ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter ::3::
[Fiction] quarrel
[Couple] Kaew X Fang Ft. Faye
[Author] Deep
[Warning] ระวัง... ระวัง
‘ทะเลาะ... quarrel’
คำศัพท์ที่ผ่านตาไปมาเพราะเธอกำลังเปิดดิกชั่นนารี่อยู่นั่นเอง ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงสั่งงานเยอะขนาดนี้... ‘เฟย์ล่ะเหนื่อยจริงๆ’ ร่างบางพึมพำบ่น ณ เวลา สองนาฬิกาของวันใหม่ การบ้านอังกฤษที่ต้องทำส่งวันพรุ่งนี้ สุดท้ายวันนี้คงได้นอนแค่ชั่วโมง สองชั่วโมง
สุดท้ายสมุดเล่มเล็กก็ถูกปิดลง... เมื่อเวลาตีสองครึ่ง เก้าอี้ถูกหมุนมาอีกด้านเพื่อมองอีกคนที่อยู่บนเตียง ใบหน้าหวานของพี่สาวที่ตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ้มดูน่ารักไปอีกแบบ... จนเธอรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ กับเหตุการณ์ในวันนี้
เธอถอนหายอย่างเหน็ดเหนื่อยกับท่าทีของร่างโปร่งที่ป่านนี้คงหลับสบายที่บ้านไปแล้ว.
.. หลังจากที่พี่สาวของเธอเดินหายไปเข้าห้องน้ำนานกว่ายี่สิบนาทีทำให้เธอต้องออกไปตามก
ลับมาซ้อม เพียงแต่ว่าต่อให้เดินหาจนทั่วชั้นยังไงก็ไม่เจอ ในห้องน้ำก็ไม่มี...
กว่าจะพบก็ตรงดาดฟ้าและดูเหมือนพี่สาวของเธอจะเพลียหลับไป
แล้วคนที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นสาเหตุ เธอสังเกตเห็นบางอย่างในดวงตา แต่มันก็ทำให้เธอโมโหมากขึ้นเมื่อได้ยินคำสบถออกมาจากปากของร่างโปร่ง...
‘เหอะ’
นั่นล่ะที่ทำให้เธอฟิวส์ขาด ที่พี่สาวเธอเป็นแบบนี้ก็เพราะใครล่ะ และสุดท้ายวันนี้แก้วก็กลับบ้านของตัวเอง เพราะ... พรุ่งนี้ต้องไปเรียน
ร่างบางตัดสินล้มตัวลงนอนบนเตียง... คิดไปก็เท่านั้นช่วยอะไรไม่ค่อยได้ อย่างน้อยพรุ่งนี้ตื่นไปโรงเรียนให้ทันซะยังจะดีกว่า...
เฟย์ถอนหายใจอีกครั้ง จนเริ่มรู้วึกว่าจะติดเป็นนิสัย และในที่สุดไฟบนหัวเตียงก็ดับจนได้...
‘ตีสามครึ่ง’
ร่างสูงโปร่งยังคงพลิกตัวไปมาบนที่นอนอันแสนนุ่ม... ‘หรือเพราะวันนี้ไม่ได้นอนกับหมอนประจำถึงทำให้เธอนอนไม่หลับ’ แก้วคิดพลางข่มตาลงอีกครั้ง... แต่ก็ไม่สามารถทำให้หลับลงได้ ร่างโปร่งเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะหยิบหนังสือข้างๆตัวขึ้นมาอ่านเล่น
‘นิยาย... ที่ฟางซื้อให้’ เธอมองมันก่อนจะเปิดอ่านทั้งๆที่ไม่เคยจะสนใจ
‘ติ๊ด...ตี๊ด’
เสียงเมสเสจของโทรศัพท์ที่ขัดจังหวะการอ่าน มือเรียวหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้างๆขึ้นมาดูข้อความ...
‘พรุ่งนี้ 10โมงเช้ามีงาน’ ตัวอักษรที่โชว์เด่นอยู่บนหน้าจอเรียกเสียงถอนหายใจจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี เพราะงานเข้าอีกจนได้... ไม่กังวลหรอกเรื่องนี้แต่ที่กังวลคือ
“แล้วเขาจะทำยังไงกับตัวเองดีนะ... ฟาง”
ร่างสูงบ่นกับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ พลางนึกย้อนกลับเมื่อตอนเย็น... ภาพที่เห็นคือฟางนอนอย่างไม่รู้สึกตัวอยู่บนดาดฟ้าซึ่งเธอเป็นคนเจอคนแรก ใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม แต่ดูไม่มีความสุขเอาสักนิด จนเธอต้องถามตัวเองอีกครั้ง ‘ว่าทำแบบนี้ดีแล้วเหรอ... ปกป้องตัวเอง’
และแล้วเธอก็เห็นเฟย์ฟิวส์ขาดจนได้ เมื่อเธอแกล้งสบถออกไป... พอลับตาเมื่ออยู่สองคนเธอก็ปล่อยให้เฟย์ว่าเธอไปอย่างไม่คิดจะตอบโต้ เมื่อเฟย์ถามว่าเธอทำอะไร... เธอก็ได้แค่ตอบว่า ‘ไม่รู้เรื่อง’ ไม่ได้ทำอะไร แต่แท้จริงเธอเองนั่นล่ะ ที่ ‘ทำร้าย’ ฟาง
เพียงแค่เธอรู้สึกผิดจนพูดไม่ออก รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง... สิ่งที่ทำมันก็แค่ปกป้องตัวเองจากคำว่า ‘รัก’ เท่านั้น เธอไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังรักฟางเข้าแล้ว และถ้าฟางไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอล่ะ มันจะเสียคำว่า ‘เพื่อน’ ไปไหม?
อย่างน้อย... ทำแบบนี้ยังไงฟางก็ไปไหนไม่พ้น อย่างน้อย สิ่งตอบแทนที่เธอจะได้รับแม้ว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ แม้เธอจะต้องเสียใจกับการกระทำ เพื่อแค่ไม่ให้คนตัวเล็กและเธอก้าวก่ายกันไปมากกว่านี้ ต่อให้ฟางจะต้องเกลียดเธอก็ตามที
...สัมผัสนั่น อย่างน้อยก็ช่วยรั้งเอาไว้แล้วว่า ฟางจะไม่ไปไหน...
เธอแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั่นทำให้เธอต้องคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัวมันเป็นยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้งให้ใครเ
ห็นเหมือนตอนถูกแซว หากแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาใจ แต่ใบหน้าก็ค่อยๆสลดลงเมื่อคิดถึงผลที่ตามมา “เฮ้อ... แล้วถ้าฟางรู้เขาไม่ได้คิดแบบนี้ ฟางจะยังมองหน้าเขาติดไหมน้า”
...ก็ได้แต่ปล่อยให้วันๆนึงผ่านไป หวังแต่ว่าฟางจะห่างไปบ้างก็ดี นั่นคือความต้องการจริงๆใช่ไหม?...
“พี่ฟาง... พี่ฟาง”
เสียงที่สะกิดใบหูให้ใบหน้าหวานค่อยๆลืมตาขึ้นมามองต้นเสียงถึงแม้ว่าเปลือกตาและศีร
ษะจะหนักอึ้งก็ตามที นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพยายามปรับให้ภาพพร่าเลือนค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ ร่างของน้องสาวที่ยืนมองเธอด้วยอาการห่วงใยเรียกรอยยิ้มหวานจากริมฝีปากบางได้เป็นอย
่างดี
“อืม... เช้าแล้วเหรอเฟย์”ฟางพูด พลางทำท่าจะลุกขึ้นนั่งเพียงแต่น้องสาวสุดที่รักก็ได้แต่ดันให้นอนลงไปอีกครั้ง... หน้าของเฟย์แสดงออกถึงความกังวลก่อนที่จะยื่นปรอทมาให้เธอดู ’38 องศา’
“นอนไปเถอะพี่ฟาง... เดี๋ยวบอกให้ว่าพี่ไม่สบาย”เฟย์เอ่ยพลางทำท่าจะเดินออกจากห้องไป เพียงแต่กลับถูกมือของคนที่อยู่บนเตียงดึงเอาไว้ ใบหน้าหวานส่ายไปมา “รอแป๊บนึงนะ ขออาบน้ำก่อน”
คำกล่าวที่ทำให้เธอต้องถลึงตาจ้องมองพี่สาวที่สปริตเยอะว่าใครเพื่อน... ไข้สามสิบแปด ไปทำงานแล้วอย่างนี้จะไม่เป็นหรอกหรือ? เฟย์คิดในใจแต่ก่อนที่จะได้อ้าปากว่าก็ถูกสวนกลับด้วยการไล่
“ไปรอข้างล่างได้แล้ว! ขอพี่อาบน้ำก่อน”
“พี่ฟาง ไข้สามสิ...”
“พี่ไม่เป็นไรมากหรอกน่า... ลงไปสิพี่จะไปอาบน้ำแล้ว”น้องสาวอย่างเฟย์ถอนหายใจกับความดื้อรั้นของพี่สาวตัวเอง ร่างบางเปิดประตูก่อนที่จะลงมานั่งคอยข้างล่าง... ไข้สามสิบแปดองศาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้าเป็นเธอป่านนี้คงจะนอนพักไปแล้ว แล้วทำไมพี่ฟางจะต้องดื้อรั้นออกไปทำงานด้วย
‘ติ๊ด...ติ๊ด’
เสียงเมสเสจจากมือถือดัง ทำให้เธอหยิบมันขึ้นมาดูแม้ว่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็ตาม
‘ฉันมาถึงแล้ว’
แน่นอนมันจะมาจากใครไม่ได้นอกจากคนที่รู้งานเมื่อตอนตีสาม เธอมองข้อความอย่างไม่สบอารมณ์คงเป็นเพราะ... ‘เรื่องเมื่อวาน’
เธอยื่นหน้าออกไปมองที่ประตู... ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูอยู่แม้จะไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรแต่ก็คงพอบอกได้ว่า ‘อารมณ์ไม่ดีพอควร’ เฟย์เดินออกไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย ก่อนที่จะมานั่งรออีกคนที่ห้องนั่งเล่น ใบหน้าสวยติดหล่อดูลุกลี้ลุกลนกว่าวันไหน จนเธอรู้วึกว่าวันนี้แก้วดูแปลก... ไม่ก็แค่เธอคิดมากไปเท่านั้น
“เป็นอะไรไป... ดูแปลกๆนะวันนี้”
เธอถาม ร่างสูงส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธเพียงแต่ท่าทางอาอัปกิริยาไม่ได้บอกเช่นนั้น ใบหน้าสวยติดหล่อนั้นหันไปมา และมักจะหยุดชะงักที่หน้าบันไดราวกับเหมือนมีอะไรบางอย่าง...และอีกอย่างคือขาของร่า
งสูงตอนนี้เขย่าไปมาจนเหมือนเป็นโรคสันนิบาต
มันน่าแปลกเพราะปกติแก้วจะรอด้วยความเงียบและสงบไม่ก็ชัวร์เธอคุยเล่น... หรือเพราะเธอคิดมากไปเอง? เฟย์มองคนข้างๆ แต่ก็ต้องหันกลับไปมองทางบันไดเมื่อมีเสียงคนเดินลงมา
ร่างของพี่สาวที่ดูบอบบาง ซ้ำวันนี้ยังดูเพลียกว่าปกติ ใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มให้เธอ... เฟย์หันกลับไปมองคนข้างๆที่นั่งอยู่ ใบหน้าที่ดูลุกลี้ลุกลนดูสงบลงเพียงแต่ขัดตรงที่ว่าแก้วกำลังแสดงอารมณ์เดียวกับเมื่
อวาน
และแน่นอนพี่สาวของเธอก็ย่อมไม่สบตากับแก้ว...
“ไปกันรึยัง... นี่ก็เก้าโมงครึ่งแล้ว”
ร่างโปร่งเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ แล้วเดินนำไปคนแรก จนคนกลางอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้... ร่างบางทั้งสองเดินตามร่างสูงไป แต่เฟย์ก็ไม่ลืมที่จะถามคนข้างๆให้แน่ใจ “ไหวนะ... ถ้าไม่ไหวกลับไปนอนก็ได้นะ” เฟย์ถามแต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นคำตอบคือการส่ายหน้า
“เฮ้อ! ฉันล่ะเบื่อคนชักช้า”เสียงตะโกนดังมาจากแก้ว ทำให้เฟย์ต้องหันถวายค้อนหนึ่งทีเป็นคำตอบให้ร่างสูงแต่ดูเหมือนว่า คนข้างๆเธอตอนนี้ดูจะสลดไปทันตา ฟางเบือนหนีหน้าไปอีกทาง จนเธอต้องหันไปขยับปากด่าคนที่ตะโกนมา และคำตอบที่เธอได้ก็คือ...
‘ฉันทำอะไรฮะ?’
คำตอบที่เธอแทบจะเอาคนตอบไปจับฆ่าหมกป่า แต่ก็ทำได้แค่ลากพี่สาวของตัวเองเดินตามมาเท่านั้น
...แล้ววันนี้ก็จะวุ่นวายอีกวัน...
‘ปวดหัว’
เป็นเพราะไข้สามสิบแปดองศาทำให้เธอต้องมานอนหลับในรถทั้งๆที่ไม่ค่อยชอบ... ฟางคิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากข่มตาให้หลับเผื่อจะอาการดีขึ้น... คงเป็นเพราะเมื่อวานเธอดันไปคิดอะไรอยู่คนเดียวแล้วเผลอหลับไป และก็คงเพราะนอนดึกบ่อยก็เลยส่งผลแบบนี้
เธอรู้สึกแย่ทุกครั้งที่มองหน้า‘แก้ว’ความทรงจำเมื่อวานยังวนเวียนให้เธอนึกและคิดอย
ู่บ่อยๆ ‘จูบแรก’ที่เสียไปเมื่อวาน เสียโดยเพื่อนสนิทหรือาจจะเรียกว่าคนที่แอบรักก็ว่าได้ เธอสะบัดหน้าแรงๆก่อนจะไล่ความคิดนี้ออกไป
และอีกอย่างที่แย่ก็คือ... เวลาเธอมองหน้าแก้วทีไรริมฝีปากก็จะร้อนผ่าวทุกครั้ง
...แล้วนี่เธอจะทำยังไงกับหัวใจตัวเองต่อไปดี...
TBC
...............
[Couple] Kaew X Fang Ft. Faye
[Author] Deep
[Warning] ระวัง... ระวัง
‘ทะเลาะ... quarrel’
คำศัพท์ที่ผ่านตาไปมาเพราะเธอกำลังเปิดดิกชั่นนารี่อยู่นั่นเอง ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงสั่งงานเยอะขนาดนี้... ‘เฟย์ล่ะเหนื่อยจริงๆ’ ร่างบางพึมพำบ่น ณ เวลา สองนาฬิกาของวันใหม่ การบ้านอังกฤษที่ต้องทำส่งวันพรุ่งนี้ สุดท้ายวันนี้คงได้นอนแค่ชั่วโมง สองชั่วโมง
สุดท้ายสมุดเล่มเล็กก็ถูกปิดลง... เมื่อเวลาตีสองครึ่ง เก้าอี้ถูกหมุนมาอีกด้านเพื่อมองอีกคนที่อยู่บนเตียง ใบหน้าหวานของพี่สาวที่ตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ้มดูน่ารักไปอีกแบบ... จนเธอรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ กับเหตุการณ์ในวันนี้
เธอถอนหายอย่างเหน็ดเหนื่อยกับท่าทีของร่างโปร่งที่ป่านนี้คงหลับสบายที่บ้านไปแล้ว.
.. หลังจากที่พี่สาวของเธอเดินหายไปเข้าห้องน้ำนานกว่ายี่สิบนาทีทำให้เธอต้องออกไปตามก
ลับมาซ้อม เพียงแต่ว่าต่อให้เดินหาจนทั่วชั้นยังไงก็ไม่เจอ ในห้องน้ำก็ไม่มี...
กว่าจะพบก็ตรงดาดฟ้าและดูเหมือนพี่สาวของเธอจะเพลียหลับไป
แล้วคนที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นสาเหตุ เธอสังเกตเห็นบางอย่างในดวงตา แต่มันก็ทำให้เธอโมโหมากขึ้นเมื่อได้ยินคำสบถออกมาจากปากของร่างโปร่ง...
‘เหอะ’
นั่นล่ะที่ทำให้เธอฟิวส์ขาด ที่พี่สาวเธอเป็นแบบนี้ก็เพราะใครล่ะ และสุดท้ายวันนี้แก้วก็กลับบ้านของตัวเอง เพราะ... พรุ่งนี้ต้องไปเรียน
ร่างบางตัดสินล้มตัวลงนอนบนเตียง... คิดไปก็เท่านั้นช่วยอะไรไม่ค่อยได้ อย่างน้อยพรุ่งนี้ตื่นไปโรงเรียนให้ทันซะยังจะดีกว่า...
เฟย์ถอนหายใจอีกครั้ง จนเริ่มรู้วึกว่าจะติดเป็นนิสัย และในที่สุดไฟบนหัวเตียงก็ดับจนได้...
‘ตีสามครึ่ง’
ร่างสูงโปร่งยังคงพลิกตัวไปมาบนที่นอนอันแสนนุ่ม... ‘หรือเพราะวันนี้ไม่ได้นอนกับหมอนประจำถึงทำให้เธอนอนไม่หลับ’ แก้วคิดพลางข่มตาลงอีกครั้ง... แต่ก็ไม่สามารถทำให้หลับลงได้ ร่างโปร่งเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะหยิบหนังสือข้างๆตัวขึ้นมาอ่านเล่น
‘นิยาย... ที่ฟางซื้อให้’ เธอมองมันก่อนจะเปิดอ่านทั้งๆที่ไม่เคยจะสนใจ
‘ติ๊ด...ตี๊ด’
เสียงเมสเสจของโทรศัพท์ที่ขัดจังหวะการอ่าน มือเรียวหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้างๆขึ้นมาดูข้อความ...
‘พรุ่งนี้ 10โมงเช้ามีงาน’ ตัวอักษรที่โชว์เด่นอยู่บนหน้าจอเรียกเสียงถอนหายใจจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี เพราะงานเข้าอีกจนได้... ไม่กังวลหรอกเรื่องนี้แต่ที่กังวลคือ
“แล้วเขาจะทำยังไงกับตัวเองดีนะ... ฟาง”
ร่างสูงบ่นกับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ พลางนึกย้อนกลับเมื่อตอนเย็น... ภาพที่เห็นคือฟางนอนอย่างไม่รู้สึกตัวอยู่บนดาดฟ้าซึ่งเธอเป็นคนเจอคนแรก ใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม แต่ดูไม่มีความสุขเอาสักนิด จนเธอต้องถามตัวเองอีกครั้ง ‘ว่าทำแบบนี้ดีแล้วเหรอ... ปกป้องตัวเอง’
และแล้วเธอก็เห็นเฟย์ฟิวส์ขาดจนได้ เมื่อเธอแกล้งสบถออกไป... พอลับตาเมื่ออยู่สองคนเธอก็ปล่อยให้เฟย์ว่าเธอไปอย่างไม่คิดจะตอบโต้ เมื่อเฟย์ถามว่าเธอทำอะไร... เธอก็ได้แค่ตอบว่า ‘ไม่รู้เรื่อง’ ไม่ได้ทำอะไร แต่แท้จริงเธอเองนั่นล่ะ ที่ ‘ทำร้าย’ ฟาง
เพียงแค่เธอรู้สึกผิดจนพูดไม่ออก รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง... สิ่งที่ทำมันก็แค่ปกป้องตัวเองจากคำว่า ‘รัก’ เท่านั้น เธอไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังรักฟางเข้าแล้ว และถ้าฟางไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอล่ะ มันจะเสียคำว่า ‘เพื่อน’ ไปไหม?
อย่างน้อย... ทำแบบนี้ยังไงฟางก็ไปไหนไม่พ้น อย่างน้อย สิ่งตอบแทนที่เธอจะได้รับแม้ว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ แม้เธอจะต้องเสียใจกับการกระทำ เพื่อแค่ไม่ให้คนตัวเล็กและเธอก้าวก่ายกันไปมากกว่านี้ ต่อให้ฟางจะต้องเกลียดเธอก็ตามที
...สัมผัสนั่น อย่างน้อยก็ช่วยรั้งเอาไว้แล้วว่า ฟางจะไม่ไปไหน...
เธอแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั่นทำให้เธอต้องคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัวมันเป็นยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้งให้ใครเ
ห็นเหมือนตอนถูกแซว หากแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาใจ แต่ใบหน้าก็ค่อยๆสลดลงเมื่อคิดถึงผลที่ตามมา “เฮ้อ... แล้วถ้าฟางรู้เขาไม่ได้คิดแบบนี้ ฟางจะยังมองหน้าเขาติดไหมน้า”
...ก็ได้แต่ปล่อยให้วันๆนึงผ่านไป หวังแต่ว่าฟางจะห่างไปบ้างก็ดี นั่นคือความต้องการจริงๆใช่ไหม?...
“พี่ฟาง... พี่ฟาง”
เสียงที่สะกิดใบหูให้ใบหน้าหวานค่อยๆลืมตาขึ้นมามองต้นเสียงถึงแม้ว่าเปลือกตาและศีร
ษะจะหนักอึ้งก็ตามที นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพยายามปรับให้ภาพพร่าเลือนค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ ร่างของน้องสาวที่ยืนมองเธอด้วยอาการห่วงใยเรียกรอยยิ้มหวานจากริมฝีปากบางได้เป็นอย
่างดี
“อืม... เช้าแล้วเหรอเฟย์”ฟางพูด พลางทำท่าจะลุกขึ้นนั่งเพียงแต่น้องสาวสุดที่รักก็ได้แต่ดันให้นอนลงไปอีกครั้ง... หน้าของเฟย์แสดงออกถึงความกังวลก่อนที่จะยื่นปรอทมาให้เธอดู ’38 องศา’
“นอนไปเถอะพี่ฟาง... เดี๋ยวบอกให้ว่าพี่ไม่สบาย”เฟย์เอ่ยพลางทำท่าจะเดินออกจากห้องไป เพียงแต่กลับถูกมือของคนที่อยู่บนเตียงดึงเอาไว้ ใบหน้าหวานส่ายไปมา “รอแป๊บนึงนะ ขออาบน้ำก่อน”
คำกล่าวที่ทำให้เธอต้องถลึงตาจ้องมองพี่สาวที่สปริตเยอะว่าใครเพื่อน... ไข้สามสิบแปด ไปทำงานแล้วอย่างนี้จะไม่เป็นหรอกหรือ? เฟย์คิดในใจแต่ก่อนที่จะได้อ้าปากว่าก็ถูกสวนกลับด้วยการไล่
“ไปรอข้างล่างได้แล้ว! ขอพี่อาบน้ำก่อน”
“พี่ฟาง ไข้สามสิ...”
“พี่ไม่เป็นไรมากหรอกน่า... ลงไปสิพี่จะไปอาบน้ำแล้ว”น้องสาวอย่างเฟย์ถอนหายใจกับความดื้อรั้นของพี่สาวตัวเอง ร่างบางเปิดประตูก่อนที่จะลงมานั่งคอยข้างล่าง... ไข้สามสิบแปดองศาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้าเป็นเธอป่านนี้คงจะนอนพักไปแล้ว แล้วทำไมพี่ฟางจะต้องดื้อรั้นออกไปทำงานด้วย
‘ติ๊ด...ติ๊ด’
เสียงเมสเสจจากมือถือดัง ทำให้เธอหยิบมันขึ้นมาดูแม้ว่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็ตาม
‘ฉันมาถึงแล้ว’
แน่นอนมันจะมาจากใครไม่ได้นอกจากคนที่รู้งานเมื่อตอนตีสาม เธอมองข้อความอย่างไม่สบอารมณ์คงเป็นเพราะ... ‘เรื่องเมื่อวาน’
เธอยื่นหน้าออกไปมองที่ประตู... ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูอยู่แม้จะไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรแต่ก็คงพอบอกได้ว่า ‘อารมณ์ไม่ดีพอควร’ เฟย์เดินออกไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย ก่อนที่จะมานั่งรออีกคนที่ห้องนั่งเล่น ใบหน้าสวยติดหล่อดูลุกลี้ลุกลนกว่าวันไหน จนเธอรู้วึกว่าวันนี้แก้วดูแปลก... ไม่ก็แค่เธอคิดมากไปเท่านั้น
“เป็นอะไรไป... ดูแปลกๆนะวันนี้”
เธอถาม ร่างสูงส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธเพียงแต่ท่าทางอาอัปกิริยาไม่ได้บอกเช่นนั้น ใบหน้าสวยติดหล่อนั้นหันไปมา และมักจะหยุดชะงักที่หน้าบันไดราวกับเหมือนมีอะไรบางอย่าง...และอีกอย่างคือขาของร่า
งสูงตอนนี้เขย่าไปมาจนเหมือนเป็นโรคสันนิบาต
มันน่าแปลกเพราะปกติแก้วจะรอด้วยความเงียบและสงบไม่ก็ชัวร์เธอคุยเล่น... หรือเพราะเธอคิดมากไปเอง? เฟย์มองคนข้างๆ แต่ก็ต้องหันกลับไปมองทางบันไดเมื่อมีเสียงคนเดินลงมา
ร่างของพี่สาวที่ดูบอบบาง ซ้ำวันนี้ยังดูเพลียกว่าปกติ ใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มให้เธอ... เฟย์หันกลับไปมองคนข้างๆที่นั่งอยู่ ใบหน้าที่ดูลุกลี้ลุกลนดูสงบลงเพียงแต่ขัดตรงที่ว่าแก้วกำลังแสดงอารมณ์เดียวกับเมื่
อวาน
และแน่นอนพี่สาวของเธอก็ย่อมไม่สบตากับแก้ว...
“ไปกันรึยัง... นี่ก็เก้าโมงครึ่งแล้ว”
ร่างโปร่งเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ แล้วเดินนำไปคนแรก จนคนกลางอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้... ร่างบางทั้งสองเดินตามร่างสูงไป แต่เฟย์ก็ไม่ลืมที่จะถามคนข้างๆให้แน่ใจ “ไหวนะ... ถ้าไม่ไหวกลับไปนอนก็ได้นะ” เฟย์ถามแต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นคำตอบคือการส่ายหน้า
“เฮ้อ! ฉันล่ะเบื่อคนชักช้า”เสียงตะโกนดังมาจากแก้ว ทำให้เฟย์ต้องหันถวายค้อนหนึ่งทีเป็นคำตอบให้ร่างสูงแต่ดูเหมือนว่า คนข้างๆเธอตอนนี้ดูจะสลดไปทันตา ฟางเบือนหนีหน้าไปอีกทาง จนเธอต้องหันไปขยับปากด่าคนที่ตะโกนมา และคำตอบที่เธอได้ก็คือ...
‘ฉันทำอะไรฮะ?’
คำตอบที่เธอแทบจะเอาคนตอบไปจับฆ่าหมกป่า แต่ก็ทำได้แค่ลากพี่สาวของตัวเองเดินตามมาเท่านั้น
...แล้ววันนี้ก็จะวุ่นวายอีกวัน...
‘ปวดหัว’
เป็นเพราะไข้สามสิบแปดองศาทำให้เธอต้องมานอนหลับในรถทั้งๆที่ไม่ค่อยชอบ... ฟางคิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากข่มตาให้หลับเผื่อจะอาการดีขึ้น... คงเป็นเพราะเมื่อวานเธอดันไปคิดอะไรอยู่คนเดียวแล้วเผลอหลับไป และก็คงเพราะนอนดึกบ่อยก็เลยส่งผลแบบนี้
เธอรู้สึกแย่ทุกครั้งที่มองหน้า‘แก้ว’ความทรงจำเมื่อวานยังวนเวียนให้เธอนึกและคิดอย
ู่บ่อยๆ ‘จูบแรก’ที่เสียไปเมื่อวาน เสียโดยเพื่อนสนิทหรือาจจะเรียกว่าคนที่แอบรักก็ว่าได้ เธอสะบัดหน้าแรงๆก่อนจะไล่ความคิดนี้ออกไป
และอีกอย่างที่แย่ก็คือ... เวลาเธอมองหน้าแก้วทีไรริมฝีปากก็จะร้อนผ่าวทุกครั้ง
...แล้วนี่เธอจะทำยังไงกับหัวใจตัวเองต่อไปดี...
TBC
...............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น