SHORTS FIC EXO :s h a m e d i o t : [chanbaek]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

ฟุ่บ! 

เสียงปิดสมุดไดอารี่เล่มหนาดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบสงบโดยมือเรียวสวย ร่างเล็กใช้เวลาว่างในวันหยุดทำความสะอาดบ้านจนได้มาเจอสิ่งนี้  จึงใช้เวลาที่เหลือจากงานบ้านมานั่งอ่านสิ่งที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับชานยอล ตั้งแต่เริ่มคบกันร่างสูงนั้นเป็นเหมือนแสงไฟในวันที่ชีวิตเขามืดมน

อ่านไปหัวเราะไปทั้งที่น้ำตาไหลเป็นสายอาบแก้มขาวซีดไม่หยุด  พยายามที่จะแสร้งเป็นไม่รับรู้ ไม่คิด ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ใส่ใจ กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แสงไฟที่เคยส่องมาที่เขาคนเดียว กลับไม่ใช่อย่างนั้นอีกต่อไป

ปัง!!     เสียงปิดประดูดังขึ้นจากชั้นล่าง ร่างเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่ชั้นบนหลังบานประตูที่เป็นห้องนอนของเขากับคนรัก บยอนแบคฮยอนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา และทำตัวให้ปกติที่สุด

“แบคฮ  ชานกลับมาแล้วนะ” เสียงผู้มาใหม่ตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง

.”ชานเหนื่อยไหม ทานอะไรมาหรือยัง?เดี๋ยวทำอะไรให้กินไหม ” แบคฮยอนวิ่งลงบันได้อย่างรีบเร่ง ก่อนจะถามคนรักที่เพิ่งกลับจากการทำงานด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ทานมาแล้วล่ะ เดี๋ยวชานจะออกไปข้างนอก  คืนนี้แบคไม่ต้องรอชานนะ”

“อื้ม โอเค แล้วชานจะขึ้นไปอาบน้ำก่อนไหน หรือจะไปเลย?”

“อืม… ไปเลยดีกว่า ฝากบ้านด้วยล่ะ คืนนี้รีบนอนนะครับตัวเล็ก ”ชานยอลเอ่ยลาก่อนจะก้มลงประทับริมฝีบางบนหน้าผากเล็กของแบคฮยอน

“อืม ขับรถดีดีนะชาน” 

ปัง!

ทันทีที่บานประตูปิดลง ร่างเล็กของแบคฮยอนก็ล้มตัวลงนั่งกอดเข่าแล้วปล่อยให้น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาอย่างเจ็บปวด เขายอม…

ยอมแกล้งโง่ ให้คนรักได้หลอกอยู่เป็นปี เขายอมทุกอย่างขอแค่ได้อยู่กับชานยอลแค่นั้นพอ…

ร่างสูงที่ขับรถคันรูออกมาจากบ้านของตน มุ่งตรงไปยังคอนโดของใครอีกคนด้วยไปหน้ายิ้มแย้ม แม้ว่ากลับจากการทำงานที่ทำให้เหนื่อยอ่อน เขาก็ยังยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เขากำลังไปหา

เมื่อถึงที่หมายขายาวก็พาร่างสูงของตัวเองไปยังลิฟต์ กดชั้นบนสุดก่อนจะเดินไปที่ห้องของใครคนนั้น และเมื่อถึงหน้าห้องมือหน้าก็หยิบคีย์การ์ดที่เจ้าของห้องนี้ให้เขาไว้ชานยอลจึงสามารถเข้าออกที่นี่ได้ทุกเวลาโดยไม่ต้องขออนุญาติเจ้าของห้องเลย

แอ๊ด   ปึง

เมื่อเปิดประตูเข้าห้องไปกลับไม่พบเงาของร่างบางที่เขาหาอยู่ชานยอลจึงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดโทรหาคนคนนั้น  แต่แล้วมือหนาก็ต้องชะงักทันทีที่รู้สึกถึงแรงกอดรัดจากทางด้านหลังโดยฝีมือคนตัวเล็ก  โทรศัพท์ตกลงบนพรมคอนโดแต่ร่างสูงก็ไม่ได้ได้สนใจมัน

ชานยอลค่ยๆหันไปหาอีกคนก่อนจะยิ้มและรวบตัวคนตรงหน้ามากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างอบอุ่น คนตัวเล็กก็ยิ้มกว้างยกแขนขึ้นกอดตอบร่างสูง ใบหน้าเล็กเรียวขาวอมชมพูซุกลงที่อกแกร่งของชานยอล  ทั้งสองร่างกอดกันสักพักก็คลายออกจากกัน  

“ชานยอลกินอะไรมาหรือยังเอ่ย ??” คยองซู เจ้าของห้องและเจ้าของหัวใจของชานยอลถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงสดใสต่างจากใครอีกคนที่รออยู่ที่บ้าน

“ยังเลยครับ หิวจะแย่แล้วเนี่ย” ชานยอลตอบ พลางยู่ปากและทำท่ามือลูบท้องอย่างน่ารัก

“แล้วอยากกินอะไรล่ะ หืม??” คยองซูถาม

“อยากกินคนน่ารักที่ชื่อคยองซูนี่แหละ มาให้กินซะดีดี “

“เดี๋ยวค่อยสิชาน… อื้อ” ยังไม่ทันที่คยองซูจะเอ่ยห้ามจบประโยค ชานยอลก็กดจูบอ่อนโยนเสียแล้ว

ร่างเล็กที่เหมือนจะขัดขืนในตอนแรกกลับไหลตามน้ำอีกคน ทำให้ปาร์คชานยอลยกยิ้มอย่างพอใจ   จูบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ สองลิ้นเกี่ยวพันตวัดกันไปมาอย่างกระหายจนเกิดเสียงน่าอาย

“ไปที่เตียงนะ…” ชานยอลว่าด้วยเสียงทุ้มที่แหบพร่าอย่างน่าหลงใหล ก่อนจะช้อนตัวคยองซูไว้ในอ้อมแขนแล้ววางลงบนเตียงใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ทั้งสองเริ่มบทรักกันอย่างสุขสมโดยที่ชานยอลไม่อาจรู้เลยว่ามีข้อความสุดท้ายจากคนรักส่งมายังโทรศัพท์ที่อยู่บนพื้นพรม…

หลังจากที่แบคฮยอนร้องไห้อยู่นาน ก็ยันตัวเองขึ้นอย่างอ่อนล้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดข้อความบางอย่างทั้งน้ำตาส่งไปยังชานยอลคนที่เขารัก คนที่เป็นเหมือนชีวิตของเขา ชานยอลเป็นคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ในชีวิต

หลังจากที่พ่อแม่ของเขาเสียดวยอุบัติเหตุรถคว่ำ ในเวลาที่แบคฮยอนกำลังคิดสั้นชานยอลคือคนที่ดึงเขาจากฝันร้ายในวันนั้น  และในวันนี้แบคฮยอนคิดไว้แล้วว่าเขาควรทำให้ชานยอลได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเสียที ไม่ต้องหลบซ่อน แอบ ระแวง หลอก เขาอีกต่อไป

ร่างเล็กเดินไปหยิบปืนในลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงออกมาวางลงบนเตียง ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของเขากับชานยอลเตียงที่เราเคยมีความสุขร่วมกัน กลิ่นของชานยอลยังติดอยู่ที่หมอนทำให้แบคฮยอนที่ร้องไห้อยู่นั้นร้องหนักกว่าเดิมหลายเท่า เสียงครางฮือดังระงมดังก้องห้องสี่เหลี่ยม แบคฮยอนหยิบหมอนใบนั้นของคนรักมากอดไว้ ซุกใบหน้าปล่อยให้น้ำตาในการร้องไห้ครั้งสุดท้ายไหลออกจนพอใจ

มือเรียวที่เหลือเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดหยิบปืนกระบอกเดิมขึ้นมาจ่อเข้าที่ศีรษะของตน ดวงหน้าหวานที่เคยสวยงาม สดใสจนใครๆต่างอิจฉาบัดนี้กลับโทรมและซีดเซียวจนน่ากลัว

“แบครักยอลนะ…”  

ปัง!!

ริมฝีปากซีดจนม่วงยกยิ้มบางขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย นิ้วเหนี่ยวไกปืน และดับชีวิตของตนลง…