ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter ::14:: [ U p D a t E 20:56 ] ^ ^
[Fiction] quarrel
[Couple] Kaew X Fang Ft. Faye
[Author] Deep
[Warning] ระวัง... ระวัง
“เป็นอะไรไป... วันนี้ดูไม่สดชื่อเหมือนแก้วเลยนะ”
ฟางทักคนรักของตนที่กำลังนั่งรับลมอยู่ที่ตรงระเบียงบ้านของเธอ ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มรับคำพูด พลางทำมือเหมือนจะคว้าสักอย่างในอากาศที่เธอก็ไม่รู้ว่า...
แก้วกำลังทำอะไร ใบหน้าคมคายนั่นตั้งแต่เดินออกไปกับป๊อปแล้วกลับเข้ามาก็ดูเหมือนจะมีความคิดตลอดเวล
า
พอเธอถามว่าเป็นอะไรคำตอบที่มักจะได้ก็คือ... ‘ไม่เป็นไร’ ‘เปล่า... นั่งเพลิน’ ทั้งที่ดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่พูดออกมา “เฮ้อ... ดูวุ่นวายจริงๆเลยชีวิตคนเราเนี่ย”เสียงเบื่อหน่ายของร่างโปร่งที่ทำให้เธอต้องหันกล
ับไปมองอย่างแปลกใจ
...คนที่มองโลกในแง่ดีอย่างแก้ว? คิดแบบนี้น่ะเหรอ...
“แปลกไปจริงๆนะวันนี้ แก้วที่เขารู้จักหายไปไหนแล้ว?”
ว่าจบก็เขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆคนรักที่ก็โอบเอวของเธอไว้เช่นกัน... มันก็เหมือนเดิมทุกอย่าง การกระทำก็เหมือนเดิม หรือเพราะเห็นแก้วกังวลเธอเลยรู้สึกไปเองว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ความคิดที่ทำให้ต้องดันตัวเข้าเบียดคนรักให้ใกล้ยิ่งขึ้น
“ดูออเซาะเชียววันนี้”ร่างสูงทักเมื่อเห็นคนตัวเล็กเขยิบเข้ามาใกล้กว่าเดิม แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงบ่นอุบอิบที่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็พอรู้ว่ากำลังสื่อความหมายอะไร...
นัยน์ตาคมปรือให้อ่อนลงพลางลูบหัวคนรักอย่างอารมณ์ดี “เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”ร่างโปร่งกล่าว พลางอุ้มคนตัวเล็กที่ยังดูโวยวายและตกใจ
มือเล็กทุบอกของคนรักเพื่อหวังที่จะให้ปล่อย แน่นอนปล่อยน่ะปล่อย แต่ว่า...
‘ตุ้บ’
ร่างเล็กที่โวยลั่นถูกปล่อยลง... สาวเจ้าทำจะโวยวายแต่ที่แปลกใจคือ ‘ทำไมไม่เจ็บ’ เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้นมาดู ก่อนที่นัยน์ตาจะเบิกโพลง ความรู้สึกนุ่มๆที่ทำให้ไม่เจ็บคือ... ‘เตียง’ ซ้ำคนเจ้าเล่ห์ยังยืนยิ้มอีกต่างหาก จะเรียกให้น้องสาวมาช่วยก็ไม่ได้เพราะเฟย์ตัดปัญหาโดนการออกไปนอนอีกห้อง...
...จะเรียกว่า ‘โชคร้าย’ หรือ ‘เสียเปรียบ’ อันไหนดีกว่ากัน?...
“พรุ่งนี้มีงานนะ แก้ว...”
เธอเอ่ยเสียงเครือพลางถอยตัวให้ชิดริมกำแพง เพียงแต่แก้วก็ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมและดูเหมือนจะไม่ขยับเขยื้อนเสียด้วย หากแต่ความมืดไม่สามารถปกปิดประกายในตาของร่างโปร่งได้มิด จากที่ไม่ขยับคนตัวสูงก็ค่อยขยับเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะใช้มือทั้งสองกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนีไปไหน
“งานตอน... ห้าโมง เวลาเหลือเฟือน่ะ”คำกล่าวที่ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ขึ้นให้คนตัวเล็กได้รู้สึกหวิวเพ
ราะลมหายใจที่อยู่บริเวณต้นคอ มือกร้านข้างหนึ่งลูบอยู่บริเวณหลังหูกับคอของเธออย่างแผ่วเบาเสียจน... เธออยากจะถามว่า ‘ไปฝึกมาจากไหน’
“ไม่เอานะ... เหนื่อยแล้ววันนี้”ฟางพูดขณะดันตัวคนร่างสูงที่พยายามไซร้คอเธอออก... แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งน่าแกล้ง มือกร้านที่ผิงหนังเปลี่ยนมาจับไหล่คนตัวเล็กแล้วกดลงไปแนบกับเตียงนุ่ม คนได้เปรียบหัวเราะในคอพลางลูบใบหน้าของฟางที่ดูเสียเปรียบกว่าเห็นๆ
“แต่เขายังไม่เหนื่อยเลยอ่ะ ตัวเอง หืม?”คำกล่าวทีทำให้ร่างบางต้องตวัดค้อนวงใหญ่ๆไปให้คนที่คร่อมอยู่ด้านบน พลางสมองก็คิดแผนการขึ้นมาในหัวได้... จากที่ดิ้นขัดขืนก็หยุดดิ้นซ้ำยังปรือนัยน์ตาหวานฉ่ำส่งให้คนตัวสูงได้งงและยิ่งได้ใ
จเข้าไปใหญ่
พลางคนตัวเล็กคล้องคอของร่างโปร่งลงมา ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดกันก่อนที่แก้วจะหาความหวานไม่รู้เบื่อ... มือที่พันธนาการคนตัวเล็กไว้ก็ค่อยๆคลายออก ฟางหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักแม้จะยังแปลกใจอยู่ก็ตาม
‘พลั่ก’
“อ๊ะ!...”
คนตัวสูงร้องออกมาหลังจากโดนหมัดลุ่นๆที่ท้องของตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งตัว... คนตัวเล็กที่เหมือนจะเสียเปรียบกลับกลายมาเป็นฝ่ายชนะ พลางหัวเราะร่วนแล้วก้มลงกระซิบที่หูของคนรักที่ยังคงจุกอยู่ “อ้าว... เหนื่อยแล้วเหรอที่รัก”คำพูดของฟางทำให้นัยน์ตาคมชำเลืองไปมอง...
มือกร้านที่อยากจะจับคนตัวเล็กกดกลายมาเป็นกุมท้องเพราะอาการจุก ริมฝีปากที่เม้มแน่นขยับเป็นคำพูด “ฝาก... ไว้... ก่อน... นะ ....ฟาง! โอ้ย”ร่างโปร่งพูดส่งท้าย แต่คนตัวเล็กก็ยังหัวเราะไม่เลิกก่อนจะส่ายหน้าเมื่อคนดื้อรั้นก็ยังดื้อรั้นต่อไปแม
้ว่าจะเจ็บขนาดนั้น
“เฮ้อ... งั้นเขานอนก่อนนะ พรุ่งนี้มีงาน ไม่ได้อึดเหมือนแก้วนิ”ฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกฝั่ง ปล่อยให้แก้วนอนกุมท้องเพราะอาการจุกและเจ็บ ผสมกับความแค้นที่หวังจะเอาคืนในคืนพรุ่งนี้
พลางความแค้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ... อดที่จะยิ้มกับลูกเล่นของคนรักไม่ได้
มือกร้านหยิบผ้าห่มมาห่มให้คนตัวเล็กก่อนที่ตัวเองจะมุดลงไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง..
. ไออุ่นจากคนตัวสูงทำให้ฟางต้องยิ้มหวาน แม้ว่าคนที่กอดอยู่จะไม่เห็นก็ตาม มือเล็กจับมือของคนตัวสูงไว้อย่างหลวมๆพลางปิดเปลือกตาที่เหนื่อยล้า
“หลับฝันดีนะ... แก้ว”
“อืม... พรุ่งนี้จะเอาคืนเลยคอยดู”
...คำสัญญาที่ทั้งสองคนไม่มีทางรู้ว่า ‘จะไม่มีอีกแล้ว’...
“ฟาง! เฮ้ ทางนี้”
เจ้าของชื่อหันไปหาต้นเสียงที่มือเขย่งกวักมือเรียก... หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อเห็นเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ ‘ป๊อปปี้’ เจ้าของชื่อที่ร่างสูงข้างๆเธอบอกว่าไม่ชอบสักเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มร่างสูงที่เคยผมฟูที่วันนี้เปลี่ยนไปเพราะผมที่บางลง... แต่ก็ยังคงไว้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“ฮ่าๆ... ดูสิเดี๋ยวแขนแก้วก็หลุดหรอก”คำแซวที่ทำให้คนตัวเล็กต้องถลึงตาใส่เพื่อนสนิทที่ยังย
ืนยิ้มอยู่... ก่อนที่ทั้งสองจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ยกเว้นสาวห้าวที่ยืนหน้าบึ้งกับคำล้อของป๊อปเมื่อสักครู่
...ก็แหงล่ะใครอยากให้แฟนตัวเองไปยุ่งกับผู้ชายอื่นเล่า!...
“อ้าว! แก้ว... ฟาง ป๊อป มาเร็วกันจังวันนี้”
เสียงของตัวปัญหาในสายตาฟางดังขึ้น ร่างบางที่เดินเข้ามาเกาะแกะร่างโปร่งทุกวันและสิ่งที่เธอกำลังจะทำเป็นกิจวัตรประจำ
วันต่อจากนีไปก็คือ... ‘ไล่ที่’ ส่วนเฟย์ก็ได้แต่ยืนกุมขมับอยู่ข้างหลัง มองมวยสองคู่ที่กำลังจะเกิด...
คู่แรกก็คือร่างโปร่งทั้งสอง อีกคู่ก็คนตัวเล็กสองคน
“แจม! คิดถึง”
คำพูดที่มาจากปากของแก้วทำให้ฟางตกตะลึง... ใบหน้าของคนรักที่กำลังยิ้มหวานและกอดกับเพื่อนสนิทที่ดูก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ไม่เหมือนวันที่แล้วมา... คนตัวเล็กมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ความกังวลกำลังกลับมา
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปิดสนิทพลางพยายามข่มอารมณ์ของตัวเอง... “ปล่อยน่า... อายเขาแก้ว!”เสียงของแจมทำให้สติสัมปะชัญญะขาดสะบั้น ร่างบางที่มีน้ำตาคลอคว้าแขนของเพื่อนหนุ่มที่อยู่ข้างๆพลางลากเข้าไปในตึกอย่างรวดเ
ร็ว ทิ้งให้ร่างโปร่งที่กอดเพื่อนสนิทอยู่ต้องคลายอ้อมกอดลง
“เฮ้อ... ฟางนี่ก็เหลือเกินเนอะ!”
แจมพูดด้วยเสียงเนือยๆ แต่กลับไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของคนตัวสูงแม้แต่น้อย... ดวงตาที่จับจ้องแผ่นหลังของคนสองคนจนลับเข้าตึกไป ก่อนที่เสียงนึงที่จะปลุกเธอออกจากภวังค์ คำพูดของคนที่มองดูเหตุการณ์ทั้งหมด “คิดก่อนทำซะบ้างนะ!”
คำกล่าวปิดท้ายก่อนที่เฟย์จะทิ้งให้เธอยืนอยู่กับแจมสองคน... ‘คิดก่อนทำ’ แล้วสิ่งที่เธอทำมันผิดนักเหรอ? ทีฟางยังอยู่กับป๊อปปี้ได้ แล้วทำไม... เธอจะอยู่กับแจมบ้างไม่ได้ล่ะ “เข้าข้างในกันเถอะแจม เดี๋ยวแดดลง”
คำกล่าวจากร่างโปร่งทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มกว้างพลางเดินเกาะแขนแก้วเข้าไปข้างใ
น
‘นี่ล่ะที่ต้องการ’
“ป๊อป! ไปกินข้าวกัน”
“แจมไป! เดี๋ยวเขาเลี้ยงข้าว”
เสียงทั้งสองที่มักจะดังคู่กันตลอดของวันนี้... ทำให้เป็นที่สงสัยของทุกคนที่ไม่รู้เรื่อง ก็ปกติแก้วกับฟางจะต้องออกไปกินข้าวด้วยกันเนื่องจากเป็นแฟนกัน... แต่ทำไมวันนี้คนนึงก็เรียกหาแต่ป๊อปปี้ อีกคนก็เรียกหาแต่แจม
‘นายป๊อป’ ก็ดูไม่น่าสงสัยเท่าไหร่ เพราะมักจะโดนฟางฉุดกระชากฉากถูซะมากกว่า... แต่ที่น่าแปลกคือ อีกคนที่เดินควงแขนสาวห้าวที่ดูท่าจะหงุดหงิดกับคนอื่นเป็นพิเศษและใจดีกับ ’แจม’ เป็นพิเศษเช่นกัน จนทั้งหมดตัดสินว่าทั้งสองคนทะเลาะกัน
และที่เห็นจะต้องจับแยกจากทั้งสองคนก็คือ... ‘ป๊อปปี้’ ผู้ไม้รู้อิโหน่อิเหน่ และสาวเจ้าปัญหาอย่าง ‘แจม' ที่เห็นสมควรว่าต้องจับแยกเป็นการด่วน และแน่นอนภารกิจนี้ถูกมอบหมายให้สามสาวและอีกสี่หนุ่มจัดการ
...ก็จะใครซะอีกนอกจาก เคโอติกและ เฟย์ หวาย มีน เล่า!...
“จะมากินโต๊ะนี้ทำไมล่ะป๊อป... โต๊ะอื่นก็มี”
“แจม! มีโต๊ะเยอะแยะ... ทำไมต้องโต๊ะนี้”
ก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกันเรื่องโต๊ะไปมากกว่านี้ คนดีไม่รู้เรื่องแบบนายป๊อปก็ต้องออกปากห้าม “เฮ้อ อย่าทะเลาะกันสิครับ เห็นๆอยู่ว่าไม่มีที่แล้ว”คำกล่าวที่ทำให้ทั้งสองคนที่มีปัญหากันอยู่หันมามองคนชี้แ
จง แต่คำที่ได้กลับมาคือ
“ยุ่งไรด้วย/ ป๊อปไม่เกี่ยวอย่ายุ่ง ฮึ่ม”ว่าจบก็หันมานั่วจ้องหน้ากันต่อปล่อยให้ชายหนุ่มต้องนั่งงงก่อนจะส่งสายตาดุๆไป
ให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆแก้ว เพียงแต่คนเจ้าแผนการก็ได้แค่ส่งยิ้มกว้างกลับมาให้... พลางส่งสายตาประมาณได้ชัยเย้ยเขาที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบ
“แก้ว... ใจเย็น กินข้าวเถอะ อย่าไปกัดกับคนที่ชอบทำตัวมีปัญหา”แจมพูดพลางกระตุกแขนเสื้อของร่างโปร่งที่เบือนสาย
ตาหนีจากคนตัวเล็กก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างให้กับคนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของตน แสร้งทำเหมือนไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม...
ไม่สนใจแม้แต่แววตาที่เจ็บปวด
“ฟาง... เป็นไร”
ร่างสูงโน้มกระซิบคนตัวเล็ก เพียงแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบ... จนชายหนุ่มกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ร่างเล็กที่สั่นเพราะความโกรธและแล้วความอดทนที่มีอยู่ก็ระเบิดออกมา มือเล็กทุบโต๊ะเสียงดัง “พอเหอะป๊อป! ไม่ต้องถามว่าเขาเป็นอะไร เขาก็เป็นคนมีจิตใจนั่นล่ะ!”ว่าจบฟางก็ทุบโต๊ะอีกทีแล้วลุกเดินปล่อยให้ทั้งสามคนมองหน้ากัน
ป๊อปได้แต่ถอนหายใจก่อนจะส่งสายตาคาดคั้นไปให้แก้วเตือนเรื่องที่พูดเมื่อวาน... ก่อนจะส่งสายไม่พอใจไปให้แจมที่เอาหน้ากากตกใจยกขึ้นมาปิดอาการดีใจของตน “เฮ้อ... บอกแล้วนะ”พูดจบป๊อปก็วิ่งตามคนตัวเล็กไป...
ร่างโปร่งผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยล้าก่อนที่เอามือปิดหน้า
“เขาควรจะทำไงดีแจม? บอกที”
คำถามที่แจมต้องบอกแสร้งทำหน้าเศร้า... ก่อนจะปลอบด้วยเสียงหวานหวังให้คนตัวสูงติดกับและสบายใจ
“ไม่ต้องทำไงหรอก... เดี๋ยวเขาไปคุยกับฟางเอง”
TBC
---------------------------------------------
[Couple] Kaew X Fang Ft. Faye
[Author] Deep
[Warning] ระวัง... ระวัง
“เป็นอะไรไป... วันนี้ดูไม่สดชื่อเหมือนแก้วเลยนะ”
ฟางทักคนรักของตนที่กำลังนั่งรับลมอยู่ที่ตรงระเบียงบ้านของเธอ ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มรับคำพูด พลางทำมือเหมือนจะคว้าสักอย่างในอากาศที่เธอก็ไม่รู้ว่า...
แก้วกำลังทำอะไร ใบหน้าคมคายนั่นตั้งแต่เดินออกไปกับป๊อปแล้วกลับเข้ามาก็ดูเหมือนจะมีความคิดตลอดเวล
า
พอเธอถามว่าเป็นอะไรคำตอบที่มักจะได้ก็คือ... ‘ไม่เป็นไร’ ‘เปล่า... นั่งเพลิน’ ทั้งที่ดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่พูดออกมา “เฮ้อ... ดูวุ่นวายจริงๆเลยชีวิตคนเราเนี่ย”เสียงเบื่อหน่ายของร่างโปร่งที่ทำให้เธอต้องหันกล
ับไปมองอย่างแปลกใจ
...คนที่มองโลกในแง่ดีอย่างแก้ว? คิดแบบนี้น่ะเหรอ...
“แปลกไปจริงๆนะวันนี้ แก้วที่เขารู้จักหายไปไหนแล้ว?”
ว่าจบก็เขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆคนรักที่ก็โอบเอวของเธอไว้เช่นกัน... มันก็เหมือนเดิมทุกอย่าง การกระทำก็เหมือนเดิม หรือเพราะเห็นแก้วกังวลเธอเลยรู้สึกไปเองว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ความคิดที่ทำให้ต้องดันตัวเข้าเบียดคนรักให้ใกล้ยิ่งขึ้น
“ดูออเซาะเชียววันนี้”ร่างสูงทักเมื่อเห็นคนตัวเล็กเขยิบเข้ามาใกล้กว่าเดิม แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงบ่นอุบอิบที่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็พอรู้ว่ากำลังสื่อความหมายอะไร...
นัยน์ตาคมปรือให้อ่อนลงพลางลูบหัวคนรักอย่างอารมณ์ดี “เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”ร่างโปร่งกล่าว พลางอุ้มคนตัวเล็กที่ยังดูโวยวายและตกใจ
มือเล็กทุบอกของคนรักเพื่อหวังที่จะให้ปล่อย แน่นอนปล่อยน่ะปล่อย แต่ว่า...
‘ตุ้บ’
ร่างเล็กที่โวยลั่นถูกปล่อยลง... สาวเจ้าทำจะโวยวายแต่ที่แปลกใจคือ ‘ทำไมไม่เจ็บ’ เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้นมาดู ก่อนที่นัยน์ตาจะเบิกโพลง ความรู้สึกนุ่มๆที่ทำให้ไม่เจ็บคือ... ‘เตียง’ ซ้ำคนเจ้าเล่ห์ยังยืนยิ้มอีกต่างหาก จะเรียกให้น้องสาวมาช่วยก็ไม่ได้เพราะเฟย์ตัดปัญหาโดนการออกไปนอนอีกห้อง...
...จะเรียกว่า ‘โชคร้าย’ หรือ ‘เสียเปรียบ’ อันไหนดีกว่ากัน?...
“พรุ่งนี้มีงานนะ แก้ว...”
เธอเอ่ยเสียงเครือพลางถอยตัวให้ชิดริมกำแพง เพียงแต่แก้วก็ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมและดูเหมือนจะไม่ขยับเขยื้อนเสียด้วย หากแต่ความมืดไม่สามารถปกปิดประกายในตาของร่างโปร่งได้มิด จากที่ไม่ขยับคนตัวสูงก็ค่อยขยับเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะใช้มือทั้งสองกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนีไปไหน
“งานตอน... ห้าโมง เวลาเหลือเฟือน่ะ”คำกล่าวที่ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ขึ้นให้คนตัวเล็กได้รู้สึกหวิวเพ
ราะลมหายใจที่อยู่บริเวณต้นคอ มือกร้านข้างหนึ่งลูบอยู่บริเวณหลังหูกับคอของเธออย่างแผ่วเบาเสียจน... เธออยากจะถามว่า ‘ไปฝึกมาจากไหน’
“ไม่เอานะ... เหนื่อยแล้ววันนี้”ฟางพูดขณะดันตัวคนร่างสูงที่พยายามไซร้คอเธอออก... แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งน่าแกล้ง มือกร้านที่ผิงหนังเปลี่ยนมาจับไหล่คนตัวเล็กแล้วกดลงไปแนบกับเตียงนุ่ม คนได้เปรียบหัวเราะในคอพลางลูบใบหน้าของฟางที่ดูเสียเปรียบกว่าเห็นๆ
“แต่เขายังไม่เหนื่อยเลยอ่ะ ตัวเอง หืม?”คำกล่าวทีทำให้ร่างบางต้องตวัดค้อนวงใหญ่ๆไปให้คนที่คร่อมอยู่ด้านบน พลางสมองก็คิดแผนการขึ้นมาในหัวได้... จากที่ดิ้นขัดขืนก็หยุดดิ้นซ้ำยังปรือนัยน์ตาหวานฉ่ำส่งให้คนตัวสูงได้งงและยิ่งได้ใ
จเข้าไปใหญ่
พลางคนตัวเล็กคล้องคอของร่างโปร่งลงมา ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดกันก่อนที่แก้วจะหาความหวานไม่รู้เบื่อ... มือที่พันธนาการคนตัวเล็กไว้ก็ค่อยๆคลายออก ฟางหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักแม้จะยังแปลกใจอยู่ก็ตาม
‘พลั่ก’
“อ๊ะ!...”
คนตัวสูงร้องออกมาหลังจากโดนหมัดลุ่นๆที่ท้องของตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งตัว... คนตัวเล็กที่เหมือนจะเสียเปรียบกลับกลายมาเป็นฝ่ายชนะ พลางหัวเราะร่วนแล้วก้มลงกระซิบที่หูของคนรักที่ยังคงจุกอยู่ “อ้าว... เหนื่อยแล้วเหรอที่รัก”คำพูดของฟางทำให้นัยน์ตาคมชำเลืองไปมอง...
มือกร้านที่อยากจะจับคนตัวเล็กกดกลายมาเป็นกุมท้องเพราะอาการจุก ริมฝีปากที่เม้มแน่นขยับเป็นคำพูด “ฝาก... ไว้... ก่อน... นะ ....ฟาง! โอ้ย”ร่างโปร่งพูดส่งท้าย แต่คนตัวเล็กก็ยังหัวเราะไม่เลิกก่อนจะส่ายหน้าเมื่อคนดื้อรั้นก็ยังดื้อรั้นต่อไปแม
้ว่าจะเจ็บขนาดนั้น
“เฮ้อ... งั้นเขานอนก่อนนะ พรุ่งนี้มีงาน ไม่ได้อึดเหมือนแก้วนิ”ฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกฝั่ง ปล่อยให้แก้วนอนกุมท้องเพราะอาการจุกและเจ็บ ผสมกับความแค้นที่หวังจะเอาคืนในคืนพรุ่งนี้
พลางความแค้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ... อดที่จะยิ้มกับลูกเล่นของคนรักไม่ได้
มือกร้านหยิบผ้าห่มมาห่มให้คนตัวเล็กก่อนที่ตัวเองจะมุดลงไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง..
. ไออุ่นจากคนตัวสูงทำให้ฟางต้องยิ้มหวาน แม้ว่าคนที่กอดอยู่จะไม่เห็นก็ตาม มือเล็กจับมือของคนตัวสูงไว้อย่างหลวมๆพลางปิดเปลือกตาที่เหนื่อยล้า
“หลับฝันดีนะ... แก้ว”
“อืม... พรุ่งนี้จะเอาคืนเลยคอยดู”
...คำสัญญาที่ทั้งสองคนไม่มีทางรู้ว่า ‘จะไม่มีอีกแล้ว’...
“ฟาง! เฮ้ ทางนี้”
เจ้าของชื่อหันไปหาต้นเสียงที่มือเขย่งกวักมือเรียก... หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อเห็นเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ ‘ป๊อปปี้’ เจ้าของชื่อที่ร่างสูงข้างๆเธอบอกว่าไม่ชอบสักเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มร่างสูงที่เคยผมฟูที่วันนี้เปลี่ยนไปเพราะผมที่บางลง... แต่ก็ยังคงไว้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“ฮ่าๆ... ดูสิเดี๋ยวแขนแก้วก็หลุดหรอก”คำแซวที่ทำให้คนตัวเล็กต้องถลึงตาใส่เพื่อนสนิทที่ยังย
ืนยิ้มอยู่... ก่อนที่ทั้งสองจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ยกเว้นสาวห้าวที่ยืนหน้าบึ้งกับคำล้อของป๊อปเมื่อสักครู่
...ก็แหงล่ะใครอยากให้แฟนตัวเองไปยุ่งกับผู้ชายอื่นเล่า!...
“อ้าว! แก้ว... ฟาง ป๊อป มาเร็วกันจังวันนี้”
เสียงของตัวปัญหาในสายตาฟางดังขึ้น ร่างบางที่เดินเข้ามาเกาะแกะร่างโปร่งทุกวันและสิ่งที่เธอกำลังจะทำเป็นกิจวัตรประจำ
วันต่อจากนีไปก็คือ... ‘ไล่ที่’ ส่วนเฟย์ก็ได้แต่ยืนกุมขมับอยู่ข้างหลัง มองมวยสองคู่ที่กำลังจะเกิด...
คู่แรกก็คือร่างโปร่งทั้งสอง อีกคู่ก็คนตัวเล็กสองคน
“แจม! คิดถึง”
คำพูดที่มาจากปากของแก้วทำให้ฟางตกตะลึง... ใบหน้าของคนรักที่กำลังยิ้มหวานและกอดกับเพื่อนสนิทที่ดูก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ไม่เหมือนวันที่แล้วมา... คนตัวเล็กมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ความกังวลกำลังกลับมา
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปิดสนิทพลางพยายามข่มอารมณ์ของตัวเอง... “ปล่อยน่า... อายเขาแก้ว!”เสียงของแจมทำให้สติสัมปะชัญญะขาดสะบั้น ร่างบางที่มีน้ำตาคลอคว้าแขนของเพื่อนหนุ่มที่อยู่ข้างๆพลางลากเข้าไปในตึกอย่างรวดเ
ร็ว ทิ้งให้ร่างโปร่งที่กอดเพื่อนสนิทอยู่ต้องคลายอ้อมกอดลง
“เฮ้อ... ฟางนี่ก็เหลือเกินเนอะ!”
แจมพูดด้วยเสียงเนือยๆ แต่กลับไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของคนตัวสูงแม้แต่น้อย... ดวงตาที่จับจ้องแผ่นหลังของคนสองคนจนลับเข้าตึกไป ก่อนที่เสียงนึงที่จะปลุกเธอออกจากภวังค์ คำพูดของคนที่มองดูเหตุการณ์ทั้งหมด “คิดก่อนทำซะบ้างนะ!”
คำกล่าวปิดท้ายก่อนที่เฟย์จะทิ้งให้เธอยืนอยู่กับแจมสองคน... ‘คิดก่อนทำ’ แล้วสิ่งที่เธอทำมันผิดนักเหรอ? ทีฟางยังอยู่กับป๊อปปี้ได้ แล้วทำไม... เธอจะอยู่กับแจมบ้างไม่ได้ล่ะ “เข้าข้างในกันเถอะแจม เดี๋ยวแดดลง”
คำกล่าวจากร่างโปร่งทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มกว้างพลางเดินเกาะแขนแก้วเข้าไปข้างใ
น
‘นี่ล่ะที่ต้องการ’
“ป๊อป! ไปกินข้าวกัน”
“แจมไป! เดี๋ยวเขาเลี้ยงข้าว”
เสียงทั้งสองที่มักจะดังคู่กันตลอดของวันนี้... ทำให้เป็นที่สงสัยของทุกคนที่ไม่รู้เรื่อง ก็ปกติแก้วกับฟางจะต้องออกไปกินข้าวด้วยกันเนื่องจากเป็นแฟนกัน... แต่ทำไมวันนี้คนนึงก็เรียกหาแต่ป๊อปปี้ อีกคนก็เรียกหาแต่แจม
‘นายป๊อป’ ก็ดูไม่น่าสงสัยเท่าไหร่ เพราะมักจะโดนฟางฉุดกระชากฉากถูซะมากกว่า... แต่ที่น่าแปลกคือ อีกคนที่เดินควงแขนสาวห้าวที่ดูท่าจะหงุดหงิดกับคนอื่นเป็นพิเศษและใจดีกับ ’แจม’ เป็นพิเศษเช่นกัน จนทั้งหมดตัดสินว่าทั้งสองคนทะเลาะกัน
และที่เห็นจะต้องจับแยกจากทั้งสองคนก็คือ... ‘ป๊อปปี้’ ผู้ไม้รู้อิโหน่อิเหน่ และสาวเจ้าปัญหาอย่าง ‘แจม' ที่เห็นสมควรว่าต้องจับแยกเป็นการด่วน และแน่นอนภารกิจนี้ถูกมอบหมายให้สามสาวและอีกสี่หนุ่มจัดการ
...ก็จะใครซะอีกนอกจาก เคโอติกและ เฟย์ หวาย มีน เล่า!...
“จะมากินโต๊ะนี้ทำไมล่ะป๊อป... โต๊ะอื่นก็มี”
“แจม! มีโต๊ะเยอะแยะ... ทำไมต้องโต๊ะนี้”
ก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกันเรื่องโต๊ะไปมากกว่านี้ คนดีไม่รู้เรื่องแบบนายป๊อปก็ต้องออกปากห้าม “เฮ้อ อย่าทะเลาะกันสิครับ เห็นๆอยู่ว่าไม่มีที่แล้ว”คำกล่าวที่ทำให้ทั้งสองคนที่มีปัญหากันอยู่หันมามองคนชี้แ
จง แต่คำที่ได้กลับมาคือ
“ยุ่งไรด้วย/ ป๊อปไม่เกี่ยวอย่ายุ่ง ฮึ่ม”ว่าจบก็หันมานั่วจ้องหน้ากันต่อปล่อยให้ชายหนุ่มต้องนั่งงงก่อนจะส่งสายตาดุๆไป
ให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆแก้ว เพียงแต่คนเจ้าแผนการก็ได้แค่ส่งยิ้มกว้างกลับมาให้... พลางส่งสายตาประมาณได้ชัยเย้ยเขาที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบ
“แก้ว... ใจเย็น กินข้าวเถอะ อย่าไปกัดกับคนที่ชอบทำตัวมีปัญหา”แจมพูดพลางกระตุกแขนเสื้อของร่างโปร่งที่เบือนสาย
ตาหนีจากคนตัวเล็กก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างให้กับคนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของตน แสร้งทำเหมือนไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม...
ไม่สนใจแม้แต่แววตาที่เจ็บปวด
“ฟาง... เป็นไร”
ร่างสูงโน้มกระซิบคนตัวเล็ก เพียงแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบ... จนชายหนุ่มกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ร่างเล็กที่สั่นเพราะความโกรธและแล้วความอดทนที่มีอยู่ก็ระเบิดออกมา มือเล็กทุบโต๊ะเสียงดัง “พอเหอะป๊อป! ไม่ต้องถามว่าเขาเป็นอะไร เขาก็เป็นคนมีจิตใจนั่นล่ะ!”ว่าจบฟางก็ทุบโต๊ะอีกทีแล้วลุกเดินปล่อยให้ทั้งสามคนมองหน้ากัน
ป๊อปได้แต่ถอนหายใจก่อนจะส่งสายตาคาดคั้นไปให้แก้วเตือนเรื่องที่พูดเมื่อวาน... ก่อนจะส่งสายไม่พอใจไปให้แจมที่เอาหน้ากากตกใจยกขึ้นมาปิดอาการดีใจของตน “เฮ้อ... บอกแล้วนะ”พูดจบป๊อปก็วิ่งตามคนตัวเล็กไป...
ร่างโปร่งผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยล้าก่อนที่เอามือปิดหน้า
“เขาควรจะทำไงดีแจม? บอกที”
คำถามที่แจมต้องบอกแสร้งทำหน้าเศร้า... ก่อนจะปลอบด้วยเสียงหวานหวังให้คนตัวสูงติดกับและสบายใจ
“ไม่ต้องทำไงหรอก... เดี๋ยวเขาไปคุยกับฟางเอง”
TBC
---------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น