รักใสๆหัวใจกับดวงดาว

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกที่ไม่อาจเข้าใจ...

จากนั้นเพื่อนๆในห้องก็สังเกตว่าทั้งสามคนไปไหนมาไหนด้วยกันมาขึ้นโดยเฉพาะฟ้ากับแคท  ทางด้านมิก็เริ่มรู้สึกตัวอีก

หน่อยฟ้าและแคทจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตนอีกต่อไป  ดังนั้นมิเลยไปคบกับแคร์ ไม่น่าเชื่อมิและแคร์จะเข้ากันได้ดีขนาดนี้ มิกับ

แคร์ชอบอะไรเหมือนๆกัน

หลายอย่างจนมิรู้สึกดีกับแคร์มาก

"มิ ฟ้าให้ฉันฝากมาบอกเธอว่า..."เสียงแคทพูด   ฉันรู้ทันทีว่ามันเป็นเรื่องอะไร

"เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือยังไง" ฉันตะเบ็งเสียงพูด  แคททำหน้างง

"เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าเธอกับฟ้าน่ะ  อยากจะไปจากฉันเต็มทนแล้ว"  แคทยิ่งทำหน้งงเข้าไปใหญ่

"ปล่าวนะ  ...  มันไม่ใช่" แคทพูด น้ำเสียงสลด

"คิดว่าฉันไม่รู้หรือยังไงว่าเธอและฟ้าแอบซุบซิบว่าฉันต่างๆนาๆตอนที่ฉันไม่อยู่กับเธอ!!!!!!!"

"เธอรู้.." แคทพูด ค่อยๆเดินไปจับมือฉันแต่ว่า...

พลึ่บ!!!!!!!!

ฉันปัดมือแคทสุดแรงจนมือสีขาวซีดไปกระแทกกับเสาข้างๆอย่างรุนแรง

"มิ  เธอรู้.."แคทพูดพลางเอามือที่ฉัดปัดยกขึ้นมาและพอกำมือ มือก็ดังกร๊อบๆอย่างน่าตกใจ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นปีศาจร้าย ที่ไม่

อาจควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้

"ใช่! ฉันรู้มาตลอดเวลาตั้งแต่ตอนที่เธอไปบ้านฉันแล้ว แล้วฉันก็ได้ยินที่เธอพูดกับฟ้าตลอดเวลา"  ฉันเดินไปด้านหลังของแคทและกระชากสร้อยข้อมือสีขาวขึ้นมา 

"นี่ไง เหตุผล ฉันให้เธอตอนที่ฉันสงสับว่าเธอกับฟ้าทำไมท่าทางไม่เหมือนเดิม! ฉันเห็นเธอคุยกับฟ้า พอฉันเดินไปการพูด

ก็จบลง ทำไมล่ะ ฉันถามตัวเอง แล้วฉันก็ตอบตัวเองว่าแคทกับฟ้าคงจะว่าฉันอยู่ตลอดเวลาเป็นแน่  แล้วฉันก็ติดเครื่อง

ดักฟังเอาไว้ !! นี่ไง"  ฉันกระชากลูกปัดสีเขียวออกมาที่ที่ฉันติดเครื่องดักฟังเอาไว้

"มิกับแคทเกิดอะไรขึ้นหรอ" เสียงที่ฉันเกียจที่สุดในชีวิตพูดขึ้น เสียงฟ้า....

ฉันไม่ตอบและเดินกระทืบออกไปจากห้อง ตอนนี้อารมณ์ฉันพร้อมที่จะฆ่าคนได้

"ฟ้า มิ-มิรู้" เสียงเบาๆออกมาจากปากของแคท

"ฉัน-ฉันไม่น่าเลย" ฟ้าระเบิดสียงออกมา น้ำใสๆไหลหยาดไปทั่ว...

"ฉันไม่น่าเอาเรื่องนี้มาพูด!!!   เพราะ--ในที่สุดมันก็ทำให้เธอเจ็บตัว!!!!"ฟ้ากรีดเสียงร้องพร้อมกับสะอื้นออกมา

"ไม่เกี่ยวกันซะหน่อย"  แคทยิ้มๆ แต่จ้องมองมือที่มีลอยถลอกไปทั่วพร้อมกับเลือดหยดเล็กๆซึมไปทั่ว

"แล้ว..เราจะทำยังไงกันดี" แคทถาม.

"มันเป็นความผิดของเราเองทั้งหมด  เพราะยังงั้นเราควรออกไปจากชีวิตของเขาซะดีกว่า" ฟ้าพูด ดวงตาช่มไปด้วยน้ำตามากขึ้นอีก

"ฟ้า เธอ จะ บ้า ไป แล้ว หรอ!!!!!!!!!!!!!!!"  แคทตะโกนออกมา พยายามพยุงตัวลุกขึ้นแต่มือสภาพแย่มากจนเธอต้องค่อยๆคุกเข้าพยุงตัว

ขึ้น

"ไม่มากเกินไปหรอก  สักวัน เขาต้องให้อภัยเรา.." เด็กหญิงพูดพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา  
_____________________________________________________________________________________________

ฉันยังจำเรื่องในห้องศิลปะได้ดี คิดเหมือนเด็กอนุบาลว่ามันคือความฝัน  ฉันคิดว่าเดินออกไปแล้วฟ้าและแคทจะมาขยี้ผมเธอเหมือนเคย

แล้วฉันก็รู้สึกถึงความสำนึกผิด  กลิ่นเหม็นเน่าของความสำนึกผิดแผดเผาหัวสมองที่หยิกหยอยของฉันซะเกือบครึ่ง แต่พอคิดได้ ก็พยา-

ยามข่มใจตัวเองไว้ว่า "ฉันคือคนที่ถูก ยัยสองคนนั้นมันผิดเอง" ฉันท่องคำนี้ไปเรื่อยๆในใจแต่พบว่ามันช่วยอะไรไม่ได้ซักอย่างเดียว....

"มิ เธอเป็นอะไรรึปล่าว" เสียงหล่อๆถามขึ้น จำได้ทันที ไนท์ เขาชอบฉันมาตั้งแต่ป.2 ตั้ง4ปีแล้ว  แต่ฉันก็ยังรำคาญเหมือน

เดิม(ไม่เปลี่ยนแปลง(-*-))  แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกที่ไม่อาจอธบายได้  น้ำอุ่นๆไหลออกจากดวงตาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ยอม

หยุด

"มิ" ไนท์พูดขึ้นอีกครั้ง เขานั่งลงข้างๆฉันและส่งผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ให้ ฉันรับแต่ถือไว้เฉยๆ

"อะไร"ฉันถามทั้งน้ำตา

"ฉันอยากถามเธอว่าเธอเป็นอะไร แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องของเธอกับฟ้ากับแคทแน่นอน ดังนั้นฉันจะไม่ถาม" ไนท์พูด พอ

พูดแล้วฉันงงแฮะ..

"แล้วนายมีธุระอะไรกับฉันรึปล่าว" ฉันถาม  น้ำตายังไหลต่อนิดหน่อย

"ปล่าว ฉันสังเกตว่าวันนี้เธอดูโทรมๆ นิสัยเปลี่ยนไปคือแบบเธอก็รู้นะ ปกติเธอจะร่าเริงกว่านี้  แต่เธอดูซึมๆและไม่ไล่ตวาด

ฉัน ฉันเลยคิดว่ามันแปลกๆ" ไนท์พูดและหยิบกระติกน้ำออกมาดื่มและยื่นให้ฉันด้วย

"มันไม่ใช่ธุระอะไรของนาย" ฉันพูด รู้สึกร่าเริงขึ้น  ไนท์ยิ้ม

"ยิ้มอะไร" ฉันถามและมองยิ้มกวนๆที่กว้างมากกว่าเดิม

"ก็..เธอเริ่มเป็นปกติแล้ว" ไนท์พูด 

"ยังไง" ถึงเสียงจะรำคาญ แต่จิตใจดีขึ้นเรื่อยๆ

"ปกติเธอเป็นแบบนี้นิ่  พอเจอหน้าก็ค้อน  พอพูดด้วยก็ไล่" 

"ปกติฉันเป็นแบบนี้หรอ"  ปกติฉันนิสัยแบบนี้เลยหรอ

"เออ แล้วมันดีมากๆเลยล่ะ" ไนท์พูด น้ำเสียงดูร่าเริงสุดขีด

"ดีตรงไหน"

"ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่เอาอกเอาใจ ไม่ชอบประเภทคะขา ไม่ชอบที่แบบพอจีบปุ๊บติดปั๊บ"

"เช่น"

"ยัยแพรไง  ที่อยู่ห้องป.6/1ไง  ลูกคุณหนูซะเหลือเกิน  คือง่ายๆนะ ชอบอ่อยตลอดเวลา" ไนท์พูดทำท่ากลัวสุดขีด

"ทำไม"

"ไม่รู่สิ แต่ฉันชอบเธอล่ะ" 

"ทำไม" ฉันถามซ้ำ น้ำเสียงราบเรียบ (แม้ในจะขูดขีดเนื้อบางส่วนจนหมดแล้ว)

"ไม่รู้ แต่ซักวันเธอจะรู้" ไนท์พูด พอจบก็นั่งหัวเราะ

"หัวเราะอะไร" ชักหงุดหงิด

"ไม่มีอะไรๆปกติฉันก็บ้าๆบอๆแบบนี้แหละ ฮ่ะๆ" 

"เออ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ"

"พักผ่อนเยอะๆน้า"
_____________________________________________________________________________________________

        สวัสดีค่า  นี่ก็ตอนที่2แล้วอ่ะ  แต่งไม่พัฒนาเลยอ่ะ  

แต่จะพยายามไปเรื่อยๆนะคะ  

ตอนนี้จะพยายามใส่เนื้อหาให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ติดตามด้วยน้าาา