่เป็นผู้หญิง(ฮึ่ย!)ก็อาจจะเกิดอันตรายจากการชกต่อยมันเลยเข้ามาช่วยแยกออกอีกแรง
"แฮ่กๆ พวกมึง จะฟังกูได้รึยัง?"พูดไปก็หอบไปอะไรมันจะวุ่นวายปานนี้ ไอ้ภูมิเช็ดเลือดที่มุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหาผม ไอ้กานก็โดนไม่ใช่น้อยแต่ยังดีที่มันมีไอ้ดั้มช่วยประคอง
"มึงจะบอกพวกมันงั้นหรอ?"ไอ้ภูมิมันกระซิบถามผมเบาๆ
"อือ ยังไงมันก็เพื่อนเราใช่ไหมล่ะ"ถึงปิดไปมันก็ไม่สนิทใจกันอีก สู้บอกๆไปเลยกว่า
"..."พวกไอ้ดั้มกับไอ้กานมันเงียบยืนมองพวกผมคุยกันเบาๆก่อนผมจะเดินออกมาประชันหน้ากับพวกมัน ฮึ่บ! เป็นไงเป็นกันว่ะ!
...
..
"กูเอง เบียร์อ่ะ..."
"...!!!"
"เชี่ยแมร่งโคตรตรงประเด็น"ไอ้ภูมิมันยิ้มถูกใจแล้วกระซิบเบาๆก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้พวกนั่นที่อึ้งกิมกี่
"เอ่อ มึงเงียบแบบนี้แหละดีล่ะ แค่ฟังกูอธิบายก็พอ คือ...เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน กูแดกแอปเปิ้ลจากชายแก่ๆคนหนึ่งเข้าไปแล้ว เอ่อ นมกูก็ระเบิดตู้มขึ้นมาพร้อมกับ เอ่อ มีจิ๊โม๊ะ"ผมก้มหน้างุดๆ แค่พูดยังอายจนไม่รู้จะเอาหัวไปไว้ที่ไหนแล้วเนี้ย โอ้ยยยย!!!
"...!!!"
สาสอย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ่ว่ะ กูเขินน!!!!!!
"หึหึหึหึ"เสียงหัวเราะเบาๆจากไอ้ภูมิมันชวนให้ผมแอบเหลือบไปมองตาขวาง มันพยายามกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง กูไม่ได้เล่าโจ๊กให้มึงขำนะ ไอ้ห่า!!
"มึง..พูดจริง?.."ไอ้ดั้มที่เริ่มได้สติถามขึ้นก่อนจะนิ่งไปอีกครั้งเพื่อรอผมยืนยันคำตอบ
"อือ"
"ยะ อย่ามาพูดตลก มึงคิดว่ากูจะเชื่อรึไง!?"เอ้า เชี่ยกานนิ่ พอกูไม่พูดมึงก็หาว่าพวกกูอย่างนู้นพวกกูอย่างนี้ แต่พอกูพูดมึงก็เสือกไม่เชื่อกูอีกเนอะ -3-*
"มึงอยากเห็นกับตาตัวเองไหมล่ะ?"ไอ้ภูมิมันพูดขึ้นมา ทั้งไอ้ดั้มไอ้กานมันก็รีบพยักหน้ารับเลย เชี่ย ทำไมกูเสียวสันหลังแปลกๆว่ะ!?
พวกผมปิดปากเงียบแล้วหันไปมองตามไอ้ภูมิว่ามันจะทำอะไรต่อไป ไอ้ภูมิมันเดินไปที่กระเป๋าตัวเองก่อนจะเปิดมันออกแล้วหยิบ...
...
..
แอปเปิ้ล!!!!
"แอปเปิ้ล?"ไอ้ห่ากาน มันไม่ใช่แค่แอปเปิ้ล มันต้องเป็น
แอปเปิ้ล!!!! (โบ๊ะ!!//โดนตบเกรียน)
ไอ้เชี่ยภูมิ!!
มันยกยิ้มนิดๆก่อนจะเอาไอ้แอปเปิ้ลปีศาจนั่นมาให้ผม กูก็ว่าแมร่งหายไปไหนที่แท้ก็อยู่กับมึงนิ่เอง เชี่ย สมกับเป็นแอปเปิ้ลปีศาจแท้ ไม่เน่าไม่เปื่อยเลยมึง!
"ไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้แล้วหรอว่ะ?"ผมกระซิบถามมันอย่างอ้อนวอน แค่นี้นมกูก็เกินพอแล้วนะสาสสสส
"มึงคิดว่ามีไหมล่ะ?"มันเลิกคิ้วถาม ผมนิ่กระตุกวูบเลย โอ้วพระเจ้าช่วย
มึงเอาจริง!?
"คือ กู กู..."
"มึงแค่แดกๆไปเดี๋ยวเรื่องมันก็จบแล้ว"เชี่ย ไอ้ที่ว่าจบอ่ะมันชีวิตกูโว้ย!!
"T^T"ผมรับแอปเปิ้ลมาจากมันอย่างว่า(ไปตายยัง)ง่าย(กว่า) ฮือ ชาติที่แล้วกูทำกรรมใดไว้ทำไมมันถึงตามจองล้านจองผลาญกูขนาดเน้!!?
~งั่ม~
...
..
"OoO!!!"
"=_="ตกใจไปก็เท่านั้นเพื่อนเอ๋ย!! นิ่ยังดีนะที่นมกูไม่ปึ้มขึ้นอ่ะ กูล่ะไม่อยากส่องกระจกเลยจริงๆ
"...สวย...ว่ะ..."
"ห้ะ? อะไรนะ?"ผมหันไปถามไอ้ภูมิ เมื่อกี้เหมือนมันพูดอะไรออกมาแต่เบาเหลือหลายไม่ค่อยได้ยินเลย
"...เปล่า"มันตอบสั้นๆแล้วหันหน้าหนีผม ฮ่วย!
"ทีนี้มึงจะเชื่อกูได้ยัง? T^T"นิ่ถ้ายังไม่เชื่อกูจะไปผูกคอตายใต้ต้นผักชีแล้วน้า
"อะ เอ่อ อือ"พวกมันพยักหน้าหงึกหงักแต่ยังค้างด้วยใบหน้าเดิม โอ้ย ชีวิตกู!!
พังงง!!!!
~กริ๊งงง!!!~
เสียงออดเริ่มคาบเรียนดังขึ้น คนอื่นๆก็เริ่มเข้ามาในห้องเรียน แต่แล้วทุกคนก็ต้องหยุดทุกการกระทำแล้วหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว
"...???"
อะไร? ผมมีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?
ผมหันซ้ายหันขวาขอคำตอบจากคนข้างๆแต่ดูเหมือนไอ้กานกับไอ้ดั้มมันจะยังช๊อคๆอยู่ส่วนไอ้คนที่พอให้คำตอบได้มันก็ดันทำหน้าเอ้อระเหยลอยชายเดินลั้ลลาไปนั่งที่มันซ่ะเรียบร้อย
โห้ย! ไอ้ ไอ้...ไอ้ภูมิภาค ไอ้ภูมิอากาศ ไอ้ภูมิประเทศศศ!! กูไม่รู้จะแสวงหาคำใดมาสรรเสริญมึงล่ะ!
"น้ำปั่นไปทำอะไรมาหรอ? ทำไมดูสวยขึ้น..มากเลย..."วาวาเดินเข้ามาถามผมเป็นคนแรก เธอดูอึ้งๆแต่แววตาแฝงไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ เวร! กูไม่ใช่อะนาคอนดาจากอะเมซอนนะเฮ้ย! (เอ๊ะ หรือว่าใช่??)
"เราดู เอ่อ เปลี่ยนไปหรอ?"กูเปลี๊ยนไป๋ขนาดนั่นเลยหรอ??
"อืม! สวย! สวยขึ้นมากเลย!!"หนักแน่นได้อีก อะไรมันจะปานน๊าน!
"ขะ ขอกระจกหน่อยได้ไหม?"ผมถามจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งแจ้นไปรื้อๆค้นๆกระเป๋าตัวเองก่อนจะเอากระจกขนาดเท่าฝาบ้าน(เว่อร์!!)มาให้ผม เอ่อ จะว่าไงดีว่ะ ผมล่ะไม่กล้าส่องกระจกเลยว่ะ คนทั้งห้องแมร่งจ้องผมซ่ะน่ากลัวเลย
"...ลองดูซิ"วาวาบอกผมด้วยสายตาเป็นประกาย วิบวับได้อีก เหอๆ
"..."
"...!!?"
เช๊ดดด!!! นี่กูหรอ!?
ผิวซีดขาวอมชมพู ม่านตายั่วยวนกระแทกใจมาก ปากแดงสดแบบธรรมชาติสุดๆ
แก้มแดงระเรื่อฝาดๆ
ผมสีน้ำตาลอ่อนเห็นแล้วดูนุ่มนิ่ม
เวรแล้วกู!!! กูตกหลุมรักตัวเองได้ไหมว่ะ!!?
โดนใจกูสุดๆ!!!
~ตุ้บ! ตุ้บ!! ตุ้บ!!~
"นั่งที่ได้แล้ว ยืนทำอะไรกันอยู่ได้!?"ครูสอน เอ่อ น่าจะสังคม เดินเข้ามาแล้วเอาไม้หน้าสาม(?)ตีโต๊ะก่อนที่ฝูงนักเรียนจะสลายกระจายไปยังที่ตัวเอง สาส เร็วเกิ๊น
"นักเรียนทั้งหมดตรง!"
"...!!?"
...
...
เชี่ยแล้ว ผมฉี่แตก!! ไม่ดิ่ๆโตปานนี้แล้วจะเป็นไปได้ยังไง!? แต่ว่าทำไมตูดมันแฉะๆว่ะ!?
"เอ่อ คะ ครูครับ เอ๊ย ค่ะ หนูขอไปเข้าห้องน้ำได้ไหมค่ะ?"ผมยกมือขออนุญาตกระอิดกระออด ครูแมร่งก็ทำหน้าโคตรน่ากลัวเลย
"แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่เข้าให้เรียบร้อย!!"
"...!!!"ผมสะดุ้งโหยง รีบชักมือเก็บทันที ฮือ น่ากลัวที่สุด!!
"รีบๆไปรีบๆมาล่ะกัน!!"ครูบอกปัดๆผมก็ยิ้มแป้นเลยเตรียมตัววิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที แต่ แต่ แต่!! แต่ไอ้เชี่ยภูมิมันก็คว้ามือผมไว้แล้วยัดซองสี่เหลี่ยมสีขาวๆเข้ามาในกระเป๋ากระโปรงผมก่อนมันจะยักคิ้วกวนตีนทีนึง ไอ้ห่า ชอบขวางกูตลอด! ฮ่วย!
"..."ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ... เดี๋ยวนะ ผมต้องเข้าห้องน้ำหญิงใช่ไหม? เชี่ยล่ะ จะดีหรอว่ะ!? ช่างแมร่งเหอะ ฉี่กูแมร่งออกมากระปริดกระปรอยล่ะ เปียกไปถึงร่องตรูด เดี๋ยวนะแล้วทำกูไม่รู้สึกปวดฉี่ว่ะ?
"โอ้ย! ช่างแมร่งเหอะ!"ผมตรงปรี่เข้าไปในห้องน้ำหญิงแล้วเข้าห้องเล็กปิดประตูลงกลอนก่อนจะถกกระโปรงขึ้นดูอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงจะเป็นจิ๊โม๊ะตัวเองก็เถอะ มันยังไม่ชิน -///-
"...!!??"เหี้ย!!! เลือดซึม!!! กูก็นึกว่ากูฉี่แตก!!
ผมมองแผ่นผ้าอนามัยที่เต็มไปด้วยเลือดก่อนจะคว้ากำแพงไว้แทบไปทัน เชี่ย ออกมาขนาดนี้กูยังรอดมาได้ไงว่ะเนี้ย!?
~แคว่ก!~
ผมจัดการลอกแผ่นซับดูดเลือดนั้นออกก่อนจะม้วนๆแล้วทิ้งลงถังขยะเลย เอ่อ ทำไมมันบานแผ่ว่ะ?? ช่างแมร่งเหอะ ผมหยิบแผ่นดูดเลือดอีกอันหนึ่งมาก่อนจะเปิดใช้ตามที่ม๊าสอนเมื่อเช้า
อืม สบายตัวขึ้นเยอะเลย ^^
ผมทิ้งซากซองลงถังขยะก่อนเดินออกไปล้างมือที่ก๊อกน้ำ
โอ๊ะ!
สวยขึ้นเยอะเลยนะเนี้ยกู โฮะๆ
"..."ผมก้มลงมองน้ำในมือที่เปิดผ่านไปก่อนจะนึกถึงสิ่งที่จับเมื่อกี้ แมร่งขยะแขยงว่ะ แล้วผมก็วักน้ำขึ้นมาล้างหน้าตามปกติ ยังไงซ่ะกับแมลงสาบก็เคยนอนด้วยมาแล้วแค่นี้จิบๆ
"ไม่ได้แต่งหน้าหรอ? สวยดีนิ่"
"...!!"ผมสะดุ้งเฮือกหันขวับไปมองคนข้างๆที่กำลังยืนล้างมืออยู่ สาส ที่แท้ก็พี่พลอย ม.6 ที่เป็นรองประธานนักเรียนนิ่เอง กูก็นึกว่าผี!
"ขะ ขอบคุณค่ะ"ผมวักน้ำล้างหน้าอีกครั้งก่อนจะปิดน้ำแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าตัวเอง
"ตายแล้ว! ทำอย่างนั้นเดี๋ยวสิวก็ขึ้นหรอก!"พี่พลอยโวยวายก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ากระโปรงมาให้ผม อะไรหว๊า หน้าก็หน้ากรูคุณพี่จะห่วงเพื่อ?
"ขอบคุณค่ะ"ผมรับไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำอย่างงงๆ พี่แกก็ใจดีจะตายทำไมคนอื่นเขาหาว่าแรดว่ะ?
"อ้าวเฮ้ย! กูนึกว่ามึงจะตกส้วมตายห่าไปแล้ว"ไอ้กานมันเสนอหน้ามาถามผม มันนั่งกับไอ้ดั้มซึ่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะผมกับไอ้ภูมิแต่เสือกชอบหันมาคุยกับผมตลอด หึ สำเนียกแล้วหรอว่ากูเป็นเพื่อนมึง!
"ความจริงก็ตายไปแล้วแหละแต่กูจะมาเอามึงไปอยู่ด้วย"
"กรวย! อย่าฝันว่ากูจะไปกับมึง!"มันหันกลับไปมองกระดานแล้วจดอะไรยิกๆก่อนจะขย้ำกระดาษเป็นก้อนๆแล้วปาไปที่โต๊ะไอ้ฟาน เวรเหอะ! กูก็นึกว่าตั้งใจเรียน!
~โบ๊ะ!~
"อย่าเล่นๆ"ไอ้ดั้มมันโบกหัวไอ้กานครับ ไอ้นั่นก็เกาหัวเคืองๆแล้วฟุบหลับไปเลย หึ สมน้ำหน้าแมร่ง!
"หน้ามึงดูซีดๆนะ ไม่สบายหรือเปล่า?"ไอ้ภูมิมันวางปากกาแล้วหันมาถามผม หน้ากูอ่ะนะซีด กูออกจะสะใจที่ไอ้เชี่ยกานโดนตบเกรียน
"ไม่นะ แต่ปวดท้องนิดหน่อย สงสัยหิวข้าวมั้ง"ผมตอบแบบขอไปทีก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะ ผมต้องพักผ่อนเยอะๆเพื่อเก็บแรงไว้เรียนต่อ(ชาติหน้า) ตอนนี้อ่ะเรียนมันแค่อาชีพรอง แต่นอนอ่ะมันคืออาชีพหลักคร้าบท่าน
"อือ มึงนอนไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวหมดคาบแล้วกูโดดรั้วไปซื้อข้าวมาให้"
"อืม"ผมตอบ ไอ้ภูมิมันก็ลูบหัวผมเบาๆจนผมคล้อยไปกับสัมผัสนั่นแล้วหลับไป
---------------------------------
"โอ้ยยย!"
"เป็นไรว่ะเบียร์!?"เสียงไอ้ภูมิมันแล่นเข้ามาในโสทประสาทผมเบามาก เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
"โอ้ยยย!!"
"เบียร์!!"มึงจะตะโกนทำไมว่ะ...ใกล้แค่นี้เอง
"โอ้ย! ปวดท้องว่ะ"ผมกัดฟันกรอดเอามือกุมท้องตัวเองแน่น เชี่ยเอ้ย ตื่นมาก็ปวดท้องเลย โดนเล่นของเปล่าว่ะกู? ทรมานว่ะ
"ปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าวเปล่าว่ะ?"เสียงมึงนิ่เครียดได้อีกนะ มึงเป็นเชี่ยไรทำไมต้องเครียดแทนกูตลอดเลย กูหวั่นไหวนะห่า
"ไม่น่าใช่นะ เหมือนลำไส้มันบิดมากกว่า"สงสัยแมร่งซ้อมเต้นเพลงบิดของฮั่นอยู่มั้ง เชี่ย ปวดว่ะ!
"มึงเงยหน้าขึ้นมาดีๆดิ่!"ไอ้ภูมิมันสั่งผมเสียงแข็ง พยายามจับตัวผมให้ตรง ก็นะ ตอนนี้ผมคงตัวงอเป็นกุ้งแล้วล่ะ
"เชี่ย หน้ามึงซีดมากอ่ะ ไม่เหลือคราบนางฟ้ากูเลย"
~โบ๊ะ!~
"ยังจะมาล้อเล่นอีกนะเชี่ยกาน ไอ้เบียร์มันจะตายห่าแล้วเนี้ย!"เสียงไอ้ดั้มกับไอ้กานทะเลาะกันดังมาเป็นระยะๆ แต่ผมไม่มีแรงพอที่จะลืมตาขึ้นมองพวกมันจริงๆ
"น้ำปั่นเป็นไรอ่ะ?"เสียงใครว่ะ? วาวาหรอ?
"ไม่รู้ดิ่ มันบอกว่าปวดท้อง"ไอ้ภูมิมันตอบ
"แล้วนิ่น้ำปั่นเป็นประจำเดือนอยู่รึเปล่า?"เสียงใครแมร่งถามว่ะ!!? ผมหรี่ตามองก็เห็นบัว หัวหน้าห้องทำหน้าเป็นห่วงผมอยู่ เอ่อ อันนั้นน่ะพอเข้าใจนะแต่ไอ้คนอื่นที่มามุงดูนิ่มันไม่ไปเรียนกันรึไง๊!!?
"อืม เป็นอยู่"ไอ้ภูมิมันตอบอีกแน่ะ เออดีว่ะ
"รู้ดีอย่างกับเป็นผัวเมียกันเลยนะมึง"
~โบ๊ะ!~
"มึงอ่ะเงียบๆดิ่"ไอ้ดั้มหันไปตบเกรียนไอ้กานก่อนจะหันมาดูอาการผมต่อ เออ ขอบคุณมาก
"งั้นก็พาไปห้องพยาบาลก่อนล่ะกัน แค่ปวดท้องเมนส์...ไม่น่าเป็นห่วงอะไรมากหรอก..."บัวพูด แล้วไอ้ภูมิมันก็พยักหน้ารับหงึกๆก่อนจะรีบอุ้มผมไปที่ห้องพยาบาล เมื่อกี้บัวทำหน้าแปลกๆ?...
---------------------------------
"อื้อออ ทำไมปวดตัวจังว่ะ"ผมบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงก่อนจะบีบๆนวดๆตามตัว กูไม่ทำอะไรมาว่ะ??
"ตื่นแล้วหรอ? เล่นซ่ะป่วนกันถ้วนหน้าเลยนะมึง"อ๊ะ เสียงไอ้ภูมิ? ทำไมเหมือนอยู่ใกล้หูเหลือเกิน? กูฝัน?
...
..
"เชี่ย!! มึงมานอนเหี้ยไรตรงนี้เนี้ย!!?"ตกใจหมดเลย ทำไมไม่บอกกูซักคำว่านอนอยู่ข้างๆกู กูจะได้เนียนหลับต่อ!!
"กูมานอนเฝ้าไข้มึงไง ไหนดูซิคนป่วยอาการดีขึ้นรึยังเอ่ย?"ไอ้ภูมิพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีนก่อนจะเอาหน้าผากตัวเองมาแตะกับหน้าผากผม ไอ้ห่า หัวใจกูจะวายตาย มะ มึงทำเชี่ยไรเนี้ย!!? กูจะป่วยตายเพราะมึงนั่นแหละ!!!
"พะ พอ พอแล้วๆ มึงออกไปไกลๆตีนกูเลยไป!!"ผมโมโหกลบเกลื่อนแล้วใช้ตีนเขี่ยๆมันออกไป แมร่งก็โคตรลงทุนเลย อุตส่าห์ดันเตียงมาต่อกัน เพื่ออะไรว่ะ?
"ฮ่าๆๆ น่ารักชิบหาย หิวข้าวยังล่ะ?"
"อือ"...!!! เดี๋ยวนะ!!"เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ!?"
"หิวข้าวยังล่ะ?"
"ไม่ใช่ๆ ก่อนหน้านั่นอ่ะ?"
"ก่อนหน้านั่น? ...ฮ่าๆๆ?"โอ้ย ไอ้ควาย!!
"ไม่ใช่!! ถัดมาอีกนิดนึง!"
"ฮ่าๆ?"
"โอ้ย! พอเลยมึง! ข้าวแมร่งอยู่ไหนว่ะ!? กูจะแดกข้าววว!!!"กูจะแดก แดกแมร่งทุกอย่างเลย!!
แอบชอบควายแมร่งรำบากชิบหาย!!
"กูให้ไอ้กานกับไอ้ดั้มไปซื้อมาอยู่ คงใกล้ถึงแล้วมั้ง"มันพูดพลางลากเตียงไปคืนที่ต่อด้วยการจัดผ้าห่มผ้าปูอีกนิดหน่อย
"..."แมร่ง!! เชี่ยนิ่มันแกล้งโง่รึเปล่าว่ะ!!?
"มาแล้ว!!"เสียงไอ้กานดังมาแต่ไกลเลย แมร่งมาแต่ตัวปากไม่ต้องไม่ได้รึไงว่ะ!?
"พ่อมึงขายก๋วยเตี๋ยวเรือรึไงทำไมต้องแหกปากซ่ะขนาดนั้น!!?"ผมลุกไปคว้ากล่องข้าวจากมือมันมาก่อนจะเปิดกล่องแดก แมร่ง กูโมโหโว้ย!! กูจะพาลใส่ทุกคนเลย ไอ้ภูมิแมร่งโง่!!
"เอ้า เชี่ยนิ่ ไม่ขอบคุณซักคำยังเสือกมาด่ากูอีก!"ไอ้กานโวยวาย ทำไม!? กูจะพาลใส่มึง มีไรไหม๊!!?
"ทำไมๆ มึงก็เหมือนกันเชี่ยดั้ม! ทำไมไม่รู้จักห้ามๆมันบ้างปล่อยให้แมร่งบ้า อ๊ะ คอมึงไม่โดนอะไรมาทำไมมันแดงๆ?"ผมเหลือบไปเห็นรอยจุดแดงๆตรงซอกคอมันผมก็เปลี่ยนประเด็นถาม มันหน้าแดงๆรีบเอาปกคอเสื้อมาปิดไว้ทันที ยุงกัด? แต่ทำไมมันแดงอย่างนั้นว่ะ? หรือว่ายุงยักษ์กัด?
"ไม่มีอะไรหรอก มึงแดกๆข้าวไปเหอะน่า"ไอ้กานมันตอบแทนแบบกวนๆแล้วยิ้มแปลกๆ เชี่ยนิ่ กูเป็นห่วงเพื่อนกูน่ะนี่!
"มึงมานี่ดิ่ ยุงเหี้ยไรกัดว่ะ เดี๋ยวก็ชักตายหรอกมึง"ผมวางกล่องข้าวลงแล้วกวักมือเรียกไอ้ดั้มมา แต่มันก็ยืนนิ่งแล้วหันไปมองไอ้กานกับไอ้ภูมิ ไอ้สองตัวนั้นมันก็หัวเราะหึหึ เป็นเชี่ยไรกันว่ะ?
---------------------------------
"กลับบ้านดีๆนะมึง"
"เออ!"ไอ้ดั้มตอบแบบกระแทกเสียงใส่ไอ้กาน หน้ามันดูเซ็งๆนะ
"กูจะไปแล้วนะ?"
"เออ!!"ดั้มมันแทบจะขวางกระเป๋าใส่หัวไอ้กานอยู่ร่อมร่อ อะไรมันจะโหดปานนั้น ไอ้ห่านั้นมันก็เผ่นเน้บหายไปกับสายลม
"..."
พอไอ้กานไปความเงียบมันก็เข้ามาเล่นงานเลย พวกเรา 3 คนพากันเดินกลับบ้านตามปกติด้วยอารมณ์เหงาและหง่อย เพราะวันนี้ไอ้กานมันต้องไปรับน้องแก้มที่โรงเรียนแทนพ่อกับแม่มันมันเลยกลับบ้านพร้อมพวกเราไม่ได้เหมือนทุกที
"เฮ้อ"ผมหันไปมองไอ้ดั้มที่แอบถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะโดนไอ้ภูมิมันเดินคั่นกลางไว้อยู่ ฮ่วย! บังกูอยู่ได้นะมึงนิ่! -3-
"กูว่าน้องแก้มแมร่งก็แปลกนะ อยู่ตั้ง ม. 2 แต่ยังต้องให้มีคนไปคอยรับอีก ฮ่าๆๆ..."เสียงหัวเราะผมแทบจะกลืนหายไปในลำคอ ทีแรกกะจะให้บรรยากาศมันดีขึ้นแต่ไฉนมันครุ่กครุ่นกว่าเดิมว่ะ?
"..."ไอ้กานมันหันมามองผมนิดๆก่อนจะก้มหน้ามองพื้นไป สาส กูทำพลาด!!
"มึงนิ่มันจริงๆเลย"ไอ้ภูมิมันมองคาดโทษผม เชี่ยนิ่ กูทำอะไรก็ผิดใช่ไหม!? กูแค่ไม่อยากให้เพื่อนเครียดแต่กูรู้แล้วว่าที่ทำไปแมร่ง...ออกมาไม่ดี
"กูไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"ไอ้ดั้มมันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโบกมือบ๊ายบายพวกผมแล้วเดินเข้าซอยบ้านมันไป มันคงเหงาน่าดู ทุกทีจะเดินเข้าซอยพร้อมไอ้กานแต่พอไอ้กานไม่อยู่มันเลยต้องไปคนเดียว โถ่เพื่อน บ้านพวกมึงอยู่ติดกันนี่เนอะ
"ปากหมาจริงๆนะมึงเนี้ย"เอ้า ไอ้บ้านิ่ ว่ากูอยู่ได้ กูผิดอะไรนักล่ะ!? มันเดินมาส่งผมจนถึงหน้าบ้านเหมือนทุกครั้ง บ้านมันอยู่ถัดไปอีกซอยนึงมันเลยต้องผ่านหน้าบ้านผมด้วย
"แมร่ง รู้แล้วว่าผิด ไอ้ห่า"ผมบ่นอุบอิบก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านแล้วพอหันกลับมาก็เห็นไอ้ภูมิมันยังยืนอยู่ทำทีเป็นไล่ผมให้รีบเข้าบ้าน มึงซิต้องรีบไป หล่อขนาดนี้ถ้าโดนฉุดไปจะทำไง กูยิ่งหวงๆอยู่ด้วย ฮ่วย!
"ป๊า ม๊า หวัดดีครับ"
"อ้าว ตี๋กลับซ่ะเย็นเลย เป็นไงบ้างไปเรียนวันแรกสนุกไหม? เหนื่อยล่ะซิ ขึ้นไปอาบน้ำก่อนไปจะได้ลงมากินข้าว อ๋อ ผ้าอนามัยน่ะเปลี่ยนรึเปล่า?"ม๊าละสายตาจากทีวีแล้วหันมาถามผมซ่ะยาวเยียด
"เปลี่ยนครับม๊า"ผมตอบสั้นๆก่อนจะพาร่างไร้จิตใจเดินขึ้นบันไดไปห้องตัวเอง เฮ้อ วันนี้มันวุ่นวายได้โล่จริงๆ
~ก๊อก! ก๊อก!!~
"ไอ้ตี๋! แดกข้าว!!"เสียงเฮียไวน์มันเคาะประตูแล้วตะโกนดังสนั่น ผมก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
-19:02-
อืม เผลอหลับไปตอนไหนว่ะเนี้ย? ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
"ป๊ากับม๊าล่ะ?"ผมถามพลางตักข้าวไปด้วยก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามกับเฮียไวน์ ทำไมมันยังไม่เปลี่ยนชุด?
"ไปงานเลี้ยงเฮียโก"งานเลี้ยง? ทำไมป๊ากับม๊าไม่เห็นบอก?
"รอยอะไรแดงๆอ่ะเฮีย?"ผมขมวดคิ้วเป็นปมแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นรอยแดงที่อกเฮียเหมือนรอยแดงที่คอไอ้ดั้มเลย แต่ของเฮียมันอยู่ตรงอกแถมยังมีตั้ง 2 รอย เสื้อนักเรียนนั่นถูกปลดกระดุมออกบ้างพอให้เห็นซิกแพกเท่ๆของคนตรงหน้า 'จารย์โรงเรียนมึงนิ่สอนมาดีเนอะ
"หื้ม? มึงไม่รู้?"เฮียมันเลิกคิ้วถามผม ถ้ากูรู้แล้วกูจะถามมึงทำไมล่ะคร้าบ?
"อือ"ผมตอบแล้วก็ก้มหน้ากินข้าวแต่ตายังคงมองไปที่เฮียแกอยู่
..
..
"กูโดนเมียดูดมา"
"...!!! แค่กๆๆ!!"ผมตาลีตาเหลือกคว้าน้ำมากินแทบไม่ทัน เวร ตาแจ้งเลย!
"สกปรกว่ะแมร่ง!!"ใครใช้ให้มึงตอบแบบนั้นล่ะคร้าบ มีฝากรงฝากรอยด้วย แมร่งธรรมดาซ่ะที่ไหน หึหึ
"ใครว่ะเฮีย? ทำไมไม่รู้จักบอกนุ้งบอกน้องบ้างเลย?"
"ยังจีบๆอยู่ รอให้ติดก่อนแล้วเดี๋ยวกูบอก"ไรหว๊า มีหน้าแดงซ่ะด้วย เขินเป็นด้วยหรอพี่กู
"สาวที่ไหนล่ะเฮีย?"แซะหน่อยๆ ชักอยากรู้แล้วดิ่ใครว่ะที่แค่พูดถึงก็ทำเอาหน้าหนาๆของเฮียบางลงไปตั้งศอกนึง!
"ก็ ไม่ไกลหรอก ใกล้ๆ"พูดจบเฮียก็ลุกเอาจานไปล้าง ผมก็งงดิ่ เฮียมันเขินจริงๆโว้ย!!
"เอกชลหญิงล้วนข้างๆป่ะเฮีย?"เห็นเขาบอกว่าสาวสวย ไอ้เราก็ไม่เคยผ่านซักที ก็ไม่ใช่อะไรหรอก แมร่งอยู่คนล่ะซีกโลก ฮ่าๆๆ
"เปล่า ก็อยู่โรงเรียนเดียวกันนั่นแหละ"เฮียมันพูดๆแล้วเดินไปเปิดทีวีดูเลย
"อ๋อ เฮ้ย!!!"ล้อเล่นป่ะเนี้ย!? เฮียมึงอยู่โรงเรียนชายล้วยนี่หว่า!! เดี๋ยวนะ ม.ปลายก็มีผู้หญิงนิ่ ถึงแมร่งจะเจ้าชู้แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะคบใครจริงจังแบบนี้ง่ายๆนะ คงไม่ใช่เด็กผู้ชายกิ๊กก๊อกในสต๊อกมันหรอกมั้ง เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ...
...ไอ้เชี่ยดั้มเองแมร่งก็ซุกสาวเหมือนกันนิ่ หึ ไอ้สองตัวนั้นแมร่งก็ช่วยกันปิดใหญ่ พรุ่งนี้กูจะถล่มให้เละเลย โทษฐานมีไรไม่เคยบอกกู!!!...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น