คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Classปิ๊งรัก 17
Classปิ๊รั 17.
สิอันเลือนราที่ผมไม่อายื้อสิเอาไว้ับร่าทรพลัที่ยร่าอผมึ้นมา่อนในหัวอผมะลายเป็นสีำสนิทและสิอผม็ับวูบไปพร้อมับสิที่เหลืออยู่น้อยนิ
...............................................................
‘ื่นสิ! นี่!’ เสียใรน่ะ
‘นี่!มันไม่ลนะถ้านายายที่นี่โรเรียนัน็เสื่อมเสียันพอี’ หวโรเรียนแบบนี้ อ แินหรอ?
“อแินหรอ?”
“ฟื้นแล้ว็พูเลยนะ.....ทำไมผิหวัรึไที่ัน่วยนายไว้เนี่ย” ใ่ริสินะ
“อบใล่ะัน.....โอ๊ย!!” ผมันัวลุึ้นแ่ผมทำไม่ไ้มันเ็บและปวมาแ่าอผมแะับพื้นวามรู้สึเ็บสะเทือนถึหัวเลย
“อย่าลุนะ!นอนไปนว่ารถพยาบาละมา!” อะไร!รถพยาบาล
“ทำไม้อรอ้วยผมไม่เป็นอะไรสัหน่อย!”
“ระูหัเนี่ยนะไม่เป็นไร!นอนอยู่เยๆไป!” ระ....ูหั! อึ!ยัยนแ่บ้าให้ันเ็บนานี้เินไปมั้ย!!(เ๊าอโ๊!!)
ผมัำสั่เาไม่ไ้ถ้าผมปิว่านี้ผมอาะหนีไ้แล้ว้วย้ำ ยัยป้านนั้นิะ่าันเลยรึไนะ! ยับไปไหนไม่ไ้เลยลำบาะมั!
“นี่?”
“อะไร”
“แล้วเรื่อเรียนอผมล่ะ” ผมถามอแินที่นั่อ่านนิยสารแบบไม่สนโลเอาะเลย
“ะเรียทำไมในเมื่อ4เือน็ไม่มีสอบแล้วเรียนไป็ั้นๆ” เาไม่สบาผมและั้ใอ่านนิยสารแฟั่น่อไป “อ๊ะ!รถมาแล้ว.....อยู่นิ่ๆล่ะอย่าิ้นเี๋ยวระูะหัมาว่าเิม” มือเรียววานิยสารล่อนะเินรมาอุ้มผม
เมื่อถึโรพยาบาลเา็ัารทุอย่าให้ผมนี่พ่อหรือลูผอ.ว่ะเนี่ย แ่้ออบุเาสินะ
ผมไ้รับารรวอย่าละเอียเพื่อรวูระูส่วนอื่น ผลปราือระูาวาอผมหัพัฟื้น3อาทิย์ ฮือๆนแ่นิสัยเสียเี๋ยวืนนี้ไม่ไปหาะเลยเอะ! (โนนไ้แหมเพื่ออินนะโล่ยอมๆไรท์เถอะ-_-)
๊อ~๊อ ใรันที่มาหาผมหรือว่าะเป็นยอแฮยอับฮิมานฮยอหรือะเป็นอึนี
“ไม่ไ้ล๊อรับ”
“เลโล่อา~นายเป็นไบ้า!” แฮยอน....ฮยอ [ผมวระเรียแบบนี้รึป่าว] เามาเยี่ยมผม้วยวามเป็นห่วหรือะอาศัย่วที่ผมทำอะไรไม่ไ้ิะปล้ำหรอ (มโนล้ำลึ=__=)
“รู้ไ้ไว่าผมอยู่ที่นี่?”
“ไอ้แินมันบอมา.....พอันรู้นะัน็รีบออมาเลย” แล้วไม่ิะเรียนรึไห๊ะ!
“อนนี้ยัไม่เลิเรียนเลยนะ”
“เพราะันห่วนายเลยรีบมาไล่ะ”
ห่วหรอ? ถึเาะโริ วิถาร ปัาอ่อนและัวำ ทั้ๆที่ผมเยะอุ บอว่าเลียุ ทั้ๆที่ผมทำแบบนั้นับุ ุลับเป็นห่วผม
“อบุนะรับ...แฮยอนฮยอ”
“นาย!.....นายเรียันว่าฮยอหรอ”
“ทำไมหรือไม่อบำสุภาพ”
“อบๆอบมาๆเลย.....เี๋ยวเย็นนี้พี่นายมาหาแหละว่าะถึอนนั้นันะอยู่เป็นเพื่อนล่ะัน”
“อืม.....อบุนะ” ผมมอหน้ามที่เ่อ่าหารีโมทโทรทัศน์ไปทั่วห้อ-_-ทั้ๆที่มันวาอยู่หน้าทีวีเนี่ยนะ! “รีโมทอยู่หน้าทีวี”
“อ้อ!...อบในะ^^”
ผมมอนาฬิาที่หมุนรบรอบไปหลายรั้ แฮยอนเา็นัู่รายารทำอาหารแล้ว็บ่นอยาินนู่อยาินนี่ บ่นับนเ็บแล้วะไ้ินมั้ย-__-
“เลโล่!......เป็นไบ้า!!” ยอแฮยอเปิประูแล้วพุ่ิ่มาที่ผม่อนที่แฮยอนเาะหยุไม่ให้ยอแฮยอพุ่มาหาผม
“อะไรอแไอ้แฮยอน!”
“อาะเสียมารยาทแ่นายวระูหน่อยว่าน้ออนายบาเ็บอยู่” วามิที่ีนะ
“เอ่อ....อโทษๆ...หลบไปๆ”
ยอแฮยอเินเ้ามาหาผมทันทีที่แฮยอนหลบฮยอมอผมอย่าเป็นห่วผมเ้าใแ่อนนี้ผมไม่เป็นไรมาแ่าหั=__=
“โอ๋ๆ!เ็บมาสินะ.....เ็น้อยอพี่” เอิ่ม....ฮยอเินไปมั้ยอายนอื่นบ้า
“นิหน่อยฮะ^^;”
“พอะำไ้มั้ยว่าใรทำ”
“ผม.......ำไม่ไ้” ผมพูอะไรออไปเนี่ย!
“เฮ้อ!ฮยออโทษนะที่วันนี้ฮยออยู่เฝ้าไม่ไ้”
“ไม่เป็นไรหรอฮยอผม็โแล้วผมอยู่ไ้^^”
ยอแฮยอนัุ่ยับผมและไม่อยาบอเรื่อนี้ับฮิมานฮยอเพราะรายนั้นน่ะเป็นห่วผมะยิ่ว่าใรๆเลย ผมไ้แ่พยัหน้าและยิ้มให้่อนร่าอฮยอและแฮยอนฮยอะออไปปล่อยเพียร่าที่แสนลำบาอผมนอนพ่นลมหายใเพียลำพั
‘พวเราือ weekly idol’ ผมนัู่รายารเพลินๆ่อนเสียเาะประูะัึ้น
๊อ~๊อ
“ใรรับ?ุพยาบาลหรอรับ?” ผมมอประูที่ำลัเปิออ
“......” ร่าเล็ทะมึนในแสสลัวอห้อพัที่พอะมอออว่าเป็นผู้หิ
“ุเป็นใร?....อบผมนะไม่ั้นผมะเรียพยาบาล”
“็ไ้ๆ.....ันเอ” ร่าเล็ปรา่อสายาผม ใ่เธอนนี้แหละที่บหน้าผม “ันแ่ะมาอโทษน่ะ^^ยโทษให้นูน่านนี้นะ” รอยยิ้มอหล่อนแฝไป้วยวามนัยับ้อนและน่าสยอ
อโทษั้นหรอ ่ายไปไหมวาแผนะะ่าผมเนี่ยนะ ับแ่ำอโทษน่ะมันไม่น้อยไปหรอ? แ่ยัยป้านี่อาะทำีหลอเราแล้ว่อยัารเราอนทีเผลอ็ไ้
“ทำไมถึมาอโทษผม” รอยยิ้มอเธอั่มีเล่ห์นัยริๆ
“ที่ันมาอโทษเพราะ.....^^เพราะมันเป็นวันสุท้ายอีวิแไ!!” เธอยิ้ม่อนะพุ่มาที่ผม
ผมใมาและทำอะไรไม่ถู ผมล้มลาเีย ผมิ้นรนในวามมืถ้าเปิไฟยัยป้า็ะเอแล้วอีอย่านี่มัน็ึแล้ว ผมภาวนาอแ่ใร็ไ้ ใร็ไ้ ่วยผมที! ผมสวมน์ภาวนาอยู่ใ้เียนไ้มันมืนมออะไรไม่เห็น
“อยู่ที่ไหน!....ไม่ว่าแะหลบอยู่ไหนแ็้อาย!!” เสียฝีเท้าเินหน้ารมาที่เีย่อนเสียฝีเท้าะหยุลที่ปลายเีย นาทีนั้นหัวใอผมมันแทบะหยุเ้นไ้เลย
ผมยาว่อยล่ำล ่ำล ผมที่ยับไปไหนไม่ไ้ับาที่ใส่เฝือหนาให่ อร้อล่ะ แฮยอนฮยอ แินฮยอ ยอแฮยอ ใร็ไ้!! มือยาวยื่นเ้ามา่อนะะั
๊อ~๊อ “เลโล่~นายนอนรึยั?” เสีอเทวาุิลน้ำาใสไหลรินอาบสอแ้มอผม “นอนรึเปล่านะไฟ็ปิแล้ว....ั้นอเ้าไปล่ะนะ”
.................................................................
“อ้าว!ุพยาบาล”
“่ะ^^อโทษนะ่ะพอีิันไม่ไ้ยิน...นี่ึแล้วนะ่ะมันะรบวนนไุ้รีบลับเถอะ่ะ”
“รับ^^”
“ั้นิันอัว่อนนะ่ะ”
“^^”
ห้อเียบสั่อนมือเรียวอแฮยอนะเปิไฟอห้อ อระัระายไปทั่วเียนอนที่ไม่มีนนอน ใบหน้ามใอย่าหนัวิ่่านไปทั่วห้อหาร่าเล็อันบอบบาอนที่เารั
“เลโล่!!นายอยู่ไหน!!” เาวิ่หาร่าบาไปทั่วแ่็ไม่พบ และเหลือที่สุท้ายที่ยัไม่ไ้หา ใ้เียอนไ้!
พรึ่บ~ “เลโล่!!”
“ฮึ.....แฮยอน...ฮือๆ” ร่าบาโผเ้าอแฮยอนอย่าห่วหา
“เป็นไบ้า......อย่าร้อนะเ็ี” มือเรียวปาน้ำาอออย่าอ่อนโยน่อนะอุ้มเ็น้อยึ้นมานั่ที่เีย
“ผมลัว......ฮยออยู่เป็นเพื่อนผมนะ..ฮือๆ” เามอร่าที่ร้อไห้เหมือนเ็อย่าแปลใใบหน้าที่ลัวบาอย่าทำให้เาไม่อาปิเสธำอร้อไ้
“เ้าใแล้วฮยอนนี้ะูแลนายนะ....นอนพัผ่อนะันะนอนที่โฟาล่ะัน”
วับ!มืออเลโล่ว้ามือหนาอแฮยอนเอาไว้
“อยู่้าๆผมนะ” แฮยอนพยัหน้า่อนะลาเ้าอี้มานั่้าเีย มืออทั้สอนประสานันอย่าอบอุ่น ืนนี้มัน็ไม่ไ้เลวร้ายนานั้นหรอนะ
เพียแ่เื่อมั่นในปิหาริย์ เื่อมั่นในสิ่ที่เป็นไปไม่ไ้ เื่อมั่นว่าเา้อมา วามอบอุ่น วามโรแมนิมัน่อานี้่าหา!
______________________________________
ไรท์รู้สึว่าอนนี้มันยาวมาเลย
สสารโล่เนอะเ๊อน็โหเิ๊นไปาม่าถึโรพยาบาลเลย
แล้วือถ้าแ้ไม่ลับมาอีโล่อไรท์ะเป็นยัไ(ปล่อยไรท์มโนนะ)
แ่แลูฟินนะโล่อร้อให้พี่แ้อยู่เป็นเพื่อน ^///^
CRY
.q
ความคิดเห็น