คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : KILL ME SLOWLY -02-
KILL ME SLOWLY 02
เป็นเวลาเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ รู้แต่เพียง เขานั่งอยู่ริมระเบียงที่เดิม ตั้งแต่ตอนที่แสงดาว ระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม...
จนกระทั่งตอนนี้ แสงสีส้มรำไร ปรากฏให้เห็นอยู่ลิบๆ ตรงเส้นขอบฟ้านั่น
สายลมเย็นๆของอากาศยามเช้า พัดปะทะผิวกายเพียงบางเบา
แต่น่าแปลก.... ที่มันกลับทำให้หนาวไปถึงขั้วหัวใจ....
ใบหน้างดงามของใครบางคน รอยยิ้มที่เพียงแค่คิดถึงก็มีความสุข เฝ้าวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึงเสมอมา
ชายหนุ่มเฝ้าแต่ถามตัวเอง กี่วัน กี่สัปดาห์แล้วนะ.. ที่ไม่ได้เห็น
ในความรู้สึกเหมือนมันจะนานจนแทบทนไม่ไหว
เพียงแค่คิดว่า รอยยิ้มงดงามนั้น เขาจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีกต่อไป.... ก็เจ็บที่หัวใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
แทคยอนคนนี้ จะทนได้ไหมนะ
.......จะขาดใจตาย ก่อนที่จะได้เจอนายอีกครั้งรึเปล่า....
“เฮ้ออ”
มือใหญ่หยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ กดเบอร์ที่คุ้นเคย
แม้จะรู้ทั้งรู้ ว่าผลลัพธ์ที่ได้ ก็คงจะเหมือนเดิม
.
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณค่ะ’
ใบหน้าคมยิ้มเยาะตัวเอง
เสียงหวานๆของผู้หญิงคนเดิมดังขึ้น ฟังบ่อยจนรู้สึกเกลียดจับใจเลยทีเดียว
......แค่เสียง นายยังจะไม่ให้ฉันได้ยิน
..ทำไม ใจร้ายขนาดนี้..
.......................................................................
“เฮ้อ แย่ชะมัด โทษทีนะแทค นายมาติวแท้ๆ”
เสียงดัง ตึงตัง ภายนอกบ้าน ทำให้ เจบอม นิ่วหน้า ขอโทษขอโพยรุ่นน้องเป็นการใหญ่ ทั้งๆที่ วันนี้ตั้งใจจะติวกันให้เต็มที่
แต่บ้านหลังตรงข้ามดันส่งเสียงดังขนาดนี้ จะเรียนรู้เรื่องได้ยังไงกัน บ้าจริง!
“ไม่เป็นไรหรอกครับ.. เสียงมันก็ไม่ดังเท่าไหร่ ปิดม่านซะก็คงไม่ได้ยิน” ร่างสูงยิ้มให้เป็นการปลอบคนที่กำลังทำหน้าเครียดอยู่ “ว่าแต่ว่า... เค้าทำอะไรกัน....”
“เจ้าของบ้าน เขาย้ายกลับมาหนะ... ไปอยู่เมืองนอกมาเป็น 10 ปี” เจบอมตอบ พลางชะเง้อออกไปมอง
“คงจะมาพรุ่งนี้ละมั้ง คนงานขนของกันใหญ่”
“แล้วพี่รู้จักเค้ารึเปล่า”
“รู้จักซิ... “
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า ใจหวนนึกไปถึงเมื่ออดีต
นึกถึง เด็กชายตัวเล็ก ลูกชายเจ้าของบ้านหลังนั้น ที่ตามติดเขาแจ ร้องเรียกแต่ชื่อเขาได้ทั้งวัน....
อาจจะเป็นเพราะ เขาเปรียบเสมือนคนที่คอย ปกป้อง ดูแล เด็กนั่น จากพวกเด็กเกเรหละมั้ง ถึงได้ติดเขาไม่ยอมห่าง พากันไปเที่ยวเล่น จนดึกดื่น กลับมาก็โดนแม่ตีซะจนน่องลาย
แม้กระทั่งวันที่จากกัน เขาก็ยังจำได้ เด็กชายตัวน้อยที่ร้องไห้จนเสียงแห้ง แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดตะโกนหาเค้า
จนคุณอาผู้ชาย ต้องอุ้มหนีไป ไม่อย่างนั้น คงมีใครซักคน ไม่เขาก็เจ้าหนูที่ต้องร้องกันจนคอแตกตายกันไปข้างนึง
......จะยังจำกันได้ไหมน้า.....
“พี่เจย์ครับ!”
“เอ๊ะ!”
ใบหน้าคมหัวเราะขำ เมื่อรุ่นพี่ที่คุยอยู่ดีๆ จู่ๆก็เหม่อไปซะอย่างนั้น แล้วยังอาการสะดุ้งตอนเขาเรียกนี่อีก ‘น่ารักชะมัด’
“ขึ้นห้องกันเหอะครับ”
“ห๊า!!~”
“ฮ่าๆ ผมหมายถึง ไปติวกันเถอะครับ”
“อะ.. อื้อ ติว”
คนตัวเล็กได้แต่หน้าแดง ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ บ้าชะมัดเลย ปาร์ค แจบอม คิดอะไรลามกอยู่ห๊ะ!
..
..
โต๊ะ ญี่ปุ่นตัวเตี้ย ถูกกางขึ้นมาวางกลางห้องนอน มุมหนึ่งคนตัวขาว กำลังมองใบหน้าคมเข้มที่กำลังเคร่งเครียดอยู่กับข้อสอบจำลองทีเขาเก็งขึ้นมา คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเล็กๆ จนเขาต้องอดใจไม่ให้เอื้อมไปนวดให้ สันจมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางที่กำลังขมุบขมิบเหมือนอ่านข้อสอบ บ้างก็กัดปากตัวเองเล็กๆ เหมือนกำลังขบคิด
ภาพตรงหน้า ทำให้แจบอมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ
ทันใดนั้น ดวงตาคมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาที่กำลังยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่เต็มๆ แจบอมสะดุ้งเปลี่ยนสีหน้าทันควัน ก่อนจะเสมองรอบห้อง..... น่าอายที่สุด!!
“เสร็จแล้วครับ..”
“อะ..อื้อ เอามาดูซิ”
แจบอมข่มอาการร้อนที่หน้าไว้ ยื่นมือไปรับกระดาษคำตอบ ก่อนดวงตาเรียวจะกวาดไปทั่วหน้ากระดาษ
“พี่ว่า นายคิดถูกแล้ว....”
“เห?” ร่างสูงทำหน้างงใส่ รุ่นพี่ที่กำลังกลั้นเราะอยู่ด้านหน้า
“ก็คิดถูกที่มาติวไง! ให้ตายเหอะ นายเข้ามหาลัยติดอันดับประเทศแบบนี้ได้ยังไงเนี่ยย~”
แทคยอน อ้าปากค้าง ตาโต ไม่นึกว่า รุ่นพี่ที่เคารพจะว่าเค้าขนาดนี้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นทำหน้างอนๆ แก้มป่องเหมือนเด็กถูกขัดใจ น่ารักตายหละ อ๊ก แทคยอน!!~
“โธ่พี่~ ผมเรียนถาปัตย์นะคร๊าบบ จะให้มาแก้โจทย์เลขยากๆแบบนี้ทำไมหละ”
“ฮ่าๆๆๆ เอ้า ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว ดูทำหน้าเข้า ฮ่าๆ”
นิ้วเรียว จิ้มไปที่แก้ม คนขี้งอนอย่างล้อๆ อีกคนก็รับมุข แกล้งงอนเต็มที่ ทั้งๆที่ ตัวโตๆหน้าเข้มๆแต่ทำท่าเป็นสาวน้อยขี้งอน ช่างเป็นภาพที่ชวนหัวชะมัด
กระดาษข้อสอบ ถูกวางไว้อย่างไม่มีใครใส่ใจอีกต่อไป แทคยอนเลิกทำหน้างอน พร้อมๆกับที่ทั้งคู่ผลัดเปลี่ยนกันเล่าเรื่องตลก
ไม่ นาน เสียงหัวเราะสดใสทั้งสองเสียงก็ดังไปทั่วห้อง บรรยากาศสนุกสนานซะจน ปาร์ค แจบอม ลืมกำแพงความอึดอัดใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน
ใบหน้าขาวลอบยิ้ม เมื่อมองเห็นรุ่นน้อง หัวเราะไม่หยุดหย่อนกับเรื่องตลกที่เขาเล่า
เรื่องที่นายกลุ้มใจ ลืมหมดแล้วใช่มั๊ย?
ขอแค่นายมีความสุข แค่นายหัวเราะ..... ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร เขาก็ยินดี
.....................................................................
“คุณหนูครับ”
เมื่อได้ยินเสียงเรียก ดวงตาสวยก็ละจากภาพตรงหน้า หันไปมองตามที่มาของเสียง
“ยังไม่เข้าไปทักอีกเหรอครับ”
ริมฝีปากรูปกระจับ ยกยิ้มให้ พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปมองภาพเดิม
ภาพ ประตูหน้าต่างห้องนอนที่ปิดสนิทของบ้านหลังตรงข้าม.......
“เอาไว้ พรุ่งนี้ตอนย้ายเข้ามา ผมจะไปหาเค้าเอง.....”
.............................................
เคยได้ยินใครสักคนพูดเอาไว้ ว่าอย่าไปยึดติดกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว
อดีต ก็คือ อดีต ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้
สิ่งทีจะทำได้ ก็แค่เพียง....... ‘เก็บเอาไว้ ในความทรงจำ’
.......เท่านั้นเอง......
- TBC -
ความคิดเห็น