คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : KILL ME SLOWLY -Intro-
KILL ME SLOWLY INTRO
มีใครบ้างไหม ที่อยากให้ตัวเองเจอความทุกข์
.........คงไม่มี
.....................................................
ปาร์ค เจบอม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่าจะกดเป็นรอบที่สิบ เบอร์โทรศัพท์ถูกพิมพ์ค้างไว้อยู่แล้วที่หน้าจอ
เหลือเพียงแค่กดปุ่มอีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น สัญญาณก็จะถูกต่อไปยังปลายสายทันที
แต่ เจบอม ก็ทำราวกับว่า การกดปุ่มโทรออกครั้งนี้ เป็นเรื่องยากนักหนา
ใจเต้นแรงทุกครั้งที่นิ้วเรียวทำท่าจะกดลงไป มันเต้นแรง จนเขาต้องวางมือถือเอาไว้ที่เดิม...
เสียถอนหายใจดังยาวเหยียดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนเจ้าตัวจะกัดปากตัวเองแน่น คล้ายกำลังตัดสินใจ
“นายทำได้หนะ ปาร์คเจบอม!!”
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ แล้วกดไปที่ปุ่มโทรออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะคิดอะไรฟุ้งซ่านได้ทัน
เสียงเพลงรอสาย เริ่มดังขึ้น
และแค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ คนรอเกิดอาการ ท้องไส้ปั่นป่วน ใจเต้นโครมครามขึ้นมาอีกครั้ง
‘....สวัสดีครับ’
เสียงทุ้มนุ่มที่ปลายสายกรอกมา ทำเอาร่างเล็กกลั้นหายใจไปหลายวินาที จนกระทั่งรู้สึกตัว
“อ่ะ! สวัสดีแทค นี่เจบอมนะ”
‘....อ๋อ พี่เจย์..... ว่าไงครับพี่ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ’
เจบอมใจชื้นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเสียงกระตือรือร้น ที่จะคุยของปลายสาย
“ไม่หรอก! พี่แค่จะถามว่า พรุ่งนี้นายอยากจะมาติว เอ่อ ที่บ้านพี่รึเปล่า”
‘........................’
“พอดีพรุ่งนี้ว่างๆ แล้ว เห็นว่านายต้องการคนติว.....”
‘.........................’
“เอ่อ....”
“แต่ถ้านาย ไม่สะดวกก็ ไม่เป็นไร!!”
มาถึงตอนนี้ร่างเล็กแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายให้มันรู้แล้วรู้รอด นี่เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย!
อาการนิ่งเงียบของฝ่ายโน้น ทำเอาเจบอมมองตัวเองเป็นตัวตลก พูดเองเออเองอยู่คนเดียว
ใบหน้าร้อนผ่าว และดวงตาก็เริ่มพล่าเลือน เพราะมีน้ำมาคลอ.....
‘ฮ่าๆๆ ‘
เอ๊ะ?
‘พี่ไม่ต้องรีบพูดออกตัวนั้นหรอกน่า ผมต้องไปอยู่แล้วหละ ’
“ห๊า?”
‘พี่เนี่ยน้า เหมือนเทวดามาโปรดเลย! นี่ผมกำลังเครียดอยู่เลย ว่าจะหาคนติวจากไหน ขอบคุณมากๆเลยนะครับ’
“เอ๊ะ!...หะๆ ไม่เป็นไรน่า เรื่องเล็กน้อย”
‘ว่าแต่ กินอะไรรึยัง?’
ใบหน้าขาวเลิกคิ้วเล็กๆ ก่อนยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา 4 โมงครึ่ง
“ยังเลย นายหละ”
‘ ผมก็ยัง....... งั้นเราไปหาอะไรกินกันมั๊ย ให้ผมเลี้ยงนะ ถือเป็นการขอบคุณ’
“อ๊ะ!!”
‘ฮ่าๆ ไม่ต้องมา อ๊ะ เลย เจอกันที่ ป้ายไฟยักษ์ หน้าตลาดทงแด ทุ่มนึงนะครับ มาไวๆด้วยหละ’
กริ๊ก
ไม่ทันที่จะได้ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ คู่สนทนาก็ตัดสายลงดื้อๆ จนเจบอมยืนอ้าปากค้าง
ก่อนอาการตกตะลึงนั้น จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างประดับใบหน้า
จะผิดไหม ถ้าเขาไม่สามารถ หยุดยั้งรอยยิ้ม หรือแม้กระทั้ง ความดีใจมากมายที่อยู่ในความรู้สึกตอนนี้
ช่างมันเหอะ! ใครจะไปสน เคยไหมละ ที่รู้สึกดีจนแทบบ้าหนะ
“ตายละ ทุ่มนึง!!”
.......................................................................................
มีใครบ้างไหม ที่อยากให้ตัวเองเจอความทุกข์ .........คงไม่มี
แต่จะมีใคร ที่สามารถมองเห็นอนาคตได้
จะมีซักกี่คน ที่คาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้า.....
จะมีซักกี่คนที่จะไม่พาตัวเองเดินเข้าไปหาไอ้เจ้าสิ่งที่เรียกว่า ‘ความทุกข์'
- TBC -
ความคิดเห็น