บันทึกของหมาน้อย

ข้อมูลเบื้องต้น

ทำไม...ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้...ทำไม...ทำไม!!!

-  

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับทุกๆท่านที่ได้อ่านบันทึกแผ่นนี้

                ผมเป็นสุนัขครับ…..เป็นสุนัขที่มีสีขนทั่วตัวเป็นสีดำสนิทครับ ตัวของผมก็ใหญ่โตเกินสุนัขทั่วๆไป ตาของผมก็ยังเป็นสีแดงอีกต่างหาก แค่นั้นยังไม่ถือว่าแย่นะครับ…..ที่กลางหน้าผากของผมยังมีเขาโผล่ออกมาตั้งสามอันคอยเป็นมารร้ายทำร้ายชีวิตผม….ผมไม่รู้หรอกว่ามันมาจากไหน…..แต่ที่รู้ๆก็คือ…….ผมเกลียดมัน

                ผมเกลียดตัวของผมเอง……..เกลียดตัวเองที่มีรูปร่าง หน้าตาแบบนี้   เกลียดเขาที่โผล่ออกมาบนหัวผม เกลียดสีตาที่เป็นสีแดงเพลิงแบบนี้………เกลียดๆๆๆๆๆ เพราะมันผมถึงได้มีชีวิตแบบนี้ชีวิตที่ไม่มีใครต้องการ…….มันทำให้ผมไม่เป็นที่ต้องการของทุกคน

                ผมจึงตัดสินใจที่จะโยกย้ายตัวเองไปอยู่ในป่าลึกไปอยู่ในป่าที่ไม่มีมนุษย์  ไม่มีสัตว์เลี้ยงที่คอยเหยียดหยามผม   และไม่มีเจ้าพวกจรจัดที่คอยเอาแต่วิ่งไล่งับผมตลอดทั้งวัน……ผมจะมีเพื่อนใหม่ที่เข้าใจในตัวผม…..ได้เฮฮากับเพื่อนๆทุกๆวัน

                นั้นคือความคิดของผมก่อนที่จะมาถึงที่นี่ครับ……ที่นี่คือป่าลึกกลางหุบเขาใหญ่แห่งนึ่งครับ…..เป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นแมกไม้นานาพันธุ์ ผลไม้หลากรสชาติ และสัตว์ป่ามากมาย

                ในตอนแรกผมกะว่าจะไปพักทายสัตว์ป่าเหล่านั้นนะแหละครับ…….แต่พอพวกเขาเห็นผม…….พวกเขา…..ก็วิ่งนี้ผม  บางตัวก็ตั้งท่าต่อสู้ใส่ผม…..หึ…..แบบนี้นะ….มันก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ในเมืองเลยนะสิครับ   แล้วแบบนี้ผมจะตรากตรำปีนขึ้นเขามาทำไม…ในเมื่อปีนขึ้นมาแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดแปลกไปจากตอนที่อยู่ในเมืองเลย…..และนับตั้งแต่นั้นมาผมก็ปิดกั้นตัวเองให้อยู่ในถ้ำตลอดมา…..จนผมกลายเป็นหมาที่มีนิสัยชอบทะเลาะวิวาทกับสัตว์ที่มารังแกผมและไม่ยุ่งเกี่ยวกับสัตว์ในป่า (ที่ไม่ทำร้ายผม)

                แต่แล้วในวันที่ฝนตกหนักก็มีเสือกลุ่มใหญ่ เข้ามาในถ้ำของผมและมาหาเรื่องผม……พวกมันต้องการยึดถ้ำของผม!!! …..ถ้าเป็นคุณ….คุณจะให้รึป่าวละ….แต่ที่รู้ๆคือ…..ผมไม่ยอมแน่!!

                ผมกระโจนเข้าไปกัดพวกมันก่อน…..แต่เพราะเจ้าพวกนั้นมีพวกเยอะกว่า…..ผม….จึงแพ้หมดรูป…….ผมถูกเจ้าเสือพวกนั้นเอามาทิ้งไว้ในป่าลึกเข้าไปอีก….ผมจำได้แม่นยำ…..รอบๆตัวผมมีแต่ต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมดเป็นต้นไม้….ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนแล้วผมก็สลบไปท่ามกลางฝนที่กำลังตกหนัก

                ผมตื่นขึ้นมาในอีกวัน…..ผมมองไปรอบๆตัว…..ที่นั้นมีแต่ต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมด…..ใช่แล้ว!!! ที่นี่คือที่ที่เสือพวกนั้นเอาผมมาทิ้งไว้…..แต่ที่น่าแปลกก็คือบาดแผลของผมถูกใครบางตัวรักษาจนหายสนิทแล้ว......ผมไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใครที่ทำแผลให้ผม......แต่ผมคงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วละ......ผมตัดสินใจแล้ว.....ถ้าผมอยู่บนโลกนี้ไม่ได้.........ผมก็ไม่อยู่มันหรอก!!!

              ผมเบื่อ......เซ็งกับชีวิตแบบนี้.......เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้.......ทำไม....ทำไมกัน....ทำไมผมถึงไม่เหมือนกับตัวอื่น........ทำไมถึงต้องมีผมตัวเดียวที่เป็นแบบนี้.....ทำไมกัน

                ในตอนนี้.....ในหัวผมว่างเปล่า....ผมรู้สึกว่าตัวเองเบลอมาก......ผมเดินไปเรื่อยๆ.....เรื่อยๆ....จนผมมารู้สึกตัวอีกผมก็พบว่าตัวเองมาอยู่บนหน้าผาสูงชะลูดซะแล้ว.......ผมมองลงไป.....ที่นี่สูงมาก    สูงขนาดที่มองลงไปยังไม่เห็นพื้นดินที่อยู่ข้างล่างเลย........แต่ทำไมกันนะ.....ผมถึงไม่รู้สึกกลัวเลย.....แต่ผมอยากจะกระโดดลงไปใจจะขาด.....อยากจะโดดลงไปให้รู้แล้วรู้รอด......ชีวิตแบบนี้นะ.....ผมไม่ต้องการ

                " เจ้าหมา " เสียงๆหนึ่งทำให้ผมหยุดชะงัด.....ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกผมว่า " หมา " .....ผมมองไปด้านหลังตามต้นเสียงด้วยอารมณ์ที่งุดหงิดสุดๆ.....แล้วผมก็ได้เจอเจ้าสัตว์ประหลาดที่ยืนสี่ขาและสองขาได้  ตัวของมันเล็ก  หน้าตาคล้ายหนูแต่หางของมันยาวมาก....เกือบ 50 cm ได้มั่ง    ขนของมันเป็นขนฟูๆสีทองอร่ามตา.....ใช่มันอร่ามซะจนผมแสบตาเลยแหละ.....แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน

                เจ้าตัวนั้นมาหยุดยืนข้างหน้าผม  แล้วใช้นัยน์ตาสีน้ำเงินที่กลมโตนั้นจ้อมมองผมเขม่งไม่วางตา........สายตาแบบนั้นมันอารมณ์โกรธชัดๆ.......ผมไปทำอะไรไม่ดีมาอีกรึไง

                "ทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้....ห๊ะ!!" เจ้านั้นมันตะคอกใส่ผมซะเต็มเสียง จนผมต้องปิดหูตัวเอง.......แต่เจ้านั้นมันก็ยังมองผมไม่วางตา.......มองด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวแบบสุดๆ.....และ....เป็นสายตาที่ผมไม่เคยได้รับเลยตั้งแต่ผมเกิดมา

                " ยังไม่หายดียังจะออกมาเดินเล่นตรงหุบเขานี้อีกเหรอ......ถ้าตกลงไปจะเป็นยังไงห๊ะ......หัดคิดซะบ้างสิ.......ไอ้เรานะรึอุตส่าห์ช่วยทั้งทีคำขอบคุณยังไม่ให้ซักคำ....แล้วนี้ยังจะมาเดินเล่นในที่อันตรายแบบนี้อีก.....นายนี่มัน....... " เจ้าตัวนั้นมันบ่นครับ.......ไม่รู้ว่าอดยากปากแห้งจากการพูดมาจากไหน.....ถึงได้บ่นๆๆๆๆๆได้แบบนี้.......แต่ก็ทำให้ผมรู้ละนะว่าใครกันที่ช่วยผมไว้.......และผมรู้สึกว่าคำบ่นนั้นเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย.....ที่ผมไม่เคยได้มาก่อน

แต่......เกือบชั่วโมงกว่าแล้ว.....มันก็ยังไม่เลิกบ่นซักที......จากที่ผมรู้สึกดีๆตอนนี้มันกลับกลายเป็นความรำคาญซะหมดแล้ว  

แต่ไม่นานเจ้านั้นก็หยุดพูด.....แล้วเดินไปข้างหน้าพลางบอกให้ผมเดินตาม.......แต่ใครจะเดินตามนายไปได้ละ.....ก็ในเมื่อฉันคิดได้แล้ว.........ฉันอยากจะตาย

ฉันหันหน้ากลับไปทางเดิน.......ทางที่มีหน้าผารอผมอยู่.......ผมหลับตาลงแล้วโน้มตัวลงข้างหน้า........คราวนี้ผมก็คงจะได้ไปเกิดใหม่......เกิดเป็นหมาธรรมดา.....ผมยิ้มให้กับตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย.....แล้วผมก็......

" นี่นายจะทำไรนะ " เจ้าตัวเดิมตัวนั้น....มันใช้หางของมันเกี่ยวขาของผมแล้วเหวี่ยงผมไปด้านหลังของมัน........ทำไมแกต้องขัดขวางฉันด้วย......ฉันอยากตาย.....ตายไปจากโลกนี้......ไม่อยากอยู่แล้วโลกที่ไม่มีใครต้องการ......ตายไปซะมันยังจะดีกว่า.......แล้วทำไม......ทำไมนายต้องมาช่วยฉัน   ผมโอดครวญอย่างบ้าคลั่ง......ในตอนนี้ผมควมคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว   เจ้าตัวนั้นก็ใช้หางตบหน้าผมเบาๆ   ผมดูออกว่าหางนั้นไม่มีแรงแล้ว!!

" ฉันเองก็เป็นแบบนาย.....เคยสิ้นหวังกับชีวิต....เคยคิดว่าตัวเองไม่มีค่า.......จนอยากจะตายซะให้รู้แล้วรู้รอด...แต่ถ้าตายซะแล้วมันจะได้อะไร.....การฆ่าตัวตายก็เหมือนกับการหนีไปอีกที่ๆหนึ่งซึ่งเราไม่สามารถที่จะกลับมาที่นี่ได้อีก.......แต่นายคิดในทางกลับกันซะบ้างสิ....ถ้านายไม่ตาย....นายก็อาจจะได้พบกับใครบางคนหรือบางตัวที่เข้าใจนายและอยากเป็นเพื่อนกับนาย.......แต่ถ้านายไม่มีใคร.....ฉันจะเป็นทั้งสองอย่างให้นายเอง!! " ผมอึ้งกับคำพูดของเจ้านี่.....ถึงแม้ว่าเจ้านี้จะพูดไม่ค่อยได้ความแต่ผมก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก......ดีใจที่มีใครซักคน(ตัว)อยากเป็นเพื่อนกับผม

"ถ้านายต้องการที่จะอยู่ก็ตามฉันมา....แต่ถ้าอยากจะไปอยู่อีกโลกแบบไม่มีวันกลับก็ไปที่หน้าผาเถอะ" เจ้านั้นพูดก่อนที่จะเดินจากไป......และแน่นอนใครจะไปในที่ๆไม่มีใครต้องการผมละ......สู้ให้ผมเดินไปในที่ที่มีใครต้องการผมดีกว่า.....แม้ว่าจะมีเจ้านั้นเพียงตัวเดียวก็ตาม

++++++++++++++++++++++

อาหุๆ...เรื่องยาวที่ขี้เกียจแต่ง...อ๊ะ...ล้อเล่นน้า ป๋มแค่เค้นอารมณ์เขียนเรื่องนี้ต่อม่ายล้ายเท่าน๊านเอง (จริ๊งจริง...ม่ายล้ายโม้)

เรื่องนี้ว่ากันตามตรงว่าเขียนยากส์ค่ะ (ยาก...เติม S เลยเป็นยากส์) เค้นอารมณ์ซู๊ดยอด...(ที่เขียนตอนแรกได้เพราะตอนนั้นโกรธจัดค่ะ -*-)

ปล.ล.ล.ล.(ล. หลาย ล. จริงโว้ย-*-) ที่พิมพ์ขึ้นมาข้างต้นนั้น...อ้างค่ะ...มานเป็นข้องอ้าง...(ที่คนเขียนยอมรับซึ่งๆหน้าเลยว่า...อ้าง -*-)

แต่ยังไงก็ช่างเถอะค่ะ...ขอให้เรื่องนี้อยู่ในของใครหลายๆคนนะค่ะ ^^