คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #01 Who Are You ? (50%)
#01
ในสถานที่ที่แปลกตา อะไรคือสิ่งที่คุณมองหาเป็นอย่างแรก
ป้ายบอกทาง แผนที่ คนรู้จัก หรือผมดีล่ะ
ถ้าถามว่าหลังจากเคาท์ดาวน์ปีใหม่กับเพื่อนในกลุ่มเสร็จแล้วต้องทำไรต่อ บอกเลยว่าไม่พ้นการหามเพื่อนกลับแล้วพามันไปส่งบ้าน นี่คือกิจวัตรประจำงานเลี้ยงของฮยอกแจ มีเหล้าที่ไหนที่นั่นต้องมีเขา ไม่ใช่ว่าชอบดื่มชอบเมาอะไรแต่เพราะเพื่อนสนิทมันขี้เหล้าขี้เที่ยวขี้ทุกอย่างที่เป็นเครือญาติของอบายมุข ใจคอเขาจะทิ้งเอาไว้ก็กลัวกระเทยแถวนั้นมาแฮบซิงหลังมันไป ขี้เกียจตามหาว่าใครเป็นพ่อเด็ก ส่วนไอ้คนที่คอยให้แบกกลับก็สะกดคำว่าเกรงใจไม่เป็นด้วยไง ผลออกมาก็เป็นแบบนี้
ฮยอกแจแบกซีวอนกลับหอทุกงาน
“ทำไมทำหน้างั้นวะฮยอกแจ”
“ป่าว ไม่ได้ทำ”
“ตอแหล ก็กูมองหน้ามึงอยู่เนี่ย”
ซีวอนที่กำลังเดินเป๋ไปเป๋มาเพราะส่วนสูงของคนพยุงเป็นอุปสรรคหันไปจ้องหน้าฮยอกแจเนือยๆ ผิดกับน้ำเสียงที่เพิ่งพูดออกไป เป็นแบบนี้ประจำฮยอกแจชอบทำให้เขาหงุดหงิด มีอะไรก็ไม่บอกมีอะไรก็ไม่พูด ชอบทำหน้าเป็นตูดแล้วก็บอกว่าไม่ได้ทำ จะไม่ได้ทำยังไงก็คนมันเห็นอยู่กับตา
“……”
“งอนเหรอ”
“งอนเรื่อง”
“เรื่องที่กูไปกินเหล้ากับพวกชางมินไง”
“ทำไมกูต้องงอน”
“เพราะว่าชางมินมันแฟนเก่ามึงไงมึงเลยไม่อยากให้กูไปยุ่งกับมัน แต่มึงต้องเข้าใจด้วยนะ ว่ามึงเลิกกับมัน ไม่ใช่กู จะให้กูเลิกคบกับมันได้ไง”
“ส้นตีน”
ว่าไว้แค่นั้น ก่อนจะผละตัวเพื่อนสนิทออกแล้วไขกุญแจเดินหนีเข้าห้องไปโดยไม่หันมามองหน้าคนปากมากเลยสักนิด
“เชี่ย เอาแล้วกู”
ซีวอนทำได้แค่ยืนหัวเสียกับตัวเองที่เผลอเอ่ยคำว่าแฟนเก่ากับเพื่อนที่จิตใจแม่งโคตรอ่อนแอแต่ชอบทำตอแหลว่าเฮ้ยกูสบายดี ฮยอกแจไม่เคยบอกว่าทำไมถึงเลิกกัน ซีวอนเองก็ไม่เคยถาม จำได้แต่ว่าวันนั้นฮยอกแจกลับมาเอาของที่ชางมินให้ไปเผาต่อหน้ามัน แถมยังตะโกนด่าลั่นว่าไอ้ตัวแดกไก่เท่าไหร่ก็ไม่พอ ไอ้โคตรพ่อคนเหี้ย พอด่าเขาหนำใจก็วิ่งกลับมาร้องไห้ที่ห้อง ขี้มูกขี้หูไหลปนกันไปหมด ลำบากซีวอนคนนี้แหละที่นั่งปลอบมันทั้งคืน
“จะเดินไปเดินมาอีกนานป่ะ เข้ามาเร็วๆ”
“ครับเพื่อนครับ”
.
.
.
.
.
คุณสงสัยไหม ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่
ผมเคยเป็นมนุษย์ อ่าใช่ คนธรรมดาที่พวกคุณเป็นกัน ผมใช้ชีวิตตามปกติเหมือนกับที่พวกคุณทำอยู่ทุกวัน ผมมีครอบครัว มีเพื่อน มีแฟน มีสังคมตามประสาเด็กวัยรุ่นเช่นเดียวกับคนทั่วไป ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่นดี แต่แล้ววันนึงมีบางสิ่งทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป…..
ผมตาย ตายก่อนวันเกิดอายุยี่สิบสามแค่หนึ่งวัน
ฮ่าๆ แต่จะพูดว่าตายก็ไม่ถูกไปซะหมดนะครับ เพียงแค่เวลาชีวิตของผมหยุดหมุน ผมนอนหลับ
ร่างของผมยังหายใจได้เหมือนเดิม ไม่เน่า ไม่เหม็น ครอบครัวให้หมอรักษาผมที่บ้าน มันไม่ใช่การรักษา
ที่ทำให้ผมฟื้นขึ้นมา มันแค่ยื้อให้ร่างกายของผมได้ทำงานต่อไป เพราะความหวังของแม่ผมที่เชื่อว่า
สักวันผมอาจจะได้กลับไปหาทุกคน
“ท่านครับ ผมว่าท่านยืนอยู่ตรงนี้นานเกินไปแล้วนะครับ วิญญาณพวกนี้มีอะไรน่าพิสมัยกัน”
อี ซองมิน ชื่อของคนที่เข้ามาทักทายผมพลางก้มลงไปมองวิญญาณทั้งหลายที่กำลังอ้าปากขอความช่วยเหลือและขอให้พวกเราหยุดทรมาน แต่สายตาของเขาเป็นเหมือนกับผม เรียบเฉยไร้ซึ่งการตอบสนองและความเห็นใจ
“ทำไมคิดแบบนั้นละซองมิน ผมว่าพวกเขาออกจะน่าสมเพชและน่าประทับใจ”
“…”
“คนพวกนี้ไม่สามารถหลุดออกมาจากบ่วงที่พวกเขาก่อ แถมมันยังคอยดึงให้พวกเขาจมลงไปกับมัน
ดูสิ ยิ่งกระเสือกกระสนมากก็ยิ่งจมลึกลงไปมาก”
“…”
“ผมเองก็เหมือนกัน ยิ่งผมอยากหนีออกจากร่างที่ผมไม่ต้องการเท่าไหร่ มันก็ยิ่งดึงยิ่งรั้งวิญญาณผมให้ผูกมัดกับร่างกึ่งมนุษย์นี่เท่านั้น” เงาสะท้อนกับเปลวไฟข้างล่างทำให้ผมเห็นว่านอกจากประโยคบอกเล่าที่แสดงออกว่ารังเกียจตัวเองเต็มทนมันยังมีรอยยิ้มที่บอกผมว่ายังไงผมก็หนีไม่พ้น
“อ่า ท่านอย่าลืมสิครับ ถ้าร่างนี้ไม่ดึงรั้งวิญญาณของท่านไว้ในวันนั้นป่านนี้อาจจะเป็นท่านเองที่ได้จมลงกับบ่วงกรรมที่ท่านสร้างไว้นะครับ”
ซองมินพูดจายิ้มแย้มใส่ผมเหมือนเคย แต่คำพูดที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมานั้นกลับกลายเป็นเข็มพันเล่มที่ทิ่มแทงหัวใจของผม อดีตของมันเคยอุ่นและมีความรู้สึก ตอนนี้สภาพของผมเหมือนกับศพเดินได้ มีหัวใจแต่ไร้ซึ่งความรู้สึก มีร่างกายแต่ไร้การต่อต้านจากร่างข้างใน ทำได้แค่รับคำสั่งจากร่างที่มีพลังงานแต่ไม่มีดวงจิตจะอยู่ ร่างของปีศาจที่ฉกฉวยเอาวิญญาณมารับกรรม ปีศาจที่พวกคุณเรียกว่ายมฑูต
“เฮือก!”
“สวัสดีครับ ผมมารับคุณ”
“….”
“อีฮยอกแจ”
[50%]
----------------------------------------------------------------------------------
เอาจริงๆป่ะ คือกลัวไม่มีใครอ่านต่อเว้ย แบบเราเพิ่งเคยแต่งเคยลง
เข้าใจฟีลเก๊าใช่ป่ะ TwT ไม่ชอบบอก จะติงจะด่าตรงไหนบอกมาโลดดดดดด
เราดีใจมากๆเลยนะ ที่มีคอมเมนท์ถึงมันจะไม่เยอะแต่แบบนี้คือกำลังใจมหาศาลของเราเลยอะ
รักนะ เดี๋ยวมาต่อ
ความคิดเห็น