..:: รักสลับขั้ว ::..

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5My worK wOrk !!O_o เรื่องที่คาดไม่ถึง[100%]

"ตื่นเถิดชาวไทยอย่ามัวหลับใหล~~"
 

ปัง ป้าบบ ป้ง!!!


โครม!!!!


"หนวกหูโว้ยยยยย>[]<"ฉันรีบคว้าอะไรบางอย่างโยนไปที่ต้นเสียงอย่างรวดเร็วและด้วยเหตุนั้น


"กรี๊ดดดดดดดดดด อิมุกแกกล้าดีอย่างไงมาโยนกล่องเพลงฉันแบบนี้ย่ะ!!! ตื่นเดี๋ยวนี้เลย"บริดจิตกระโจนเข้าหาฉันอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะคว้ากระทะ ตะหลิว อีโต้เฮ้ยยย!!!O.O อีโต้


"ตายซะเถอะย้ากกกกกกก"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึงงง

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฉันเพื่อนแกน่ะเว่ยบริดดด=^=" ว่าแล้วไอ้บริดก็ไม่รีรอที่จะกระโดดเอามีดกระซวกไส้ฉันนนน>[]< ม่ายยยยจริง!!!หนูยังไม่ได้มีผัวเอ๊ยสามีเลยนน๊าาาาา


"อย่า... อย่าทำหนู หนูกลัวแย้วววววTTOTT"นี้ฉันกำลังร้องขอชีวิตกับไอ้เพื่อนซี้ไม่ใช่สิไอ้ฆาตกรกระซวกไส้ =^= ....


"อ๊ากกกกกกกกกกกก"


"ว๊ากกกกกกกกกกกก"

หนีเร็วววว >,.< เอาชีวิตรอด ซ่อน... ซ่อนตัวๆ

TT^TT

 =[]=

"อ๊ากกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆไอ้มุกกลัวใหญ่เลยตลกชะมัดว่ะอุหวะๆๆๆๆ^[]^"บริดจิตนั่งหัวเราะท้องแข็งอยู่บนเตียงพร้อมกับอาวุธ
 
ส่วนฉันน่ะเหรอYoY

"ออกมาจะซอกตู้เสื้อผ้าฉันได้แล้ว ฮ่าๆๆๆเร็วๆสิ"

"งือ"

"ในนั้นมีตุ๊กแกอยู่ด้วยน่ะ"

"แว้กกกกกกก!!!"ฉันรีบกระโดดออกมาอย่างรวดเร็วแล้วมีหรือ

"ฮ่าๆๆๆๆๆ แค่นี้ก็เชื่อด้วยไอ้มุกเอ๊ย"ไอ้บริดจะไม่หัวเราะ เหอะๆ>[]< มีเพื่อนแบบนี้มันดี๊ดีจริงจริ๊ง

"TT^TT ไอ้เวรฉันกลัวน่ะ ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ"ฉันก็เป็นแบบนี้แหละเวลากลัวอะไรมากๆก็ร้องไห้ออกมาทุกทีเลย - - 


"อ่าวเฮ้ยอย่าร้องน๊า =W= โอ้ๆๆเค้าไม่แกล้งแล้วล่ะ"บริดจิตเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วลูบหัวฉันเบาๆ ฮือๆๆ ฉันไม่ใช่หมาน่ะ>o<


"วันนี้ไปทำงานวันแรกร้องไห้เดี๋ยวไม่สวยน๊า"


"เออใช่จริงด้วยถ้าฉันไปสายจะทำไงเนี้ย=0="ฉันรีบเด้งขึ้นมาจากเตียงโดยลืมอาการเศร้าไปซะสนิทเลย

"เหอะๆ-*-"

"มา เหอะๆ อยู่ได้เร็วๆเข้าซี่ถ้าฉันไปสายฉันจะโทษแกน่ะ อิบริด>[]<" ไอ้ฆาตกรกระซวกไส้รีบตามมาส้อยปากฉันซะร่วงเลยTT^TT

พลั่กก


"เงียบน่า- -"






ร่างบอบบางที่กำลังหนุมตัวไปมาหน้ากระจกเงาบานใหญ่ ผมสีน้ำตาลหยักโศกวันนี้ถูกดัดอ่อนๆเป็นรอนด้วยฝีมือของเพื่อนสาว เสื้อสเว็ตเตอร์แขวยาวสีเลือดหมูและกระโปรงสีดำที่เป็นชั้นๆพลิ้วๆฟูฟ่องประมาณเข่าเพื่อให้สุภาพ(เพราะตอนแรกยัยบริดจับฉันใส่มินิสเกิ้ตซะอย่างนั้นเลย=_=^ ).. จะว่าไปแล้วแกก็สวยใช่เล่นด้วยน่ะเนี้ยยัยมุก ^O^

"เอ่า เสร็จยังจ๊ะเจ้านายเธอไม่ได้มีเวลามารอลูกน้องสมัคงาน ทั้งวันน่ะเฟ้ย" บริดจิตที่โล่หน้ามาแขวะฉันจนได้คนจะชมความงามคนตัวเองซะหน่อยขัดซะได้.. ชิส์ =[]=




บรื้นนนน บรื้นนนน บรื้นนนนนน




ในที่สุดร่างของหญิงสาวสองคนก็มาปรากฏอยู่หน้าอาคารตึกกระจบวิบวับมีภาพสกรีนของบริษัทโฆษณาโชว์หร่ากลางสูงลับฟ้า(เว่อร์วะ)นั้นแหละๆ - -

"นี่น่ะหรือบริษัทที่ฉันจะมาทำงานน่ะ ไฮโซใช้ได้เลยน่ะดูจากรถที่มาจอดแต่ละคันเหยียบๆล้านน่าเอาเหรียญไปขูด แหะๆ>,.<"มุกเอ่ยพลางสอดส่องตาไปโดยรอบ ก่อนที่จะโดนเพื่อนสาวลากคอเข้าไปภายในอาคาร =_=^


"เย้ๆ เย้ๆ แกดีใจกับฉันมั้ยกำลังจะมีงานทำ เย้ๆ"

"ไอ้มุกเงียบหน่อยได้มั้ย กูอายเขา"บริดจิตที่กำลังยืนอยู่หน้าลิฟท์กับเจ้าเพื่อนไม่ค่อยเต็มคนนี้ ทำหน้าแบบว่าประมาณว่า ' ฉันคิดถูกมั้ยที่มาคบกับแกไอ้มุก '


 ติ๊งงง


"ชั้น 16 แผนกบุคคล *0*"

"ใจเย็นเพื่อน งานแกรออยู่ข้างใน..."


และแล้วฉันและบริดจิตก็มายืนอยู่ข้างหน้าห้องที่มีป้ายว่า 'คุณ รินรณี เตชะพัฒนศิลป์' อืมเอาก็เอาว่ะ!!! ตื่นเต้นชะมัดเลย>[]<

"สวัสดีค่ะ คุณริน"เสียงทักบุคคลที่อยู่ในห้องของบริดจิต

"อ้าวค่ะๆ คุณบริดจิตมาเร็วดีจังเลยน่ะคะ^^"เสียงที่ตอบกลับมาอย่างเป็นมิตรจากผู้หญิงที่จัดว่าหน้าตาดีมากเลยทีเดียว

"นี่เหรอค่ะคนที่คุณว่าน่ะคะ ไม่ทราบว่าคุณ...."

"อาภาสิรี คะ"เสียงใสๆที่เติ่มเข้ามาในท้ายประโยคที่ขาดหายไป

"เอ่อ งั้นฝากเพื่อนบริดจิตด้วยน่ะคะตอนนี้ แบบว่ารีบมาเลยอะค่ะ- -" เพื่อนสาวพูดด้วยน้ำเสียงรีบเร่งเพื่อให้ความสมจริงฉันรู้น่ะยะ ว่าแกจะทิ้งฉันน่ะไอ้บริด =0=

"งั้นเชิญตามสบายค่ะ"รินระบายยิ้ม

"คะ"ขอโทษด้วยน่ะมุก






ชั้นที่ 20 แผนกวางแผนและจัดการ




"คุณอาภาสิรีค่ะ"

"เรียกว่า มุก ก็ได้ค่ะ"ฉันระบายยิ้มก่อนจะตอบออกไปฉันรู้สึกว่าเวลาคนมาเรียกชื่อเต็มๆของฉันแล้วมันแปลกๆอะ

"จ๊ะ คุณที่นี้จะเป็นชั้นที่คุณทำงานน่ะคะ รินว่าคุณมุกควรจะไปทำความรู้จักกับใครบางคนซักหน่อยคะ"คุณ ริน ยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน ทำไมหนอ.. ทำไมคนอะไรถึงสวยได้ขนาดนี้(ผิดกับแกสวยแต่หน้าแต่นิสัยน่ะหรือ.... หามิได้เล้ยได้คำว่าสวยเนี้ยะ)ชิชะ... เหยียบย้ำซ้ำเติ่มกันเข้าไปคุณผู้แต่ง!!! งอลแร้ว>,.<

ฉันก็เดินตามคุณรินไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความใหญ่โตของบริษัทนี้จริงๆเลย เพราะเดินจนเหนื่อยแล้วเนี้ยUoU

"ที่นี้แหละค่ะ น่าจะอยู่มั้ง"คุณรินพูดขึ้น ณ ตรงหน้าฉันตรงนี้คือ บานประตูใหญ่ที่มีป้ายเล็กๆใจความว่า 'คุณ รณวี เตชะพัฒนศิลป์'


ก็อก ก็อก ก็อก


"ครับ เชิญครับ"เสียงที่ตอบกลับมาเป็นสัญาณว่า เข้าไปได้ (เด็กทารกก็ฟังออกจะมาภาคทำไมเนี้ยะ) พอใจเฟ้ยย!!=[]+

"ว่าไงจ๊ะ เจ้าน้องชาย"

"อ้าว พี่ครับมาได้ไงเนี้ยะ"ชายหนุ่มดังกล่าวเอ่ยอย่างแปลกใจ

"ก็เดินมาสิย่ะ แค่4 ชั้นทำยังกับว่าห่างกันคนละประเทศแน่ะ"คุณ ริน ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย บรื้ออออ~~ แล้วนั้นก็ใครก็ไม่รู้... ทำต้องพาฉันมาเนี้ยหนูกลัวคนน่ะ!!

"แล้วพี่พาใครมาด้วยอะ "นั้นนน อุตส่าทำตัวเล็กๆอยู่หลังคุณรินแล้วยังเห็นอีก YoY

"อ่อ ก็นักออกแบบโฆษณาคนใหม่ไงล่ะเอ่าคุณ มุกออกมาสิค่ะ"

"เอ่อ... ค่ะ T  T "


O_O


ในขณะที่ฉันกำลังโผล่ออกมาจากหลังคุณรินก็


. . เพียงแค่สบตาฉันก็เข้าใจอะไรที่เธอคิดอยู่

    คิดเหมือนกับเธอฉันเองก็ดูรู้ . . .~~


เฮ้ยยยๆๆๆ เป็นบ้าอะไรไปน่ะแต่มันแบบว่า


>/////<  


หล่อลากกระชากมดลูกเลยอ่าส์!!!!!!!

"คุณมุกค่ะๆ"เสียงของคุณรินทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ทันที นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี้ยะ

"คะๆ"

"เป็นอะไรรึป่าวค่ะ"

"มะ..ไม่คะๆ"

"งั้นเราก็เริ่มงานกันเลยดีกว่ามั้งครับ"ชายหนุ่มที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะมายืนอยู่ที่ประตู


"อืมงั้นฝากด้วยน่ะ เรน อ่อ.. นี่คุณมุก และนี่ก็คุณรณวี บอสของคุณค่ะคุณมุก ^^"แล้วคุณรินก็เดินจากห้องไป





เหลือเพียงแต่ความเงียบ...






ฟิ้ววว~~




"สบายดีมั้ยครับ ไม่เจอกันตั้งนาน" ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยพร้อมกับระบายยิ้ม   งง เอ๊ะ???? อะไร ไม่เจอตั้งนาน??? หมายความว่าไง???


"อะไรเหรอค่ะ ที่คุณพูดน่ะคุณรณวี"


"ฮึๆนี่เธอจำไม่ได้รือว่าแกล้งลืม.. ???"ชายหนุ่มเข้ามาประชิดตัวเธอทันที แววตาคมที่เข้ามาใกล้ๆเธอเรื่อยๆจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ >////< อ๊ากกก จะไม่ไหวแล้วน่ะ   


 ตึกตัก      ตึกตัก    ตึกตัก....


"อ๊ายยย ปล่อยฉันน่ะ"มันเกิดอะไรขึ้นกัยเนี้ยะ!!! ตอนนี้ฉันทั้งทุบ ทั้งเตะ ทั้งต่อยอะไรที่ฉันพอจะทำได้ในตอนนี้ฉันก็ใส่ไปหมดเลยอะ หมดเลยจริงๆ หมดแรง.. ส่วนอีกฝ่ายนั้นก็เหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลย..ToT ทำไงดี...ฉันกำลังจะอยู่ผู้ชายปล้ำงั้นเหรอโอ้วไม่น่ะ!!! O[]O อย่าบอกน่ะว่าอีตานี่เป็นพวกโรคจิตอะ -*- น่ากลัว~ ฉันไม่อยากจะทำงานกับคนแบบนี้หรอกน่ะ T^T

ร่างบอบบางเจ้าของเรือนผมสีช็อคโกแล็ตที่จำได้ดี บัดนนี้ถูกพันทนาการอยู่ในวงแขนแข็งแรงของชายหนุ่มที่เธออาจจะลืมไปแล้ว...

ถึงเธอจะลืมฉันแต่ฉันไม่เคยลืมเธอ..

ฉันจะเตือนความจำเธอให้เอง...



รอยยิ้มแปลกๆที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าฉันตอนนี้มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวมากแต่ฉันไม่อยากจะยอมรับมันเลยว่านั้นน่ะ เป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มากมายเลยทีเดียวล่ะ >///< และยังไม่ทันไรที่ฉันจะหลุดพ้นจากมือเหนียวๆของหมอนั้นสายตาที่บังเอิญมาสบตาอีกครั้ง ... มันช่างคุ้น.. คุ้นมาก ราวกับว่าฉันเพิ่งเคย ....


"ฉันจะเตือนความจำเธอให้แล้วกัน"ชายหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มแดงระเรื่อที่ตอนนี้กำลังรึกรามไปที่แก้มเธอเสียแล้ว O///O


ร้อน.. แทบจะละลายอยู่แล้ว ลิ้นอุ่นๆที่ถูกแทรกขึ้นมานั้นมันทำให้ร่างบางสะดุ้งก่อนที่ร่างสูงจะถอนจูบออก ร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนก็ใช้แรงทั้งหมดผลักจนร่างสูงจึงยอมปล่อยเธอ...

ผลัวะ!!


"ไอ้ผู้ชายชวยโอกาส"หมัดเล็กๆแต่หนักของร่างบางกระแทรกเข้ากับปากชายหนุ่มอย่างแรง จนร่างนั้นเซถลาไปกองกับพื้นสร้างความงุนงงของผู้เคราะห์ร้ายเล็กน้อยก่อนที่จะจับมุมปากของตัวเองที่มีเลือดไหลซิบๆแล้วใช้ลิ้นเลียเลือดที่ซึมออกมา...


ไม่รอช้าที่มุกที่จะเดินดุ่มตามาคร่อมร่างสูงไว้ก่อนที่จะระเลงหมัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม>[]<

"ฉันจำแกได้แล้วไอ้โรคจิตที่ห้าง ฉันเจอแกแล้วคราวนี้แกไม่รอดแน่!!!~"รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านในตัวมุกตอนนี้มันกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว

ผลัวะ!!!

"หมัดแรกโทษที่แกขโมยจูบแลกฉัน!!"

ผลัวะ!!!

"หมัดสองโทษฐานที่แกลำเส้นฉัน!!!"

ผลัวะ!!!

"หมัดที่สามโทษที่แกเอาเปรียบเพศแม่แก"

ก่อนที่มุกจะใส่หมัดที่สี่ลงไป เธอก็กระชากคอเสื้อของชายหนุ่มขึ้นมาเพื่อให้เห็นหน้าที่เยินๆชัดๆก่อนที่จะแสยะยิ้มและ..


ผลัวะ!!!

"ฉันเกลียดนาย!!"

และจบลงอย่างสวยงามกับหมัดสุดท้ายที่ทำให้ชายหนุ่มที่เธอลืมไปว่าเขาคือว่าที่เจ้านายเธอในอนาคตลงไปนอนตาย..หมดสภาพอยู่ที่พื้น

"โธ่เอ๊ยก็นึกว่าจะแน่!! ก็แค่ไก่อ่อน ฮ่าๆๆๆ" มุกปัดกระโปรงที่ไม่เรียบร้อยก่อนที่จะรวบขึ้นพร้อมกับที่ลุกขึ้นยืน ร่างบางที่กำลังจะหันหลังเดินออกจากห้องมา


แอ๊ดดดดด


ควับ


O_O

เสียงเปิดประตูของผู้มาเยือนใหม่ทำให้หญิงสาวหันไปพร้อมกับแววตาตะหนกพอสมควรแต่ก็ไม่แพ้กับผู้มาเยือนใหม่นั้นหรอก..


"เธอ..."ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋อินเตอร์ที่เธอคุ้นตา คนที่เธอไม่คิดว่าจะมาพบกับเขาที่นี้!!!~ ปลายฟ้า

"เอ่อO_O"ปลายฟ้าเอ่อขึ้นอย่าประหม่าก่อนที่จะมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา


"ฉันขอตัวก่อนนะคะ" ฉันว่าเค้าจำฉันไม่ได้หรอก.. ไม่ได้.. ไม่ได้หรอกมั้งวันนี้ฉันสวยกว่าทุกๆวันเขาไม่น่าจะ..

"มุก"


จะ...กึ๋ย~~ เอาแล้วไง =^+


"คะ พี่ปลายฟ้าแฮ่~~ =0= ฉันหันกลับไปยิ้มแหยๆให้กลับพี่ชายที่แสนดีนั้น


"เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมไอ้เรนถึง..O_o???"เข้าเอ่ยขึ้นก่อนที่จะมาดูอาการเพื่อนชายที่กำลังย่ำแย่


"ก็... แหะๆนิดหน่อยนะคะ เขาเป็นเพื่อนพี่เหรอคะ"ฉันตอบเสียงใสแบบว่าบีบสุดๆอะ


"ใช่หมอนี่เป็นเพื่อนสนิทพี่เอง... รักกันมากด้วย ..."



------------------------------------------------

ติดตามกันต่อไป


เฮฮาท้ายบทกับ~น้ำแข็งเดือด~

และแล้วก็มาถึงที่ทุกคนรอคอยวันที่ดิฉันจะรับตำแหน่งมิส...~~~ เอ๊ยๆๆ มาผิดงานแล้วครับ แหะๆ อาไปเลย 100% ตอนนี้นางเอกโหด ฮ่าๆๆๆ เพื่อความันส์ตอนหน้ามีเฮติดตามกานต่อไปน่ะงับ