คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตั ว ปั ญ ห า
ตลอดทั้งสัปดาห์ฉันเอาแต่เข้าห้องซ้อมเต้น แม้อาจจะไม่ได้หวังเป็นประธานอย่างที่คิดไว้ แต่อย่างน้อยก็ได้เต้นอย่างที่ฉันชอบแล้วกัน เซฮุนก็เอาแต่ซ้อมละครของเขา แบคฮยอนก็ตามฉันบ้างหรือไปมองสาวคนอื่นบ้างตามนิสัยของเขา ไคเองก็กำลังเตรียมตัวสำหรับการคัดเลือกนักกีฬาประจำเขต ส่วนชานยอลก็เอาแต่เข้าห้องสมุด ฉันกับเอลลี่เริ่มสนิทกันมากขึ้นแต่หล่อนเองก็ไม่กล้าที่จะไปไหนกับฉันตามลำพัง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร =_=;;
“กลับแล้วนะค่ะ”ฉันบอกครูฝึกเต้นก่อนจะเดินออกจากสตูดิโอ อากาศวันนี้ก็หนาวเหมือนกันแหะ
“ฮยอนอา”
“ลู่ฮานอปป้า...”
“เลิกหลบหน้ากันซักที”ลู่ฮานจับข้อมือฉันทันทีที่ฉันพยายามเดินห่างจากอีกคน “เธอรังเกียจพี่งั้นหรอ”ฉันยืนนิ่งก่อนจะมองหน้าเขา
“ฉันไม่เคยรังเกียจพี่เลย พี่ต่างหากที่รังเกียจฉันและทิ้งฉันไป”ฉันบอกอีกคน
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะฮยอนอา ที่พี่กลับเกาหลีโดยไม่ได้ร่ำลาเป็นเพราะมีเหตุบางอย่าง และที่พี่ไม่ติดต่อเธอเพราะคริสเองก็พยายามกีดกันพี่ตลอด”พี่คริสงั้นหรอ? “พี่คิดถึงเธอมากนะฮยอนอา”ลู่ฮานดึงตัวฉันไปกอด
“ฉันจะกลับแล้วค่ะ”ฉันพยายามดิ้นแต่สู้แรงอีกคนไม่ไหว “อปป้า!”ลู่ฮานกอดฉันแน่นก่อนจะโน้มตัวลงมา...
“นี่ๆ โรงแรมไหม?”
“... ไค ไค!”ฉันพยายามเรียกอีกคนที่กำลังเดินเข้ามา ลู่ฮานปล่อยตัวฉันก่อนจะมองร่างสูง
“ไงไค ไม่คิดว่าจะเจอที่นี้”ลู่ฮานทักอีกคน
“ผมก็ไม่คิดว่าจะเจอฮยองที่นี้เหมือนกัน อันที่จริงสนามบาสก็ติดกับห้องซ้อมฮยอนอา มันก็ไม่แปลกที่ผมจะอยู่ที่นี้”เขาซ้อมอยู่สนามข้างๆฉันหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้ -_-ll
“ฮยอนอาเดี๋ยวพี่ไปส่ง”ลู่ฮานคว้ามือฉันทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ”ฉันสะบัดมืออีกคนออก
“มาเถอะ”ลู่ฮานคว้ามืออีกข้างของฉัน
“อปป้า...”
“ลู่ฮาน”
“ซอฮยอน”ฉันมองหญิงสาวที่เดินเข้ามา สาวสวยคนนั้นเรียกลู่ฮานก่อนจะมองฉันไปมา “เธอมาทำอะไรที่นี่”ลู่ฮานถามอีกคน
“ฉันหานายไม่เจอ ไปที่บ้าน ทุกที่ที่นายไปก็ไม่เจอ ฉันเลยออกมาเดินแถวนี้ นายมาทำอะไรที่นี่ลู่ฮาน ฉันคิดถึงนายนะ”สาวสวยเข้ามากอดลู่ฮานก่อนที่อีกคนจะผลักเธอออกห่าง
“ขอโทษนะซอฮยอน เหมือนเราจะตกลงกันแล้วว่าห่างกันซักพัก”ฉันมองหน้าลู่ฮาน เขาทำแบบนี้ได้ไง เขาทิ้งผู้หญิงคนอื่นเหมือนกับทิ้งฉันเมื่อก่อน...
“กลับเถอะเดี๋ยวมีดราม่า”ไคสะกิดฉันก่อนจะเดินนำ “มาซิไปรถฉัน”ไคหันหน้ามาบอกอีกครั้ง
“ฮยอนอา รอพี่ก่อน...”
“ขอโทษนะค่ะ เหมือนเราจะตกลงกันแล้วว่าฉันจะไม่กลับพร้อมอปป้า”ฉันบอกลู่ฮานก่อนจะเดินตามไคไป
ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นความเสียใจแบบไหนดี ทำไมเขาต้องย้อนกลับมาทำให้ใจฉันเป็นแผลอีกครั้ง ทำไมฉันไม่ลืมๆเขาไป ทำไมเขาต้องทำกับผู้หญิงแบบนี้ ฉันเอาแต่คิดไปมาในรถคันหรูของไค
“โดนเขาทิ้งมาหรอ น่าสงสาร อย่ามาร้องไห้ให้น้ำตามันเปื้อนรถฉันนะ”-_-^ นี่นาย... “ลู่ฮาน อยู่ไกลได้แค่ไหนยิ่งดี”สุดท้ายก็เป็นห่วงนี่น่า ^u^ “ยิ้มทำไม ฉันแค่เป็นห่วงลู่ฮานกลัวมันจะโดนคนปัญญาอ่อนอย่างเธอสร้างปัญหาแค่นั้นเอง”
“นี่ๆไค เป็นห่วงก็บอกมาเถอะ”ฉันยื่นหน้าไปบอกอีกคน ก่อนจะโดนดันหน้ากลับด้วยมือหนาๆ “นายนี่เย็นชาจริงๆน้า แบบนี้จะมีแฟนได้ยังไง แต่ฉันเข้าใจนายนะ ที่จริงแล้วนายคือคนดีเลยแหล่ะ”ฉันบอกอีกคน ไคหันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆ ถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็นนะนั่น -_-;;
วันประกวดเต้นก็มาถึง...
ฉันมองไปรอบๆก็มีแต่คนที่มีความสามารถทั้งนั้น ส่วนฉันเองก็เอาแค่ใจที่รักในการเต้นมาแข่งขัน ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง หลายคนขึ้นไปโชว์ความสามารถพวกเขาเก่งกันทุกคน ต่อไปก็ฉันซินะ...
“ตื่นเต้นละซิ”ชานยอลเดินเข้ามาพร้อมนมกล้วย เขายื่นให้ฉันก่อนจะมองดูผู้แข่งขัน “ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้”เขายื่นมือมาแตะไหล่ฉันเบาๆ
“ระวังค่ะ!”เด็กสาวที่ถือกล่องใบโตกำลังจะเซล้มมาที่เรา 0_0
“ระวัง”ชานยอลดึงฉันไปกอดก่อนจะใช้หลังรับกล่องใบโตใบนั้น “เป็นอะไรไหม”กระซิบเบาข้างๆหูทำเอาฉันนิ่งไปเลย -///-
“นายต่างหากที่เป็นอะไรไหม”ฉันถามอีกคน ชานยอลส่ายหน้าไปมา “ปล่อยได้แล้วมั้ง...จะขึ้นไปแข่งแล้ว”ฉันสะกิดบอกอีกคน ชานยอลผละจากการกอดก่อนจะพยักหน้า
“สู้ๆนะ ประธานคิม”ชานยอลชูกำปั้นก่อนจะยิ้มกว้าง
“อื้ม!”ฉันรับปากอีกคนก่อนจะก้าวขึ้นเวที แสงสีและเสียงเพลง ใจฉันพร้อมจะแข่งขันแล้ว!
ร่างกายของฉันเคลื่อนไหวตามเสียงเพลง ในหัวการแข่งขันมันหลุดจากความคิดฉันไปแล้วเหลือเพียงความสนุกเท่านั้น ฉันมองไปหน้าเวทีก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อพี่ชายฉันนั่งอยู่หน้าสุดและข้างๆเขาคือ ลู่ฮาน...
“โอ๊ย!”ในช่วงจังหวะสุดท้าย สายตาฉันดันสะดุดกับลู่ฮาน สมาธิที่มีก็หายไปทันทีทำเอาสะดุดล้ม ทำไมนะ!จะเสร็จแล้วแท้ๆ
“ฮยอนอา!”ทุกคนยืนขึ้นก่อนจะมองฉัน หน้าอายจังเลย...
“แค่นี้ก็ชนะแล้ว”เซฮุนที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาก่อนจะอุ้มฉันขึ้น “เจ็บข้อเท้าใช่ไหม”ฉันพยักหน้าบอกอีกคน เซฮุนพาฉันไปหลังเวทีก่อนที่ฝ่ายพยาบาลจะเข้ามาช่วย
“ข้อเท้าพลิกนิดหน่อย อาจจะปวดๆตอนที่เดินบ้างนะ อย่าพยายามเดินมาก”นักเรียนสาวคนสวยบอกหลังจากที่ดูอาการของฉัน
“ฉันปวด”ฉันบอกอีกคน เซฮุนขำก่อนจะมองหน้าฉันแล้วเอื้อมมือมาแตะที่หัวเบาๆ “เจ็บข้อเท้าไม่ใช่หัว”ฉันบอกอีกคน
“ฉันกำลังส่งกระแสจิตให้เธอหายอยู่”
“...”
“หายยัง?”
“ยัง”
“ทำไมนะ!”
“...”ฉันมองหน้าอีกคนก่อนจะหลุดขำ เป็นอะไรของเขานะ
ตลอดจนการประกวดเสร็จสิ้น การประกาศผลก็เริ่มขึ้น ฉันพยายามเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อจะฟังผล ไม่ว่าจะออกมาแบบไหนฉันยินดีรับมันและมันก็ดีที่สุดแล้วที่ฉันได้ออกมายืนอยู่ตรงนี้ ^U^
ความคิดเห็น