คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : KILL ME SLOWLY -01-
KILL ME SLOWLY 01
*ตัวอักษรสีคือเรื่องย้อนอดีตนะคะ
รู้ไหม.. บางครั้งหัวใจของคนเราก็ชอบเล่นตลก
แถมยังคอยดื้อรั้น ไม่ค่อยเชื่อฟังเจ้าของ
ยิ่งห้ามมันเอาไว้... ก็เหมือนยิ่งยุ..
แม้จะพร่ำบอกให้เลิกคิดถึง... แต่หัวใจมันคอยเฝ้าเรียกหาอยู่ร่ำไป
.......................................................................
ตั้งแต่เมื่อไหร่ เจบอมก็ไม่สามารถบอกได้ รู้เพียงแต่ว่า พอรู้สึกตัวอีกที เค้าก็ไม่สามารถละสายตา จากรุ่นน้องร่างสูงคนนั้นได้เลย
ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่าสิ่งที่นึกฝันอยู่นั้นผิด ก็ใช่ว่าจะไม่เคย ห้ามหัวใจตัวเอง
.......................พยายามแล้ว .............................
‘รุ่นน้องที่คณะ’ เจบอมพยายามพร่ำบอกกับตัวเองมาตลอดว่านี่คือคำจำกัดความระหว่าเขากับแทคยอน
มันทำได้...จนกระทั่ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน ทำให้กำแพงบางๆที่เค้าสร้างขึ้นพังทลายลง
...เหตุการณ์ที่ไม่สามารถลบออกจากใจได้... แม้แต่วินาทีเดียว
.......................................................................................
แม้ว่าเสียงเพลงในคลับ จะส่งเสียงเร้าใจขนาดไหน แต่ดูเหมือนว่าใครบางคนยังคงจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“เฮ้ย คุยบ้างก็ได้มึง... แล้วนั่นก็นั่นเหล้านะเว้ย ไม่ใช่น้ำเปล่า”
จุนซูพยายามเรียกร้องความสนใจของแทคยอน ที่ขณะนี้กำลังนั่งเหม่อลอยแบบไม่สนใจใคร
น้ำเมาขวดใหญ่ถูกรินซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าลงในแก้วของร่างสูง
ใบหน้าคมเข่นยิ้มให้เล็กๆ ก่อนจะกระดกน้ำสีอำพันค่อนแก้ว เข้าสู่ลำคอจนหมดในครั้งเดียว
“กลุ้มอะไรนักหนา ถ้ามันอึดอัดใจนัก พูดออกมาบ้างก็ได้วะ”
“ขอบใจที่เป็นห่วง แต่มันไม่มีอะไรมากหรอก...” ร่างสูงเลือกที่จะปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน และมันก็ไม่มีอะไรมากจริงๆ นอกเสียจากว่า วันนี้ เวลานี้ เขาอยากจะดื่มให้หนักๆ ให้ลืมเรื่องที่รบกวนจิตใจบางเรื่อง.. ก็เท่านั้นเอง
“มึงไปสนุกกับพวกนู้นเหอะ กูนั่งคนเดียวได้”
ในเมื่อเพื่อนปฏิเสธความหวังดี จุนซูก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ มือเรียวตบบ่าเพื่อนสองสามที แทคยอนพยักหน้ายิ้มรับเบาๆ ก่อนจุนซูจะเดินออกมา
น้ำสีอำพัน ถูกเทลงไปในแก้วอีกครั้ง มือใหญ่คว้าแก้วเตรียมกระดกเข้าปาก
แต่จู่ๆ ใครบางคน ก็กระชากมันหลุดมือไป ก่อนยกเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย
“พี่เจย์!”
เสียงทุ้มอุทานออกมา ด้วยความตกใจ อยู่ๆมาคว้าไปกินหน้าตาเฉยอย่างงั้นได้ไงกัน
“อะไรกันครับพี่!” ใบหน้าหล่อคมฉายแววฉงนเต็มที่
แจบอมไหวไหล่น้อยๆ ทำท่าไม่สนใจคำถามนั่น
“นายนั่นแหละอะไร พวกเพื่อนๆนายเค้าสนุกกันอยู่ตรงโน้นไม่ใช่รึไง”
ร่างเล็กทำเป็นถามออกมา ทั้งๆที่ความจริงแล้ว เค้าจ้องมองรุ่นน้องคนนี้มาตลอดตั้งแต่เดินเข้ามาในคลับ ท่าทางซึมๆเอาแต่ดื่ม แถมยังไม่ไปร่วมสนุกกับคนอื่น ต่างจากทุกครั้งที่คนๆนี้มักจะเฮอามากกว่าชาวบ้านเสมอ
“........ผมก็แค่ อยากดื่มบ้าง แค่นั้นเอง..”
“ดื่มบ้าง ..แค่นั้น?” ตาเรียวกวาดตามองขวดเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ “ถ้านี่แค่ บ้าง นะแทค พี่ก็เดาได้เลย ว่าไม่เกิน 5 ปี นายต้องเป็นโรคตับแข็งตายแน่ๆ”
คำล้อเลียนของรุ่นพี่ สร้างเรียกเสียงหัวเราะเล็กๆจากใบหน้าคมได้
“งั้นพี่ นั่งด้วยนะ อยากดื่ม ‘บ้าง’ เหมือนกัน”
ร่างสูงชั่งใจอยู่ ชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้ารับเบา อย่างน้อยแจบอม ก็เป็นรุ่นพี่ที่เขานับถือ ไม่กล้าปฏิเสธอยู่แล้ว และอีกอย่าง ถ้าคนที่อยู่ตรงหน้านี้ จะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง... แทคยอนก็ยินดี
อันที่จริง ไม่ต้องถึงขนาดอารมณ์ดีหรอก
แค่ให้ลืมเรื่องราวบางเรื่องที่เฝ้าวนเวียนอยู่ในหัวเขา แค่นี้ก็พอ.......
.................................................................
“ให้ตายเหอะจุนซู เพื่อนนายนี่หนักชะมัด”
“ขอโทษเถอะครับพี่เจย์ ถ้าให้ผมแบกมันกลับห้องคนเดียว มีหวังปล่อยมันนอนหน้าหอแน่ๆ”
แจบอมที่บ่นมาตลอดทาง กับ จุนซุที่พร่ำขอโทษไม่ขาดปาก ช่วยกันแบกคนเมา ไม่ได้สติเข้าไปในห้องอย่างทุลักทุเล
ร่างโตๆ ของแทคยอน ถูกคนสองคนเหวี่ยงไปนอนแผ่หลาอยู่กลางเตียง
จุนซูส่ายหน้า กับสภาพของร่างสูง
“ช่วงนี้ไม่รู้มันเป็นอะไร ซึมก็เท่านั้น ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะยอมตอบ”
ตาเรียวเล็ก มองรุ่นพี่ที่ยืนข้างๆ “ ผมฝากมันด้วยนะครับพี่”
“ห๊า!” ร่างเล็กทำตาโต
“หะๆ ก็ไอแทคหนะ มันนับถือพี่มากเลยนะครับ ถ้าเป็นพี่มันต้องยอมฟังแน่ๆ”
“เอาเป็นว่า... ฝากวันนี้เลยละกันนะพี่ ผมมีนัดต่อ ไปนะครับ!” ไม่รอฟังคำตอบ ก็วิ่งออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้ปาร์ค แจบอม ยืนอ้าปากค้าง หน้าเอ๋อ อยู่อย่างนั้น
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ”
“ร้อนนนนน” ร่างหนา พลิกตัวดิ้นอยู่บนเตียง ส่งเสียงบ่นออกมา ก่อนมือใหญ่ จะพยายามแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต อย่างลำบาก “ว่ะ!” ในเมื่อ แกะยากนัก ก็ออกแรงกระชากมันซะเลย
“เอ้า ขาดหมด เฮ้ออ” แม้จะทำเป็นถอนหายใจ แต่ร่างเล็กปัดมือร่างสูงออก ก่อนค่อยๆปลดกระดุมออกให้ทีละเม็ด
“นายเป็นอะไรกันแน่ กลุ้มใจเรื่องอะไรกัน” แม้จะรู้ว่า คนที่นอนอยู่นั่น คงไม่ได้ยินคำถาม แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะ พึมพำ ออกมาเบาๆ
‘หมับ’
“เอ๊ะ!” เสียงอุทานดังขึ้นเพราะความตกใจ เมื่อมือใหญ่ ของร่างสูง อยู่ดีๆก็ ยึดมือเค้าเอาไว้แน่น “ทะ..แทค”
แทคยอน กุมมือนั้นให้มาแนบอกตัวเอง แจบอมสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นช้าๆ ก่อนที่มือใหญ่ จะพามือเขาไปแนบที่ใบหน้าคม รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้านั้น ดูมีความสุขเสียจน แจบอมใจกระตุก
“อ๊ะ.....” ไม่คิดอะไรไปมากกว่านั้น ร่างเล็กก็ถูกลำแขนแกร่งกระชาก จนตัวเองเสียหลักล้มไปนอนอยู่บนกลางอกหนา ก่อนที่ร่างใหญ่จะพลิกตัวอย่างรวดเร็วมาขึ้นคร่อม แจบอมไว้ทั้งตัว
“นะนาย จะทำอะ....อื้ออ” ไม่ต้องพูดเป็นคำพูด แทคยอนตอบโดยการกระทำ
ริมฝีปากอุ่นๆ เข้าครอบครองกลีบปากบาง ดูดรึงริมฝีปากล่าง ก่อนที่จะส่งลิ้นร้อนๆเข้าไปซับความหวาน จากโพลงปากนุ่ม
แจบอมหัวสมองขาวโพลน สั่งให้ตัวเองผลักไส ร่างที่อยู่ด้านบนอยู่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะหัวใจที่กำลังลิงโลดอยู่ขณะนี้ กำลังบอกตัวเองว่า นี่สิ่งสัมผัสที่เขาปรารถนามาตลอด......
ไม่สามารถปฏิเสธใดๆ เค้าทำได้แค่เพียง ตอบรับจูบรสวิสกี้แสนหวานนั่น....
“.....ร..รัก....”
คำพูดสุดท้าย ก่อนที่สติของร่างสูงกำลังจะดับวูบไปอีกครั้ง
.....ทิ้งให้แจบอม อยู่กับอาการหอบ กับเสียงหัวใจของตัวเอง ที่เต้นราวกับว่าระเบิดออกมา.....
..............................................................................
“เฮ้ออ” เป็นอีกครั้งที่เขาคิดแต่เรื่องเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะบอกตัวเองว่า ให้ลืมเรื่องบ้าๆนี่ไปเสียที แต่หัวใจก็คอยเพ้อหาแต่สัมผัสนั่นอยู่เรื่อยไป
เขาไม่กล้าคุยกับแทคยอนอีกเลย จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ที่เขาหาเรื่องโทรไปหารุ่นน้องคนนั้น ได้ออกไปกินข้าวด้วยกัน แต่ร่างสูงก็ทำราวกับว่า ไม่ได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น
“นายจำไม่ได้จริงๆ นะเหรอ” แจบอมได้แต่ตั้งถามคำถามกับตัวเอง เหมือนคนละเมอ......
...........................................................................
รู้ไหม....... จุบจบของหัวใจที่ดื้อรั้น
.................................มักจะเป็นความเจ็บปวด....
-- TBC --
ความคิดเห็น