love infinity รักหมดใจยัยแก้มป่อง

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ-วันแรกที่โหดร้าย

ก๊อกๆ ก๊อกๆ "สมูทตี้ตื่นได้แล้วลูก"
ก๊อกๆ "สายแล้วนะลูก"�
"ค่าาาแม่ "@_@
หาวววว เห้อออไม่อยากตื่นเลยแม่ก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่อยากไปโรงเรียนแค่ไหน ถึงแม้โรงเรียนใหม่ที่ฉันจะไปมันช่างเริดหรู ไฮโซ แต่อย่างว่าละนะ อดีตที่แสนโหดร้ายมันยังตราตรึงในใจฉนเสมอ ภาพรุ่นพี่ผู้หญิงราวสิบคนที่รุมตบฉันในห้องน้ำเพีนงเพราะแฟนของหล่อนขอเบอร์ฉันซึ่งฉันก็ไม่ได้ให้ไป แต่พวกเธอก็หาว่าฉันอ่อย คอยแกล้งฉันสารพัด จนแม่ของฉันทนไม่ไหวที่เห็นฉันกลับบ้านมาในสภาพที่เละเกือบทุกวัน ท่านจึงได้ย้ายให้ฉันเข้ามาเรียนที่โรงเรียนทีพีไฮสกูล โรงเรียนในฝันของหลายๆคนเพราะโรงเรียนนี้มีคุณภาพในทุกๆด้าน ค่าเทอมก็แสนจะแพง ทั้งๆที่ฐานะทางบ้านเราก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่แต่แม่ก็ยอมจ่ายเพียงเพราะต้องการให้ฉันอยู่โรงเรียนที่ดี�
"ไปก่อนนะคะแม่" ฉันพูดพลางยัดขนมปังเข้าปาก
ลูกคนนี้ ไม่สมเป็นผู้หญิงเลยยย แม่พูดพลางส่ายหน้าเบาๆ
ฉันยิ้มให้แม่แล้ววิ่งไปที่จักรยานคู่ใจเพื่อที่จะขี่มันไปโรงเรียน
"ล้าล้าลาลาล้าาา "ฉันฮัมเพลงเบาๆขณะขี่จักรยาน พอถึงโรงเรียนฉันก็สังเกตุว่าที่นี่มันใหญ่และหรูเริดจริงๆ
คาบแรกอาจารย์ได้แนะนำฉันกับเพื่อนๆทุกคน ซึ่งสังเกตุเลยได้ว่าเพื่อนผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ชอบฉันเพราะผู้ชายในห้องแซวฉัน จนพวกเธอไม่ได้รับความสนใจ ฉันเดินไปที่ที่นั่งริมหน้าต่างซึ่งมันเป็นโต๊ะคู่ และยังไม่มีใครนั่งเลย อีกสักพักฉันก็ได้ยินเสียงเก้าอี้เลื่อนแล้วมีผู้ชายหน้าตา น่ารัก คนหน่งนั่งลง
"หวัดดี ฉันชื่อ ตินตินนะ เธอชื่อไรหรอ "
หลังจากนายนั่นพูดจบ ฉันก็เริ่มสังเกตุได้ว่ามีสายตาอาฆาตส่งมาจากผู้หญิงในแห้องทุกทิศทุกทาง �เฮ้ออ ฉนทำไรผิดอีกเนี่ย T T
"ดีจ้าฉันชื่อสมูทตี้" ฉันพูดพลางยิ้มแห้งๆให้ ติน ติน�
"เย้ สมูทตี้ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ "ตินตินว่าพลางส่งยิ้มสดใสให้ฉัน �อ่าา * *ผู้ชายไรอะหน้าตาน่ารักเกิ้นนนน�
ตอนเที่ยง ตินติน ได้ชวนฉันไปกินข้าวด้วยกัน แต่ฉันปฏิเสธไปเพราะกลัวโดนแฟนคลับของตินตินรุมทึ้งเอา สังเกตุจากสายตาผู้หญิงที่มองหมอนั่นแล้วแทบจะกลืนไปทั้งตัว
แต่หมอนั่นก็ยังไม่ละความพยายามลากฉันไปที่โรงอาหารพร้อม�
"นี่ ตินติน ถ้าแฟนคลับนายเห็น ฉันจะโดนตบมั้ยเนี่ย"
"ไม่เป็นไรหรอกฉันจะปกป้องเธอเอง ^^ "คำพูดนั้นทำใหห้ฉันรู้สึกดีนะ ถ้าาไม่มีเสียง โครกคราก จากคนตรงหน้า�
"แฮ่ๆๆหิวแล้วไปหาไรกินกัน"
และแล้วอาหารเที่ยงของเราวันนี้ก็คือพาสต้า โอ้น่ากินชะมีด >,.<
สักพักฉันก็รู้สึกเย็นที่หัว และมีน้ำเหนียวไหลลงมาตรงหน้ามันคือน้ำสตอเบอรี่ ที่มีคนตั้งใจเทลงมาจากชั้นสองของโรงอาหาร ทุกคนในบริเวณนั้นต่างก็หัวเราะเยาะฉัน ตินติน เห็นดังนั้นก็รีบถอดเสื้อคุมฉันออกจากโรงอาหารเพื่อพาไปล้าง
"ฮือๆ ฉันโนเกลียดอีกแล้วตินติน ฉันมันน่ารังเกียจมากใช่มั้ยทำไมทุกคนถึงต้องแกล้งฉัน"
"ไม่เลยนะสมูทตี้ เธอไม่ได้น่ารังเกียจแต่คนพวกนั้นต่างหากที่น่ารังเกียจ แกล้งคนที่ไม่มีทางสู้" ตินตนว่าพลางซับน้ำตาให้ฉันเบาเบา
"ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเองนะสมูทตี้ เดียวฉันจะไปขอยืมไดร์เป่าผมจากอาจารย์ห้องพยาบาลมาให้เธอ เธอรออยู่นี่่นะ"
ฉันพยักหน้าเบาเบา เอ๊ะ กลิ่นบุหรี่นี่ มาจากที่ไหนอ่ะ ฉันว่าพลางหาต้นตอของกลิ่นนั้น เมื่อเดินมาเรื่อยๆก็เจอผู้ชายคนหนึ่งเขากำลังยืนสูบบหรี่อยู่พลางหลับตา เขาเป็นคนตัวสูง หน้าตาจัดได้ว่าหล่อมากๆๆ แต่เสียดายที่สบบุหรึ่ ฉันหันหลังเพื่อจะเดินกลับไปที่เดิม แต่ดันมีมือมือหนึ่งคว้าที่ไหล่ไว้�
"เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
ที่แท้ก็นายหน้าหล่อแต่สูบบุหรี่ - -
"ฉันพึ่งพาเมื่อกี้"
"เธอเห็นอะไรบ้าง"
"ก็เห็นนายสูบบุหรี่ไง"
"แค่นี้่"
"ใช่ ทำไมหรอ"
"ป่าว"
"ฉันไปได้ยัง"
"เชิญ ไม่ได้รั้งไว้"
ปากเสียชะมัดนายนี่
ฉันเดินมานั่งที่เดิม สักพัก ตินตินก็เดิมมาพร้อมไดร์เป่าผท
"แฮ่ๆคือว่ามีเรื่องนิดหน่อยน่ะ กว่าจะขอไดร์เป่าผมจากอาจารย์ได้"
"ขอบใจนายมากนะ ตินติน"�
"ไม่เป็นไรไงเราก็เพื่อนกัน"
พอคาบบ่าย ฉันเดินไปที่โต๊ะ เมื่อเห็นสภาพกระเป๋านักเรียนใบโปรดที่แม่ถักให้เป็นของขวัญวันเกิดก็แทบทรุด มันโดนกรีดจนขาดวิ่น ฉันน้ำตาคลอและกอดมันไว้ในอก แล้วเก็บข้าวของเพื่อจะกลับบ้าน เพราะว่าฉันคงจะไม่มีกะจิตกะใจ จะเรียนต่อไปแล้ว ตินตินเห็นฉันเป็นแบบนั้นก็รีบผุนผันออกจากห้องโดยไม่พูดอะไร