คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS | Nobody Knows (JackJin)
O S | N O B O D Y . K N O W S
Jackson x Jinyoung
BGM :: Tohoshinki - NOBODY KNOWS
( https://www.youtube.com/watch?v=EYpj4JQaLQE )
- N O B O D Y K N O W S -
1.
"ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอกันเลย" วงแขนอบอุ่นเข้าโอบรัดจากด้านหลัง ไล้ปลายจมูกลงกับผิวขาว สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นอย่างคุ้นเคย
"ก็มาร์คยุ่งทั้งอาทิตย์เลยนี่นา ไม่สิ...ทุกอาทิตย์เลยต่างหาก" ได้ยินบ่นอู้อี้ของผม คนที่โอบอยู่ข้างหลังก็ยิ้ม มาร์คเลื่อนมือทาบลงตรงข้อมือ ก่อนผมจะรู้สึกถึงน้ำหนักของอะไรบางอย่าง
"ให้"
"อะไรน่ะ" ร่างโปร่งพลิกข้อมือดูอย่างสนใจ คล้ายได้ของเล่นใหม่ สร้อยข้อมือแบบเรียบๆ ที่มีตัวอักษรแรกของชื่อผมและชื่อเขาอยู่ด้วยกัน
"ของขวัญวันเกิด"
"อีกตั้งสองอาทิตย์" พอรู้ว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ยังไม่มาถึง ความตื่นเต้นของผมลดลงนิดหน่อย เขาคงสังเกตได้
"อยากให้เห็นไวๆ"
"..."
"ชอบไหม" มาร์คดูไม่มั่นใจนักที่ผมเงียบ ผมเลยยิ้มให้เขา ขยับข้อมือให้ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆ ผมชอบมันนะ ชอบมากๆ ด้วยสำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบใส่เครื่องประดับอย่างผม
แต่...
ผมคงจะชอบมันมากกว่านี้ ถ้ามันไม่ใช่ของขวัญล่วงหน้า
เพราะผมรู้ว่ามาร์คไม่ได้อยากให้ผมเห็นไวๆ หรอก
เขากลัวตัวเองลืมวันเกิดผมเหมือนปีที่แล้วต่างหาก
2.
“ไม่ลืมอะไรนะ แบมแบม” ผมถามเขา ขณะที่เสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้กำลังถูกจัดใส่กระเป๋าเดินทาง
“ไม่หรอกฮะ พี่อยากได้ของฝากอะไรเป็นพิเศษไหม” คนตัวเล็กบนเตียงส่งยิ้มอ้อนมาให้อย่างน่ารัก แม้เส้นผมจะฟูยุ่งจากการวิ่งวุ่นจัดกระเป๋ามาสามชั่วโมงเต็ม
“แล้วแต่แบมแบมเลย อะไรที่นายซื้อให้พี่ก็ชอบทั้งนั้นแหละ” ผมตอบแล้วนั่งลง ช่วยเขาเอาของที่เหลือใส่กระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อย
“ผมว่าจะซื้อของฝากให้พี่มาร์คกับพี่จินยองด้วยล่ะ พี่ว่าเอาเป็นอะไรดี”
“น้ำหอมไหม”
“จริงด้วย เหมาะมากเลย ถ้าไม่มีพี่ผมต้องแย่แน่ๆ คิดมาตั้งหลายวันแล้ว” ผมดึงเขามานั่งบนตัก หอมแก้มที่กำลังยิ้มกว้างไปหนึ่งที
“เที่ยวให้สนุกแล้วรีบกลับมานะ ไม่อยู่ตั้งหลายวัน คิดถึงแย่”
“แล้วจะโทรมานะฮะ” ผมยิ้ม ฟังแล้วมีความสุขดี ผมชอบเสียงเขานะ เสียงน่ารักๆ ของเขาทำให้ผมมีความสุขตลอด โดยเฉพาะตอนที่เขาอ้อนผม
แต่...
ผมคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าเขาจะโทรมาจริงๆ
เพราะผมรู้ว่าเขาไม่โทรมาหรอก
แบมแบมไปเที่ยวทีไร ก็ลืมผมทุกทีนั่นแหละ
3.
“คิดถึง” เขากระซิบเบาๆ เสียงแผ่วของเขา ทำให้ใจผมเต้นรัว เขาย้ำให้ผมรู้ว่าความคิดถึงของเขามากขนาดไหนด้วยการกดผมลงกับเตียง บดจูบร้อนแรง สัมผัสอุ่นลากผ่านผิวเนื้อลูบไล้ผะแผ่วในแบบที่ผมหลงใหล เราประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกัน แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดลงช้าๆ
“ไม่เคยเห็นใส่” แจ็คสันแตะสร้อยข้อมือที่ผมสวมอยู่ เขาแปลกใจเพราะผมไม่เคยใส่ของพวกนี้ แต่พอเห็นตัวอักษรที่สลักไว้บนนั้น เขาก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ
“ของขวัญวันเกิดน่ะ”
“ยังไม่ถึงเลยนี่” ผมไม่ได้ตอบ ไม่มีอะไรให้ตอบ และเขาเองก็คงไม่อยากถามต่อ สายตาของเขามองมันอยู่พักหนึ่งก่อนจะถาม
“ถอดนะ”
“อือ” ผมตอบแล้วปล่อยให้เขาถอดสร้อยข้อมือออก เขาวางมันบนโต๊ะหัวเตียงข้างกรอบรูปที่ถูกวางคว่ำไว้
“คิดถึง” เขาย้ำอีกครั้ง ริมฝีปากของเขาบดจูบลงมาเพื่อสานต่อเรื่องที่ค้างคาอยู่ แล้วทุกอย่างก็ดำเนินต่อไปในแบบที่มันเคยเป็น
4.
"คืนนี้ ค้างไหม"
"หืม.." เขาแปลกใจที่ผมถาม ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่ทาบทับเหนือหน้าอกพลิกตัวมาหา สายตาเลื่อนไปยังกรอบรูปที่ถูกคว่ำลงอย่างไม่ปิดบัง
"ไม่อยู่หรอก ไปอิตาลี กว่าจะกลับก็ต้นเดือนหน้า"
"เหงาล่ะสิ" น้ำเสียงน้อยใจอย่างแสร้งทำ น่าหมั่นเขี้ยวจนผมอดใจไม่ไหว ริมฝีปากนุ่มๆ ของเขาทำให้ผมคลั่งเสมอ
"ก็นิดหน่อย แต่..." ผมลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาอย่างอ้อยอิ่ง รับรู้ถึงลมหายใจที่กลั้นไว้ของเขา จินยองตื่นเต้น ทั้งที่สายตาของผมบอกเขาไปแล้ว เขารู้นะว่าผมคิดอะไร แต่ชอบบังคับให้ผมพูดออกมาอยู่เรื่อย
"คิดถึงนายมากกว่า" เขาดูพอใจที่ได้ยิน เสียงหัวใจเต้นรัวจนปิดไม่มิด ในจังหวะที่มีแต่ผมได้ยินเพียงคนเดียว
"ค้างนะ" เขายิ้มก่อนกระซิบตอบ แล้วทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัว
"อือ หยิบมือถือให้หน่อย"
ข้อความ 'ติดงานด่วน คืนนี้ไม่กลับ' ถูกส่งไปให้ใครบางคนที่คงต้องนอนเหงาเพียงลำพัง
ถ้ามาร์ครู้...คงเสียใจที่แนะนำเราสองคนให้รู้จักกัน
5.
"นี่แจ็คสัน เพื่อนสนิทผม ข้างๆ นั่นแบมแบมน้องรหัส แล้วก็เป็นแฟนแจ็คสันด้วย"
"ส่วนนี่จินยองแฟนฉัน"
นั่นล่ะ วิธีที่พวกเรารู้จักกัน
เขาเป็น แฟนเพื่อน
ผมเป็น เพื่อนแฟน
แต่...
ที่เรามาถึงจุดนี้
เหตุผลครึ่งหนึ่งเป็นเพราะมาร์ค
...อีกครึ่งหนึ่งเป็นเพราะแบมแบม
6.
มาร์คเป็นผู้ชายเพอร์เฟค
แต่ไม่ใช่คนรักที่เพอร์เฟค
มาร์คอาจจะดีพร้อมทุกอย่าง แต่มาร์คไม่พูด
ถึงผมจะรู้ว่าการกระทำสำคัญกว่า
แต่มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม
การติดต่อสื่อสารกันเป็นพื้นฐานในชีวิต
ผมอยากได้ยินเสียงเขา ไม่ต้องบอกรักก็ได้
...แค่คำถามสั้นๆ พอให้ได้ยินเสียงของกันบ่อยๆ
ไม่ใช่ดอกไม้ หรือของขวัญที่พูดไม่ได้
ผมแค่อยากได้ยินเสียงปลุกอรุณสวัสดิ์
...แต่มาร์คตื่นและไปทำงานก่อนผมเสมอ
หลายครั้งที่ผมบอกราตรีสวัสดิ์กับความเงียบ
เพราะมาร์คกลับบ้านหลังจากผมนอนแล้วตลอด
ตอนแรกจินยองคิดว่ามันเป็นช่วงสร้างตัว
แต่หลังจากผ่านไปสามปี
จินยองสรุปได้คำเดียว... ‘มาร์ค ต้วน’ เป็นมนุษย์บ้างาน
ถ้าให้เลือกระหว่างผมกับงาน
แน่นอนว่า...มาร์คเลือกผม
แต่การกระทำของมาร์คเลือกงานก่อนเสมอ
ผมรักมาร์คนะ
...แต่แจ็คสันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเจอครึ่งวิญญาณที่ขาดหายไป
ผมค้นพบพื้นที่ที่ผมจะล้มตัวลงนอนได้อย่างสบายใจ
คำพูดของเขาตรงไปตรงมา และจริงใจเสมอ
ดวงตาของเขาบ่งบอกความรู้สึกชัดเจนยิ่งกว่าคำพูด
เขาเป็นคนช่างสังเกต
เขารู้ว่าผมชอบอะไร กาแฟ หนังสือ ละคร หรือดอกไม้
เขารู้ทุกอย่างโดยที่ผมไม่เคยบอก
ไม่มีทางเลยที่ผมจะไม่หลงรักความพิเศษของเขา
7.
แจ็คสันรักแบมแบม
...รักเหมือนของล้ำค่าที่สุดในชีวิต
แต่คนเรามักต้องการให้ตัวเองเป็นคนที่พิเศษกว่าคนอื่น
แจ็คสันเองก็เป็นแบบนั้น
รอยยิ้มของแบมแบมเป็นสิ่งที่พิเศษเสมอมา
แต่เขาไม่ได้ยิ้มแบบนั้นให้ผมแค่คนเดียว
ความน่ารักของเขาเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นเสมอ
แจ็คสันไม่ได้หึง
ผมรู้อยู่แล้วว่าแบมแบมไม่ได้คิดอะไร
เขาไม่เคยมีใครนอกจากผม
มันเป็นแค่ความปรารถนาไร้สาระ
สิ่งเดียวที่ผมต้องทำคือปล่อยวางและอดทน
ผมรักแบมแบมนะ
...แต่จินยองทำให้ผมรู้สึกเหมือนเจอครึ่งวิญญาณที่ขาดหายไป
ผมค้นพบสิ่งที่ปรารถนามาตลอดในตัวเขา
เวลาเราอยู่ด้วยกัน
…เขาทำให้ผมเป็นคนที่พิเศษที่สุดในโลก
ริมฝีปากของเขา
ลมหายใจของเขา
เสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะไม่ซ้ำใคร
เสียงที่มีเพียงผมที่ได้ยิน และเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว
8.
เขาว่ากันว่าคนที่นอกใจ
คนที่มีสัมพันธ์กับคนรักของคนอื่นเป็นพวกต้องการความตื่นเต้น
แต่ไม่ใช่สำหรับ 'เรา'
แทนที่จะเรียกว่าความตื่นเต้น
...มันเป็นเหมือนความคุ้นเคยกันมากกว่า
ดังนั้น
การเผยพิรุธให้คนที่อยู่ด้วยกันรู้เป็นเรื่องงี่เง่าที่สุดที่ผมกับเขาเห็นตรงกัน
เขาจึงไม่เคยทิ้งหลักฐาน
ไม่มีความต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ
ไม่เคยมีรอยคิสมาร์คบนร่างกาย
แม้คืนนั้น ผมจะอยู่ในอ้อมกอดเขาจนถึงเช้า
แต่เขาได้ประทับรอยคิสมาร์คที่ชัดเจน และไม่มีวันเลือนหายไว้ในใจผม
ไม่มีร่องรอย
ไม่มีหลักฐาน
ไม่มีแม้แต่คำบอกรัก
แต่
ในใจเราทั้งคู่ต่างรู้ดี
เราเป็นของกันและกันอยู่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องมีเครื่องยืนยัน หรือสัญลักษณ์อะไรทั้งนั้น
จะผิดหรือถูก
มันไม่สำคัญเลย
ผมรู้
เขารู้
เรารู้
แต่
...ไม่มีใครรู้
END.
+
Lady's Talk_♫
ใครพาเราลงเรือลำนี้ก็ไม่รู้คะ ไม่มีใครห้ามด้วย
องค์แรงมาก ถ้าหาทางกลับเรือเดิมไม่เจอใครจะรับผิดชอบคะ T__T
ปล. คุยกันใน #ficlady นะคะ ><
-mysterylady-
150611
ความคิดเห็น