ชุลมุนรักสลับคู่!!

ลำดับตอนที่ #2 : ชุลมุนรักสลับคู่!! ตอนที่ 2 เรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต#2

“ ฮัลโหล.. พี่กวาง ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว แอปมาถึงกรุงเทพแล้วนะ ออกมารับแอปหน่อยซิ ” หญิงสาวร่างสูงโปร่งเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าพร้อมด้วยสีหน้าหงุดหงิดเนื่องจากอากาศที่ร้อนระอุ เธอหันมองไปบนท้องฟ้าแล้วก็ต้องเอามือมาบังแสงอาทิตย์ที่ส่องมาที่ตาของเธอแทบจะทันที

“ ทำไมอากาศที่นี่มันร้อนขนาดนี้เนี่ย จะละลายแล้วนะ โอ๊ย!! อยากอาบน้ำสุดๆ พี่กวางมารับไวๆทีเถอะ” หญิงสาวถอนหายใจด้วยความ
เซงพร้อมเดินไปนั่งที่เก้าอี้เพื่อรอกวางออกมารับอย่างเบื่อหน่าย

       ตุบ!! ชายหนุ่มผิวขาวร่างสูงสง่าวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้า พร้อมมองซ้ายมองขวาอย่างคนไม่รู้จะไปที่ไหน

“.....ฉันจะอยู่ข้างเธอถ้าเธอต้องการ อยากให้เธอผ่าน คืนวันที่เหน็บหนาว…….”

“ คุณ.. นี่คุณ โทรศัพท์คุณดังน่ะ ไม่รับหรอคะ ” หญิงสาวร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆชายหนุ่มเรียกเขา ทำให้เขาสะดุ้งแล้วหันหน้ามามอง

“อ่อ..ขอโทษครับ ผมไม่ได้ยินน่ะ ขอบคุณที่บอกครับ ” ชายหนุ่มยิ้มขอบคุณให้หญิงสาวข้างๆพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ

          หญิงสาวนามว่าแอปยังคงมองชายหนุ่มที่ดูสุภาพคนนี้ที่เดินออกไปคุยโทรศัพท์พร้อมคิดในใจว่า “ เสียงเพลงโทรศัพท์เมื่อกี้เพลงอะไร ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ หรือเราตกเทรน จะว่าไปช่วงนี้ก็ไม่ได้ฟังเพลงมานานแล้ว แล้วเราจะคิดเรื่องเพลงทำไมเนี่ยสงสัยอากาศร้อน ”  หญิงสาวบ่นกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจแล้วก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวตัวเล็กที่มองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังมองหาใครอยู่

“ อ๊ะ..นั่นพี่กวางนี่ ” แอปเปิ้ลไม่รอช้าตะโกนเรียกกวางทันที “ พี่กวาง พี่กวาง...แอปอยู่ทางนี้ ”

        กวางหันไปทางเสียงเรียกที่คุ้นเคยพร้อมเดินตรงไปหาแอปเปิ้ลน้องสาวคนสนิทที่รู้จักกันตอนไปแคสงานด้วยกัน ทำให้ทั้งคู่สนิทกันมาก กวางวิ่งเข้าไปโผกอดแอปเปิ้ลทันที ทำเอาอีกคนถึงกับเขิน

“ แอปเปิ้ล คิดถึงมากเลย รอนานไหมเนี่ย ”

“ ไม่นานหรอก แต่อากาศมันร้อนมาก แอปเลยหงุดหงิดนิดหน่อย ”  หญิงสาวร่างสูงหันไปมองคนตรงหน้าที่ยังกอดไม่เลิกด้วยท่าทางเขินอาย

“ พี่กวางหยุดกอดแอปได้แล้ว อายคนอื่นเขาบ้างซิ คนเยอะแยะจะตายไป  ”

“ อายเอยอะไรกัน ก็พี่ไม่เจอแอปตั้งนาน จะคิดถึงน้องสาวคนนี้ไม่ได้รึไง  ” กวางยังคงกอดแอปเปิ้ลแน่นขึ้นไปอีก ทำเอาหญิงสาวที่ถูกกอดเขินมากกว่าเดิม

“ ก็รู้ว่าคิดถึง แต่ตอนนี้แอปว่าเรารีบไปกันเหอะแอปไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากอาบน้ำและนอนมากสุดๆเลยตอนนี้ ” แอปเปิ้ลไม่รอช้าดันตัวพี่สาวที่ไม่รู้คิดถึงอะไรกันมากมายขนาดนี้ออกจากตัว พร้อมหันไปหยิบกระเป๋าของตัวเองบนเก้าอี้และเดินไปขึ้นรถพร้อมกับกวาง

      ทางด้านชายหนุ่มผิวขาวที่ยังคงคุยโทรศัพท์ไม่เลิกกับปลายสายที่ดูจะมีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อย

“ ไอ้แอมป์ตกลงจะไม่มารับใช่ไหมเนี่ย แล้วจะไปถูกได้ไง คอนโดอะไรชื่อไม่คุ้นเลย แถมตอนนี้ตังค์ขึ้นแท็กซี่ก็แทบไม่มี ”ชายหนุ่มตอบกลับไปทางปลายสายด้วยความหงุดหงิด

“ แอปม์ติดธุระที่ทำงาน ไปตอนนี้ไม่ได้จริงๆ เอาไงดีล่ะเนี่ย แอปม์คิดออกแล้ว เดี๋ยวให้จูเนียร์ไปรับ รู้สึกมันจะอยู่คอนโดอยู่ตอนนี้ ”

“ เออๆ จะเอาไงก็ชั่งเหอะ แต่ตอนนี้ออกมารับด่วน ร้อนจะตายแล้ว ” ชายหนุ่มตัดสายไปด้วยความหงุดหงิด แถมอากาศก็ร้อนมากขึ้นทุกที

------------------------------------------

“ เออๆ รู้แล้วน่าพี่แอปม์ เนียร์กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เดี๋ยวรีบไปรับพี่เนสให้ทันทีเลยคร้าบ ”  ชายหนุ่มร่างเล็กวางโทรศัพท์ลง พร้อมใส่กางเกงตัวใหม่ที่พึ่งซื้อมาวันนี้อย่างรีบเร่ง

         ชายหนุ่มนามว่าจูเนียร์แต่งตัวเสร็จและรีบออกจากห้องด้วยความรวดเร็วโดยไม่ทันระวังกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ถูกวางอยู่หน้าห้องจนล้มหน้าขะมำ

“ โอ๊ยย!!! เจ็บๆๆๆ ใครเอากระเป๋ามาวางไว้ข้างหน้าห้องเนี่ย ”  หนุ่มหน้าตี๋หันมองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของกระเป๋าเจ้าปัญหานี้ แล้วก็เจอหญิงสาวร่างใหญ่กับร่างเล็กที่ยืนเถียงกันอยู่หน้าห้องหมายเลข 76  ถัดจากห้องของเขาเพียงแค่สามห้องเท่านั้น

ชายหนุ่มไม่รอช้าเดินตรงไปยังสองสาวด้วยขาที่กระเผลกแบบนั้น

“ ซิล นทบอกแล้วใช่ไหมว่าให้หยิบกุญแจที่พนักงานให้มาด้วยอ่ะ ทำไมไม่หยิบมา ”  หญิงสาวร่างเล็กบ่นหญิงสาวอีกคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ด้วยสักเท่าไร

“ ขอโทษ ก็ซิลไม่ได้ยินที่นทบอกนี่นา นึกว่านทหยิบมาแล้ว ก็เลยรีบเดินขึ้นมา ”  ซิลวี่ตอบกลับไปด้วยความสำนึกผิด

“ ก็นทถือกระเป๋าเต็มมือขนาดนี้จะให้เอามือข้างไหนหยิบกุญแจล่ะ ความผิดซิลทั้งนั้นเลยนะ ”  หญิงสาวร่างเล็กบ่นคนตรงหน้าด้วยความเหนื่อยใจ แต่ก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มจะร้องไห้

“ อ๊ะ..อย่าร้องไห้ซิ โอเคๆ เดี๋ยวนทลงไปเอากุญแจห้องเองก็ได้ แล้วไปหยิบกระเป๋าของเราตรงนั้นมาด้วย เดี๋ยวลงไปเอากุญแจก่อน อยู่นี่ล่ะ ”

“ จ้า ”  ซิลวี่ขานรับนทด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทำให้อีกคนถึงกับยิ้มออกมาได้และนทก็ไม่รอช้ารีบเดินขึ้นลิฟท์ไป

“ นี่คุณๆ ”  ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัยเพราะยังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นเจ้าของกระเป๋าสองใบนั้นหรือเปล่า

หญิงสาวที่ถูกเรียกหันกลับมาและมองชายหนุ่มที่สูงกว่าตนเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“ มีอะไรหรือเปล่าคะ ”  หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยและระแวงกับคนตรงหน้า

“ คือว่า นั่นกระเป๋าของคุณหรือเปล่าครับ ”  หญิงสาวหันมองไปทาง ที่ชายหนุ่มชี้ไปยังกระเป๋าใบใหญ่สองใบนั้นและหันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง

“ ใช่คะกระเป๋าของฉันเอง คุณมีอะไรหรือเปล่า ”

“ อ๋อ..นี่กระเป๋าของคุณเองหรอ รู้รึเปล่าว่าไอ้กระเป๋านั่นนะมันทำผมขากระเผลกแบบนี้ แล้วใครใช่ให้คุณไปวางกระเป๋าไว้หน้าห้องคนอื่นครับ ”  หนุ่มร่างเล็กบ่นสาวร่างใหญ่ตรงหน้าด้วยความโกรธอย่างคนไม่เคยบ่นมาก่อนยังไงยังงั้น

“ หยุด!! อะไรของคุณเนี่ย อยู่ดีๆก็บ่นๆๆอะไรของคุณ ฉันไม่ผิดสักหน่อยก็คนวางกระเป๋าไว้ตรงนั้นมันไม่ใช่ฉัน ”

“ คุณไม่ต้องมาแก้ตัวเลย แค่ขอโทษมาก็จบ ”  ชายหนุ่มยังไม่ยอมเลิกรา

“ อ้าว...แบบนี้จะหาเรื่องกันรึไง ช่วยไม่ได้ไม่ระวังเองนี่นา  แล้วจะมาโทษคนอื่นแบบนี้ได้ไง ”  หญิงสาวเถียงกลับไปทันทีและดูเหมือนเรื่องจะไม่จบหากโทรศัพท์ของจูเนียร์ไม่ดังขึ้นมาซะก่อน

“ เดี๋ยวรอแป๊บนะ อย่าพึ่งไปไหนเดี๋ยวผมขอรับโทรศัพท์ก่อน ”  ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับด้วยความโกรธ

“ ฮัลโหล โทษทีๆผมมีปัญหานิดหน่อยเดี๋ยวไปรับพี่เนสเดี๋ยวนี้แหละครับ ”  ชายหนุ่มวางสายไปด้วยความหงุดหงิดพร้อมหันไปจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง

“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่ติดธุระล่ะก็เรื่องนี้ไม่จบแน่ ”

“ จ้า ฝากแล้วอย่าลืมมาเอาคืนล่ะ ” หญิงสาวตอบกลับทันที ด้านชายหนุ่มก็จ้องหญิงสาวตรงหน้าพร้อมรีบไปรับเนสด้วยขาที่กระเผลกแบบนั้น

หญิงสาวหันไปมองแล้วก็อดขำไม่ได้กับขากระเผลกของชายหนุ่มที่ดูยังไงก็ฮา

To be Continue..