ตอนที่ 40 : บท 40
“แถวรามคำแหง คุณใจดีอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ ด้วย” สาวสวยยิ้มให้
ชายหนุ่มปรายตามองอีกฝ่ายแวบหนึ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ก็ทันเห็นว่าเธอมีฟันที่สวยและจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ “ไม่ได้ใจดี แต่รำคาญ รีบไปส่ง จะได้จบๆ ”
“คุณก็หล่อดีนะ แต่ปากร้ายจัง”
คราวนี้เขาไม่ตอบ ขับรถไปเงียบๆ เหมือนไม่แยแสว่ามีหญิงสาวนั่งอยู่ข้างๆ แต่จริงๆ แล้ว เขารับรู้แทบทุกลมหายใจว่ามีสาวสวยมากคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ
“ทำเป็นเก๊ก ฉันรู้นะว่าคุณชอบฉัน”
ปารณถอนหายใจดังพรืด “เลิกไร้สาระซะทีได้มั้ย”
“ฉันอุตส่าห์ลงทุนขึ้นรถคุณแล้วนะ แต่คุณยังเล่นตัวอีก” เธอทำเสียงงอนๆ
เขาปรายตามองเธออีกครั้ง และครั้งนี้ก็อดไม่ได้ที่จะลอบมองต้นขาเรียวที่โผล่พ้นจากกระโปรงยีนมินิสเกิร์ต ไม่รู้เป็นเพราะเขาติดใจเธอคนนี้มากเกินไป หรือเพราะ...หื่นกามกันแน่
“สรุปแล้วคุณขึ้นรถผม เพราะชอบผมงั้นสิ” จู่ๆ เขาก็ชักสนุกกับการโต้ตอบกับเธอ
“ก็ไม่เชิง แต่ฉันขึ้นรถคุณเพราะฉันรู้ว่าคุณชอบฉัน” เธอทอดเสียงเบาๆ ในช่วงท้าย
รถจอดติดไฟแดงพอดี ปารณหันไปประสานสายตากับนัยน์ตาคู่สวยที่แสนจะทั้งยั่วเย้าและท้าทาย พลันเขาก็นึกอยากจะกระชากเธอเข้ามากอดและบดขยี้ริมฝีปากกับเรียวปากอิ่มของเธอเหลือเกิน
สงสัยคืนนี้ต่อมหื่นของเขาก็คงทำงานอย่างคึกคักเกินไปหน่อย แต่จะแปลกอะไรเล่า เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่บางคราก็นึกอยากได้ผู้หญิงสักคนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ในค่ำคืนที่หญิงชายแปลกหน้ามาพบกันโดยบังเอิญ
“อยากไปคอนโดฯ ผมมั้ย” ปารณถามขึ้นมาหน้าตาเฉย
รอยยิ้มยั่วเย้าในแววตาของเธอถือเป็นคำตอบตกลงได้ดี แล้วเขาก็เหยียบคันเร่งแทบจะในทันทีเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว
อีกยี่สิบนาทีถัดมา...ภายในห้องชุดสองห้องนอนบนคอนโดฯ ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง
ปารณเปิดประตูเพื่อนำสาวสวยที่เขายังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเข้าไปในห้อง
เธอกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง “ห้องคุณสวยจังเลย แต่สงสัยคงจะแพงน่าดู ของคุณเองรึเปล่า”
“อือ”
“คุณซื้อเท่าไหร่”
“คุณจะถามไปทำไม”
สาวสวยทำปากยื่นๆ “ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง บอกหน่อยไม่ได้เหรอ”
“สิบกว่าล้าน”
“ว้าว! แพงจัง” หญิงสาวเบิกตาโตหน่อยๆ
“แล้วอย่าคิดแม้แต่จะหยิบฉวยอะไรก็ตามไปจากห้องนี้ ไม่งั้นผมเอาเรื่องคุณแน่” ชายหนุ่มกำชับเสียงเข้ม ด้วยค่อนข้างแน่ใจว่าหญิงสาวที่เขาพามาในคืนนี้คงไม่ใช่ผู้หญิงดีสักเท่าไร น่าจะหยำฉ่าเอาการอีกต่างหาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามมาคอนโดฯ เขาง่ายๆ แบบนี้หรอก
แล้วผู้หญิงจำพวกนี้ก็อาจจะมีนิสัยมือไว ชอบหยิบฉวยข้าวของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต อันที่จริงเขาไม่ได้อยากสุงสิงกับผู้หญิงเหล่านี้นัก แต่คืนนี้เขาไม่อาจต้านทานความต้องการซ่อนเร้นที่มีต่อเธอคนนี้
เธอค้อนเขาอย่างงอนๆ “ฉันไม่ใช่พวกขโมยนะ”
“ไม่ใช่ก็ดี เพราะผมเกลียดการโดนหลอกเป็นที่สุด แล้วใครก็ตามที่หลอกผม ผมก็จะตามล่าสุดขอบฟ้าเลย” เขาขู่
“ถ้าฉันหลอกคุณจริง ฉันจะหนีจนคุณตามหาฉันไม่เจอแน่” เธอแกล้งยั่วเย้า
“ก็ลองดูสิ” ปารณทำเสียงดุยิ่งขึ้น
“ฉันพูดเล่น ไม่ต้องขู่ซะเสียงดุแบบนั้นหรอก ไหนล่ะห้องนอนคุณ ฉันอยากเข้าห้องน้ำหน่อย”
ปารณนำเธอไปยังห้องนอนส่วนตัวของเขา ที่ตกแต่งด้วยสีขาวและดำ เน้นความเรียบและขรึมตามแบบฉบับของผู้ชาย
เธอหายเข้าไปในห้องน้ำครู่หนึ่งก็ออกมา ปารณหันมองเธอ ขณะที่เขากำลังถอดนาฬิกาข้อมือวางไว้บนโต๊ะทำงานที่ตั้งใกล้กับหน้าต่าง
“คุณจัดห้องสวยจัง” เธอเอ่ยชม ขณะเดินไปนั่งที่เตียง
ปารณไม่ตอบ แต่เดินมานั่งข้างๆ ทำท่าจะโอบรอบเอวบางเพื่อรั้งเธอเข้ามาจูบ แต่เธอเลื่อนสองมือขึ้นทาบกับอกแกร่งของเขาเพื่อขืนแรง
“เดี๋ยวสิคะ”
เขาหน้านิ่ว “จะเอาอะไรอีก”
“ใจร้อนเป็นบ้าเลย คุณมีเครื่องดื่มเย็นๆ บ้างมั้ย ฉันคอแห้งจัง”
ปารณหรี่ตา “ไม่ใช่แผนเตะถ่วงเวลานะ”
“ขี้ระแวงไปถึงไหน ในตู้เย็นคุณมีใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปเอาเองก็ได้” เธอทำท่าจะลุกขึ้น แต่เขากระชับข้อมือเธอไว้ก่อน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
