..:: รักสลับขั้ว ::..

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2พ่อฉัน!!จะแต่งงาน(แว้วว)

'จะมีใคร ใคร รักคนหน้าตาอย่างฉันที่มันธรรมดา ....' 


"หวัดดีครับ"ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ที่กำลังดังและสั่นเป็นสัญญาณว่ามีคนโทรเข้า
 
">,.< พี่ปลายยย"เสียงที่ดังเล็ดรอดออกมาตามสายมันทำให้ชายหนุ่มถึงกับต้องเอาหโทรศัพท์ออกห่างในทันที... T T(มันคงเลวร้ายมากก) - -


กรี๊ดดดดดดดดดด !!!พี่ปลายรับโทรศัพท์แล้วดีใจ ดีใจ^0^


"อืม ว่าไงมุก"

"จำได้ด้วยเหรอ.. ค่ะ^^" สุภาพเข้าไว้ สุภาพเข้าไว้ อย่าหลุด อย่าหลุด.. เดี๋ยวจะอด(แดก) เอ๊ยไม่ใช่เดี๋ยวจะเสียมารยาท=_=^^

"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เราเคยคุยกันตั้งหลายครั้งเป็นอะไรทำเสียงสั่นๆจัง" เฮ้ออ!!! น้องคนนี่มันอย่างไงกัน - -

"ไม่มีไร... ค่ะ"อย่าลืมคำว่า ค่ะ น่ะไอ้มุกอย่าหลุดๆ (_ _")
เฮ้อๆ ทำไมมันลำบากอย่างงี้ว่าจะอีแค่คุยโทรศัพท์อย่ามาปอดแหกหน่อยเล้ยยย!!?

"ความจริงไม่เห็นต้องเกร็งเลย พี่ก็เหมือนเดิมนั้นแหละมาพูดแบบนี้มันดูห่างเกินจัง =0=" แล้วพี่อยากให้หนูสนิทสนมเหรอค๊า^^ ... 
(- -  )(  - -)(- -  ) สะบัดอย่างคิดบ้าๆออกซะ!!! ยัยอาภาสิรี


"งั้นเหรอ.. =_=a" เสียงที่กลับมาเป็นปกติได้แล้วโชคดีจริงๆๆ>.<

"ว่าแต่โทรมามีไรน่ะเรา" เออเว่ย... แล้วตูโทรมาทำไมว่ะเนี้ย

"ไม่มีอะไร...- -"

คำตอบสิ้นคิดที่ฟังดูดีที่สุด-0-  แต่ไปๆมาๆปลายฟ้าก็หาเรื่องมาคุยจนได้นั้นแหละ... ปลายฟ้ารู้เรื่องที่มุกโดนไล่ออกจนได้แล้วมีหรือจะไม่ปล่อยก๊ากออกมาจนได้ =_=+มันจึงทำให้มุกรูว่าปลายฟ้าคนเดียวนั้นกลับมาแล้วจริงๆ... (ชิ...เสียแรงแอบปลื้ม -*-)!!?



ร่างบางของหญิงสาวที่กำลังหลับไร้สติอยู่บนโซฟานุ่มนั้นในขณะนี้ตรงหน้าของเธอมีเงาของร่างสูงปรากฏขึ้น.. . หายหายใจของเงามืดที่กำลังรดต้นคอร่างบางมันทำให้ ..มุก.. แทบจะสะดุงตื่นขึ้นในทันที

"กรี๊ดดดดดดดดด.. แกเป็นใคร"เสียงแรกที่ออกมาจากปากหญิงสาว

"...."ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ มีเพียงลำแสงสะท้อนเล็กๆเป็นเงาวาวที่สื่อถึงโลหะ.. ความแหลมคม.. ที่กำลังจะมาจอที่ต้นคอหญิงสาว

"แว้กกกกกก แกเอาอะไรมาจ่อคอฉันน... อย่าทำฉันน่ะๆๆ ToT "

"....."อีกครั้งสำหรับคำตอบที่มีเพียงความว่างเปล่า เพียงลำแสงสะท้อนเล็กๆน่ะมีที่ท่าว่าจะถูกเงื้อขึ้นเพื่อแทงเธอ


"แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แม่จ๋า"


พลั่กก!!!


เอ๊ะ!! เสียงเวลาคนโดนมืดแทงเค้าเป็นอย่างงี้กานรึไง... o.O?


ฉันรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่หลังจนถึงก้นฉันเลยทีเดียว ทำมันฉันปรือตาขึ้นแสงสว่างแรกที่เห็นก็พบหน้าน้องชายสุดที่รักของฉันกำลังมองอย่างเป็นห่วง... อ๊ายยย !!! ฉันตายแล้วรึเนี้ยToT หรือว่าอยู่โรงพยาบาล..O.O ทำให้รู้ว่านี้มันไนห้องห้องฉันเองนี่หว่า... .. งั้นก็แสดงว่า


"เจ๊..."

"แสดงว่าฉันยังไม่ตายรึเนี้ยยยยยยยย ^o^" เสียงของฉันเอง..ที่ร้องออกมาอย่างความดีใจสุดๆแต่รู้สึกว่าไอ้น้องชายมันทำหน้างงๆอย่างพิกล =_=a

"แกไม่ดีใจเหรอที่ฉันยังไม่ตายน่ะมิกซ์"

"คะ.. คือว่าเจ๊ยังโอเคอยู่น่ะ"มันตอบด้วยน้ำเสียงประหม่า

" แน่นอนซี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอOoO"

"แค่โดนตีบตกเตียงเนี้ยะเจ๊น่ะถึงกับเพี้ยนไปแล้วเหรอมาพูดว่ายังไม่ตายอะไรกันแค่ตกเตียงมันจะตายได้ไงเจ๊"มิกซ์วร่ายยาว

"OoO" อึ้ง.. อึ้งสิค่ะ แสดงว่าฉันไม่ได้โดนแทงแต่โดนไอ้น้องเวนตีบตกเตียง TT^TT แกเกลียดฉันมากเลยรึไง!!


"แล้วแกจะมาตีบฉันหาพระบิดาเร๊อะ" ฉันตวาดลั่น


"อ่าว... ก็อยู่ๆใครใช้ให้ร้องออกมากว่าแว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แม่จ๋า เล่า!!!ยัยบ๊องฉันก็กลัวเธอจะเป็นไรไปเลยอุตส่าปลุก"มันพุดเหมือนกับว่ามันหวังดีและเป็นผู้ช่วยชีวิตฉันค่ะ

"ให้มันได้งี้ดิว่ะ-0-"

"พิลึกคน - -"สั้นๆจากมิกซ๋ก่อนที่จะกลับขึ้นเตียงไป

"ถึงฉันจะเพี้ยนแต่ก็พี่แกน่ะเฟ้ยยย"


Zzzzzz Zzzz 


"ประชดฉันเหรอย่ะ T_T"พอฉันสำรวจตัวเองอีกทีก็พบว่าในมือฉันมีมือถือคาอยู่สงสัยคงเป็นตอนที่คุยกับพี่ปลายฟ้าแล้วเผลอหลับไป... เห้ย!! อย่าบอกน่ะว่าไอ้มีดที่ฉันฝันถึงน่ะคือมือถือที่ฉันเอาจ่อคอตัวเอง T T


ให้มันได้งี้ดิว่ะไอ้มุก !!!



หลังจากนั้นไม่นานมุกและมิกซ์ก็หลับอย่าปลอดภัย (?) จนถึงรุ่งสางจบซักทีสำหรับค่ำคืนอันแสนอลวน เช้าวันใหม่ถูกต้อนรับด้วยแสงตะวันยามเช้า ... ที่กำลังสอดส่องผ่านบ้านหลังไม่ใหญ่แต่ดูดีมีสไตส์หลังนี้อีกครั้ง


จิ๊บ จิ๊บ~~ (ดูดีใช่มั้ยล่ะสำหรับการต้อนรับเช้าวันใหม่ อิอิ^^)

วันนี้พ่อทำอาหารเช้าแบบเต็มสูตรรู้สึกว่ามันจะเยอะเกินกว่าที่สามคนจะกินน่ะ =_=^ มีอะไรพิเศษรึป่าวเอ่ย ^^ 

"กู๊ดมอร์นิ่งมายเดียร์แด๊ด>.<"โอวว ช่างเป็นคำทักทายที่สมบูรณ์แบบเจงๆ ฉันเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรกินพอดีเจอพ่อก็เลย อ้อนพ่อเลยเรา^O^


"ไม่ต้องมาทำกวนประสาท ทำอย่างกับว่าวฉันไม่รู้เรื่องที่แกโดนเด้งออกจากงาน" พ่อพูดด้วยเสียงเรียบเฉยแต่มันก็ทำให้มุกสยิวกิ้ว~ เล็กน้อย - -

"โธ่พ่อ...  เล็กๆน้อยจะไปซีเรียสทำไม๊>o<"

"พ่อแกสิ"พ่อฉันเอง =0=

"อ่าวพ่อ พ่อหนูกพ่อนั้นแหละมาอะไรเนี้ยๆ"


เพล้งงง !!! พ่อหน้าแตกยับแต่ก็ยังวางฟอร์ม ^^ 5555


"เอ้าๆ มายืนทำอะไรอยู่ได้ยกกับข้าวไปวางได้แล้ว"พ่อยัดจานอาหารใส่มือฉันแก้เก้อไป -*- เอิ๊กกกกก พ่อเรา

ฉันเดินมาที่โต๊ะอาหารอย่างปลอดภัย(?)- - เอาเต๊อะๆ ไอ้มิกซ์น้องตัวแสบก็กำลังไปเล่นกับสาวๆข้างบ้าน ชิชะ!!! แค่11 ขวบมาแก่แดดซะแล้ว(ที่ว่าเพราะฉันยังหาไม่ได้เลย- - )


ปรี๊นนนนนน 

รถใครหว่า?  รถเบนซ์สีน้ำเงินครามเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าบ้านฉันอย่างนุ่มนวล(ผิดกับฉัน T T)แต่เมื่อคนที่ลงมาจากรถนั้น ให้ตายฉันอยากเอาหัวมุดส้วมตายจริงๆเล้ย!! TToTT


"อ่าว มุกพ่อจะบอกลูกว่า มาพอดีเลยคุณปารณี คุณน้าจะมาทานข้าวด้วย^^" เห้ยย!!พ่อน่ะพ่อเอาอีกแล้ว วันนี้ฉันจะอดข้าวเลยคอยดูดิ

"ชิส์"

"ว่าไรน่ะ"พ่อหูไวจัง -*- แต่นางร้ายกำลังจะมาแล้วค่ะคราวนี้ยัยนั้นคงได้ออกแรดได้เต็มทีแล้ว =0=

"สวัสดีค่ะคุณอา"เสียงหวานๆของวัลย์ว่าที่คู่อริของฉันในอนาคตดังขึ้น... ฉันไม่เข้าใจพ่อเลย =W=

"คุณเดช.. "เสียงที่ตามมาติดอีกแล้ว.. คณน้าปาไงล่ะ="= ฉันควรจะตีบทเป็นลูกสาวที่น่าสงสาร=_=^ มากกว่า... 

"สวัสดีค่ะน้าปา"

"- -" พ่อเดินไปไหนก็ไม่รู้

"กองไว้ตรงนั้นแหละ" OoO ออกมาแล้วมาดร้ายยย มายยยGod

"ไหงคุณน้าพูดอย่างนั้นล่ะคะ"

"ฉันว่าเธอก็ต้องการแบบนั้นน่ะ"เสียงวัลย์แทรกขึ้น

"อะไรของพวกเธอ"ฉันไม่ยอมหร๊อก... 


ในขณะนี้ที่ฉันโดนรุม... ไม่อยากจะเชื่อถ้าวันไหนที่ยัยพวกนี้แต่งเข้าฉันออกจากบ้านแน่!!!

"ไม่มีทางเลือกอีก.. ยังไงเธอก็คงจะเป็นลูกเลี้ยงของฉันน่ะอนาคตสิน่ะ" คุณน้าปาแสยะยิ้มอย่างไม่เหมาะกับใบหน้าขาวสวยของเธอ

"คุณน้าหมายความว่า"

"=V=เราคงจะได้อยู่ร่วมกันน่ะคะ..."วัลย์เสริมอีก


โอววว~~~ ชาติที่แล้วฉันคงทำบุญมาน้อยไปเลยต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้..  แล้วฉันจะทำไงต่อไปในเมื่อต่อไปบ้านเราจะไม่ใช่แค่ 3 คนจะมีแม่ใหม่ กับน้องสาวบางทีเราอาจจะไปด้วยได้ดีก็เป็นไปได้... 

"นั่งคิดอะไรอยู่น่ะเรา.. "

"พ่อ"

"เรื่องคุณปารณีน่ะเหรอ... ลูกรู้ได้ไงว่าเขาดีหรือไม่ดีในเมื่อลูกยังไม่เคยสัมผัสเค้า..เลย"พ่อพูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ

"พ่อพูดอย่างกับว่าเค้าเป็นคนดีอะไรนักหนา... อยู่ต่อหน้าพ่อเค้าก็ดีแต่กับหนูมันไม่เหมือนกันนี่=^= ...แล้วอีกอย่าง"

"อะไรo.O?"

"ถ้าน้าปาไม่เป็นนางร้ายนิยายก็ไม่มีสีสันดิ>0<"

"O.O แกพุดเรื่องไรน่ะ"


++++++++++++++++++++++++++


ณ ห้องสูทในอพาร์ทเมนท์ สุดหรูกว่าเจ็ดสิบชั้น

"คุณแม่คุณแม่คิดว่าอย่างไงบ้างค่ะ"เสียงหวานๆน่าฟังเอ่ยขึ้น

"เรื่องอะไรจ๊ะ"ผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้นในชุดลำลองสีฟ้าอ่อนที่ดูดี

"ก็เด็กคนนั้นไงล่ะคะ ... หนูไม่ชอบหน้ายัยนั้นเอาซะเลย"


วัลย์นั่งบนโซฟานุ่ม เอนตัวลงก่อนที่จะเริ่มบทสนทนาต่อ.... ปารณีซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆจิบน้ำชาอยู่นั้นก็คือคู่สนทนาของเจ้าหล่อน


"อ่อ ยัยเด็กมุก หึ... จะไปกลัวอะไรกับมันก็แค่เด็กอวดดีเพราะอีกไม่นานทุกอย่างก็จะมาเป็นของเราอยู่แล้ว^^"ปารณีเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่น่าสะพรึ่งกลัวตามมา- - 

"หมายความว่าแม่จะแต่งงานกับ.."

"แน่นอน .... "สาวน้อยผมยาวกระโดดกอดผู้เป็นมารดาด้วยความรักใคร่

"แม่คะหนูอยากเป็นเจ้าของบ้านนั้นและของของนังนั้นด้วย"เสียงแหลมสูงพูดด้วยความเอาแต่ใจ

"หึหึหึ ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ"ปารณีเหยียดยิ้มราวกับว่ามันง่ายดายอะไรอย่างงั้น


ราวกับว่าอะไรต่อมิอะไรเป็นใจ ภายในเวลาสองเดือนปารณีแลก็ก้าวมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวนี้ไปเสียแล้ว .... 

+++++++++++++++++++++++


ในห้อง Ballroom โอ่อ่าที่จัดงานมงคลสมรสที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราสมฐานะของบ่าวสาวรุ่นใหญ่ ... ที่ได้มาจากเศษเงินของคุณพัฒนะเดชเจ้าบ่าวในงานหรือในอีกนามก็คือพระบิดาของหนูมุกนางเอกของเรื่อง .... งานแต่งที่อลังการสุดๆแบบนี้สื่อมวลชนก็แห่แหนมาเพราะเป็นความต้องการของแม่เลี้ยงดิฉันและลูก =_=^^


"คุณเดชคะ .. คือดิฉันมีเรื่องที่กังวลใจมาตลอดเกรงว่าถ้าเก็บไว้ต่อไปมันจะ..."หญิงสาววัยกลางคนดูเป็นผู้ใหญ่ในชุดสีครีมปักเหลื่อม ช่างดดีมีสถุนเอ๊ยสกุลเหมาะสมกับหน้าตา สวย หวาน อ่อนเยาว์ยิ่งนัก 

"เรื่องนั้นผมว่า... . . งานเริ่มแล้วเราควรจะไป"ร่างสูงสง่าเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจเล็กน้อย


หมับ


มือบางที่คว้าแขวสูททักซิโด้ไว้ มันทำให้ชายหนุ่มชะงักแล้ครุ่นคิดว่าทำไมเธอต้องเร่งเร้านัก


"คือว่า... . ฉันกลัวจะเข้ากับลูกๆคุณไม่ได้ จนกลายเป็นว่าฉันเข้าไปเป็นส่วนเกินของครอบครัวของคุณ ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ "ปารณีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าหม่นก่อนที่จะปล่อยน้ำตาไหลพรากๆตามแบบฉบับนางเอกนิยาย- - 


สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย หรือต่อให้เป็นชายอกสามศอกเจอบทน้ำตาหญิงที่ไรก็อ่อนข้อให้ทุกครั้งสิน่ารายนี้ก็เช่นกันชายหนุ่มร่างสูงวัยกลางคนก็ทำการปลอบโยนว่าที่ภรรยาทันที

"ไม่ต้องคิดมากหรอกครับเรื่องเจ้ามุกกับมิกซ์นั้นน่ะผมเห็นว่า.. . ในฐานะที่คุณเป็นภรรยาก็ต้อวหมายถึงแม่ของพวกเค้าด้วยคุณจะห่วงอะไรอีกในเมื่อคุณมีสิทะที่จะสั่งสอนพวกลูกๆ แล้วเคาก็ต้องเคารพคุณเช่นกัน"พ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่นสร้างความอุ่นใจให้คนฟังยิ่งนัก


"ขอบคุณที่เข้าใจฉัน ฉันรักคุณค่ะ"ปารณีโผเข้ากอดร่างสูงในชุดเจ้าบ่าว



มันช่างง่าย... ง่ายอะไรอย่างนี้ ... คำๆนี้แหละที่ฉันอย่างจะได้ยินจากนี้ต่อทางก็สะดวก... ก็เปิดโล่งซะขนาดนี้ 




--------------------------------------------------


ติดตามกานต่อไป